23.08.19
เรื่องที่เด่นที่สุดในวันนี้ และยังคงเด่นสุดในความคิดขณะนี้
คือพ่อบอกว่าพ่อเป็นต้อกระจก ต้องผ่า
จำได้...และพ่อก็พูดเหมือนกัน...ว่าคุณย่าก็ผ่าต้อกระจกตอนอายุประมาณนี้
เขาเรียกถึงเวลา บางทีก็ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ
ตัวอย่างมาเต็มขนาดนี้ สักวันเราเองก็คงไม่รอดเหมือนกัน
พ่อคือคนที่ทำให้เราชอบดูหนัง
ตอนอยู่อนุบาล ช่องมากสีโฆษณาถ่ายทอดบอล
โดยยืมเพลงประกอบจากหนังนักบินสุดดังเรื่องนึง
แค่อินโทรขึ้นเราก็จำได้แล้ว
เริ่มจากหนังดังฮอลลีวูดและดิสนีย์
ปัจจุบันกลายเป็นคนดูหมดทั้งหนัง ละคร ซีรีส์
ไทย ฝรั่ง ญี่ปุ่น เกาหลี จีน อินเดีย
ตื่นมาก็ดูทีวี กินข้าวก็ดูซีรีส์ ตอนดึกดูละคร
เหมือนคนเสพติดเรื่องราวของคนอื่น
ช่วง 2 - 3 ปีมานี้เกิดเรื่องกระทบใจร้ายแรง
ค้นพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในความเงียบไม่ได้
ปิดทีวี ปิดเพลงเมื่อไหร่ เหมือนหายใจไม่ออก
เวลาเดียวที่อยู่ในความเงียบคือตอนล้มตัวลงนอน
เราชอบดูหนังเพราะเหมือนได้เป็นคนอื่น
และตอนนี้เหมือนว่าเราจะหยุดเป็นคนอื่นไม่ได้
หรือเรากลัวจะรู้ว่าตัวเราไม่เคยมีอยู่เลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in