มือผมลากผ่านเส้นผมของคุณ

ดึงรั้ง ยึดเอาไว้ในอุ้งมือเล็กๆของตัวเอง

มองดวงตาสีสดที่กำลังวับวาวในความมืด

สัมผัสลมหายใจร้อนที่ไล่ระเรื่อผิว

เราจูบกันเหมือนไม่เคยจูบ

คุณมอบสัมผัสร้ายกาจให้ผม

ทำให้ผมเป็นทาส และทำให้ผมรักคุณ

ผมรักคุณ รักทุกการกระทำรุนแรงและคมเขี้ยวของคุณ

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

“ พี่ทมิฬ… “ อ๊อดเอ่ยเรียกรุ่นพี่ที่กำลังล้างมือในอ่างน้ำ อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอง

“ ว่าไงอ๊อด? “

“ ไม่สบายหรือเปล่าพี่ ดูหน้าซีดๆนะ “ คนมากวัยกว่าส่ายหน้า เช็ดมือกับผ้าขนหนูที่เตรียมมา ผมสีขาวยังคงชื้นน้อยๆหลังจากเพิ่งสระ เขาหันมาหา

“ ไม่เป็นไร นอนน้อยน่ะ ช่วงนี้ “

“ ไม่ใช่ว่าถูกหมอนั่นทำอะไรใช่ไหม? “ คิ้วขาวเช่นเดียวกับผมเลิกขึ้น

“ คุณทารคาจะมาทำอะไรพี่? กังวลมากไปแล้วเจ้าลูกกบ “ ทมิฬบอก มีน้ำเสียงเหนื่อยใจปนเซ็งนิดๆในนั้น อ๊อดถอนใจตาม มองรอบคอที่มีผ้าพันแผลพันหนา

“ แล้วที่คอ? “ คำถามนี้เรียกเสียงหัวเราะจากทมิฬได้ดี

“ อ๊อด... ฉันมาซ้อมมวยกับแกในค่าย ถ้าที่คอมีรอยแดงมันจะไม่ดูน่าอายเหรอวะ ถามจริงๆ คนตั้งเยอะแยะ  “ คนฟังชะงัก เกาแก้มเขินๆ

“ ….รอยจูบเหรอวะพี่? “

“ แล้วปกติแกกับอาหลานทำรอยกันตรงไหนล่ะ? “

“ โหย ไอ้พี่บ้า! ถามอะไรลามกฉิบหาย ไปเลยไป “  ร่างสูงผิวขาวกว่าหัวเราะดังๆ ที่ได้แหย่รุ่นน้องคนสนิท เขายกมือยีหัวทุยๆนั่น

“ พรุ่งนี้พี่เข้ามายิมไหม? “

“ น่าจะเข้านะ ไม่มีเรียนน่ะ หือ? “ ดวงตาสีทองชะงักเมื่อมือถือดังจากในล็อคเกอร์ เมื่อเปิดดู ทมิฬก็หันมาอ๊อดที่กำลังเป่าผมอยู่

“ อ๊อด พรุ่งนี้พี่ไม่เข้ายิมนะ “

“ อ้าว เหรอ? ได้พี่ได้ จะลงเวลาไว้ “ ทมิฬพยักหน้าก่อนเอ่ยลา แต่งตัวหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา ข้อความดังอีกครั้ง เมื่อเปิดดูจึงเกิดความคิดที่จะไปห้างใกล้ๆก่อนกลับ

ทมิฬใช้เวลาไม่นานนักก็ขับรถมาที่ห้าง จัดการย้ายตัวเองไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เลือกหาของสด พร้อมทั้งอาหารบำรุงกำลังมาจนเต็ม เช็คลิสต์ของใช้ที่ขาดไปจากในข้อความจนครบก็จัดการรูดเครดิตการ์ดสีทองแล้วรีบออกจากห้างอย่างไวที่สุด

“ ...เรียนสายคุณมารตาครับ “ ทมิฬเอ่ยกับโทรศัพท์ที่ติดไว้ตรงแผงคอนโซลหน้ารถ มือเรียวกดปุ่มบลูธูทที่หน้าแผงควบคุมด้วยพร้อมกัน

“ ทมิฬหรือ? อยู่ไหนแล้ว “

“ กำลังขับรถกลับครับ คุณทารคาล่ะครับ ผมได้รับข้อความของเขา “

“ เหมือนเดิมน่ะ ฝืนทำงานจนหมดแรง “ ทมิฬถอนใจ จัดการเร่งเครื่องอีก

“ แล้ว….อาหารอื่นๆล่ะครับ ไม่ช่วยเลยหรือ? “ ปลายสายถอนใจ

“ ไม่เลย แค่กินให้พอไม่กระหาย แต่พี่ก็ยัง...ต้องการอยู่ นายรีบกลับมาได้ไหม? “ มารตาถามอย่างเกรงๆ ทมิฬเคาะนิ้วกับพวงมาลัย เลี้ยวรถเข้าที่หน้าคฤหาส์นหรูแห่งหนึ่งย่านชานเมือง

“ ผมอยู่หน้าบ้านใหญ่แล้วครับ คุณทารคาอยู่ที่ห้องแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้ขึ้นไป “

“ ชะ ใช่ๆ พี่นอนพักที่ห้องเดิมนะ นายขึ้นไปได้เลย “

“ รบกวนคุณมารตาบอกคุณย่าซาซ่าด้วยว่าให้คนมาขนของในรถของผมหน่อยครับ ผมเพิ่งกลับจากยิม แล้วแวะซื้อของ เดี๋ยวจะขึ้นไปเจอคุณทารคาตอนนี้เลย “ ทมิฬปิดประตูรถ คากุญแจเอาไว้ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้านที่ปิดอยู่ มันเงียบ มืด ชื้นเย็น เหมือนจะไม่มีแสงส่องเลย

“ ท...มิ… ฬ “ เสียงแหบแห้งของเงามืดหลายเงาดังขึ้นในความมืด มารตาที่ได้ยินด้วยเพราะยังไม่ได้วางสายรีบตะโกนออกมาผ่านลำโพง

“ ห้ามแตะเขานะ “

“ ไม่เป็นไรครับ คุณมารตา ผมรับมือไหว พวกเขาไม่กล้าหรอก ไม่ต้องห่วงนะครับ ตรงนี้ผมจัดการเอง ได้เรื่องแล้วจะโทรกลับไป  “ ชายหนุ่มบอก ก่อนปิดสาย แต่เปิดไฟฉายในมือถือแทน เงาร่างมืดดำมีตาวาวสีแดง หลายคู่เงาวับในความมืด ตอนนั้นเองที่มือผอมแห้งเหี่ยวย่นพุ่งเข้ามาจะฉุดกระชากแขน แต่ทันทีที่ต้องเนื้อตัว ก็กรีดร้องโหยหวน หลบไปอีกทาง

“ ถอยไป...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว “ ชายหนุ่มว่า หยิบเอากางเขนเงินบริสุทธิ์ออกมาจากคอ มันกระทบแสงไฟในมือถือเป็นเงาสว่างจนร่างตะคุ่มที่หมายฉีกกินเนื้อของเขาต้องล่าถอย ตอนนั้นเองที่ร่างของหญิงสาวผมสีดำเดินออกมาจากเงา จัดการไล่เงาน่ารังเกียจให้กลับไปตามที่ทาง

“ กลับแล้วหรือคะ นายท่านมารออยู่แล้ว “

“ ที่ห้องเดิมใช่ไหมครับ? “

“ ใช่ค่ะ บุหงาสั่งห้ามใครขึ้นไปกวนแล้ว เชิญคุณทมิฬขึ้นไปได้เลยค่ะ ส่วนเจ้าพวกไม่มีมารยาทเมื่อสักครู่ บุหงาจะจัดการอบรมให้เอง และได้โปรดเก็บกางเขนเงินด้วยค่ะ “ หล่อนว่า ทมิฬหัวเราะ เก็บมันเข้าไปในอกเสื้อ

“ ขอบคุณมากครับ อีกสักพักคุณมารตาก็คงตามมา พี่บุหงาเองก็หิวแล้วสิ “

“ ไม่เท่าไหร่ค่ะ เชิญเถอะค่ะ “ ทมิฬไม่ได้ต่อปากต่อคำกับบุหงาต่อ แต่รีบเดินขึ้นบันไดหินอ่อนขาวไปที่ชั้นสาม ห้องด้านในสุด ผ่านรูปวาดเก่าแก่ที่ติดเรียงรายไปตามทาง ภาพของชายหนุ่มผมสีโลหิตในชุดโบราณย้อนยุค แต่จากวันเดือนปีที่ลงวันที่ไว้ย่อมแน่นอนว่าภาพเหล่านี้ถูกวาดเอาไว้เก่ามาทีเดียว ทมิฬหยุดหน้าห้องที่สุดโถงทางเดิน ยกมือเคาะเบาๆ

“ คุณทารคาครับ ผมเองครับ “ เกิดความเงียบที่ชายหนุ่มรู้ดีว่านั่นคือคำอนุญาต จึงค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ความเย็นจัดคือสิ่งที่รู้สึกได้เป็นอย่างแรก ตามด้วยกลิ่นคาวเลือด ข้างในห้องก็แทบไม่ต่างกับข้างนอกนัก มืดมิดมองอะไรแทบไม่เห็น ทมิฬจัดการวางมือถือลงตรงเก้าอี้สูงที่ใช้วางแจกันดอกไม้ปลอม เปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบเทียนไขออกมาจุดไฟ แล้วเสียบไว้กับเชิงเทียนอย่างชำนาญ ดูเหมือนสายตาจะชินได้ไว รวมถึงประสาทสัมผัสที่จำได้ว่าของอะไรอยู่ตรงไหนด้วยซ้ำ

เทียนเพียงสามเล่มถูกจุด ไม่สว่างมาก แต่ก็พอให้ทมิฬมองเห็นร่างที่นอนอยู่บนโซฟาผ้ามีลวดลายปักดิ้นทองสวยงาม บนโต๊ะกระจกมีกองแก้วไวน์ที่ข้างในดูเหมือนจะไมใช่ไวน์อยู่ ชายที่นอนนิ่ง ใช้เพียงดวงตาสีขาวขุ่นจับสัมผัสมาทางเขา ปากที่ซีดเช่นผมสีขาวมีแต่เลือดเปรอะเต็มไปหมด คนอ่อนวัยกว่าถอนใจ

“ โหมงานเกินไปนะครับ  “

“  อย่า...พูด….มาก “ เสียงของอีกฝ่ายแหบแห้ง ใบหน้านั้นอิดโรยราวมีรอยย่นประดับราวอายุหกสิบหรือเจ็ดสิบกว่าแล้ว

“ คุณต้องยอมรับอาหารอื่นๆให้ได้นะครับ สาวๆที่คุณมารตาจัดคิดให้ล้วนแต่สุขภาพดี แข็งแรง พอให้คุณทานได้ตลอดเดือนด้วยซ้ำ คนฟังส่ายหัวใส่อย่างหงุดหงิด พยายามลุกขึ้นมา มองมายังทมิฬที่กำลังยืนพิงพนังมอง

“ ฉันไม่...ต้องการ...อาหารอื่น...มานี่ … “ น้ำเสียงอ่อนแรงแต่มีอำนาจสั่งในที

“ ถ้าผมไม่ไปล่ะครับ “ ทมิฬถาม

“ อยาก...โดน...ดีใช่ไหม? “ ดวงตาสีขุ่นขาววาวโรจน์ในเงามืดก่อนที่จะหลบวูบเมื่อชายหนุ่มผมขาวดึงสร้อยกางเขินเงินออกมา เสียงร้องจากในลำคอราวกับสัตว์ร้าย

“ ...เอา ออก...ไป “

“ น่าแปลกจังนะครับที่คุณสั่งให้ผมเอาออกตลอด ทั้งๆที่เป็นคนให้ผมใส่เอาไว้ “ คนอ่อนวัยกว่าว่า ยกไม้กางเขนเงินขึ้นมาจูบก่อนจะปลดโซ่ออก วางมันลงกับโต๊ะแล้วเดินมาหา คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของเจ้าของห้อง ยกมือที่ร้อนนิดหน่อยจับใบหน้าที่แก่ชรากว่าตัว

“ คุณหิวมากไหมครับ? “

“ ….มาก...มากจน...ลุกไม่ไหว “  รอยยิ้มปรากฏบนปากมีรอยแผล ทมิฬเถิบออกมา ค่อยๆแกะกระดุมเสื้ออก แนวกล้ามเนื้อสวยงามจากการออกกำลังกายอย่างดี ผิวขาว มีรอยสักตามตัวนิดหน่อย คนมองกลืนน้ำลาย ในคอแห้งผาก เขาอ้าปากหอบหายใจ เขี้ยวยาวสีขาวงอกออกมา ดวงตาขึงเกร็งเช่นเดียวกับเล็บที่งอกยาวออกมา

“ คุณอยากได้อะไรครับ ทารคา “

“ นาย...ทมิฬ… ฉันต้องการ...นาย “ ทมิฬเหยียดยิ้มอีกครั้ง ดึงผ้าพันแผลที่ปิดคอออก เดินมาหากระซิบพร้อมกับเอียงคอให้ใกล้ๆกับปากที่รอคอยอย่างกระหาย

“ ผมก็ต้องการคุณ ดื่มได้แล้วครับ อาหารมาแล้ว “ สิ้นคำ คมเขี้ยวแหลมก็พุ่งเข้าขบซ้ำรอยเขี้ยวเดิมเต็มแรง ชายหนุ่มผมขาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เลือดข้นไหลจากรอยที่กัดลงมายังหน้าอก  มือที่มีเล็บฝังรอยกรีดเบาที่หลัง มือของเขากอดรั้งร่างชายชราตรงหน้าเอาไว้ ตอนนั้นเองที่ผมสีขาวจากชายที่โรยราได้แปรเปลี่ยน ขาวคืนสู่แดงสีโลหิต เช่นเดียวกับดวงตาที่กลายเป็นสีดำและจางลงเป็นสีทอง หากทุกวินาทีที่ดื่มเลือดพื้นดวงตากลับเป็นสีดำสนิท สัญลักษณ์ของความมืด

“ ทารคา...ค่อยๆครับ “ ทมิฬเอ่ย หอบน้อยๆ มันเจ็บแต่ก็รู้สึกดี ริมฝีปากที่ประทับดื่มด่ำโลหิตในกายร้อนรุ่มราวเหล็กร้อน สักพักหนึ่งทารคาจึงค่อยๆผละออกมา ใบหน้าที่เคยเหี่ยวย่นจากวัยชรากลับแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มหล่อเหล่าน่าหลงใหล มือยกขึ้นปาดเลือดที่ติดปากออก

“ อะไร แค่นี้ก็จะตายแล้วรึไง ทมิฬ “

“ เปล่าครับ…แค่กลัวคุณเผลอดื่นจนหมดต่างหาก การดื่มเลือดมนุษย์จนตายมันผิดกฏเผ่าของคุณนะครับ  “ คนผมแดงถอนใจ

“ กฏบ้าๆที่ยอมให้กับอาหาร น่าหัวเราะ “

“ เพราะกฏไม่ใช่หรือครับ เราถึงยังดำรงชีวิตกันได้ ดีขึ้นไหมครับ ทานอีกไหม? “ ดวงตาสีสดมองรอยจ้ำที่คอ ยกมือแตะเบาๆ

“ พอแล้ว เดี๋ยวก็ตายเอาจริงๆหรอก “ ทมิฬยิ้ม เอนหัวซบกับไหล่ของอีกฝ่าย

“ สักวันผมก้ต้องตาย ผมเป็นมนุษย์นี่ครับ “

“ ไม่พูดเรื่องนี้ได้ไหม์? “ ทารคาว่า ยกมือลูบหลังที่มีรอยเล็บ ถอนใจนิดๆก่อนจะท่องภาษาโบราณรักษาให้จนไม่เหลือรอยแผล ยกเว้นตรงคอที่ทมิฬไม่ยอมให้รักษา  ราวกับจะทิ้งให้ติดกายไว้ตลอดเวลา

“ ผมอายุสามสิบกว่าแล้วนะ ชีวิตมนุษย์อย่างมากก็แปดสิบปี และผมคงให้เลือดคุณได้อีกแค่ไม่กี่ปี พอสักห้าสิบร่างกายก็ไม่เหมือนเดิม ผมถึงบอกไงว่าคุณต้องหาคนมาแทนผม หาเลือดที่คุณพอใจที่สุดแทนผม “ อสูรหนุ่มมองใบหน้าของทมิฬ เด็กชายที่เก็บมาเลี้ยงดูแต่เยาว์วัย

“ นายสามสิบกว่าแล้วเหรอ? “

“ ครับ เมื่อวานก็สามสิบห้าพอดี “ ครานี้ทารคานิ่วหน้า

“ เมื่อวานวันเกิดนาย? “

“ ครับ แต่มันไม่สำคัญสักหน่อย ช่างมันเถอะ คราวนี้เลือดผมเป็นยังไงบ้าง “

“ ดี...เหมือนทุกครั้ง ดีจน...อยากจะกินให้หมด “ ชายหนุ่มผิวขาวยิ้มให้

“ คุณกินได้นะ ผมยอม ไม่ผิดกฏหรอก “ ทารคาพ่นลมหายใจ เอนตัวลงนอนโดยไม่ลืมเอาทมิฬนอนลงไปซบกับอกตัวเองด้วย

“ ไม่ได้ ครั้งนี้กินเยอะไปด้วยซ้ำ นายหน้าซีดแล้วรู้ตัวไหม? “

“ ผมแค่เพลียๆ ไม่เป็นอะไรสักหน่อย คุณต่างหาก เหนื่อยมากใช่ไหม คุณไม่เคยอ่อนแรงมากขนาดนี้เลย ดูสิ เสื้อสูทก็ไม่ถอด ผมขี้เกียจเอาไปซักอบรีดให้นะครับ “

“ ก็ให้มารตาทำสิ “

“ ไม่ว่างหรอกครับ เขาเองก็เป็นอาหารของสาวใช้คนสวยของคุณนะ “

“ ยัยบุหงาขี้บ่นน่ะสิ “ คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะ เตรียมตัวจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกดึงกลับลงไปนอนข้างๆบนโซฟาอีกครั้ง ริมฝีปากมีกลิ่นเลือดจูบปากของทมิฬ สอดลิ้นที่มีแต่รสฝาดให้ คนถูกจูบตอบสนองโดยไม่ได้รังเกียจ

“ เราอยู่กันมากี่ปีแล้วนะ “ เขาถามหลังละปากออกมา

“ ...เกินยี่สิบปีครับ คุณรับผมมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ตอนผมแค่เจ็ดขวบเองนี่ครับ “ มือที่ตอนนี้เล็บยาวหดกลับไปแล้วลูบผมสีขาว ทมิฬเงยมองอีกฝ่ายหวนนึกถึงอดีตในตอนที่ตนเองเจอกับทารคา

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ทมิฬจำได้ว่าตอนที่พบอีกฝ่าย น่าจะเป็นตอนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กำพร้า และกำลังป่วยหนักเสียด้วย ไอเป็นเลือดจากวัณโรค นอนซมอยู่บนเตียงเก่าๆ ร้องหาแต่แม่กับพ่อที่ตายในอุบัติเหตุรถคว่ำจนตัวเองก็มีแผลเป็นที่หน้า ในขณะที่ขวัญเสีย หน้าผากที่ร้อนจัดก็ได้รับไอเย็นจากมือของใครคนนึง เมื่อพยายามลืมตามองก็พบว่าอีกฝ่ายใช้ดวงตาแดงเหมือนกับเลือดจ้องมองลง แล้วสติก็หยุดลงพร้อมกับความเจ็บปวดที่คอ…

เมื่อรู้ตัวอีกที ก็พบว่ากำลังนอนบนเตียงที่สะอาดกว้างขวาง ในห้องตกแต่งแบบโบราณแต่สวยงาม พร้อมอาการป่วยที่หายแล้ว มีเด็กชายคนนึงนั่งมองอยู่ ตาสีฟ้า ผมขาวคล้ายกัน อา...จริงๆแต่เดิมเขาผมสีทองละมั้ง แล้วพอเห็นภาพของพ่อแม่ที่ตายก็เลยช็อคจนผมขาวหมด อีกฝ่ายยิ้มร่าวิ่งไปหาชายอีกคนที่กำลังเดินสวนเข้ามาพอดี

นั่นเป็นครั้งที่สองที่ทมิฬเจอทารคา แต่กว่าจะเข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายรับเด็กไม่มีที่ซุกหัวนอนมาเลี้ยงก็คงเป็นตอนที่อายุสิบห้า อสูรร้ายผู้มีเกศาสีโหิต เปิดเผยตัวตนพร้อมทั้งสอนให้ทมิฬรู้จักหนึ่งในปัจจัยหลักของมนุษย์… ใช่ เซ็กส์…

.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

“ กลัวฉันไหม? “ ทารคาถาม นั่งไขว่ห้างมองทมิฬที่ใช้สายตาของเด็กชายมองกลับมา ไม่รู้จะตอบยังไง ในเมื่อก็เพิ่งจะรู้ว่าเวลาที่ชายคนนี้ ชายที่มีสถานะไม่ใช่ทั้งครอบครัว หรือผู้ปกครองเป็นผีดูดเลือด เพราะทารคาสามารถทำรอยให้หายไป ทุกครั้งที่ถูกเรียกให้ไปหา แล้วถูกนอนซุกซอกคอก็เลยไม่เอะใจ เพราะจะหัวมึนโลหิตจางก่อนทุกที

“ ไม่เท่าไหร่ครับ “ เด็กชายตอบ มองใบหน้าที่ดูอิดโรย ปลายเส้นผมสีแดงเป็นสีขาว ซึ่งก็เพิ่งฟังไปเองว่าทารคาขาดเลือดจนรางกายเริ่มแก่ แต่หากได้เลือด เก็จะกลับมาเป็นหนุ่มเช่นเดิม และเลือดของเขานั่นล่ะที่ส่งที่ทารคาบอกว่ามันเป็นเลือดที่ดีที่สุดที่เคยเจอ ได้กลิ่นแม้อยู่ไกลมาก และนั่นเป็นเหตุผลที่ถูกพามาเลี้ยงดูอย่างดี ให้การศึกษา ให้อาหาร

“หึ ฉันนึกว่าเธอจะโวยวายเสียอีก หรือไม่เชื่อ “

“ ไม่ครับ จริงผมก็นึกแปลกใจที่คุณไม่ค่อยร่วมโต๊ะอาหารกับผมหรือคุณมารตา ถึงคุณจะกินบ้างแต่ก็นานๆที และ...คุณก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนับตั้งตอนที่ผมเจอคุณ “ อีกฝ่ายหัวเราะ

“ ดีที่เธอเป็นเด็กฉลาด ฉันชอบเด็กฉลาด “

“ ขอบคุณที่ชมผมครับ และผมมีเรื่องอยากจะขอ “

“ ว่ามาสิ “ ทารคาเอ่ย ลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมหนาวไปตรงโต๊ะทำงานทำจากไม้โบราณ หยิบงานมาวางเรียง รสนิยมของผีดูดเลือดคนนี้ยังเหมือนเดิม แม้จะทำธุรกิจชั้นนำ ใส่สูทผูกไทค์ นั่งรถยุโรปหรูหรา มีมือถือราคาแพงแสนทันสมัย แต่กลิ่นอายความเก่าของเวลาในอดีตยังมีอยู่ในคฤหาส์นแห่งนี้เสมอ และแน่นอนว่ารอบตัวของทารคาด้วย

“ เล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะไม่เอ่ยปากบอกใคร “ คิ้วสีเพลิงจ้องมองมาที่เด็กชายตัวผอม ชะงักปากกาหมึกซึมในมือ

“ ...อยากจะฟังไปทำไม “

“ ผมแค่อยากรู้ อยากรู้เรื่องของผู้มีพระคุณที่ช่วยผม “

“ มีค่าแค่อาหารรู้ตัวไหม ทมิฬ “ อสูรหนุ่มถาม ทมิฬพยักหน้า

“ ครับ ผมทราบ เพราะอย่างนั้นผมถึงอยากจะเป็นอาหารที่ดีและเลิศรสให้คุณครับ “ คนมากวัยกว่ามากหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องให้ฟัง และแน่นอนว่าเด็กชายก็รับฟังอย่างดี จดจำทุกคำพูดเอาไว้…..

ทารคา เป็นทายาทแห่งตระกูลอมนุษย์ที่ดำรงชีวิตด้วยการดื่มโลหิตของมนุษย์หรือสัตว์ ซึ่งตระกูลนี้เป็นตระกูลหนึ่งที่เก่าแก่ที่สุดแห่งคีรีกัณฑ์ (ประเทศที่ตอนนี้ล่มสลายไปนานแล้ว)  กฏเก่าแก่ของพงศ์พันธุ์คือสั่งห้ามสังหารมนุษย์เป็นเด็ดขาด มนุษย์บางส่วนรับรู้การมีอยู่ของพวกเขา มีทั้งมิตร และศัตรู เผ่าพันธุ์นี้แปลกกว่าแวมไพร์ในนิยายที่มนุษย์สร้าง มีเค้าโครงจริงบ้างก็แค่บางส่วน อย่างน้อยๆเรื่องไม่ถูกกับแดดก็จริง ไม่เข้าใกล้กางเขนหรือเงินบริสุทธิ์ก็จริง แต่ไม่ใช่ผีดิบ สามารถร่วมรักกับมนุษย์เพื่อดำรงเผ่าได้ ลูกที่เกิดมาจะไม่เป็นครึ่งปีศาจหรือครึงมนุษย์ แต่เป็นอย่างใดอย่างนึงแทน ซึ่งนั่นทำให้เขาเป็นปีศาจเช่นพ่อ แม่มารตาได้เลือดมนุษย์แบบแม่  กระนั้นเขาก็รักน้องชายมากอยู่ดี (....จะไม่รักตรงมันมีเมียเป็นมนุษย์กับแวมไพร์นี่ล่ะ)

โดยส่วนมากทารคานิยมชอบเลือดจากผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย หอมกว่า นุ่มนวลกว่า และก็ชอบเซ็กส์ระหว่างการกินอาหาร พวกหล่อนเองก็ชอบในบทรักร้อนแรงนี้ ทมิฬรู้เรื่องนี้จากบุหงา สาวใช้ที่กลายเป็นปีศาจเหมือนกับทารคา (ได้ยินว่าแต่เดิมเป็นมนุษย์ แต่ถูกมนุษย์เอามาสังเวยให้ทารคาเมื่อนานมาแล้ว หล่อนโกรธแค้นจนขอให้ทารคามอบความเป็นอมนุษย์ให้ และกลับไปล้างบางมนุษย์พวกนั้นจนหมดก่อนจะมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของทารคาคู่กับการณีซาที่เป็นอมนุษย์ดูดเลือดที่เคยรับใช้พ่อของทารคามาก่อน) เด็กชายมักเห็นบุหงาอุ้มผู้หญิงที่นอนสลบไสลเพราะพ่ายแพ้ต่อบทรักร้อนแรงจากเจ้านายเธอจนต้องให้รถไปส่งที่พัก

แล้วทำไมทารคาที่ดูจะมีรสนิยมชอบผู้หญิง

ถึงได้เลือกเด็กชายกำพร้าผอมแห้งคนนึง

มาเป็นอาหารชั้นเลิศไว้ดับกระหายกันล่ะ

คำตอบคือ เลือดของเขาพิเศษกับทารคาที่สุด

มันหอมหวาน นุ่มนวล จนทารคาทนไม่ได้

ทมิฬมารู้ทีหลัง (คราวนี้จากการณีซา ซึ่งทมิฬชอบแกล้งเรียกว่าคุณย่าซาซ่า) ว่าทารคาบังเอิญไปติดต่องานแถวบ้านเด็กกำพร้าที่ตนเองอยู่ แม้โรงแรมที่พักจะห่างออกไปตั้งเป็นกิโล แต่จังหวะที่เขาน่าจะเลือดออกจากอาการของวัณโรค ปลุกให้ความหิวกระหายของทารคาพุ่งสูง แม้จะเพิ่งดื่มเลือดนางแบบสาวในสังกัดงานมาเป็นสิบคนแล้ว กว่าที่ใครจะรู้ก็ผุนผันไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ขอติดต่อเข้าไปดูแล จัดการลิ้มรสเลือดหวานจนแน่ใจ แล้วก็ตัดสินใจรับอุปการะทันที

“ ยังข้องใจอะไรอีกไหม? “ อมนุษย์ผมแดงถาม มองเด็กในอุปการะที่ถอนใจเนือยๆใส่

“ ไม่ครับ ไม่มีเลย “

“ ถ้างั้นก็ไปได้แล้ว ฉันยิ่งหิวๆอยู่ “ ดวงตาสีทองมองอีกฝ่าย เส้นผมขาวปลายผมแดง ซึ่งคงจะจริงที่ว่าทารคาเริ่มหิวและร่างกายต้องการเลือด

“ ทำไมไม่ทานเลือดผมล่ะครับ “

“ ฉันเพิ่งกินไปเมื่อสองวัน… ฉันจะไม่กินอาหารซ้ำติดๆกัน มันไม่มีต่อสุขภาพของอาหารและ...เสี่ยงต่อการถูกจับได้เรื่องการเป็นแบบนี้ ออกไปได้แล้ว อีกสักอาทิตย์ค่อยมา “ ทมิฬไม่ขยับ แค่ยืนนิ่งเหมือนดื้อด้านใส่ จนทารคาหงุดหงิด

“ ฉันบอกให้ออกไป “

“ ทานเลือดผมเถอะครับ ผมถูกคุณเลี้ยงดูมาเพื่อการนนี้อยู่แล้ว ทานได้ ผมแข็งแรงพอ “

“ ไม่...ฉันพอไหว ถ้าไม่ไหวจะให้บุหงาไปเรียกพวกผุ้หญิงมาให้ เธอน่ะกลับห้องได้แล้ว “

“ ผมเป็นห่วงคุณ “ เด็กชายผมขาวว่า เดินมาใกล้ๆกับทาารคา ยกมือจับมืออีกฝ่ายที่ใหญ่กว่ามาก

“ ...กลับห้องไป “

“ ไม่ครับ... ทานเลือดผมเถอะ คุณต้องการเลือด ผมทนไหว “ ดวงตาสีทองเงยสบดวงตาที่ยังเป็นสีแดงอยู่ อสูรหนุ่มเลื่อนมือมาแตะแก้มนุ่มมือเบาๆ

“ ถ้าฉันกินเลือดเธอจนตาย ฉันต้องถูกลงโทษรู้ไหม? “

“ ก็กินในปริมาณที่ผมจะไม่ตายสิครับ “

“ มันยากนะ สำหรับเด็กแบบนาย ถ้าเป็นผู้ใหญ่หน่อย ยังพอจะมีอย่างอื่นมาช่วยดับกระหายได้ “ คิ้วขาวขมวดมุ่น

“ ทำไมการกินอาหารของคุณมันถึงยุ่งยากจังเลยครับ “ทมิฬบ่น จนโดนอีกฝ่ายเขกหัวให้

“ เด็กน่ะไปอยู่ส่วนเด็กไป เดี๋ยวมารตาน่าจะกลับจากเรียนพิเศษแล้ว นัดกันไว้ว่าจะไปเล่นในสวนไม่ใช่เหรอ? ไปสิ “

“ ….หลังจากคุณกินเลือดของผมสิครับ “

“ ทมิฬ เธอกำลังดื้อด้านกับฉันนะ กลับไปที่ห้อง รอมารตาที่นั่น “ ชายหนุ่มว่า หันหลังให้เพื่อที่จะหยิบบุหรี่มาสูบแก้ขัด ตอนนั้นเองที่เจ้าเด็กดื้อกลับไปยอมไป พุ่งตรงมากอดที่หลังอย่างเร็วจนไฟแช็คเกือบหลุดมือ

“ ทมิฬ? “

“ เพราะผมเป็นเด็กผู้ชาย เลยให้คุณได้แค่เลือดใช่ไหมครับ ผมไม่สวยเหมือนสาวๆที่คุณพามา ไม่มีหน้าอกใหญ่ ไม่มีเอวคอด ไม่มี….สิ่งที่ทำให้คุณถึงจุดสุดยอดได้ใช่ไหม? “

“ นี่แอบไปเรียนเรื่องเพศศึกษามาจากไหนกัน หึ “ ทารคาดุ จุดบุหรี่สูบแล้วหันมามองหน้าทมิฬ ยกมือขยี้หัวเบาๆ

“ ผมอายุสิบห้าแล้วนะครับ “

“ สิบห้าก็ถือว่าเด็ก ทมิฬ...ฉันไม่ได้มีอาหารแค่ผู้หญิง ผู้ชายก็มี และฉันก็มีเซ็กส์ และก็ถึงจุดสุดยอดกับพวกนั้นได้เหมือนกัน แต่สำหรับเธอ เด็กเกินไปที่จะมีเซ็กส์นะ “ ทมิฬถอนใจ

“ ...งั้นก็กินเลือดผมสิครับ ไม่ต้องมีเซ็กส์ก็ได้ “

“ เริ่มจะดื้อใหญ่แล้วนะ ก็บอกว่าไม่กิน ฉันจัดการตัวเองได้ “ คนมากวัยกว่าเริ่มอึดอัด กลิ่นเลือดใต้ผิวหนังของทมิฬมันชัดเกิน เจ้าเด็กคนนี้กำลังใจเต้นแรง แรงจนสัมผัสได้ เพราะอะไร

นี่อยากมีเซ็กส์มากขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ ทมิฬ ถอยออกไป… “ ทารคาหอบหายใจแล้วเอ่ยปากไล่ ดับบุหรี่ก่อนจะพยายามเดินหนี แต่ทมิฬก็ไม่ท้อถอยที่จะตื้อ ยิ่งหนีก็ยิ่งตาม

“ คุณทารคา ผมคุณเริ่มขาวขึ้นมาอีกแล้วนะครับ!! “

“ ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ทมิฬ อย่าให้ฉันเสียสติไปมากกว่านี้ “ เขาตะโกนไล่สุดเสียงก่อนทรุดลงนั่งกับโซฟา หอบหายใจจนเส้นเลือดที่คอโป่งนูน เขี้ยวยาวออกมา ดวงตาที่เคยเป็นสีทองแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงมองทมิฬ เด็กชายไม่เคยเห็นตนเองในภาพนี้มาก่อน ครานี้คงได้วิ่งหนีเอาจริงๆแล้ว และความสัมพันธ์นี้คงจบลง แต่ไม่….ทมิฬเพียงยืนมอง มีแววตระหนกตกใจในดวงตาสีทอง ก่อนที่ร่างเล็กกว่าจะวิ่งตรงเข้ามากอดคอของทารคาเอาไว้…

“ กินเลือดผม กินเดี๋ยวนี้นะครับ “

“ ไม่...อย่า ฉันอาจฆ่าเธอได้นะ ทมิฬ ถอยออกไป ไปเดี๋ยวนี้!! “

“ ผมไม่สน ชีวิตผมเป็นของคุณ! ได้โปรด เลือดผม ตัวผม ทุกอย่างของผมเป็นของคุณ เป็นตั้งแต่วันที่คุณพามาจากสถานสงเคราะห์ คุณทารคาครับ ให้ผมเป็นอาหารของคุณ ผมยินดี ทำเถอะ “ เด็กชายบอกเสียงแม้จะสั่นแต่ทารคาสัมผัสทุกความสัตย์จริงได้จากน้ำเสียงและแววตาที่ไม่ตระหนกอีก เขาเลื่อนมือที่สั่นกระชากเสื้อเชิ้ตของทมิฬจนขาด ลมหายใจร้อนเป่ารดคอเลียเบาๆเพื่อบอกถึงสิ่งที่จะตามมา

“ ถ้าฉันดื่นเลือดของเธอ แล้วมันไม่พอ แค่เลือดมันไม่พอล่ะ ทมิฬ เซ็กส์กับผีดูดเลือดอย่างฉันกับเธอตอนอายุสิบห้ามันน่าจะเลวร้ายไม่ใช่หรือไง “ ทมิฬยิ้ม

“ ไม่หรอกครับ เซ็กส์ครั้งแรกของผม...ของผมกับคุณมันต้องดี… ผมเชื่อ “

“ งั้นฟังไว้นะ ต่อให้เธอร้องไห้เจียนตายให้ใครช่วย รู้ใช่ไหมแม้แต่มารตาก็เข้ามาห้ามไม่ได้ “ ทารคากระซิบบอก ลากเขี้ยวแหลมผ่านซอกคอขาว กระหายมากจนไม่รู้จะห้ามใจตนเองไว้ได้ไหม

“ ผมรู้ ลงมือเถอะครับ… “ สิ้นคำอนุญาต ทารคาก็อ้าปากฝังเขี้ยวของตนลงกับคอทันที! สัมผัสรสหอมหวานเหมือนขนมชันเลิศที่เป็นของเหลวสีแดงสด สดใหม่และเยียวยาความกระหายได้ดีนัก และมันดียิ่งขึ้นเมื่อไม่จำเป็นต้องทำให้เด็กชายหลับหรือสะกดจิตให้เบลอจนจำไม่ได้ ทมิฬกระตุกแต่ก็กัดปากกลั้นเสียง มันเจ็บไม่เหมือนทุกทีที่เคยถูกลอบดื่ม แต่เขาก็อดทน หัวหมุนนิดหน่อย...มือเล็กจึงเลื่อนโอบร่างสูงใหญ่เอาไว้

“ คุณทารคา... “

“ ไม่พอ...มันไม่พอ “ อสูรหนุ่มหอบพลางเอ่ย มองร่างขาวได้รูปตรงหน้า ทมิฬเองก็หอบเพราะเจ็บ แต่ในเมื่อตัดสินใจจะเริ่ม ไม่ว่ามันจบลงที่ตัวเองโดนดูดเลือดจนตายหรือมีเซ็กส์ครั้งแรกกับผู้ชาย…ก็ขอให้มันจบลงตรงนี้วันนี้ วินาทีนี้

ทารคามองใบหน้าที่แก้มขึ้นสี มันห้าปีมาแล้วที่เอาทมิฬมาเลี้ยง ไม่ได้บอกกับเจ้าตัวว่ามาในฐานะอะไร แค่เลี้ยงดูอย่างดีไม่ให้เลือดเสียรส กะว่าถ้าวันไหนเจอคนที่มีเลือดดีกว่า หอมหวานรุนแรงกว่าก็คงให้ทมิฬไปจากที่นี่ แต่ทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่คิดแม้แต่น้อย…

เขาปล่อยทมิฬไปไม่ได้…

ไม่ได้อีกแล้ว….

           “ ทมิฬ...ฉันให้เธอตัดสินใจอีกครั้ง “ ชายหนุ่มถาม ผมเริ่มกลับมาเป็นสีแดงแต่ความกระหายยังมี และคราวนี้มันร่ำร้องเนื้อหนังตรงหน้า มือเล็กที่เคยจับมือของเขาตอนป่วยหนักครานั้นจับใบหน้าของอมนุษย์หนุ่มเอาไว้ ก้มลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากมีเขี้ยวแหลมเลอะเลือด

           “ ผมเป็นของคุณ “ ทมิฬตอบ ทารคาหลับตาลงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว ตัวเองเป็นอมุษย์ที่ดื่มเลือดเป็นอาหาร จะกฎหมายพรากผู้เยาว์หรืออะไรก็ช่างหัวมันเถอะ ทมิฬพูดเองว่าเป็นของเขา ในเมื่อจ่ายเงินก้อนโตให้สถานสงเคราะห์ที่ยกเด็กคนนี้ให้อยู่ในอุปการะโดยไม่ถามไถ่ว่าเศรษฐีหนุ่มไม่มีลูกเมียจะเอาตัวเด็กชายไปทำอะไร ทั้งเลือด ทั้งร่างกายของทมิฬเป็นของเขา ของทารคาคนนี้….

           “ คุณทารคา? “ คำพูดของทมิฬกลืนหายไปเมื่อโดนจูบและถูกวางนอนลงกับโซฟา และดวงตาสีทองก็ได้ทันเห็นว่าเสื้อสูทของอีกฝ่ายโดนถอดปลิวไปอยู่กับพื้นแล้ว

           “ ขอย้ำนะ...ร้องให้คอแตกก็ไม่มีใครเข้ามา “

           “ ครับ… ผมทราบ “ อีกฝ่ายโน้มตัวลงมากระซิบ ก่อนค่อยๆปลดกางเกงของทมิฬออก

           “ ดี เพราะฉันออมแรงไม่เป็น “

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

           “ พี่บุหงา...ทมิฬไปไหนล่ะครับ “ มารตาถามสาวใช้ในชุดสีดำสนิท หล่อนหันมา นัยน์ตาสีเดียวกับชุดและเส้นผมที่เกล้ามวยแน่นตึง โกโก้เย็นถูกรินใส่แก้วให้พร้อมกับขนมปังเนยสด

           “ ...เกรงว่าจะอยู่ในห้องกับนายท่านค่ะ ท่านเพิ่งโทรมากำชับบุหงาว่าไม่ให้ขึ้นไปกวนค่ะ คงจะมีธุระสำคัญที่จะคุยกัน ถ้าอย่างไรคุณมารตารับของว่างก่อนนะคะ ถ้าคุณทมิฬได้ลงมา บุหงาจะเรียนให้ทราบ “ เด็กชายขมวดคิ้วน้อยๆ

           “ ...อย่างนี้ทมิฬออกมาก็คงจะเพลียจนเล่นกับผมไม่ได้น่ะสิ “ อีกฝ่ายยิ้มบางๆมอง มารตานายน้อยของเธอเป็นเด็กฉลาด รับรู้เรื่องของตระกูลได้อย่างดีเยี่ยม และเข้าใจว่าทมิฬเพื่อนวัยเด็กที่พี่ชายพามาให้เรียนและเป็นเพื่อนกันนั้น อยู่ในฐานะอะไรในบ้านหลังนี้อีกด้วย

           “ พรุ่งนี้วันหยุด เวลายังมีนะคะ รับของว่างเถอะค่ะ “ สาวใช้เอ่ยอีกครั้ง หยิบเอาดอกกุหลาบสีแดงมาใส่แจกัน นี่ก็เป็นอีกอย่างที่มนุษย์คิดไปเองว่าผีดูดเลือดจะไม่สามารถหยิบจับดอกไม้ได้ด้วยมันจะเหี่ยวเฉา แต่เปล่าเลย บุหงาโปรดปรานดอกไม้นี่มากยิ่งนัก เธอปลูกมันไว้เต็มสวนและนำมาจัดคฤหาสน์หลังนี้เสมอ รวมถึงเป็นอาหารบรรเทาอาการกระหายของตนเอง

           “ พี่บุหงา “

           “ คะ คุณมารตา “ เธอตอบรับโดยไม่หันมามอง ขณะกำลังริดก้านหนาม

           “ พี่บุหงาไม่อยากเจอคนมีเลือดพิเศษแบบพี่ทารคาเหรอครับ “ ดวงตาสีดำสนิท ดำมืดเหมือนไร้ก้นบึ้งหันมาหา ส่ายหน้าน้อย

           “ ไม่ค่ะ บุหงาพอใจแค่ชีวิตตอนนี้ บุหงาพอใจจะรับใช้นายท่าน ผู้มีบุญคุณ ไม่คิดจะมีใครมาข้างกายค่ะ แค่เลือดที่ซื้อจากโรงพยาบาลก็พอแล้ว “ มารตามองพี่สาวที่เห็นมานับแต่จำความได้ บุหงาเป็นคนสวย แต่เป็นคนเงียบๆ มีหน้าที่ดูแลงานบ้านทั้งหมดในคฤหาส์นแห่งนี้ ซึ่งทำได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง เด็กชายนิยมชมชอบพี่สาวคนนี้ในใจมาเสมอ

           “ คุณมารตา ทานของว่างเสร็จ บุหงาเตรียมน้ำอุ่นให้ไว้แล้วนะคะ ขึ้นไปอาบแล้วนอนพักก่อนก็ได้ค่ะ “ ริมฝีปากของมารตาเม้มน้อย แก้มขึ้นสินิดนึงก่อนจะเอ่ยเบาๆ

           “ พี่บุหงา… “

           “ คะ… คุณมารตา? จะรับโกโก้เย็นอีกหรือคะ? “ เธอถาม ยกเหยือกโกโก้มารอ เขาถอนใจก่อนจะยกแขนข้างขวาที่มีผ้าพันแผลมาให้อีกฝ่ายดู

           “ คุณมารตา? ได้แผลมาอย่างไรคะนี่? “ ดวงตาสีดำสนิทที่เคยนิ่งมาตลอด เริ่มจะร้อนรนหวั่นไหวขึ้นมา เด็กชายยิ้มแห้ง

           “ ผมล้มที่โรงเรียนน่ะครับ อาจารย์หมอที่โรงเรียนบอกว่าอย่าให้โดนน้ำ แกพันมาหนาเตอะเลย “

           “ บุหงาคงต้องเรียนให้นายท่านทราบเสียแล้ว ต้องทำแผลใหม่ด้วยสินะคะ บุหงาจะแจ้งคุณการ์ณีซาเอง จะได้ให้คนมารับคุณมารตาไปทำแผล “ มารตาส่ายหัวน้อย

           “ พี่บุหงาทำก็ได้นี่ครับ “

           “ คุณมารตา บุหงาเป็นปีศาจดูดเลือดนะคะ ทำแผลให้คงจะไม่ได้ “

           “ เลือดออกไม่เยอะหรอกครับ แค่ถลอก เอ่อ...ส่วนเรื่องอาบน้ำ “

           “ คะ มีอะไรหรือคะ? “ หญิงสาวจ้องใบหน้าของนายน้อยของเธอ ดูเหมือนจะพึ่งสังเกตว่ามารตาเป็นหนุ่มขึ้นไวเหมือนกัน ว่าไปเขาก็สิบสี่สิบห้าแล้วนี่นะ

           “ ….อาบน้ำให้ผมหน่อยได้ไหม ผมคงอาบไม่ถนัด “

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

           รอยเล็บขีดข่วนลากยากไปตามโซฟาหนัง เก้าอี้ล้มระเนระนาด ขวดหมึกและปากกาตกลงมาแตกอยู่กับพื้นจนเลอะเป็นดวงเต็มไปหมด เช่นเดียวกับเอกสารงานที่กระจายเต็มห้อง เพราะบนโต๊ะทำงานถูกใช้เป็นเตียงชั่วคราวของทารคากับทมิฬไปเสียแล้ว ชายหนุ่มผมแดงหอบพลางก้มลงขบกัดหัวไหล่จนเลือดซึม ลิ้มรสเลือดพิเศษของตนเองอย่างกระหายไปพร้อมกับการขยับร่างกระแทกในกายของเด็กชายวัยคราวลูกของตนเสียด้วยซ้ำ สดับเสียงครวญและเสียงร้องเบาในๆคอด้วยความเจ็บทุกครั้งยามฝากฝังคมเขี้ยวทั้งบนและล่างให้ แน่นอนนี่ครั้งแรก และทมิฬก็ไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย

           “ ชะ...ช้าลง...หน่อยครับ “ คนอ่อนวัยกว่ากระซิบ

           “ ไม่ได้...ฉันทำช้ากว่านี้ไม่ได้ “ ทารคาตอบ กัดเข้าที่ด้านหลังคอราวกับราชสีห์ที่กำลังแสดงอำนาจข่มนางสิงห์ใต้ร่าง เด็กชายสะดุ้ง อ้าปากหอบหายใจ

           “ ผม…เจ็บ  “

           “ ทมิฬ...บอกแล้วนะ ว่าร้องให้ตายใครก็เข้ามาช่วยไม่ได้ เริ่มแล้วต้องทำให้สุด รู้ใช่ไหม “ ดวงตาสีแดงของทารคาเริ่มเปลี่ยนแปลงเมื่อร่างกายได้รับทั้งเลือดและตัณหาที่พุ่งสูง ความเป็นชายใหญ่โตสอดใส่เข้าไปในช่องทางที่เริ่มคุ้นชินอย่างแรง ทมิฬสะอื้น น้ำตาไหลเต็มสองหน้า แขนทั้งสองข้างถูกยึดเอาไว้กับโต๊ะแน่นด้วยมือเพียงมือเดียวของผู้ไม่ใช่มนุษย์ แผ่นอกเปลือยสีขาวถูไถกับหน้าโต๊ะจนเป็นรอยแดง

           “ แยกขาออกอีก… “ เสียงเข้มสั่ง ทมิฬสั่นหน้าด้วยกลัวและรับไม่ไหว

           “ ผมเจ็บ ช้าลงก่อนครับ “

           “ ไม่… แยกขาออกอีก “ ขาขาวที่สั่นน้อยๆ ยอมทำตาม เด็กชายกัดปากไม่ยอมร้องยามโดนรุกรานอีกครั้ง เขี้ยวกดลงที่หัวไหล่อีกข้างที่ยังว่างเว้น จนกระทั้งตอนนี้ผิวที่เคยขาวเปรอะไปด้วยเลือดผสมกับเหงื่อ ริมฝีปากบางเม้มแน่นอยู่พักนึงจนกระทั่งคนมากวัยกว่ากระตุก เขาผละออกมามองดูร่างของเด็กชายวัยแค่สิบห้าที่แทบล้มทั้งยืน เมื่อปล่อยมือทมิฬล้มลงกับพื้น น้ำตาไหลจนคนกระทำรู้สึกผิดทั้งที่ทมิฬเองก็บอกแล้วว่านี่คือการสมยอม

           “ ฉันบอกเธอแล้ว เซ็กส์สำหรับเด็กอย่างเธอไม่ใช่เรื่องสนุก “

           “ ผมทราบครับ “ น้ำเสียงสั่นน้อยเช่นเดียวกับตัว

           “ ลุกไหวไหม? ถ้าไม่ไหว ฉันจะให้บุหงามาพาไป “ เด็กน้อยสั่นหน้าอีกครั้ง เงยใบหน้าที่เหมือนพยายามฝืนยิ้มให้

           “ ผมไหว ผมไม่เป็นไรครับ “ ว่าจบก็ประคองตัวลุกขึ้น ทารคาเข้ามาช่วยพยุง แต่มือของทมิฬกลับปัดออก เป็นกิริยาตื่นกลัวที่อีกฝ่ายก็คาดไว้อยู่แล้ว…

           “ ...กลัวแล้วใช่ไหม เข้าใจแล้วใช่ไหม? “

           “ ผมกลัว และผมก็เข้าใจ คุณรุนแรงขนาดนี้ เพราะอยากให้ผมกลัวคุณ “ ทารคาชะงัก

           “ ...ทมิฬ นี่เธอ.. “

           “ คุณเห็นผมเป็นแค่เด็กอายุสิบห้า เลยคิดเอาว่าถ้าเซ็กส์ของผมกับคุณมันแย่ ผมคงไม่คิดจะนอนกับคุณอีก... ใช่ครับ มันแย่ แย่กว่าที่ผมคิด แต่ถ้าจะให้ผมไปจากคุณ ….คุณทารคา ผมไม่มีที่ไปนะครับ โลกข้างนอกนอกจากคุณแล้วผมไม่มีใครเลย “ น้ำตาที่ไหลจากดวงตาสีทองทำให้อีกฝ่ายเงียบงัน มือใหญ่เลื่อนมาพุงตัวของทมิฬมาอุ้ม กดใบหน้าที่อ่อนวัยซบลงกับไหล่ตนเอง

           “ ฉัน...บ้าเลือดไปหน่อย ขอโทษ “

           “ ไม่ครับ คุณไม่ผิด คุณหวังดีกับผม ไม่เป็นไรครับ ผมไหว แค่นี้เอง ผมไหว “ เด็กชายว่า พยายามหัวเราะให้สถานการร์มันดีขึ้น แต่ทารคากลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด กลับกัน ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองปล่อยให้ทมิฬจำอะไรแบบนี้ไม่ได้ ร่างสูงตวัดอุ้มเด็กชายออกไปนอกห้อง ผ่านห้องที่ปิดเงียบของมารตา ไปยังห้องใหญ่สุดริมโถงที่เป็นของตนเอง

           “ คุณทารคา หวา?  “ ทมิฬร้องตกใจเมื่อถูกวางลงกับเตียงหนาแบบโบราณทำจากไม้ ฟูกนอนนุ่มนิ่มจนแทบจะยวบลงไป และยิ่งยวบหนักเมื่อทารคาตามขึ้นมาคร่อมเขา โน้มตัวลงจูบแบบที่เมื่อครู่แต่ไม่รุนแรงเลยแม้แต่น้อย ลิ้นร้อนเจือรสเลือดฝาดจางๆ รุกเร้าอย่างเชื่องช้า ทว่าหนักแน่นในห้วงอารมณ์ กระตุ้นหยอกล้อในสนองตอบจนแม้กระทั่งเด็กไม่ประสาก็ตอบสนองได้ ยามถอนปากออกจากกัน ของเหลวใสยังคงเชื่อมกันอย่างน่่าอาย

           “ มันยังไม่จบนะทมิฬ “

           “ คุณทารคา แต่ แต่ผมกลัวจะไม่ไหว “ เด็กชายเอ่ยตามตรง นิ่วหน้าเมื่อถูกมือใหญ่เลื่อนไปสัมผัสช่องทางที่ช้ำและเลือดออกจากเซ็กส์ที่รุนแรงเกินไปสำหรับครั้งแรกของเด็กอายุสิบห้า ถอนใจน้อยๆด้วยว่าเมื่อครู่ดันใจร้อนไปหน่อย ขาเล็กๆรีบหุบด้วยความอายปนกลัว

           “ ทมิฬ อ้าขาออก “

           “ ผะ ผมไม่พร้อมตอนนี้เลยครับ ขอให้...หายก่อนได้ไหมครับ “ อีกฝายถอนใจ

           “ พูดเองนะ “ ริมฝีปากที่ยังมีเขี้ยวงอกยาวพึมพำภาษาที่แปลกขณะที่เอานิ้วเบาๆแตะตรงแผล แล้วจู่ๆความเจ็บก็ค่อยๆหายไปจนเกือบหมด คิ้วขาวเลิกขึ้นอย่างงุนงง

           “ ทะ ทำไม? “

           “ พลังพิเศษของฉัน … “ เขาว่า มองเด็กกำพร้าตัวผอมที่ยังทำหน้าเหรอหราให้อีก แต่พอสบตาตรงๆกัน ร่างบางกว่าก็หน้าแดงหนัก เพราะคราวนี้ทารคากำลังถอดกางเกงขายาวออก เผยทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นรูปร่างสวยงามของชายตรงหน้า กว่าจะรู้ตัวอีกที ทมิฬที่เพิ่งจะได้ยันตัวลุกขึ้นได้ก็ถูกผลักลงไปนอนอีกครั้ง มือของคนมากวัยกว่าสอดเข้าไปใต้แผ่นหลัง รักษารอยแผลให้ พรมจูบแตะไล่ทั่วใบหน้าก่อนมาหยุดที่ปาก จูบคลึงเบาๆที่ปากล่างแตกยับจาการที่เจ้าตัวกัดเอาไว้กลั้นเสียง

           “ คุณทารคา “

           “ หายแล้ว จะทำต่อได้หรือยัง? “

“ ครับ…. “ เด็กชายเม้มปาก รู้สึกตัวเองโง่และอวดดีเกินไปที่คิดว่าเซ็กส์มันจะดีเหมือนที่เคยเห็นในหนัง ในละคร และที่เคยแอบดูทารคาทำกับผู้หญิงสวยๆหลายคน ตัวเองก็แค่เด็กอายุสิบห้า  จะมีอะไรทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีล่ะ ร่างผอมพลิกตัวหันหลังให้ ซุกหน้าลงกับหมอนจนมันเปียกชุ่มด้วยน้ำตา อมนุษย์ผมสีเพลิงถอนใจก้มกระซิบพลางลูบผมปลอบ

           “ เด็กโง่เอ๊ย จำไว้เป็นบทเรียนล่ะ ว่าอย่าอวดดีกับปีศาจดูดเลือดที่หิวโซ รู้ไหม? “ ว่าพลางจูบเบาๆที่ข้างขมับ ก่อนยกมือสอดรั้งใบหน้าของทมิฬขึ้นมาหอมที่แก้มและหน้าผากปลอบ

           “ ขอโทษครับ “ เด็กน้อยว่า ก่อนจะถูกพลิกตัวให้หันมาเผชิญหน้า

           “ เมื่อกี้คือลงโทษ แต่คราวนี้คือรางวัลที่ให้เลือดชั้นดี… “

           “ จะไม่เจ็บใช่ไหมครับ คุณทารคา “ ทมิฬถาม ตัวสั่นน้อยๆ อมุษย์ผมแดงยิ้มเยือกเย็น แยกขาของเด็กชายใต้ร่างออกช้าๆ เรียกสีระเรื่อให้ขึ้นบนแก้มที่เปรอะน้ำตาอยู่บ้าง

           “ คราวนี้มันจะไม่เจ็บ แต่มันจะดีจนเธอลืมไม่ลงเลยล่ะ เด็กน้อย “ น้ำเสียงทุ้มนุ่มชวนหลงไหล ทารคามักใช้มันในการโปรยเสน่ห์ใส่อาหารของตนเองเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ริมฝีปากก้มลงจูบที่ซอกคอ แลบลิ้นเลียรอยแผลที่ฝากเอาไว้ก่อนจะค่อยๆดูดเม้ม ทมิฬเผลอครางออกมาไม่รู้ตัวเลยว่าถูกฝังเขี้ยวซ้ำลงไปอีกเมื่อไหร่ รสจูบล้างเองความเจ็บปวดหายไปจนหมด ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลื่อนลงมาที่แผงอกเล็กไม่มีมัดกล้ามเพราะยังไม่เป็นหนุ่มเต็มที่ จูบเม้มเช่นเดิมพร้อมขบเขี้ยวแหลมลงฝักบนผิวดื่มเลืดที่ไหลซึมออกมา

           “ ...คะ คุณทารคา...มัน...ไม่...เจ็บเลย “

           “ เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอเจ็บน่ะสิ “ อีกฝ่ายกระซิบตอบกลับมา ก่อนเลื่อนลงมาเรื่อยถึงหน้าท้อง จูบเบาๆไล่มาจนถึงส่วนอ่อนไหวที่เมื่อครู่ไม่ได้แม้แต่จะปลดปล่อยเลย ทมิฬหน้าแดง รีบลุกพรวดมาจับใบหน้าของคนมากวัยกว่าเอาไว้

           “ ….พะ...พอแล้วครับ ทำ...เลยเถอะครับ “

           “ ..กลัวฉันกัดหรือไง “ เขาถามติดตลก แต่เด็กชายส่ายหน้า

           “ คะ...แค่ผมไม่อยากให้คุณทำให้ มันไม่ดี… “

           “ เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย จะยั่วให้ฉันหมดความอดทนไปถึงเมื่อไหร่กัน “ ชายหนุ่มบอกอย่างหัวเสียขณะฟังทุกถ้อยคำที่เด็กชายบอก มือใหญ่ผลักทมิฬนอนลงอ้าปากกลืนส่วนไวสัมผัสที่ยังไม่ใหญ่โตดีลงไป เก็บเขี้ยวแน่นไม่ให้สัมผัสโดน ร่างเล็กกว่าหอบหายใจยกมือปิดปากกลั้นเสียงเพราะกลัวจะร้องดังจนใครได้ยิน ขาเกร็งจิกที่นอนอย่างหวามไหมในอารมณ์ ทั้งมือ ทั้งปากที่กำลังทำให้มันดีเยี่ยมจนจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง กระทั่งเมื่อหน้าท้องเกร็งและไม่อาจห้ามให้ร้องออกมาได้ น้ำรักสีขาวขุ่นจึงหลั่งไหลออกมาจนเต้มปากของปีศาจหนุ่ม เมื่อผละออกมา บางส่วนที่ไม่ทันได้กลืนเปรอะปากเต็มไปหมด ทมิฬตกใจรีบกระวีวาดลุกมาหาอะไรจะเช็ดให้

           “ ...ไม่ต้อง “

           “ ตะ แต่คุณเลอะนะครับ “ ทารคามองสีหน้าร้อนรนของอาหารชั้นเลิศตัวจ้อยอย่างอารมณ์ดี โน้มหน้าลงมาจนใกล้

           “ ของของตัวเองก็จัดการเองสิ “ ทมิฬไม่ใช่เด็กโง่จนไม่รู้ว่าหมายความว่าอย่างไร เขาเม้มปากด้วยความเขินอายก่อนจะค่อยๆยิดตัวไปเลียเบาๆที่ปากของทารคาลิ้มรสชาติตัวเองจนหมด ก่อนจะถูกดึงไปจูบอีกครั้ง ชายหนุ่มโน้มตัวลงทับบนตัวของเด็กชาย ถูไถเสียดสีแก่นกายที่ร้อนของตัวเองกับหน้าขาเล็กๆนั่น ทมิฬค่อยๆแยกขาออกให้

           “ คุณทารคา…ทำเถอะครับ “

           “ เธอไม่กลัวฉันทำแบบเมื่อกี้อีกหรือไง ทมิฬ? “

           “ ไม่ครับ ครั้งนี้ผมเชื่อว่าไม่ “ มือผอมเล็กเลื่อนมาจับใบหน้าของทารคา ยืดตัวจูบเบาๆอย่างเดียงสา เสียงคำรามลั่นในคอดังขึ้นก่อนที่ร่างผอมขาวของเด็กชายจะได้รับทุกสัมผัสของความร้อนรุ่นที่เข้ามาในกาย เหมือนจะรุนแรงแต่ไม่เลยสักนิด มันกลับหอมหวาน เอาแต่ใจแต่ไม่ทำร้ายความรู้สึก ริมฝีปากมีเขี้ยวประดับจูบย้ำในทุกที่ที่ได้ฝากฝัง บดเบียดกายเข้าหามากขึ้น

           “ คะ คุณทารคา...คะ ค่อยๆ ครับ “

           “ เจ็บหรือ? “ เอ่ยถามเช่นนั้นแต่ก็ไม่ได้หยุดขยับขณะที่กำลังเลียเลือดที่หัวไหล่อยู่

           “ เปล่าครับ มันแค่รู้สึกดี ดี… เกินไป อึ่ก “ เด็กชายสะอื้นทั้งน้ำตา ใบหน้าแดงซ่านด้วยอารมณ์หวิวไหวที่ถูกปลุกขึ้นมา ทารคายิ่งพลุ่งพล่านไปกันใหญ่ กระแทกกายแรงขึ้น กระซิบหนักๆให้ฟังตลอดคืนที่ร่วมรัก

           “ อยู่กับฉัน ทมิฬ อยู่ข้างๆฉัน “

           “ ผมจะอยู่กับคุณเสมอครับ “ เด็กน้อยตอบซ้ำไปมา จนถึงวินาทีที่อ่อนเพลียจนหลับไปบนอกของอมนุษย์ที่ตนแสนรัก เช่นเดียวกับที่ฝ่ายนั้นก็โอบร่างเล็กจ้อยนั่นเอาไว้ข้างกายเสมอ

          จากวันเป็นเดือน

จากเดือนเป็นปี

ไม่มีแม้ช่วงเวลาไหน

ที่ทมิฬคิดจะจากไป

ขอเพียงทารคาต้องการ

ขอเพียงเท่านั้น

****************************

           “ ….พอแล้วหรือครับ “ ทมิฬถาม มองทารคาที่ผละจากคอของตนเอง หลังจากเพิ่งจะถึงจุดสุดยอดร่วมกัน เหงื่อท่วมร่าง และอ้อมแขนก็ยังกอดกันอยู่ไม่คลาย ชายหนุ่มผมแดงพยักหน้า

           “ พอแล้ว นายก็พักได้แล้ว “

           “ คุณก็เหมือนกันแหล่ะครับ นอนพักก่อน “ คนอ่อนวัยกว่าบอกยิ้มๆ หันมาจูบก่อนจะขยับตัวให้หลุดจากการถูกรุกราน ลุกจากเตียงที่มีสภาพเหมือนผ่านสงครามย่อมๆมา หยิบเอาชุดคลุมอาบน้ำมาสวม ทารคาเอนตัวลงนอน ยกมือก่ายหน้าผากเหมือนมีท่าทีกลัดกลุ้มจนคนที่คิดจะไปอาบน้ำต้องชะงักหันกลับมานั่งข้างๆ

           “ กลุ้มใจอะไรหรือครับ “

           “ ….ยี่สิบปีเหมือนว่าจะนานแต่ก็ไม่นาน “ เขาตอบ ยกมือลูบหน้าอดีตเด็กชายที่ตนรับมาอุปการะ ซึ่งบัดนี้โตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว วัยขนาดนี้คงน่าจะอยู่ในช่วงสร้างเนื้อสวร้างตัวมีครอบครัว มีคนรัก…

           “ สำหรับมนุษย์มันยาวนาน แต่สำหรับคุณ มันคงจะแค่ชั่วกระพริบตาสินะครับ “

           “ ใช่ ต่อจากนี้ก็เหมือนกัน “ คนผมขาวจูบฝ่ามือใหญ่

           “ จะยี่สิบปี หรือร้อยปี ผมก็อยู่กับคุณจนถึงอายุขัยของผม “ ทารคามองใบหน้าที่ยิ้มแป้นนั่น ความหวั่นไหวในอกพวยพุ่งขึ้นมา แต่ก็แสร้งทำสีหน้าไม่มีอะไร

           “ ไปอาบน้ำไป “

           “ ….อาบด้วยกันไหมครับ? “ อาหารเอ่ยชวน ล้มต้วลงเอาคางเกย มือลูบแผ่นอกชื้นเหงื่อ ก่อนจะค่อยๆเม้มสร้างรอยจูบบนนั้นเหมือนแต้มงานศิลปะ ไล่ลิ้นมาจนถึงยอดอกสีเข้ม อีกฝ่ายหัวเราะเมื่อคราวนี้คนที่เพิ่งจะชวนไปอาบน้ำยกตัวขึ้นคร่อม

           “ ไหนว่าจะอาบน้ำไง “

           “ เหมือนเหงื่อจะยังไม่แห้งครับ รออีกหน่อย ไม่ก็...ทำอะไรให้เหงื่อออกเยอะๆทีเดียวแล้วไปอาบดีกว่า “ ทารคายิ้มเห็นเขี้ยวยันตัวลุกขึ้นนั่ง ปล่อยให้โดนดึงเอาผ้าห่มที่คลุมตัวออก เช่นเดียวกับชุดคลุมอาบน้ำชองทมิฬที่เขาดึงออกเอง  มือใหญ่โน้มใบหน้าที่ยิ้มเจ้าเล่ห์มาหา จูบกันเหมือนไม่เคยจูบ คนอ่อนวัยกว่าผละออกแล้วเป็นฝ่ายเถิบตัวลงไปหาแกนกายที่ตื่นตัวรออยู่แล้ว คนอยู่มาเกินร้อยปีมองใบหน้าที่กำลังปรนเปรอให้

           “ ทมิฬ... “

           “ ครับ? “ เขาตอบรับขณะผละออกมาเลียเบาๆที่ส่วนปลาย

           “ ถ้าฉันอนุญาตให้นายไปจากฉันได้ นายจะไปไหม? “ คำถามนี้ทำให้ทมิฬขมวดคิ้วใส่

           “ อยากโดนกัดบ้างใช่ไหมครับ ถึงมาถามตอนที่ผมกำลังทำให้คุณเนี่ย? “

           “ แล้วไปไหม ตอบก่อน อันนี้ถามจริงๆ “ ฟังจากน้ำเสียง คนโดนถามก็ถึงกับถอนใจ ลุกขึ้นมามองหน้าตรงๆ

           “ คุณถามคำถามนี้กับผมครั้งแรกตอนผมอายุสิบแปด แล้วก็ถามเรื่อยมาเวลาถึงวันเกิดที่ผมแก่ขึ้นทุกปี นี่ใจคอจะถามจนถึงตอนงานแซยิดผมเหรอครับ คุณทารคา “

           “ ก็คงงั้น “ คนมากวัยว่าตอบตามตรง

           “ งั้นผมก็จะตอบตรงๆเหมือนทุกครั้งที่คุณถาม ผมจะไม่ไป ไม่ไปจากคุณแน่นอนครับ จนกว่าคุณจะหาเลือดที่เหมือนผม ไม่สิ ที่ดีกว่าผมได้ ...และผมแน่ใจว่าคุณไม่ต้องการผม ผมก็จะไปถ้าการมีอยู่ของผมมันทำให้คุณลำบากใจก็ดูดเลือดผมให้ตายๆไปเลย ผมจะเขียนจดหมายลายตายให้ด้วย ให้ตายสิ! “ ทมิฬบอกอย่างอารมณ์เสีย ขอบตาร้อนผ่าวทุกครั้งที่โดนถาม อารมณ์อีโรติคหมดไปเสียดื้อๆ ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำไปเลย ทารคาถอนใจก่อนจะลุกเดินตามไป

           “ ทมิฬ… “

           “ ครับ? “ คนโดนเรียกตอบรับโดยไม่หันมา มือก็เปิดน้ำในอ่าง เสียงน้ำเป็นเสียงเดียวที่อยู่ท่ามกลางความเงียบของทั้งคู่

           “ ขอโทษที่ทำให้โกรธ “

           “ ผมสามสิบห้าแล้ว…อีกสิบปีก็สี่สิบห้า แล้วก็เดี๋ยวห้าสิบหกสิบ จะอยู่กับคุณได้มากแค่ไหนกัน ขอแค่ตอนนี้ได้ไหมครับที่คุณจะไม่ถามว่าผมจะจากคุณไปไหม คุณรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ผมทำใจมาตลอด ผมเคยตำหนิการกระทำของคุณหรือครับ แม้กระทั่งเรื่องที่คุณมีลูกกับผู้หญิงโดยไม่ได้รัก เพื่อสืบทอดสายเลือด สำหรับตระกูลของคุณ เผ่าพันธ์ของคุณ ผมไม่ได้อยู่ในฐานะพิเศษอะไรกับคุณไปมากกว่าอาหาร ผมหึงหวงไม่ได้ ผมเองไม่ใช่เหรอ? ที่ช่วยคุณมารตามองหาคนที่แข็งแรงมาให้คุณดื่มเลือด ขอร้องล่ะครับ ...อย่าถามผมอีก “ ทารคาเงียบก่อนจะเดินมาหา ยกมือจับตัวคนที่นั่งอยู่ขอบอ่างน้ำมากอดเอาไว้

“ นายไม่ใช่แค่อาหารทมิฬ ฉันก็เคยบอกแล้ว แต่ที่ถามเพราะฉัน...อยากให้นายมีความสุขกว่านี้ เพื่อนายอยากมีครอบครัว อยากมีลูก “

           " ก็เคยอยากมี แต่ไม่ใช่แบบที่คุณคิด ผมแค่คิดว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงคงจะมีลูกให้คุณได้ เหมือนที่พี่บุหงาเขามีกับคุณมารตา ก็แค่นั้น “

           “ เด็กหนอเด็ก “ ทารคาเอ่ยเบาๆ พลางลูบผมสีขาว

           “ ยังจะมาว่ากันอีก ผมยังโกรธอยู่นะ “

“ นี่ฉันต้องง้อนายใช่ไหม? “

“ ไม่รู้สิครับ ผมจะอาบน้ำแล้ว หือ? “ นิ้วของอีกฝ่ายเชยคางของทมิฬขึ้นมามอง ดวงตาสีเพลิงสวยจ้องราวจะสะกดเหยื่อให้อยู่กับที่

“ ยังทำค้างอยู่เลยนะ “

“ ถ้าบอกว่าไม่ทำแล้ว ผมต้องโดนลงโทษแน่ๆเลย แต่ผมก็สามสิบห้าแล้วนะ คุณคงจะตีก้นผมแบบตอนเด็กๆไม่ได้แล้วนะครับ “ คนมากวัยกว่าหัวเราะ

“ โตแค่ไหนก็ดื้อไม่เปลี่ยน ไอ้เรื่องช่างเถียงนี่ก็ด้วย “

“ แต่ก็รู้นี่ครับ ผมไม่เคยปฏิเสธคุณ “ มือของทมิฬค่อยๆคลายปมเสื้อคลุมอาบน้ำเนื้อนิ่มของทารคาออก เขยิบตัวไปนั่งคุกเข่ากับพื้น อ้าปากกลืนกายที่ยังแข็งแรงไม่ยอมลงง่ายๆจนกว่าจะสุขสม ได้ยินเสียงคำรามต่ำๆในคอทำให้ยิ่งรู้สึกมีอารมณ์ร่วมแม้ว่าเพิ่งจะเสร็จกันไปทั้งคู่แล้วก็ตาม น้ำในอ่างถูกเปิดจนไหลนองพื้น เช่นเดียวกับคราบรักสีขาวขุ่นที่ไหลเยิ้มจากปากและลิ้นหลังจากทมิฬผละออกมา

“ คุณทำผมมีอารมณ์อีกแล้วนะครับ “

“ นายก็ทำฉันอยากเหมือนกัน เอาไง จะต่อที่เตียงหรือในนี้ “ ทมิฬหัวเราะ เอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำร้อน มองอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า

“ ไม่ใช่ในหนังโป๊นะครับ ทำในนี้ น้ำนองแบบนี้ มีหวังลื่นมาหัวร้างค้างแตก สภาพน่าอนาถมากแน่ๆ “

“ ก็นั่นน่ะสินะ แต่มันก็ได้อยู่หรอก “ คนผมขาวเลิกคิ้ว รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับคุกเข่ากับขอบอ่างน้ำ เผลอส่งเสียงครางเบาๆเมื่อรับรู้ถึงความเป็นชายที่ถูไถอยู่ด้านหลัง

“ พรุ่งนี้นายจะลุกไม่ขึ้นแน่ๆ “

“ ผมยกเลิกนัดที่ยิมไว้พอดีเลยครับ “ ทมิฬตอบยิ้มๆ ก่อนจะผวาตะปบน้ำในอ่างจนเปียกซ่กเมื่อทารคาสอดกระแทกกายเข้ามาไม่ทั้นตั้งตัว แม้จะเตรียมพร้อมและร่างกายก็เพิ่งผ่านการร่วมรักมา แต่จู่ๆโดนสอดใส่ทันทีแบบนี้ก็อดกลั้นไม่ไหวเหมือนกัน

“ คะ คุณทารคา...เบา “ น้ำเสียงสั่นพร่าขณะที่ร่างถูกโยกไหวรุนแรง คมเขี้ยวขบกัดย้ำลงมาที่คอและหัวไหล่อีกจนเป็นรอยจ้ำ

“ ไม่ใช่เด็กสักหน่อย แค่นี้ทนไม่ไหวแล้วเหรอ? “

“ คุณทารคา ผมเพิ่งจะเสร็จกับคุณไปตั้งสองรอบนะครับ “ ทมิฬท้วง แล้วก็ต้องผวาอีกรอบเมื่อจู่ๆทารคาผละออกไปเสียเฉย ทิ้งให้ค้างเติ่งจนต้องทรุดลงนั่งกับพื้น

“ คุณ? “

“ ก็เห็นไม่ไหว เลยไม่ทำแล้ว “ คนอ่อนวัยกว่าเม้มปากอย่างขัดใจ ลุกขึ้นยืนแม้ขาจะสั่น ตรงเข้าไปแนบชิดกับชายที่เลี้ยงดูตนเองมาเกือบทั้งชีวิต กระซิบร้องขอน่าเอ็นดู

“ คุณแกล้งผมตลอดเลยนะ ทำเถอะครับ ผมจะไม่งอแงแล้ว “ ทารคาหัวเราะ ก้มลงจูบขมับแรงๆทีนึง ก่อนจะเลื่อนมือสอดนิ้วเข้าไปในตัวของทมิฬ ขยับแค่นิดเดียวชายหนุ่มก็จำต้องซบหน้าลงกับไหล่ของเขาอย่างสิ้นแรง

“ มะ ไม่เอานิ้ว… “

“ ชู่ว อย่าเถียง อย่าดื้อ อยู่เฉยๆ “ คนโดนสั่งอุบปาก ขาสั่นหนักเรื่อยๆเมื่อนิ้วยาวเกี่ยวกดจุดภายใน เน้นย้ำทุกความอ่อนไหวในนั้น ด้านหน้าก็ใช้อีกมือช่วยปรนเปรอเอาใจให้

“ คุณทารคา ผมไม่ไหวแล้วนะ “

“ รู้แล้วๆ “ ปีศาจดูดเลือดผลักทมิฬให้ไปชิดกำแพง ยกขาทั้งสองให้เกี่ยวเอวตนเองเอาไว้ แล้วค่อยๆสอดส่วนปลายเรียบลื่นเข้าไปในช่องทางที่เตรียมพร้อมแล้ว ทมิฬขบฟันตนเองด้วยความหวามไหวในอารมณ์

“ นะ นี่ไม่กลัวลื่นใช่ไหมครับ? “

“ ฉันเป็นอมนุษย์นะทมิฬ ถ้านายถามด้วยว่ากลัวฉันลื่นอีก ฉันจะอุ้มนายไปทำบนเพดานเลยไหมล่ะ “ อดีตอาหารเยาว์วัยทำหน้ายู่ ยกมือประคองใบหน้าชายตรงหน้ามาจูบผ่อนอารมณ์ แกล้งกัดปากมีเขี้ยวอย่างหมั่นไส้

“ แค่ที่เคยทำกันในลานจอดรถผมว่านั่นก็พิศดารพอแล้ว คนเขาห่วงนะนี่ “

“ ห่วงตัวเองเถอะ พรุ่งนี้นายไม่ไปต้องไปเกินห้องฉันนี่ล่ะ “ เขาว่า กระแทกสะโพกรัวเร็วดังเป็นเสียงน่าอายลั่นห้องน้ำ คลอไปกับเสียงครางของทมิฬ ไอร้อนในห้องน้ำแทบทำให้มนุษย์หนุ่มวัยสามสิบห้าต้องหัวหมุน ผ่านไปสักพักถึงได้กระตุกปลดปล่อยมาหลังจากที่ทารคาเพิ่งจะเสร็จในตัวเองอีกรอบ

“ นี่ถ้านายเป็นผู้หญิง เราคงมีลูกกันหัวปีท้ายปีไปแล้ว “ ทารคาว่า ขณะผละออกมาอุ้มชายหนุ่มที่อ่อนแรงแล้วพาเดินลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำ น้ำอุ่นพอดีช่วยคลายความล้าให้ร่างในอ้อมแขนที่ตอนนี้ซบไหล่ของอีกฝ่ายอยู่

“ บางทีผมก็อยากเป็นผู้หญิงนะ อยากมีลูกให้คุณ “

“ แต่นายรู้ใช่ไหมว่าถึงเป็นแบบนั้น ฉันก็จะไม่มีกับนาย “ ทมิฬไม่ได้ตอบ แค่พยักหน้า

การมีลูกกับมนุษย์เป็นเรื่องใหญ่ในเผ่าพันธ์ของทารคา หากลูกออกมาเป็นผีดูดเลือด เด็กจำเป็นต้องได้รับการเลี้ยงดูอย่างเข้มงวดที่สุด และยิ่งถ้าแม่ของเด็กไม่ใช่คนที่ให้ประโยชน์อะไรกับเผ่าพันธุ์ได้ ไม่พ้นคงต้องถูกกีดกันไม่ให้เจอ เช่นเดียวกับ สกุณ ลูกชายของทารคาที่เกิดกับนางแบบสาวคนนึง สกุณไม่เคยเจอหน้าแม่สักครั้ง แต่ตัวหล่อนเองก็ไม่ได้อยากพบลูกเท่าไหร่อยู่แล้ว ในทางกลับกันหากเป็นมนุษย์ก็อาจเป็นไปได้สองทาง คือถ้าแม่เด็กเอื้อประโยชน์และเด็กฉลาดพอก็จะอนุญาตให้อยู่ได้ แต่ถ้าไม่...ทั้งคู่จะถูกขับออกไปทันที...

“ ผมรู้ ผมต้องรักลูกของเรามากจนอาจจะพาเขาหนีไปจากที่นี่ “

“ ใช่ นายคงรักเขามากกว่าฉันซะอีก “ ทารคาพูดขณะเล่นผมที่ชุ่มชื้นสีขาวน้ำนม

“ เป็นผีดูดเลือดก็ไม่ได้พบลูก เป็นมนุษย์ก็คงไม่ได้พบคุณ เป็นทางไหนก็ไม่ดีเลยนะ “

“ นายเป็นนายน่ะดีแล้ว “

“ เป็นอาหารชั้นเลิศของคุณใช่ไหม? “ ชายหนุ่มผมขาวเงยหน้าถาม คนมีอายุเกินสองหรือสามร้อยปียิ้มจางขยับตัวจูบปากมีแผลบางๆนั่นเสีย

“ นายเป็นอาหาร เป็นลูก เป็นน้องชาย...เป็นคนรัก เป็นคู่ชีวิต เป็นทุกอย่างของฉันแล้ว “ คำตอบที่ได้ยินนั่นทำให้ทมิฬอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้ฟัง ประโยคนี้คือของขวัญเกิดที่ได้รับฟังตอนอายุสิบแปด ตอนที่เกือบจะเดินออกไปจากชีวิตของอีกฝ่าย…

“ ขอบคุณที่รักผมนะ “ เขาพูด ซุกกอดเหมือนตอนเด็กๆ

“ ก็อยากขอบคุณที่นายยอมฉันมาขนาดนี้เหมือนกัน ว่าไปวันเกิดปีนี้อยากได้อะไร รถใหม่ไหม? “ ทมิฬหัวเราะก่อนเขยิบไปนอนพิงอ่างน้ำอีกด้าน

“ คุณเพิ่งจะถอยจากัวร์ตัวใหม่ให้ผมเมื่อต้นปีเองนะครับ “ คนผมแดงทำหน้านึก

“ งั้นนาฬิกา? ริชาร์ด มิลล์ไหม? “

“ อันนั้นคุณก็เพิ่งซื้อมาให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว “

“ กระเป๋า รองเท้า เสื้อ น้ำหอม จะเอาอะไรล่ะ บอกมาสิ จะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด “ ชายหนุ่มผมขาวเขยิบตัวมาหา เอียงหน้าจูบริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆ

“ แค่นี้ก็พอครับ “

“ มักน้อยจังนะ “ อมมนุษย์หนุ่มยิ้ม ดึงมาจูบอีกเหมือนจะให้รางวัล

“ ...อืม ผมเปลี่ยนใจแล้ว...ผมอยากขออะไรสักอย่างกับคุณ “

“ ว่ามาเลย “

“ ขอให้ผมได้รักคุณจนกว่าผมจะตายจากคุณไปได้ไหมครับ “ ทารคาเงียบไปหลังจากได้ยิน เขาดึงทมิฬมาซบกอดจูบที่กลุ่มผมไล่มาจถึงหน้าผากและแก้ม กระซิบบางอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข เสียงน้ำกระเพื่อมไหวยามร่างสองร่างตระกองกอดกัน แม้จะกลับไปอยู่บนเตียงนุ่มอุ่นแล้ว ผิวกายของทั้งคู่ก็ไม่แยกจาก แม้แตกต่างด้วยชาติกำเนิด ด้วยความเป็นมนุษย์และอมนุษย์ก็ตามที เสียงบอกรักแผ่วเบาเล็ดรอดจากริมฝีปากที่สัมผัสกันไม่รู้เบื่อ มือสอดประสานแทนคำสัญญา

ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าปลายทางของความแตกต่างกันนี้จะจบลงเช่นไร

แต่ที่รู้วันนี้ วินาทีนี้นั้น…

คือจะไม่มีอะไรมากแยกทั้งคู่ได้

จนกว่าจะถึงวันที่ฝ่ายใดฝ่ายนึง

ตายจากกันไป…

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ยามเช้ามาเยือนอย่างเงียบๆเช่นเคยในคฤหาสน์หลังนี้ หน้าต่างถูกปิด อากาศเย็นแทบตลอดทั้งปี กระนั้นก็ไม่ใช่แค่เหล่าอมนุษย์เท่านั้นที่อาศัยอยู่ ร่างสูงของชายหนุ่มผมขาวดวงตาสีฟ้าอ่อนกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร มีหัวหน้าแม่บ้านในชุดสีดำสนิทประดับเพียงเข็มกลัดกุหลาบสีแดงและสร้อยไข่มุกที่เขาซื้อให้กำลังง่วนกับหม้อต้มซุปเห็ดบนเตา

“ ทมิฬมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วใช่ไหมครับ? “

“ ค่ะ คุณทมิฬมา จริงๆมาตั้งแต่หัวค่ำเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่ได้ลงมารับมื้อเย็น “ หล่อนตอบก่อนจะวางซุปร้อนๆให้ผู้เป็นนาย

“ เข้าใจล่ะ ยัยตัวเล็กละครับ “ บุหงายิ้มจาง

“ หลับอยู่ในห้องค่ะ คุณมารตา “

“ นึกว่าตื่นแล้ว อยากจะชวนมากินมื้อเช้าด้วย ไม่เป็นไรครับ วันนี้วันหยุดปล่อยลูกนอนเถอะ “

“ แล้วคุณหนูละคะ ไม่มาด้วยกันหรือ? “ มารตาส่ายหน้า

“ ไม่ครับ ชวนแล้ว เขาคงไม่ชอบบรรยากาศที่นี่น่ะ ไม่แปลกหรอก เขาเป็นมนุษย์นี่นะ แม่เขาเองก็ไม่อยากให้ลูกมาอยู่ทางนี้เท่าไหร่... “

“ คุณมารตา… “ มือเรียวยื่นไปจับมือของอีกฝ่ายบีบเบาๆให้กำลังใจ มารตายิ้มจับมือเย็นของผู้มากวัยกว่ามาจูบ

“ ขอโทษนะ ที่ผมให้พี่เป็นภรรยาออกหน้าออกตาไม่ได้ “

“ บุหงาพอใจแค่นี้ค่ะ ไม่ต้องกังวล ลูกก็เหมือนกัน เธอเข้าใจคุณดี “ ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะรวบเอวบางมาให้นั่งบนตัก จูบแก้มนวลอย่างแสนรัก

“ พี่ทำให้ผมหลังรักขึ้นทุกวันเลยนะครับ เรามีตัวเล็กอีกสักคนดีไหม ลูกจะได้ไม่เหงา “ บุหงาส่ายหน้า

“ อย่าเลยค่ะ ถ้าแกเป็นเหมือนบุหงา ...ลูกคงไม่มีความสุข “

“ งั้นเหรอ… “ ร่างสูงเอ่ยเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้ภรรยานอกสมรสของตนเองกลับไปทำหน้าที่ของเธอต่อ ตอนนั้นเองที่ร่างเล็กร่างนึงก็เดินขยี้หูขยี้ตาเดินเข้ามาในห้ว พลางหาวเห็นเขี้ยวแหลม ผมสีแดงยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง

“ อ้าว สกุณ ตื่นแล้วเหรอ? “

“ ตื่นแล้วฮะ อาชาด...น้าบุหงา สกุณอยากกินขนมปิ้งใส้ชีส น้ำส้ม ไข่ดาว เบคอน “ เด็กชายบอก เดินมาเกาะชายกระโปรงอ้อน มารตาแอบเล่ห์มอง

“ ตื่นมาก็จะกินท่าเดียวเลยนะ “

“ เดี๋ยวบุหงาทำให้นะคะ ไปนั่งที่โต๊ะก่อนค่ะ ล้างหน้าล้างตาแปรงฟันแล้วสินะคะ “

“ ล้างแล้วครับ “ สกุณตอบก่อนจะเดินไปนั่ง คนเป็นอามองหลานชาย

“ กินอาหารมากกว่ากินเลือดนะเรา เป็นผีดูดเลือดแน่เหรอเนี่ย “

“ เป็นสิฮะ เมื่อวานเพิ่งกินเลือดยัยตัวเล็กไปเอง “ มารตาตาเหลือก

“ สกุณ!! ว่าไงนะ “

“ คุณมารตา สกุณเขาอำเล่นน่ะค่ะ เมื่อวานคุณสกุณทานเลือดจากโรงพยาบาลแล้ว “ บุหงาบอกพลางหัวเราะนิดๆ สกุณยิ้มเจ้าเล่ห์เห็นเขี้ยวให้อาหนุ่ม

“ ไอ้เจ้าเด็กแก่แดด ห้ามยุ่งกับน้องนะ “

“ ไม่ยุ่งหรอกฮะ น้องอ่ะเป็นลูกรักพ่อมากกว่าสกุณอีก ขืนสกุณทำอะไรน้อง พ่อแพ่งกบาลสกุณแยกแน่ๆ “ เจ้าตัวดีว่า หยิบน้ำส้มที่น้าสาวส่งให้มาดื่ม

“ เออดี ให้ตายเถอะ เรานี่มันจริงๆเลย ร้ายเหมือนพ่อไม่มีผิด “

“ พ่อสกุณก็พี่ชายอาชาดแหล่ะ น้าบุหงา เมื่อไหร่อาทมิฬจะมาอ่ะ “

“ อ๋อ… คุณทมิฬมาตั้งแต่เมื่อหัวค่ำแล้วค่ะ บุหงาลืมแจ้งไปเลย เห็นกำลังเล่นกับยัยตัวเล็กอยู่ “ สกุณทำตาโตทั้งๆที่เคี้ยวเบคอนในปาก

“ อาทมิฬมาแล้วเหรอ!! อยู่ห้องพ่อใช่ไหมฮะ!! งั้นสกุณจะไปหา “ มารตามองหลานชาย

“ เฮ้ยๆ พ่อเราสั่งห้ามกวนจนกว่าจะมีคำสั่งให้ไปหานะ ไปตอนนี้เอ็งกบาลแยกแน่ๆเจ้าสกุณ “

“ อาชาดไม่รู้อะไร ถ้าอาทมิฬอยู่ด้วย พ่อไม่กล้าตีสกุณหรอก “ ว่าจบก็รีบกินน้ำส้มให้หมด วิ่งไปบ้วนปากเอ่ยขอบคุณบุหงาแล้วจ้ำอ้าวขึ้นชั้นสองไปโดยที่มารตาห้ามไม่ทัน

“ เฮ้อ...เดี๋ยวพ่อมันก็เม้งแตกให้หูชากันหมดนี่ล่ะ “

“ ไม่หรอกค่ะ คุณทมิฬอยู่ คุณท่านไม่ค่อยโวยวายหรอกค่ะ “

“ ก็จริง ทมิฬยิ่งรักเจ้าสกุณอย่างกับลูกแท้ๆ พี่ทารคาซะอีกดุเจ้าสกุณเหมือนมันไม่ใช่ลูก “

“ สกุณเขาถึงติดอามากกว่าพ่อไงคะ คุณมารตาจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ? “ ชายหนุ่มมองภรรยา

“ รับครับ… “

“ อะไรดีคะ? กาแฟ หรือน้ำส้ม “

“ อยากได้บุหงาครับ “ สิ้นคำพูด บุหงาก็จัดการเม้งแตกโวยวายใส่สามีผู้อ่อนวัยกว่าลั่นๆ จะมาหยุดเอาก็ตอนลูกสาวตัวน้อยงัวเงียกอดตุ๊กตายักษ์สีแดงออกมาจากห้องนั่นล่ะ…

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ปกติทมิฬมักจะเป็นฝ่ายตื่นก่อนทารคาเสมอ เพราะต้องออกไปวิ่งรอบคฤหาส์นสักสองสามรอบ ตามด้วยโยคะและคาร์ดิโอ้นิดหน่อย เพื่อที่ว่าร่างกายจะได้แข็งแรงผลิตเลือดสุขภาพดีให้กับคนที่ยังนอนตากดายบนเตียงเสมอๆ ด้วยเหตุนั้นถึงจะอยากนอนกอดกันให้ฉ่ำปอดแค่ไหน อมนุษย์หนุ่มผมแดงก็จำต้องยอมเสมอ ผิดแต่ว่าครั้งนี้ทมิฬยังคงนอนหลับอยู่ ปล่อยให้อีกฝ่ายไปอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ

“ รู้สึกผิดเหมือนกันนะ “ ทารคาบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ก้มลงจูบขมับคล้ายจะปลุก ทมิฬงัวเงียลืมตามอง แสงแดดอ่อนๆที่ลอดม่านเข้ามาพอทำให้มองเห็นนาฬิกาได้อยู่

“ อรุณสวัสดิ์ครับ โอ๊ย สายแล้วใช่ไหมเนี่ย “

“ นอนต่อเถอะ วันนี้หยุดวิ่งสักวันมันไม่ทำให้นายตายหรอก “

“ ผมเคยทำของผมเสมอนี่ครับ แต่...ยอมรับว่าวันนี้ไม่ไหวจริงๆ “ ชายหนุ่มบ่นนิดหน่อย ดึงหมอนมากอดซุกหน้าลงไป กิริยาเหมือนเด็กขี้เซาเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี

“ ไม่ไหวก็นอนไป ฉันจะให้บุหงาเก็บมื้อเช้าไว้ให้ “

“ ไม่ต้องครับ ผมตื่นแล้ว แต่แค่วิ่งไม่ไหว เดี๋ยวลงไปทานมื้อเช้าด้วย “

“ ดี ว่าไป…. “ ทารคาเลียปากนิดๆมองร่างที่ขาวมีรอยสักแต้มตามสะโพกกับต้นแขน

“ ครับ? อือ.. “ ลำคอของทมิฬถูกฝังเขี้ยวลงไปซ้ำอีกครั้ง ดูดดึงอย่างรุนแรงจนผิวหนังบริเวณนั้นเป็นจ้ำ เขาครางในคอเพราะมันเป็นจุดอ่อนไหวอีกจุดของตัวเอง ชั่วครู่จึงผละออกมา เลียริมฝีปากตนเองที่มีเลือดอยู่อย่างอารมณ์ดี

“ เลือดนายตอนเช้าก็ไม่เลวเลยนะ วันหลังจะขอกินอีก “

“ คุณนี่ ผมไม่ทั้นตังตัวเลยนะ เจ็บ… “ ทมิฬบ่นเสียงอ่อย ลูบตรงแผลเบาๆ

“ มานี่มา จะรักษาให้ “

“ ...ไม่ต้องหรอกครับ ผมชอบให้ตัวมีรอยแผลที่คุณทำ “ เขาบอกยิ้มๆ จูบปากคนรักก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาเดินเข้าห้องน้ำไป ทารคาหัวเราะลุกขึ้นจากเตียงกะว่าจะไปเตรียมเสื้อผ้าให้ ก็จังหวะเดียวกับที่ประตูห้องโดนเคาะอย่างแรงจนต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยรู้ดีว่าใครเป็นคนเคาะ

“ ….ไอ้ลูกเวร “ เขาสบถ ก่อนจะเดินมาเปิดประตู เด็กชายยืนยิ้มร่าหน้าบานแต่ก็หุบทันทีที่เห็นหน้าพ่อแท้ๆของตัวเอง

“ อ้าว? พ่อเหรอ? อาทมิฬอยู่ไหนอ่ะ “

“ ...ดูถามเข้า นี่แกคิดจะทักทายอรุณสวัสดิ์พ่อตัวเองก่อนไหม สกุณ “ เขาจ้องลูกชายที่มีดวงตาสีเดียวกันเช่นเดียวกับสีผม และดูเหมือนรสนิมยมก็จะคล้ายกันด้วย

“ ...โย่พ่อ สวัสดีตอนเช้า โอเคม่ะ “ สกุณตอบยียวน แถมไม่มองหน้าอีกต่างหาก ตาสอดส่ายหาแต่คนอีกคนเท่านั้น

“ สกุณ! แกนี่มัน! “ ทารคากะจะฟาดสักอึกให้ลูกชายหายห่าม ก็พอดีที่…

“ อ้าว สกุณ? ตื่นแล้วเหรอครับ… “ ทมิฬทัก เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุม เจ้าตัวดียิ้มร่าเริง วิ่งชนพ่อแบบไม่ขอโทษไปกอดอาไม่แท้ที่ย่อตัวลงให้กอดเต็มที่ หอมแก้มกันซ้ายขวาอย่างสนิทสนม

“ อาทมิฬ คิดถึงจังเลยฮะะะ “

“ ก็เพิ่งเจอกันเมื่อมะรืนเองนะ “ คนมากวัยกว่าหัวเราะกอดเด็กน้อยที่ตนเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเพิ่งจะเกิด สกุณยิ้มเห็นเขี้ยวกอดหอมทมิฬอีก

“ ก็สกุณคิดถึง “

“ อาก็คิดถึงสกุณ หือ? หอมน้ำส้มจัง ทานมื้อเช้ามาแล้วสิท่า “ เขาทัก

“ ฮะ ทานแล้ว….แต่…. “ เด็กชายมองรอยเขี้ยวเป็นจ้ำที่คอของอีกฝ่าย ทำหน้ามุ่ยตวัดสายตามองพ่ออย่างไม่สบอารมณ์

“ พ่อทำอาเค้าเป็นแผลอีกแล้ว “ ทารคาขมวดคิ้วใส่

“ ไม่ต้องยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ ทักทายอาเอ็งแล้วก็ลงไปข้างล่างเลยไป “ สกุณทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะหันไปสบตาอาหนุ่ม

“ อาทมิฬอ่ะ ชอบตามใจพ่อ ไม่ยุติธรรม “

“ อาไม่ได้ตามใจนะครับ สกุณ ก็อาเป็นของคุณพ่อของสกุณนี่นา “

“ อาทมิฬรักสกุณไหม? “

“ รักสิครับ.. “

“ งั้น...ขอสกุณหม่ำหน่อยสิ “ เจ้าตัวดีว่ายิ้มๆ อ้าปากเห็นเขี้ยวแหลมแบบไม่สนคำท้วงหรือคำปฏิเสธใดๆของทมิฬเลยสักนิด แต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรก็โดนมือหนาของคนเป็นพ่อดึงแก้มจนยืดลากออกห่างจากคนของตัวเองทันที

“ ถ้าแกกล้าทำแบบเมื่อกี้อีก...สกุณ แกโดนเอาไปผูกให้รับแดดตอนเช้าแน่ “

“ พ่อออ สกุณเจ็บนะะ ปล่อยย “ เด็กชายโวยวาย จะอ้าปากเถียงก็ถูกสายตาคมกริบเอาจริงจากพ่อส่งมาให้ ทารคาเข้มงวดข้อนี้สกุณรู้ดี แต่กับลูกหลานก็ยังพอใจอ่อนบ้าง แต่กับเรื่องอาหนุ่มผมขาวคนนี้เท่านั้นที่เขาจะไม่อ่อนข้อให้ใครทั้งนั้น สั่งกระทืบคนม้ามแตกหรือตัดแขนขาให้พิการเพราะทำอาทมิฬบาดเจ็บยังทำมาแล้ว สกุณกลืนน้ำลาย

“ อย่าลองดีกับฉันสกุณ “ อมมนุษย์ผมแดงเอ่ยเสียงเรียบ กอดอกมองลูกชายที่แม้จะไม่กล้ามองตาหรือเถียงกลับ กระนั้นก็ยังทำหน้าดื้อด้านใส่อยู่ดี คนกลางสุดในห้องถอนใจ เดินมากอดสกุณ

“ สกุณลงไปข้างล่างก่อนนะ อาทมิฬยังไม่ได้แต่งตัวเลย วันนี้อาไม่ได้ไปไหน อาจะอยู่เป็นเพื่อนเล่นสกุณทั้งวันเลยนะครับ “

“ จริงๆนะครับ.. “

“ ครับ อาทมิฬสัญญา “ เขาบอก หอมแก้มเอาใจเด็กน้อยที่รักเหมือนลูก สกุณยิ้มออกได้หน่อย หอมคืนก่อนจะวิ่งปรุ๊ดออกไปจากห้องทันที ทมิฬหันมาหาทารคา

“ แกยังเด็ก อย่าดุแกนักเลยครับ “

“ เพราะยังเด็กน่ะสิ ถึงต้องสอน มันต้องเป็นผู้นำตระกูลต่อจากฉันนะ ทมิฬ “

“ ผมเข้าใจครับ แต่คุณก็รู้ดีว่าสกุณเขาเหงานะครับ เขาไม่มีแม่เหมือนคนอื่น คุณเป็นพ่อ คุณจะเย็นชาใส่ลูกไม่ได้นะครับ “ ทมิฬว่า เดินไปหยิบเสื้อ ทารคาถอนใจเดินมาช่วยใส่ให้

“ นายก็เข้าข้างเจ้าเด็กนั่นเหลือเกินนะ “

“ ไม่ได้เข้าข้างเสียหน่อยครับ แค่บอกให้คุณฟัง ผมก็ช่วยคุณเลี้ยงแกมานะ ผมก็รักก็เอ็นดูแกเหมือนกัน “

“ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ไอ้เรื่องที่มันจ้องกินเลือดนาย ฉันไม่ชอบ “ ทารคาย้ำ ติดกระดุมเสื้อของทมิฬจนครบ ชายหนุ่มยิ้มยกมือกอดเอวคนมากวัยกว่า

“ คุณเป็นคนเดียวที่ผมจะให้เลือดกับคุณนะครับ “

“ ก็ต้องเป็นแบบนั้น ใครที่ไหนมาลอบกินนาย ต่อให้เป็นลูกฉันก็เถอะ ฉันจะเอาให้ตายเลย “ คนกอดถอนใจเฮือกใหญ่

“ คุณนี่จริงๆเลย เหมือนเดิมไม่ผิดนับแต่ผมสิบขวดจนสามสิบห้าเข้าไปแล้ว “ คนผมแดงหัวเราะ เชยคางของทมิฬขึ้นมาให้รับจูบ

“ แล้วรักไหมล่ะ…? “ ทมิฬหัวเราะ ก่อนจะเอียงคอให้เห็นรอยแผลเดิม

“ ...รับออเดิร์ฟก่อนมื้อเช้าอีกสักรอบไหมละครับ “ ทารคายิ้ม เขี้ยวขาวยาวขึ้นก่อนที่เขาจะค่อยๆโน้มลงกระซิบ

           “ ...ถามอีกที รักฉันไหม? “

           “ ตอบเหมือนเดิมทุกครั้งที่ถามครับ...รัก “ ชายผู้ไม่ใช่มนุษย์ยิ้ม ฝังเขี้ยวลงกับคอของคนที่เป็นมากกว่าอาหาร ทมิฬกอดเขาแน่น ยิ้มบางซบหน้าลงกับไหล่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ

           ผมรักคุณตั้งแต่ตอนไหนผมไม่รู้แน่นัก

           แต่ถ้าถามว่าผมจะรักคุณไปอีกนานแค่ไหน…

           ผมก็จะตอบว่าตลอดชีวิตของผม..

           คุณเป็นทุกอย่างของผมแล้วครับ ทารคา

           ผมรักคุณ…

When I see stars I think of you

Then I always pray for you

And I know what my heart was made for

To love you

Forevermore

When I feel you in my heart

Then I hear your voice from your eyes

I'll always love you

And I'm waiting for you until the end of time

Here I am with you

I hope that someday you will realize

That I can see forever in your eyes

And I'm wishing my dream will come true

I am lost without you

You are my everything

You Are My Everything (English Version) - GUMMY

:::::::::::::::::::::::::::::: E N D ::::::::::::::::::::::::::::::