เรียนจบไปจะทำอะไร? ต่อไปจะทำอะไร? วางแผนอนาคตไว้อย่างไร? หลายๆ คนคงเคยพบเจอกับคำถามเหล่านี้มาในช่วงในช่วงหนึ่งชีวิต บางคนอาจมีคำตอบมากมาย บางคนอาจมีคำตอบที่แน่วแน่เพียงคำตอบเดียว แต่สำหรับฉันมันคือความว่างเปล่า...

    

      จากชีวิตที่เคยวางแผนไว้มากมาย ตั้งเป้าหมายไว้ มุ่งมั่นที่จะทำ ตื่นเต้นกับการพบเจอและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ รอบตัว สำหรับฉันแล้วตอนนี้ไม่หลงเหลือสิ่งต่างๆ เหล่านั้นเลย จากที่สามารถตอบคำถามข้างต้นได้ง่ายๆ วันนี้ฉันกลับไม่สามารถตอบได้ ไม่ใช่เพราะฉันไม่หลงเหลือความฝัน ความหวังในชีวิต ฉันยังรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าและมีประโยชน์สักอย่างบนโลกใบนี้ หรืออย่างน้อยที่สุดฉันก็ควรที่จะมีลมหายใจไปจนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายของชีวิต และนั่นแหล่ะเพราะฉันยังสามารถยืนหยัดที่จะรักษาตัวเองไว้ได้จนถึงตอนนี้ แต่บางครั้งชีวิตก็ช่างตลกร้าย บางครั้งเราก็เฉยชาและสับสนเกินกว่าจะเลือกเดินต่อ ถอยหลัง หรือแม้แต่การตอบคำถามที่ตัวเองเคยตอบได้ง่ายๆ คำถามที่เคยมั่นใจแน่วแน่ พร้อมที่จะลองสู้ไปกับมันด้วยความรู้สึกที่ดี ตื่นเต้น กระหายที่จะพบเจอ ทำความรู้จักกับสิ่งใหม่ที่อยู่รอบตัว และเรียนรูับทเรียนของชีวิต เมื่อวันเวลาผ่านไปเรากลับตอบคำถามเหล่านั้นไม่ได้ มันน่าขำยิ่งนัก

      สำหรับใครๆ หลายคนอาจมองว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าจะต้องโศกเศร้าเป็นส่วนใหญ่ เปล่าเลย แท้จริงแล้วโรคซึมเศร้าต่างความเศร้าธรรมดานัก สิ่งที่พวกเขาเผชิญคือสิ่งที่ก้าวผ่านเส้นกั้นของความเศร้าโศกไปแล้ว สิ่งนั้นคือ " ความเฉยชา " จนบางครั้งก็อาจหนักหนาถึงภาวะที่เรียกว่า " สิ้นยินดี " หรือภาวะที่ไร้ซึ่งความรู้สึก มันเป็นความเฉยชาไร้ความรู้สึก สิ่งที่แสดงออกมาไม่ว่าจะเป็นการยิ้ม หัวเราะ หรืออะไรก็ตามมันล้วนแห้งแล้ง ไม่ใช่เขาเหล่านั้นสวมหน้ากากเสแสร้งออกมา เขาแสดงมันออกมาตามสัญชาตญาณว่าเรื่องนั้นคือเรื่องที่ทำให้ยิ้ม หรือเรื่องเหล่านั้นมันสร้างเสียงหัวเราะให้กับเขา หาแต่สิ่งที่ขาดหายไปคือ " ความรู้สึกที่มาจากข้างใน " ใช่แล้วพวกเขาเหล่านั้นเหมือน " ตัวละครที่ขาด feeling " ที่ใครหลายคนบอกว่าขาดอินเนอร์ มันเป็นคำจำกัดความที่ค่อนข้างใกล้เคียงก็ว่าได้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ฉันตอบคำถามไม่ได้ เกี่ยวอะไรกับการที่ฉันสับสน มันเกี่ยวค่อนข้างมากเลยล่ะ เพราะสิ่งที่ฉันเผชิญหรือความเฉยชานี้ ทำให้ฉันแห้งแล้ง ว่างเปล่า ใช้ชีวิตอย่างล่องลอยไร้จุดหมาย แม้ว่าจะพยายามต่อสู้กับมันสักเพียงใดก็ตาม แม้ว่าฉันจะพยายามฉุดรั้งตัวเองขึ้นมาจากหลุมดำนี้อย่างไรก็ตาม มันก็ดูช่างยาวไกลยิ่งนัก วันเวลาแปรปรวน เนิ่นนาน และบางทีก็รวดเร็วเกินกว่าจะตั้งรับทัน

    ฉันไม่ได้หวังให้ใครมาเข้าใจหรือสงสาร ฉันไม่ต้องการให้ใครก็ตามที่กำลังเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ใช้มันเพื่อใครมาเข้าใจ ฉันเพียงอยากบอกให้กับใครก็ตามที่กำลังเผชิญกับสิ่งเหล่านี้หรือเรื่องราวแย่ๆ พวกคุณไม่ได้โดดเดี่ยว คุณไม่ได้แปลกแยกเพราะมัน มันเป็นสิ่งธรรมดาที่สามารถเกิดขึ้นได้ ไม่แปลกที่มันจะสร้างความวิตกกังวล หวาดกลัว หรือทรมาน ลองทำความรู้จักกับมัน เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน แม้มันจะไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกดีหรือมีความสุข คุณอาจจะได้เจอเพื่อนใหม่ที่ดีคนหนึ่ง เพื่อนที่มีชื่อว่า " ความว่างเปล่า" และแน่นอนถ้าหากใครมาถามฉันเกี่ยวกับอนาคต ฉันก็คงตอบไปว่าไม่รู้เช่นเดิม