ทั้งๆ ที่เป็นคนนอนดึก แต่นิชิกิโด เรียวก็ไม่เคยชอบช่วงเวลาดึกๆเลยแม้แต่น้อย



บรรยากาศที่เงียบเกินไป ไม่ว่าจะเป็นในเมือง หรือในร้านสะดวกซื้อกำลังทำให้เขารู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก



ตอนที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ในบ้านหวังจะหาอะไรทำหรือคุยกับใครสักคน โซเชียลเน็ตเวิร์คที่ปกติจะคึกคักอยู่ตลอดเวลาก็ไร้การอัพเดทของผู้ใช้คนอื่น เหมือนกับว่าบนโลกนี้มีเขาเพียงคนเดียวที่เล่นทวิตเตอร์หรืออะไรแบบนั้น



เพราะแบบนั้นตอนดึกๆ น่ะ ถึงไม่มีอะไรดีสักนิดเดียว



เขาอยู่คนเดียวมาได้เกือบสี่เดือนแล้วเพราะรูมเมทคนเก่าย้ายออกไปอยู่กับแฟน บรรยากาศในห้องที่ไม่มีใครทั้งๆที่ปกติเคยมีเพื่อนอยู่ใกล้ๆถึงได้ทำให้รู้สึกเหงาทุกครั้งที่กลับมา



แต่ถึงจะไม่กลับบ้าน ตามถนนร้านค้าก็ไม่มีใครเท่าไหร่อยู่ดี ไม่เห็นต่างกันเลย



คิดแบบนั้นพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์แล้วปล่อยตัวเองให้จมไปกับกระทู้มากมายบนหน้าเว็บบอร์ด ตอนที่พยายามหาอะไรที่น่าสนใจอ่านก็ไปเจอกับกระทู้ที่คิดว่าเหมาะกับตัวเองตอนนี้เอามากๆเข้า



เขาควรจะเรียกมันว่าอะไรดี



กระทู้รวมคนเหงาตอนดึกหรือเปล่า เพราะเนื้อหากับความคิดเห็นในนั้นคือการรวมกันของคนที่ไม่ต่างกับเขาชัดๆ



อยู่ๆ ก็รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้



โดยรวมของกระทู้ไม่ได้มีอะไรมากกว่าการคุยกันของคนที่ไม่มีอะไรทำหลังอาทิตย์ตกดิน ความคิดเห็นในนั้นก็มีทั้งมุกตลกไร้สาระไปจนถึงการเล่าปัญหาชีวิตอย่างเคร่งเครียดให้คนอื่นได้รับฟัง



บางทีเขาก็คิดว่ามันแปลกดีที่คนเราจะเล่าปัญหาส่วนตัวกับคนที่ไม่รู้จัก แต่คิดดูอีกทีมันก็คงไม่ได้แปลกอะไร



มันคงไม่แปลกอะไรเหมือนกันถ้าเขาจะส่งข้อความไปหายูเซอร์สุดท้ายที่เพิ่งลงความคิดเห็นเมื่อห้านาทีก่อน



ถ้าเกิดทุกคนไม่ชอบที่จะอยู่คนเดียวตอนดึกๆเหมือนกัน คงจะไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหมล่ะถ้ามีคนแปลกหน้าทักไปหาเพื่อจะหาคนคุยด้วยเรื่อยเปื่อยแก้เหงา



อาจจะเพราะคิดแบบนั้น เขาถึงได้ไม่ได้ลังเลสักนิดตอนที่กดส่งข้อความไป ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะอยากลองดู หรือเพราะประโยคลงท้ายความคิดเห็นของอีกฝ่าย



'ถ้าใครยังไม่นอน ลองมาคุยกันก็ได้นะ'



นั่นน่ะ เชื้อเชิญชัดๆ ไม่ใช่เหรอ



เขาแทบไม่ได้คาดหวังอะไรให้มากมายหลังจากนั้น อีกฝ่ายอาจจะนอนไปแล้วก็ได้ หรือว่าอาจจะกำลังเริ่มต้นคุยกับคนอื่นจากกระทู้ที่ส่งข้อความไปเหมือนกันกับเขา



แต่ไม่กี่นาทีต่อมาก็ได้รับข้อความตอบกลับที่ดูเป็นมิตร แล้วบทสนทนาเรื่อยเปื่อยก็เริ่มขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ



เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการพูดเกี่ยวกับลมฟ้าอากาศ ภาพยนตร์ที่เข้าฉายช่วงนี้ แล้วก็เพลงที่ออกใหม่ พยายามไม่ลงรายละเอียดลึกมากเกี่ยวกับตัวเอง ในขณะที่อีกฝ่ายเล่าเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เขาฟัง มันดูเรื่อยเปื่อยไม่มีแก่นสารเท่าไหร่กับชีวิตของผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง



แต่ถึงแบบนั้นบางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่าน่าสนใจ



อย่างน้อยการบอกให้เขาเรียกชื่อต้นเลยก็น่าสนใจ



'นี่ ต่อไปนี้น่ะ เรียกฉันว่าทาดาโยชิก็ได้นะ?'
'ส่วนนาย ถ้าไม่อยากบอกชื่อก็ไม่เป็นไรหรอก'



อีกฝ่ายพิมพ์มาแบบนั้นตอนเวลาเกือบๆ ตีสอง ตอนที่ดูนาฬิกาถึงได้รู้ว่าคุยกันมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว



เขายอมรับว่าลืมเวลาไปเลยเหมือนกัน บทสนทนาที่ไหลไปเรื่อยๆ ตลอดเวลาที่คุยกันทำให้ไม่รู้สึกว่าเวลาผ่านไปนาน



แน่นอนว่าทำให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างที่เคยเป็น



'งั้น ทาดาโยชิคุง'
'ต่อจากนี้น่ะ อยู่ด้วยกันทุกคืนแบบนี้ได้มั้ย'



เขาเคาะนิ้วกับโซฟา มองข้อความที่ส่งไปอย่างเป็นกังวล