จากฉัน ครั้งที่ ๒ - จากฉันถึงเธอ

๒๑ มกราคม ๒๕๖๒
ถึง ธูป ด้วยความคิด(ไม่)ถึง

ฉันขี้ลืมอย่างที่แกว่าจริงๆนั้นแหละ เพิ่งจะนึกได้ตอนที่ได้รับจดหมายจากพี่ไออุ่น --พี่ทหารที่มาประจำการบนดอยลูกนี้-- เสียใจด้วยนะที่แกอดกินแคบหมูน้ำพริกหนุ่ม ไว้ฉันได้ลงไปในเมืองอีกเมื่อไหร่จะส่งไปให้อีกแล้วกัน แต่คิดว่าจดหมายน่าจะส่งถึงก่อน ส่วนเรื่องที่แกขอมา ฉันคงทำได้แต่จ่าหน้าซองจดหมายส่งตรงถึงแกแทน แต่เรื่องเบอร์โทรศัพท์ ฉันคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้แกน่ะสิ ถึงอย่างไรแกก็โทรหาฉันไม่ได้อยู่ดีเพราะไม่มีสัญญาณเลยสักขีด เขียนจดหมายแบบนี้ก็ไม่แย่เท่าไหร่หรอกในความคิดของฉัน

เรื่องกล้องฟิล์มที่แกเล่าและรูปที่แนบมาด้วย ฉันได้อ่านแล้วรู้สึกประหลาดใจทุกครั้งที่เห็นแกจริงจังกับสิ่งที่แกชื่นชอบ แต่ก็นะ ใครๆก็เป็นกันทั้งนั้นเวลามีแพชชั่น รูปที่แกถ่ายมาสวยดีนะ แกดูไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่เลยนอกจากจะสูงเพิ่มขึ้นล่ะมั้ง(จากที่เห็นในรูป) ส่วนเรื่องที่แกเตรียมตัวจะสมัครเป็นสจ๊วต ฉันว่ามันเหมาะกับแกมากกว่าที่จะเป็นศิลปินเสียอีก คนขี้เก๊กแบบแกน่ะเหมาะกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว หลับตาคิดยังมองออกเป็นภาพเลยล่ะ

มาเป็นครูอาสาที่นี่ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น มันเหมือนตอนที่สาขาเราไปออกค่ายเมื่อตอนปีสามนั้นแหละ เพียงแต่ไร้สัญญาณโทรศัพท์และไม่มีแอลกอฮอล์ให้จิบตอนที่อากาศเย็นก็แค่นั้นแหละ(ความจริงแล้วฉันไม่ควรทำแบบนั้นเพราะอาจจะช็อคตายได้) ถึงจะไม่มีแสงสีอะไรแบบในเมือง แต่ที่นี่ก็ไม่ได้น่าเบื่อสำหรับคนอย่างฉัน เด็กๆนักเรียนที่นี่น่ารักมาก ฉันชอบทรงผมเด็กผู้หญิงเป็นพิเศษ เหมือนพ่อแม่พวกเขาเอาหม้อมาครอบไว้ก่อนตัดผมยังไงอย่างนั้น ออกมาเหมือนกันทุกคนจนฉันจำผิดจำถูก ไว้ฉันจะวาดพวกเขาส่งไปให้แกดูนะถ้าไม่ขี้เกียจไปก่อน

แกถามฉันว่าฉันมาอยู่นานเท่าไหร่ใช่มั้ย ฉันคงตอบไม่ได้ทันทีในตอนนี้ อาจจะหนึ่งปีหรือไม่ก็นานกว่านั้นถ้าฉันเกิดชอบที่นี่ขึ้นมาจริงๆ ฉันอาจจะมาลงหลักปักฐานอยู่บนดอยก็ได้ ฉันอยากให้แกมาเห็นความเป็นอยู่ที่นี่จริงๆ ตื่นเช้ามามีทะเลหมอก อากาศเย็นแบบที่แกชอบ แล้วก็เด็กๆที่ท่องกอไก่ถึงฮอนกฮูก ตอนดึกๆมีดาวเต็มฟ้าเหมือนในท้องฟ้าจำลองที่เราเคยไปดูด้วยกันตอนปีหนึ่ง ของจริงน่ะสวยกว่าที่เห็นในท้องฟ้าจำลองอีกนะ

ฉันคิดว่าคงต้องจบจดหมายฉบับนี้แล้ว ฉันจะตอบกลับไปถ้าได้รับจดหมายฉบับใหม่จากแก แต่ถ้าว่างฉันอาจจะเขียนส่งไปหาแกก่อนก็เป็นได้ รูปถ่ายที่แกขอมาฉันคิดว่าน่าจะได้ส่งไปให้พร้อมกับจดหมายฉบับหน้า ฟิล์มที่ฉันถ่ายยังไม่ได้ล้างเพราะต้องฝากไปกับพี่ไออุ่นอีกที (พี่แกเข้าเมืองอาทิตย์ละครั้ง) หรือถ้าแกอยากเอาไปล้างเองก็ได้นะ ฉันจะส่งไปทั้งม้วนฟิล์มเลย

ยังมีอีกเรื่องที่ฉันยังไม่ได้เล่าให้แกอ่าน เด็กๆที่นี่เรียกฉันว่า ครูตัวหอม ล่ะ คนต้นคิดน่ะคือเด็กชายหลง เขาชอบสกินชิพเพื่อนร่วมชั้นและรวมถึงฉันด้วย ฉันไม่เห็นจะได้กลิ่นตัวเองเลยว่าหอมอย่างที่เด็กๆบอก มันก็แค่สบู่ก้อนที่ขายตามตลาดกับแป้งฝุ่นนี่ มันก็เหมือนๆกันหนิ แกคิดเหมือนฉันมั้ยธูป

ด้วยความคิด(ไม่)ถึง
คำหอม

//แนบรูป

_______________________
๒๕ มกราคม ๒๕๖๒
ถึง ครูตัวหอม

สวัสดีครูตัวหอม ฉันล่ะชอบชื่อนี้ที่หลงตั้งให้แกจริงๆนะหอม แกตัวหอมจริงๆอย่างที่เด็กๆบอก ฉันคนนึงละที่เห็นด้วย ออกตัวก่อนเลยนะว่าฉันไม่ใช่โรคจิต เวลานั่งเรียนข้างแกก็ได้กลิ่นหอมแล้ว ฉันไม่รู้จะอธิบายความหอมของแกยังไงดี หอมที่เป็นคำหอมน่ะ คงเข้าใจที่ฉันบอกใช่มั้ย แต่แม่แกก็ช่างตั้งชื่อนะ หอมสมชื่อจริงๆ

ขอบใจอีกครั้งสำหรับแคบหมูน้ำพริกหนุ่มและไส้อั่ว ฉันนึกว่าจะต้องถ่อขึ้นเหนือไปซื้อกินเองแล้วเสียอีก มันอร่อยอย่างที่ใครๆบอกไว้และฉันคิดว่าฉันชอบนะ ถ้าได้ไปเที่ยวคงไม่พลาดที่จะซื้อกลับบ้านมาแน่ๆ

แกบอกว่าที่นั่นอากาศเย็นสบายอย่างนั้นหรือ นั่นทำให้ฉันอยากไปเสียจริงแต่ก็ไปไม่ได้อยู่ดีเพราะติดติวภาษาจีนอย่างที่เคยบอกไป ฉันได้อ่านที่แกเล่าเรื่องที่นั่นแล้ว เรื่องดาวบนท้องฟ้าในตอนกลางคืนน่ะ มันทำให้ฉันหาเวลาว่างเพื่อไปท้องฟ้าจำลองอีกครั้ง บังเอิญเจอตุลากับแทนทัพด้วยล่ะ แต่สองคนนั้นไม่เห็นฉัน เราเลยไม่ได้ทักกัน ฉันคิดว่าเขาสองคนคงมาเดทที่นี่เป็นแน่

ที่ท้องฟ้าจำลองในวันหยุดราชการคนหนาแน่นแต่ก็ไม่เบียดเสียดจนน่ารำคาญ เห็นชุดนักบินอวกาศก็เผลอคิดถึงแกเสียนี่ ตอนนั้นแกบอกว่าอยากไปสมัครงานกับนาซ่าเพื่อที่จะได้หนีออกนอกโลกไปนานๆ ฉันว่าความคิดนี้ของแกมันเท่ดีแต่ทำไมแกถึงได้กลายเป็นครูอาสาอยู่บนดอยไปเสียได้ละ นั่นก็ถือว่าเท่นะสำหรับฉัน

หลังจากไปท้องฟ้าจำลองแล้วฉันก็ตะลุยเดี่ยวไปพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แถวคลองห้าต่อ ไม่รู้นึกคึกอะไรถึงได้ตะลอนเที่ยวแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะแกก็ได้นะคำหอม แกบอกว่าเพื่อนคนนึงในรุ่นของเราหน้าคล้ายลูซี่ ฉันไม่คิดว่าเหมือนตรงไหน มีทัวร์ของเด็กประถมมาที่นี่ด้วยแหละ เด็กคนนึงหน้าคล้ายแกมากคำหอม ท่าทางแก่นเซี้ยวเหมือนแกไม่มีผิด ด้วยความที่ไม่ได้มานานถึงสี่ปี ฉันเลยเดินตามขบวนรถไฟของเด็กประถมกลุ่มนั้นไป ราวกับว่าฉันเป็นครูผู้ช่วยอะไรแบบนั้น

สิ่งที่ฉันชอบที่สุดเวลามาที่นี่ก็คงจะเป็นพลาสมาบอล -ไอ่ลูกกลมๆที่มีไฟฟ้าเส้นสีม่วงน้ำเงินเคลื่อนที่อยู่ภายในนั้น เวลาเอามือไปวางทาบเหมือนตัวเองมีพลังพิเศษยังไงอย่างนั้น และการมาครั้งนี้สิ่งที่ฉันสนใจมากที่สุดก็คงจะเป็นจานกระซิบ(มันเขียนแบบนี้ในกระดานให้ข้อมูล) สิ่งประดิษฐ์ที่รูปร่างคล้ายจานด้วยเทียมที่เองมาตั้งคนละฝั่งของอาคาร ฉันลองให้ใบเถา(เด็กน้อยที่หน้าตาเหมือนแก)ลองไปฟังที่ฉันพูด ใบเถาบอกว่าเขาได้ยินที่ฉันพูดแต่ไม่เข้าใจความหมายของมันเท่าไหร่นัก ก็แหงสิ ฉันพูดเป็นภาษาจีนนี่หว่า

ฉันมีคำถามมาถามแกด้วยล่ะหอม แกคิดว่าต้องสร้างจานกระซิบใหญ่แค่ไหนที่จะพอให้ฉันกระซิบดังไปถึงที่ๆแกอยู่ได้ บางทีเราอาจจะไม่ต้องเขียนจดหมายหากันแบบนี้ก็ได้นะ

(ว่าที่)สจ๊วต
ธูป

_______________________

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น