หลายครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมากับความรู้สึกเศร้าที่ไม่สามารถหาสาเหตุได้ ฉันเฝ้าถามตัวเองหลายครั้งทำไมฉันถึงมีความรู้สึกเศร้าทั้ง ๆ ที่ ทุกอย่างในชีวิตของฉันยังคงราบรื่นดี

ฉันพยายามจะสลัดความเศร้าเหล่านี้ทิ้งไป

แน่นอนว่าไม่มีมนุษย์คนไหนอยากจะติดอยู่ในห้วงแห่งความเศร้า แต่ยิ่งฉันสั่งตัวเองให้พยายามวิ่งหนีจาก ความเศร้าที่ไม่มีที่มา นี้เท่าไหร่ ความเศร้ากลับกลืนกินฉันมากยิ่งขึ้น ฉันจมอยู่ในห้วงอารมณ์ความเศร้าแบบฝืนไม่ได้ ทุกอย่างรอบตัวของฉันกลายเป็นความเศร้ามากขึ้นเรื่อย ๆ... 

ฉันกลับมานั่งคิด ทำไมฉันต้องพยายามวิ่งหนีจากความเศร้าด้วยล่ะ?  ในเมื่อความเศร้าเป็นหนึ่งในอารมณ์ที่มนุษย์ทุกคนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เช่นนั้นแล้วจะผิดอะไรกับการที่ฉันจะจมอยู่กับความเศร้า?

.

ลึก ๆ ในใจฉันรู้ดีถึงสาเหตุของ ความเศร้าที่ไม่มีที่มา

"ความเศร้าที่ไม่มีที่มา" ฉันเรียกมันเช่นนั้น เพราะไม่อยากยอมรับในสาเหตุที่แท้จริงของมัน หลายครั้งฉันปฏิเสธความเศร้าของตัวเองเพียงเพราะเหตุผลที่ว่า สิ่งที่มากระตุ้นความเศร้าของฉันไม่มีค่าสมควรพอให้ฉันมานั่งเศร้า ฉันหลอกตัวเองว่า ทุกอย่างในชีวิตของฉันยังคงราบรื่นดี แต่แล้วฉันก็ฝืนมันไม่ไหวอีกต่อไป...

ฉันเรียนรู้ว่าหากฉันยอมอ้าแขนต้อนรับความเศร้าให้เข้ามาในชีวิต ไม่ว่าเรื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกเศร้านั้นจะไร้สาระหรือไม่มีค่าสมควรพอให้ฉันต้องมารู้สึกเศร้าเลยก็ตาม สุดท้ายแล้วความเศร้าเหล่านั้นจะหายไป เศร้า ให้พอใจที่อยากจะเศร้า แต่อย่าหลอกตัวเองว่าความรู้สึกนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง ความเศร้าไม่ผิด แต่การหลอกตัวเองผิด ผิดเนื่องจากมันจะไม่ทำให้เราก้าวหน้าไปไหน และจมลงดิ่งเรื่อย ๆ กับภาพลวงตาที่เราสร้างขึ้นมาเอง จนสุดท้ายกว่าจะขุดตัวเองให้หลุดพ้นออกมาได้ ก็อาจจะสายไปเสียแล้ว

ดังนั้น จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับความเป็นจริง จงอย่ารู้สึกแย่ที่จะอยู่กับความเศร้า และจงก้าวหน้าต่อเพื่อที่จะได้พบเจอกับความสุข :-)