อยู่ดี ๆ โธมัส แมคเกรเกอร์ก็ได้รับพัสดุจ่าหน้าถึงเขาที่อพาร์ตเมนท์กลางลอนดอน ให้กลับไปรับมรดกคฤหาสน์ในหมู่บ้านหลังเขาแถววินเดอร์เมียร์จากญาติผู้ใหญ่ที่เขาไม่เคยเห็นหน้า เพราะพ่อแม่ของโธมัสเสียไปตั้งแต่ยังเด็กเขาเลยเติบโตมาในสถานสงเคราะห์ นับเป็นโชคดีของเขาที่ไม่ต้องคอยหาข้ออ้างในการหนีงานรวมญาติ ไม่ต้องเสียเวลามาหงายการ์ดรักสันโดษ แต่โธมัสหารู้ไม่ว่าแมคเกรเกอร์เจ้าของคฤหาสน์เองก็ไม่เคยไปงานรวมญาติเช่นกัน ไม่ว่าจะเทศกาลคริสมาสต์ อีสเตอร์ หรือวันขอบคุณพระเจ้า ถ้าใครอยากจะมาปาร์ตี้กับเขา ต้องบุกเข้ามาหาที่คฤหาสน์บ้านนอกแห่งนี้ ไม่แน่ใจว่าไม่เข้าสังคมหรือไร้ญาติกันแน่

โธมัสจองตั๋วไปกลับ เตรียมกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ และหิ้วเจ้าแมวส้มของเขาที่ชื่อมิลลี่ไปยังสถานีรถไฟ เขาไม่ได้พกสัมภาระอะไรไปมากมาย ตั้งใจจะไปจัดการธุระให้จบ ๆ เพื่อหาเงินมาถมโครงการ go fund me สำหรับสร้างร้านของเล่นที่เขาจะได้เป็นเจ้าของเอง พอกันทีกับการเป็นลูกกระจ๊อกที่ไม่มีวันได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัทอังกฤษพวกนี้ เพราะวัฒนธรรมโบราณ ๆ ของสังคมชั้นสูง นามสกุลชาวนาจากสก็อตแลนด์ของเขาคงไม่มีวันได้ขึ้นเป็นผู้จัดการใหญ่ในเร็ววันแน่ แม้ว่าเขาจะได้รางวัลพนักงานดีเด่นจากแมคเกรเกอร์อวอร์ดส์จากตัวเองมา 3 สมัยซ้อนก็ตาม

เขาโดนหลอกมาทำอะไรที่นี่!?
โธมัสน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าทำไมบ้านหลังนี้ถึงตกมาถึงเขา

“บ้าน” ที่ว่านี้เป็นกระท่อมหลังใหญ่ต่างหาก ใครกันบอกเขากันว่ามันคือคฤหาสน์ วัสดุตกแต่งพื้นบ้านแบบนี้ คนลอนดอนแบบโธมัสรู้สึกรับไม่ได้ เขาไม่เคยเข้าใจเพื่อนสมัยเรียนหลาย ๆ คนที่ละทิ้งชีวิตในเมืองมาอยู่ในทุ่งแบบนี้ด้วยเหตุผลว่าเบื่อความวุ่นวาย เขาจะหาซื้อสตาบัคจากไหนกัน ต้องหัดตีฟองนมเองแล้วใช่ไหม แล้วหินหน้าตาธรรมชาติพวกนี้มีไว้สร้างความรู้สึกย้อนยุคสมัยอยู่ในถ้ำหรือไงกัน

นอกจากจะต้องมาอยู่ในกระท่อมหน้าตาเศร้า ๆ ชวนให้นึกถึงการสูญพันธุ์ของนีแอนเดอทัลนี้แล้ว เขายังโดนหลอกด้วยว่าอยู่ในเมืองวินเดอร์เมียร์ เขาควรจะเรียกว่าอยู่กลางทุ่งโดยที่เมืองที่ใกล้ที่สุดคือวินเดอร์เมียร์ต่างหาก ถ้าหากต้องส่งจดหมายมาที่บ้านหลังนี้ ผู้ส่งคงจะต้องวาดแผนที่ แทนที่จะเขียนที่อยู่จ่าหน้าซอง เพราะถนนเข้าบ้านของเขาก็เป็นแค่ทางโรยกรวดที่ไม่มีชื่อถนน

เขามาอยู่บ้านได้สองวัน หมดเวลาไปกับการสู้รบกับสัตว์ป่านานาชนิดจนพึ่งจะได้พักผ่อน ก็มีเพื่อนบ้านพิลึกพิลั่นเดินมาทักทาย 

เพื่อนบ้านคนนี้ตัวสูงใหญ่ผมสีดำหยักเป็นลอน และพูดน้อยจนเขางงว่าทำไมถึงได้เลือกมาทักทายเขาก่อน จนเขาตั้งชื่อให้ในใจว่าพี่เยติ

จะให้เรียกว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน เพื่อน ๆ ของโธมัสที่ลอนดอนอาจจะนึกภาพว่าพวกเขาแชร์รั้วบ้าน จริง ๆ แล้วพี่เยติก็เหมือนตัวเมืองวินเดอร์เมียร์นั่นแหละ นี่คือมนุษย์ที่ใกล้บ้านเขาที่สุดในทุ่งแห่งนี้ บ้านพี่อยู่ตรงไหนยังมองไม่เห็นเลย

“สวัสดีเพื่อนบ้านคนใหม่ บ้านฉันอยู่บนเนินทางด้านโน้น นี่หมาของฉันชื่อมาร์วิน”

พี่เยติเป็นคนพึลึกขนาดที่เขาไม่แนะนำชื่อตัวเอง แต่บอกชื่อหมาบูลด็อกข้าง ๆ แทน โธมัสเลยต้องเรียกเขาว่าพี่เยติในใจต่อไป ฟังจากสำเนียงแล้วไม่ใช่คนแถวนี้แน่นอน นี่มันบ้านนอกอังกฤษ ไม่ใช่นิวเจอร์ซีย์เสียหน่อย ช่างผิดที่ผิดทางอะไรขนาดนี้ มีบ้านจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่แถวนี้ไม่ได้มีภูเขาสูงมากมาย หรือว่านายนั่นเป็นเยติเขตอบอุ่นตามท้องทุ่งและหุบเขากันแน่

“นายไม่ใช่คนแถวนี้หรอ” โธมัสหลุดปากถามไปจนได้

“อืม แค่มาซื้อบ้านอยู่เพราะอยากเปลี่ยนที่เขียนอะไรนิดหน่อยน่ะ” ในใจโธมัสได้แต่คิดว่า เจ้าพวกงั่ง! อายุสามสิบแล้วยังจะมัวค้นหาตัวเองอยู่ได้ เขารู้ตั้งแต่ตัวเองสามขวบแล้วว่าอยากเปิดร้านของเล่น แต่ประสบการณ์ก็สอนให้เขาฉีกยิ้มให้ และรับมันฝรั่งตะกร้าใหญ่มาจากมือพี่เยติ

“มันฝรั่งนั่นน่าจะพอยังชีพนายได้สักวันสองวัน ตัวแห้งเหี่ยวขนาดนี้คงจะไม่มีแรงขับรถเข้าเมืองไปซื้อของกินแน่ๆ ขอให้โชคดีนะ” พี่เยติหันหลังกลับพร้อมมาร์วินที่หันมาแยกเขี้ยวหนึ่งที ทิ้งโธมัสไว้กับความกังกลต่อความปลอดภัยของเจ้ามิลลี่ เขาจะไม่ปล่อยมันออกมาเดินเล่นข้างนอกเด็ดขาด เจ้าหมานั่นน้ำลายยืดเป็นทางตอนเห็นแมวส้มของเขา พี่เยติก็แค่แวะมาขุนโธมัสและแมวให้อ้วน ก่อนจะเอาไปแบ่งกันกินกับมาร์วินนั่นแหละ ฝันไปเถอะ กินเข้าไปเท่าไหร่เขาก็ตัวแค่นี้แหละ

โธมัสปิดประตูรั้วไม้สีขาวสูงแค่เอว เหลือบมองแปลงผักระเนระนาดหน้าบ้านหนึ่งทีแล้วถอนหายใจ เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นชาวสวนเลยสักนิด จริง ๆ แล้วความฝันของเขาคือเป็นเจ้าของร้านของเล่น! แต่จุดนี้อยากจะเปลี่ยนไปเป็นคนสร้างยานอวกาศที่ไล่ยิงคนและสัตว์เพื่อนบ้านที่เขาเหม็นหน้าทิ้ง ระเบิดดาวได้เลยยิ่งดี แบบนั้นก็นับว่าเป็นของเล่นได้มั้ยนะ