จากฉัน ครั้งที่ ๔ - จากฉันถึงเธอ

๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒
ถึง ธูป (ว่าที่)สจ๊วต

ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดและคำอวยพรเพื่อนสนิทของฉัน เสื้อกันหนาวที่แกซื้อให้ฉันใส่ได้พอดีเลย แต่แขนมันยาวไปหน่อยเลยต้องพับขึ้นเวลาสอนหนังสือเด็กๆ ไม่งั้นชอล์กคงเปื้อนมันเข้าให้ หลงและพวกดูจะชอบเสื้อตัวใหม่นี้มาก โดยเฉพาะจำปาจำปี คู่แฝด(พวกเขาแค่หน้าตาคล้ายกันเหมือนกับแกะก็แค่นั้น)คู่นี้ชอบมันเป็นพิเศษ พวกเขาชอบจ้องฉันเพราะเสื้อที่แกซื้อให้และไปรบเร้ากับแม่ของพวกเขาว่าอยากได้สักตัว แม่ของพวกเขาเลยมาบอกให้ฉันช่วยหาซื้อให้หน่อย ฉันควรทำยังไงดี แกต้องช่วยฉันคิดนะไอ่ธูป

วันเกิดในปีนี้ของฉันไม่ได้มีอะไรพิเศษเหมือนปีก่อนๆที่ผ่านมา ไม่มีเค้กวันเกิดให้เป่า ไม่มีคนส่งข้อความแฮปปี้เบิร์ดเดย์มาในเฟสบุ๊ค มีเพียงคำอวยพรจากนักเรียนของฉันและพี่ไออุ่น รวมถึงแกและแม่ของฉันด้วย ฉันโอเคนะกับวันเกิดในวัยยี่สิบสี่ปีของฉันที่ไม่วุ่นวายต้องตอบคำขอบคุณในเฟสบุ๊ค เพื่อนในโลกโซเชียลเหล่านั้นก็แค่เห็นแจ้งเตือนถึงได้แห่กันมาอวยพร แกจะเป็นแบบคนพวกนั้นรึเปล่านะ เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้นฉันคงน้อยใจที่แกจำวันเกิดเพื่อนสนิทแบบฉันไม่ได้ในขณะที่ฉันจำวันเกิดแกได้ไม่เคยลืม แกรู้มั้ยว่าในวันเกิดฉันได้กินอะไรแทนเค้ก บอกไปแกต้องอิจฉาฉันแน่ๆ สตรอเบอร์รี่ลูกโตสดๆจากสวนของแม่เจ้าหลงน่ะสิ อร่อยอย่าบอกใครเชียว(แต่ฉันบอกแกคนเดียวเลยนะ)

ความจริงแล้วจดหมายฉบับนี้เขียนถึงแกเพื่ออวยพรวันเกิด ฉันไม่เขียนมันใส่ลงในนี้หรอกนะ แต่จะทำเป็นการ์ดแนบไปให้ ของขวัญก็ตามที่แกเห็นเลย ย่ามผ้าที่ฉันไปฝึกทำมากับแม่ของหลง สีผ้าดิบดูเหมาะกับแกดีนะ ตอนแรกฉันจะย้อมสีจากใบตะขบให้แล้วนะแต่แกคงไม่ยอมใช้แน่ๆ มันออกสีโทนน้ำเงิน ฉันเลยเปลี่ยนใจไม่ย้อมแต่ปักเป็นรูปหน้าแกเล็กๆใกล้ๆปากกระเป๋า มันน่ารักดีนะแกว่ามั้ย

เกือบเดือนแล้วที่ฉันมาอยู่บนดอยแห่งนี้ ที่นี่เหมือนเป็นห้องเรียนห้องใหญ่สำหรับฉัน มันไม่เหมือนเวลาเราเรียนที่มหาวิทยาลัยหรือโรงเรียน เราสามารถเรียนรู้สิ่งที่เราอยากรู้ได้ในทันที อย่างเช่นการย้อมผ้า การเย็บกระเป๋าย่าม หรือแม้แต่การปลูกดอกไม้อย่างดาวเรือง พี่ไออุ่นหาเมล็ดพันธุ์มาให้ฉันเพราะฉันบ่นว่าอยากให้มีสีอะไรสักสีตัดกับสีเขียวของป่าไม้ ดาวเรืองจึงเป็นคำตอบ

แกจำได้มั้ยว่าฉันไม่ใช่คนที่ปลูกต้นไม้เป็น ปลูกอะไรก็ตายหมด แต่ไม่ใช่กับลูกหว้า หนึ่งในนักเรียนของฉันที่ปลูกต้นไม้เก่ง(มากกว่าฉัน) ลูกหว้าเป็นเด็กชายที่หน้าตาน่ารักแก้มกลม เขารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับพันธุ์ไม้เพราะพ่อของเขาเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ในอุทยานดอยลูกถัดไปจากที่ฉันอยู่ ลูกหว้าเลยต้องอาศัยอยู่บ้านกับแม่แค่สองคน นานๆครั้งพ่อเขาถึงจะกลับมา เหมือนบ้านฉันไม่มีผิด เกือบลืมไปเลย ลูกหว้านอกจากจะปลูกต้นไม้เก่งแล้วยังวาดรูปเก่งด้วยล่ะ เขาวาดรูปให้ฉันเป็นของขวัญล่ะ

กิจกรรมปลูกดอกดาวเรืองริมระเบียงไม้ของโรงเรียนเล็กๆในหุบเขาจึงเกิดขึ้น ฉันให้ลูกหว้าเป็นคนสอนเพื่อนๆปลูกรวมถึงตัวฉันด้วย พี่ไออุ่นและเพื่อนทหารของเขาอีกสองนายเองก็มาช่วยเช่นกัน มันสนุกดีนะแต่ก็เลอะเทอะนิดหน่อย ก็เด็กๆหลังจากที่ปลูกดาวเรืองเสร็จ พวกเขาก็เอาดินมาผสมกับน้ำพอให้ปั้นได้มาปั้นเล่นกันน่ะสิ ระเบียงโรงเรียนถึงมีเทพอารักษ์เพิ่มเข้ามาด้วย ทั้งนก ไก่ หมู สุนัข และกิ้งก่า(หลงเป็นคนปั้น แต่ฉันมองว่ามันเหมือนจิ้งจกมากกว่า -ขอโทษจริงๆนะเจ้าเด็กหลง)

ฉันเห็นภาพที่แกถ่ายมาแล้วนะไอ่ธูป แค่มองผ่านภาพ ฉันก็รับรู้ได้ถึงความสุขของแกจากสีหน้าและแววตา แกบรรยายเสียจนฉันอยากจะขึ้นรถไปที่ตราดเลยเชียวล่ะ มันคงสนุกมากและฉันคงจะถามแกไม่หยุดเป็นแน่ว่าไอ่นั่นคืออะไร ไอ่นี่คืออะไร เหมือนกับตอนที่ไปเที่ยวอควาเรียม(ถึงแม้ว่ามันจะมีป้ายข้อมูลก็เถอะ ฉันขี้เกียจอ่านเองนี่นา)

ฉันขอจบจดหมายฉบับนี้ไว้เพียงเท่านี้ ฝากความคิดถึงถึงคุณน้าและเจ้าเทียนด้วยนะ และฝากถึงแกด้วยธูป

ด้วยความคิดถึง
คำหอม

//แนบภาพ

แกจำรูปนี้ได้มั้ย เป็นตอนที่แกเอาแต่สนใจกีต้าร์ไม่ยอมมองฉันสักนิด สมัยเราอยู่ปีสาม

นี่คือพี่ไออุ่นที่ฉันพูดถึงบ่อยๆ คนนี้แหละที่พาฉันมาที่ไปรษณีย์ในเมืองเพื่อส่งจดหมายถึงแก
(รูปนี้ฉันแอบถ่ายล่ะ) -คำหอม

_____________________

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น