พอเราเลือกประเภทผลงานและได้ครูที่ปรึกษาแล้ว เราต้องมาค้นคว้าหาข้อมูลของบอร์ดเกมว่ามีประเภทอะไรบ้าง ประโยชน์ของบอร์ดเกม มีวิธีการเล่นแบบไหน เดิมทีเราเป็นคนที่ชอบธรรมชาติมาก เราเลยตั้งธีมให้เกี่ยวกับธรรมชาติ ผลงานชิ้นแรกที่เสนอครู คือ Adventure in the Amazon เป็นบอร์ดเกมแบบผสม (เกมเศรษฐีผสมเกมหมาป่า) ที่ผู้เล่นทุกคนจะได้การ์ดบทบาทที่ต่างกัน และทุกคนต้องช่วยกันตามหาผู้ร้ายที่ชอบทำลายธรรมชาติ แต่พอทำไปเรื่อย ๆ เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถอุดช่องโหว่ของผลงานได้ ไม่ว่าจะเป็นกติกาการเล่น เงื่อนไข หรือวิธีการเล่นต่าง ๆ บวกกับเราหาข้อมูลไม่มากพอ เราเลยตัดสินใจเลือกทำธีมใหม่ แต่ยังเกี่ยวกับธรรมชาติเหมือนเดิม จนครูที่ปรึกษาแนะนำให้เราไปพักสมองก่อนสัก 1 อาทิตย์ (ท่านน่าจะเห็นว่าเราเครียดเกินไป) ไม่ต้องคิดเรื่องงาน แต่มีโจทย์ง่าย ๆ คือ ไปดูวิดีโอต่ามช่องต่าง ๆ ที่เล่นหรือรีวิวบอร์ดเกม ให้ดูแนวคิด ดูวิธีการเล่นที่หลากหลาย ซึ่งเราก็รับปากครูไป แต่ความจริงคือเราดูไปแค่ 3-4 อันเอง นอกนั้นไปเที่ยวฉ่ำ5555555555555555555555 (อย่าเรียกว่าเที่ยวเลยดีกว่า ช่วงนั้นแค่กลับบ้านสวนบ่อยบวกกับไปตกปลากับคุณพ่อทุกเสาร์อาทิตย์)

       จนมีอยู่อาทิตย์หนึ่ง ซึ่งเราไปค้างที่บ้านสวนทั้งวันเสาร์อาทิตย์ เราโดนใช้ปลูกต้นมะเขือเกือบ 30 ต้นค่ะทุกคน ไม่พอนะ ยังโดนใช้ถอนหญ้า เก็บทางมะพร้าว ตัดมะพร้าว ดักปลา เก็บใบมะกรูด บลาๆๆๆๆ แล้วเราก็บ่นกับคุณพ่อประมาณว่า เราเป็นเด็กผู้หญิงบอบบางนะ ทำไมพ่อมาให้เด็กผู้หญิงทำงานหนักแบบนี้ ซึ่งเราจะชอบหยอกล้อกับคุณพ่อประมาณนี้อยู่แล้ว ทันใดนั้นเราก็เลยได้ไอเดียขึ้นมาว่าจะทำเกี่ยวกับการทำไร่ทำสวน ตอนนั้นได้แค่ธีมอย่างเดียว ส่วนวิธีการเล่นยังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่าง เพราะยังยึดติดกับการเล่นแบบเกมเศรษฐีอยู่ จนถึงวันที่นำเสนอความคืบหน้าของผลงาน 30% ที่ทุกคนในสาขาต้องเข้าไปนำเสนอแนวคิดที่ได้ เราก็นำเสนอป่าแอมะซอนไปก่อน จนได้ไอเดียของวิธีการเล่นจากการไถ Pinterest ค่ะทุกคนนนนน (ซึ่งเพื่อนคนอื่นนำเสนองานอยู่ แต่เรานั่งไถพิน) ในพินเทอเรสเวลาเราค้นหาอะไรบ่อย ๆ มันจะขึ้นแนะนำสิ่งที่คล้ายกันขึ้นมา พอเราดูเกมที่หลากหลายมาก ๆ มันก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา ตอนนั้นเสียงดังมากจนเพื่อนที่นั่งข้างหน้าหันมามอง เพื่อนเราเองก็ตกใจว่าเราเป็นอะไร อยู่ดี ๆ ก็ตบโต๊ะแล้วเอามือปิดปากหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า เรารีบเปิดไอแพดมาจดสิ่งที่ผุดขึ้นมาในสมองก่อน ลายมือเหมือนเวลาหมอเขียนใบสั่งยาเลยค่ะ คนอื่นอ่านไม่ออก เราอ่านออกแค่คนเดียว หลังจากนั้นในคาบนั้นเราแทบไม่ได้ฟังเพื่อนนำเสนองานเลย มัวแต่จดมัวแต่คิดวิธีการเล่นที่ผุดขึ้นมา พอทุกคนนำเสนองานเสร็จ เรารีบกลับบ้านทันที ไม่แวะที่ไหนเลย เพราะจะรีบมาคิดวิธีการเล่นต่อ เราส่งให้เพื่อนอ่านก่อนและถามว่าเข้าใจวิธีการเล่นที่เราอธิบายไหม ซึ่งผลตอบรับมันโอเคมาก ๆ เพื่อนบอกว่าดี เอาเลย (คือเพื่อนดันหลังสุด) ก็เลยส่งไปให้ครูที่ปรึกษาอ่าน ซึ่งครูก็มีความเห็นว่าเราควรปรับแก้งานตรงจุดไหนบ้าง พอเราแก้และส่งให้ครูดูใหม่ ท่านก็บอกว่าให้เริ่มทำได้เลย ต้องบอกว่าเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยค่ะ เพราะเพื่อนบางคนเขาลงมือทำไปบ้างแล้ว แต่เราพึ่งได้หัวข้อที่แน่นอน เรากังวลว่าจะทำงานไม่ทันค่ะ แล้วรายละเอียดงานที่ต้องทำมีเยอะมาก เลยต้องหัวหมุนกันเลยทีเดียว