คณะของเรามีแฟนคลับเป็นบรรดาลุงๆป้าๆชาวไต้หวันที่มักจะพาหลานๆวัยรุ่นไปดูการแสดงของเราทุกรอบ แถมยังต้มน้ำสมุนไพร ทำขนมมาให้พวกเรากินอีกด้วย คุณลุงตากล้องค่าตัวแพงก็ยังมาคอยตามถ่ายรูปการแสดงให้พวกเราแบบฟรีๆ เป็นน้ำใจดีๆที่ผมได้รับจากที่นี่


สามวันก่อนพิธีปิด
ผมและนักดนตรีจากทุกประเทศถูกเรียกมาประชุมลับเพื่อเตรียมการแสดงพิเศษสำหรับพิธีปิดของเทศกาลนี้

โจทย์ของผู้จัดงานคือ มีเพลงมาให้ 1 เพลง และให้นักดนตรีจากทุกประเทศช่วยกันออกแบบวิธีการเล่นโดยใช้เครื่องดนตรีของทุกประเทศมายำรวมกันให้เกิดเป็นเพลงพิเศษนี้ขึ้น

ในคืนแรกเป็นการแจกจ่ายไฟล์เพลงให้แต่ละคนได้ทำความคุ้นเคยกับทำนอง และจังหวะของเพลง ลองแกะโน้ตแบบคร่าวๆกันมาก่อน ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาผมก็สามารถเล่นเพลงนั้นได้จนจบ และเขียนโน้ตออกมาในรูปแบบที่ตัวเองเข้าใจ

เนื่องจากภารกิจหลักของเราคือการแยกย้ายกันไปทำการแสดงตามเวทีต่างๆในเทศกาลตามที่ระบุไว้ในกำหนดการ การประชุม และฝึกซ้อมของเราจึงจำเป็นต้องเกิดขึ้นในตอนกลางคืนอย่างเลี่ยงไม่ได้

แม้จะเป็นเทศกาลดนตรีพื้นบ้านนานาชาติ แต่ชนชาติส่วนใหญ่ที่ได้เข้าร่วมล้วนมาจากทางยุโรป และอเมริกา ที่หน้าตาเครื่องดนตรีของเขาเราอาจมองว่าไม่พื้นบ้านเท่าไรนัก อย่างกีตาร์ ไวโอลิน แอคคอร์ดเดียน คาริเนต ทำให้ ซออู้ ซอด้วง ขลุ่ยไม้ไผ่ กลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์ไปในทันที

ด้วยวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน การสื่อสารต่างภาษา และหน้าตาเครื่องดนตรีที่ไม่คุ้นเคย เลยกลายเป็นโจทย์ยากให้กับวาทยากรชาวเวเนซุเอล่าอาสาเป็นผู้ออกแบบเพลงและควบคุมวงดนตรีนี้

วาทยากรควักโน้ตเพลงที่ตนเองได้เรียบเรียงไว้เรียบร้อยแล้วทั้งเสียงหลัก และเสียงประสาน ทั้งคอร์ด เมโลดี้ และเครื่องเคาะจังหวะ จัดแจงยัดเครื่องดนตรีแต่ละชิ้นใส่เข้าไปในแต่ละท่วงทำนอง

หายนะเกิดขึ้นเมื่อทั้งหมดของเครื่องดนตรีไทยกลายเป็นเครื่องคอร์ด รวมถึงคาริเนตของชาวแคนนาดาที่ควรจะเป็นเครื่องเมโลดี 

กีตาร์ และแอคคอร์ดเดียนกลายเป็นเครื่องดำเนินทำนอง ซึ่งนอกจากไวโอลินแล้ว เครื่องดนตรีชิ้นอื่นๆเรียกว่าต้องเล่นกันแบบผิดธรรมชาติกันพอสมควร

การถกเถียงที่ใช้ล่ามถึงสามคนเริ่มต้นขึ้น ผมปรึกษากับคนไทยด้วยกันเพื่อออกความเห็น และหันไปปรึกษาเป็นภาษาอังกฤษกับนักดนตรีสาวชาวแคนนาดาที่นั่งข้างๆกัน ก่อนจะบอกต่อให้กับล่ามชาวไต้หวัน ข้อความถูกส่งต่อให้ล่ามชาวไต้หวันอีกคนเป็นภาษาจีนเพื่อแปลเป็นภาษาสเปนให้กับมือกลองปานามา และวาทยากรชาวเวเนซุเอลาอีกต่อหนึ่ง

ผมนึกถึงกิจกรรมประจำค่ายแทบทุกค่ายในประเทศไทยทันที “กล้วยตานี ใบหวีเหี่ยว เหลือหวีเดียว หิ้วหวีไป หิ้วหวีมา” แค่ภาษาไทยกระซิบไปสองต่อยังผิดเพี้ยนจนน่ากลัว การส่งต่อถึงสี่ภาษาเป็นอะไรที่หวังผลยากจริงๆ 

เป็นเวลานานพอสมควรกว่าเราจะช่วยกันปรับเพลงนี้ให้พอถูไถไปได้โดยไม่เสียโครงสร้างเดิมมากนัก และหายนะต่อมาก็เกิดขึ้น

ผมนั่งแข็งทื่ออยู่หน้าบรรทัดห้าเส้นที่ประดับประดาไปด้วยตัวโน้ตสากลที่ผมไม่รู้จัก การหัดดนตรีแบบครูพักลักจำทำให้ผมข้ามทฤษฎีดนตรีขั้นพื้นฐานไปแบบไม่น่าให้อภัย ผมกลายเป็นอุปสรรคของวงไปเสียแล้ว เมื่อเพลงเริ่มบรรเลง เสียงดนตรีค่อยๆประกอบกันเป็นรูปเป็นร่าง ความกดดันเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจของผม เราจบการซ้อมกันไปโดยผมทำอะไรไม่ได้เลย

ชื่อเสียงของประเทศชาติที่แบกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง ความคาดหวังจากลุงป้าแฟนคลับ และกำลังใจจากคณะนักแสดงไทยที่ไปด้วยกัน เป็นสิ่งที่ผลักดันตัวผมไม่ให้ล้มไปในตอนนั้น

ผมมองความยากนั้นให้เป็นความท้าทาย มองมันให้กลายเป็นแบบทดสอบ ตั้งโจทย์ไว้เป็นข้อสอบสำหรับตัวเองว่าต้องเล่นให้ได้ ผมเองไม่ต่างกับเด็กไทยทั้งหลายที่อาศัยพลังของเดดไลน์ในคืนก่อนสอบ และมักได้ผลเสมอ