"อีเมย์อ่ะ มันเสือกไปคุยกับผี เอาสมุดของผีมา กูเตือนมันแล้วนะ แต่มันก็ไม่ฟังกู อีเมย์ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด อีเมย์นั่นแหละผิด" - อีจุ๊บเล็กกล่าว / จบ.

การตัดทีเซอร์ดูว่าโคตรหลอนแล้ว แต่จังหวะผีโผล่ในเรื่องหลอนกว่ามาก 

จังหวะดี ทั้งคอมาดี้ ดราม่า และซีนผี (ซีนผีทำงานมาก ช่วงครึ่งเรื่องแรกนี่หลอนสัส)

ถามว่าน่ากลัวแค่ไหน ขอตอบอย่างชิวๆว่า คอนจูริ่ง2เทียบไม่ติด อีผีแม่ชีกลายเป็นอนุบาลไปเลย

พลอตใหม่มากแต่ถือว่าเป็นพลอตที่มีความกล้าจะเล่าดี

1.บางช่วงมีเหตุมีผล 2.บางช่วงไม่มีเหตุมีผลและไม่มีที่มาที่ไปเลย

3.บางช่วงมีความแฟนตาซีบางประการที่ไม่คิดว่าอย่างนี้ก็ได้เหรอ

4.Contentที่ตั้งใจจะพูดค่อนข้างดีเลยอะ แต่ว่ายังสื่อออกมาไม่คมเท่าไหร่ 

(เช่นส่วนที่กำลังจะพูดในพาร์ท2ของบทความนี้ บางคนไม่เก็ท แต่ถ้าตั้งใจดูก็เข้าใจได้นะ)

5.ตัวละครเยอะไปจนเกลี่ยบทไม่ทั่วและใส่นั่นโน่นนี่ที่ไม่จำเป็นมาเยอะเกิน

ยัดเยียดเรื่องความรักความสัมพันธ์เข้ามา แต่มันน่ารำคาญเพราะมันยังไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกะเส้นเรื่องหลักเท่าไหร่ ครึ่งๆกลางๆจนน่าหงุดหงิด 

แต่

เราชอบนะ เรื่องความน่ากลัวและความหลอน ขึ้นอยู่กับเพอเซปชั่นของแต่ละคน แต่เราว่าดี

คะแนน. 8/10

-2-

 หลายคนบอกว่าพลอตเรื่องนี้หักมุม เดายาก ซับซ้อน แต่เราไม่รู้สึกอย่างนั้น

เราว่ามันง่ายมากเลยนะ ถ้าตั้งใจดูมากพอ ช่างสังเกตมากพอ จะจับทางและเดาเรื่องเข้าใจแทบทั้งหมด 

เราชอบเนื้อในที่ตั้งใจจะสอดไว้ในหนัง 

ช่วงกลางเรื่องตัวละครหลายตัวถูกย้ำหลายครั้งว่า อย่าเล่าเรื่องผีนะ อย่าพูดเรื่องผีขึ้นมา ไม่งั้นมันจะเป็นจริง ถ้าพูดมากๆเข้ามันจะกลายเป็นจริงนะ --

 การเล่าเรื่องผี  สร้างข่าวลือ สร้างตำนาน สร้างตัวตนแบบนั้นแบบนี้ขึ้นมา 

ก็คือการนินทาลับหลังนั่นแหละ 

ตำนานเล่าว่าเด็กหายไป ข่าวลือก็ว่ากันว่าตาย มีตำนานเรื่องโต๊ะและด้ายแดง

พูดกันไปปากต่อปาก สิ่งที่ไม่ใช่-ไม่จริงก็ถูกปั้นแต่งจนมัน'ดูจริง'ขึ้นมา 

อาธรรพ์การผูกด้ายแดงที่โต๊ะ เด็กผู้หญิงที่หายตัวไปและลือกันว่าตายแล้วกลายเป็นผี เรื่องเล่าว่าผีจะมาเข้าฝันและผูกด้ายแดงที่ข้อมือ

เรื่องจริง แม้มันจะ 'เหลือเชื่อ' หรือฟังดูเป็นหนังคนละม้วนกับคำนินทาแค่ไหน แต่มันก็คือเรื่องจริง 

แต่สุดท้ายแล้วจะมีสักกี่คนล่ะที่สนใจและเชื่อตามความจริงนั้นบ้าง

ในสยามสแควร์อันเปรียบเหมือนโลกของวัยรุ่น

ตัวละคร 'นิด' (น้องพลอยอาปัติ) และ 'เมย์' (อุ้ม) มีปมอย่างหนึ่งที่คล้ายคลึงกันคือยังคงสับสนในตัวเองว่าตัวเองที่เป็นจริงๆ กับตัวเองที่ถูกเอาไปนินทาลับหลังนั้นเป็นยังไง

 สับสนจนความจริงของเราและคำบอกเล่านินทาของคนอื่นปะปนกัน 

ทำให้ 'นิด' และ 'เมย์' ไขว้เขวขัดแย้งในตัวเอง

แต่นิดน่าสงสารกว่าเมย์อยู่หลายขุม เพราะเรื่องที่ผ่านมายาวนาน มันทำให้นิดรู้สึกว่าถูกเข้าใจผิดๆไปและแก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว 

และแม้พยายามจะ'ปรับความเข้าใจ'กับคนที่สร้างแผลใจให้เธอ แต่นิดก็กลับต้องพบว่า เจ้าของคำพูดร้ายๆที่ทำให้เธอร้องไห้จนน้ำตาเป็นเลือดนั่นน่ะ "ไม่ได้แคร์"ด้วยซ้ำ

ชีวิตจริงก็เป็นอย่างนี้เช่นกัน

คนนินทาว่าร้าย 'ไม่แคร์'หรอกว่าผลของมันจะร้ายแรงแค่ไหน

คนเล่าต่อ ไม่รู้หรอกว่าความจริงคืออะไร เพียงแค่เล่าต่อๆกันไป

เรื่องราวเลวร้ายและคำนินทา พอถูกพูดถึงมากๆเข้า จากไม่จริงก็ดูจริงขึ้นมา

และคนถูกนินทา หากไม่มั่นคงในตัวเองมากพอและเลือกจมอยู่กับถ้อยคำเลวร้ายเหล่านั้น

สุดท้ายก็จะทำตัวตนของตัวเองหล่นหายไป และกลายเป็นอย่างคำนินทานั้นจริงๆ

 อย่างที่นิดบอกนั่นแหละ

ข่าวลือมันน่ากลัวกว่าผีซะอีก

 

ตัวละครที่ชอบ. 
- จุ๊บเล็กกกกกก อีหมวยยยยยย รักหมวยหลิวมากกกกกก ชอบน้องตั้งแต่แสดง Thank You For Sharing ของพี่นวพล และพอจะรู้อยู่แล้วว่าอีหมวยนางมีมุมดาร์ค มุมร้าย และพอถึงซีนดราม่าในเรื่อง (ซีน'มึงตั้งใจฟังกูดีๆนะ...') อีหมวยก็ร้ายจริง ชอบมากก เล่นถึงมากกกกกกก ไม่ทำให้ผิดหวังเลย

- นิด คือเป็นตัวละครที่น่ากลัวด้วย น่าสงสารด้วย และน้องพลอย อาปัติน่ารักมาก ด้วยหน้าตาทำให้ตัวละครตัวนี้ดูซอฟท์และน่าสงสารขึ้น

- นิวตัน รู้สึกว่าตัวละครตัวนี้และเป็นตัวเดียวที่มีสติที่สุดในเรื่องละ 

- ม่อน แสดงโดย เบส นัดสิด - กวนตีน /จบ.

ไม่ได้เกลียดตัวไหนเป็นพิเศษ แต่รำคาญความรักสามเศร้าของปอนด์ หมูหวาน และน้องเฟิร์นมาก 5555555 คือรู้สึกว่าตรงนี้แหละที่ยัดเยียดและไม่กลืนไปกะเนื้อหนังเท่าไหร่ ขัดใจทุกที

ส่วนที่ไม่ชอบในหนัง.

บางอย่างมันยังไม่ค่อยถึงเท่าไหร่ เช่น เพื่อนต่างโรงเรียนที่แค่กวดวิชาด้วยกัน ความสัมพันธ์มันไม่ได้แน่นแฟ้นอะไรขนาดนั้น มันดูไร้ที่มาที่ไป ดูจัดวางไปหน่อย และสิ่งที่ขัดคือ โรงเรียนกวดวิชาที่ไหนมันจะเปิดให้เด็กขึ้นไปตอนดึกๆดื่นๆวะ ขนาดแค่ทรูคอฟฟี่ กูเป็นลูกค้า ไปนั่งพิมพ์ฟิค เขายังปิดร้านไล่กูเลย  

-ฉากฝัน ภาพสวยมาก 

-ฉากกดกริ่ง รู้สึกว่าซีนนั้นหลอนมาก

-ชอบตัวละครน้องสาวนิด นี่เอ๊ะตั้งแต่ซีนที่เมย์ไปบ้านนิดแล้ว ว่าตัวละครตัวนี้มันดูเกรงกลัวอีนิดยังไงพิกล /meตบเข่าฉาด กูว่าแร้วววววววววว

- ที่ชอบอีกอย่างคือการที่เฟิร์นเน้นย้ำกับหมูหวานทุกครั้งที่พูดเรื่องคอนเสิร์ตว่า เราว่าจะชวนไปดูคอนเสิร์ตฟังใจ 5555555 คือแบบอธิบายไม่ถูกแต่รู้สึกดี ตลกอะ 5555555555555

- รู้สึกว่าภาพตลอดเรื่องสวย ไม่รู้ว่าใช้เลนส์อะไร แต่มันสื่ออารมณ์ได้เข้มมาก

ดูแล้วเหนื่อยมากเพราะลุ้นฉากผีโผล่ นับว่าเป็นหนังที่น่าประทับใจเรื่องนึง อาจจะยังไม่ถึงกับเพอร์เฟ็ก แต่ก็ชอบมาก อยากให้หนังไทยมีแบบนี้ออกมาบ่อยๆ