16.40 

ในที่สุดความตรากตรำของเราก็เป็นผล ฉันได้ตั๋วแล้วแกกกกกก

แต่พี่พนักงานปิดท้ายด้วยคำเตือนสุดแสนจะน่ารักว่า

"ให้รีบไปสนามบินนะ เผื่อไม่มีที่นั่ง"

.

.

.

แอ๊ะ หรือกูได้ตั๋วยืนบนเครื่องบิน..

5555555555555555 (สรุปไฟล์ท 23.59 นี่ไปสนามบินตั้งแต่ 2 ทุ่มได้)

แต่อย่างไรก็แล้วแต่ด้วยความแพลนว่าเราจะบิน 29 แต่ต้องมาบินวันนี้เลยเนี่ย

ฉิบหายเหมือนกันนะ กระเป๋าก็ยังจัดไม่เรียบร้อย ครอบครัวยังไม่ได้ร่ำลา เอ้าจะบินแล้ววะ

และในวันนั้นเอง เราก็ได้รับรู้ว่า เราเลื่อนไฟล์ทมา ทำให้โรงเรียนไม่มารับ

ไม่มีรถ และเราจะต้องนั่งรถจากโอซาก้า เข้าเกียวโต และหาหอพักด้วยตัวเอง 

พร้อมกับกระเป๋า หนัก 42 กิโล...

แค่คิดก็จะร้องแล้วอ่ะ

มนุษย์ที่อยู่กรุงเทพยังหลงทาง แล้วฉันไปหลงทางที่ญี่ปุ่นจะทำเยี่ยงไรรรรรร

จากตอนแรกที่ไม่ตื่นเต้นมาก พอเข้าสนามบินมาคนเดียว

ขึ้นบันไดเลื่อน เห็นม๊ากับป๊าห่างไปเรื่อยๆ เห็นภาพชัดขึ้น ใจลงไปอยู่ตาตุ่ม และบ่อน้ำตาแตก (จนได้)

ต่อจากนี้ คือต้องใช้ชีวิตคนเดียวแล้วโว้ยย