"ฉันทำร้ายตัวเอง" นี่มันก็ผ่านมาครบ 24 ชั่วโมงแล้ว ฉันไม่อยากทำ!!! ฉันปวดร้าว ฉันทรมาน ฉันร้องไห้ ฉันเหนื่อยล้า แต่ฉันยังหวัง หวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะหาย ฉันจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก แม้ในการทำร้ายตัวเองในครั้งนี้ฉันจะรั้งตัวเองไม่ให้ทำรุนแรงก็ตาม 

  วันนี้ฉันไปหาหมอก่อนกำหนด แน่นอนเพราะฉันกำลังดำดิ่งสู่ห้วงแห่งความเศร้าและทรมานลงเรื่อยๆ "ฉันต้องดีขึ้น" "มันจะแย่อย่างนี้เรื่อยๆไม่ได้" "ชีวิตของฉันยังมีค่า" ฉันไปด้วยความคิด ความรู้สึกนี้ในขณะเดียวกัน ฉันกลัว กลัวในสิ่งที่จะต้องเจอ กลัวว่ามันจะมีอะไรแย่ลงไปกว่านี้ ฉันไปรพ. ฉันแจ้งอาการที่เกิดขึ้น ฉันรอเพื่อพบพี่หมอของฉันเหมืิอนเดิม เพียงครั้งต่างจากเดิม พี่หมอของฉันไม่มา แต่ฉันไม่ซีเรียสถึงจุดนั้น ที่ที่ฉันรอต่างหาก ห้องที่ฉันถูกส่งเข้าไป ห้องว่างที่ปิดมืดมาโดยตลอดในความสงสัยของฉันว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น วันนี้ฉันได้คำตอบแล้ว ห้องนั้นเองที่ฉันเข้าไปใช้ชีวิตอยู่เกือบสามชั่วโมง ห้องที่มีเพียงเตียงกลางห้อง เก้าอี้ และอ่างล้างมือ ห้องที่มีกล้องวงจรปิด ห้องที่เต็มไปด้วยกระจกที่สามารถมองเห็นเข้ามาได้ตลอดเวลา ห้องที่มีรปภ.คอยนั่งมองคุณตลอดเวลา ทุกการขยับตัว ทุกการเคลื่อนไหวของคุณถูกจับตามอง หากในภาวะปกติมันคงเป็นเรื่องน่าอึดอัด แต่สำหรับฉันในตอนนั้นมันมีแต่ความว่างเปล่า เย็นชา ไร้ความรู้สึก จิตแพทย์ฉุกเฉินเป็นคนดูแลฉัน พยาบาลเข้ามาดูฉันพร้อมกันทีละสองคน หากใครได้อ่านถึงตอนนี้ อาการของฉันคงหนักมาก รุนแรงมาก และห้องนั้นคงจะเต็มไปด้วยหลากหลายบรรยากาศ หลากหลายความรู้สึกของคนไข้แต่ละคนที่ได้เข้าไปเพื่อสังเกตอาการและรักษาในห้องนั้น แต่สำหรับฉันมันคือสถานที่ที่สงบที่หนึ่ง ที่คุณจะปลอดภัยจากการทำร้ายตัวเอง จิตแพทย์ฉุกเฉินหรือพี่หมอคนใหม่ที่ฉันได้รู้จักไม่ได้น่ากลัว เขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าห้องนั้นแย่หรือทำให้ฉันรู้สึกแตกต่างจากที่เคยเป็น ฉันแค่เปลี่ยนห้องนั่งคุยกับหมอเท่านั้น บางทีฉันก็อยากเข้าไปห้องนั้นในทุกๆครั้งนะ มันสงบดี แต่มันคงไม่ดีนักถ้าฉันได้เข้าไปเพราะอาการของฉันมันแย่จริงไหม?