.
.
“ มีปิศาจอยู่ในป่านั่นนะ ”

เพื่อนของเธอกระซิบ เด็กมัธยมก็แบบนี้ พวกเขาชอบเรื่องสยองขวัญ แต่ไม่ใช่กับทุกคน และไม่ใช่กับเธอ 

เธอจึงส่ายหน้า หัวเราะให้กับเรื่องเล่าไร้สาระ ป่าที่ว่านั่นอยู่ด้านหลังรั้วโรงเรียน หนาทึบแต่ไม่ได้น่าสะพรึงถึงเพียงนั้น

เธอเดินผ่านทุกวัน ซ้ำยังเคยเข้าออกตั้งแต่ยังเล็กด้วยซ้ำ

“ จริงๆนะ ” เพื่อนของเธอยืนยัน “ ถ้าเธอเชื่อละก็ เธอจะมองเห็น ”

ถ้ามีจริงละก็ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ต้องเห็นอยู่แล้ว เธอถอนใจพรืด 

ปิศาจช่างไม่สมเหตุผล

ที่น่ากลัวกว่าคือคนแปลกหน้า ซึ่งมีอยู่จริง แม้ไม่เชื่อก็ตาม

วันนั้นเธอเดินกลับบ้านพร้อมกับเพื่อนคนเดิม 

ฟ้าครึ้มเป็นลางร้าย ฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มันตกหนักระหว่างที่พวกเธอผ่านป่านั่นราวกับจงใจจะให้หยุดเดินเพื่อหาที่หลบ

เธอเปียกซ่ก กระนั้นก็ไม่รู้สึกหนาวเท่าไหร่ แต่เพื่อนของเธอกลับตัวสั่นไม่หยุด หล่อนบอกว่าเห็นตัวอะไรบางอย่างวิ่งผ่านป่าไป

กวางรึเปล่า เธอหัวเราะ 

แต่เพื่อนไม่ขำ หล่อนกลัวมาก กลัวจนหน้าซีด

ฝนซาแล้ว ความมืดมัวโปรยตัวลงมาแทนที่ พวกเธอพยายามหาทางกลับ แต่มองหาทางออกไม่เจอ เธอเดินนำหน้าเพื่อน รำคาญใจที่อีกฝ่ายพร่ำบอกให้รีบออกจากป่า รีบออกจากป่ากันเถอะ

เสียงอะไรบางอย่างวิ่งผ่านด้านหลัง ความมืดทำให้มองไม่เห็นรูปร่าง 

เธอที่เดินนำไปไกลแล้วจึงหันกลับไป 

แต่ไม่เจอสิ่งใด

รวมทั้งเพื่อนเธอด้วย

วันนั้นเพื่อนของเธอหายตัวไป ตำรวจบอกว่าหล่อนอาจจะหลงทาง แต่เมื่อช่วยกันหาในวันถัดมาแล้วกลับไม่พบแม้ร่องรอย ไม่มีศพ ไม่มีอะไรเลย

เธอสงสัยมาตลอดว่าเกิดอะไรขึ้น

.

.

.

เธอกลับมายืนที่เดิม ในป่าที่มืดมิดและเงียบสงบ
ไม่มีฝนแล้ว แต่ความมืดยังปกคลุมอยู่แม้จะเป็นยามกลางวัน

ถ้าเชื่อแล้ว เธอจะเห็นนะ  เสียงของเพื่อนดังก้องในหู

ถ้าเชื่อก็จะพบ ไม่เชื่อก็ไม่พบ ?

เหมือนกับเทพเจ้าของผู้จาริก เหมือนกับคำสาปของผู้หวาดหวั่น เหมือนกับปาฎิหาริย์ของผู้อธิษฐาน

เพราะว่ามีจึงได้เชื่อ
หรือเพราะเชื่อว่ามีจึงได้มีขึ้น

มันต่างจากความงมงายตรงไหน เธอถามเพื่อน 
มันต่างจากความศรัทธาตรงไหน เพื่อนถามเธอ

อะไรบางอย่างวิ่งผ่านแนวป่า

เเล้วเธอก็หันกลับไป …

#Fictober #trickortreat #เรื่องสั้น