ท่ามกลางกลุ่มคนที่ลานดาดฟ้า ชายหนุ่มยืนอยู่ที่นั่น กำลังยกมือขึ้นบังแสงแดด

เขามองกลับมาบังเอิญสบตากันโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ

พยายามนึกว่าทำไมถึงมองเห็นเขาก่อนใครคนอื่นตลอดเลยเชียว

คิดย้อนไปแล้วเธอพบเขาครั้งแรกในงานปฐมนิเทศของโรงเรียน

“ คุณครูคิดยังไงกับเรื่องที่คนจบมหาลัยถูกมองว่าทำงานดีกว่าราชภัฎครับ” เขาถามขึ้น เธองุนงง คำถามนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดหวังเอาไว้เลยสำหรับคนที่เพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก

บางทีเรื่องประวัติการทำงาน สาขาที่เรียนจบ หรือสภาพอากาศ อาจเป็นหัวข้อที่ปกติสามัญกว่าไหมนะ

 แต่เพราะเขาดูตั้งใจ และใช้ถ้อยคำสุภาพกับเธอทั้งที่อายุมากกว่า หญิงสาวจึงรู้สึกว่าคำถามนี้เป็นเรื่องที่จริงจังขึ้นมา

“ ก็น่าจะขึ้นอยู่กับแต่ละคนนะคะ” เธอตอบ อันที่จริงแล้วอาจจะชอบใจอยู่เหมือนกันที่ถูกถามในเรื่องอันคาดไม่ถึง คล้ายกับการถูกคนแปลกหน้าที่นั่งรอรถเมล์ข้างกันโพล่งขึ้นว่า ควรใส่อะไรในก๋วยเตี๋ยวดีระหว่างมะนาวกับน้ำส้มสายชู

จริงอยู่ที่หัวข้อตามมารยาทนั้นสุภาพ

แต่จะมีประโยชน์ใดหรือ หากไม่ใช่เรื่องที่อีกฝ่ายอยากจะพูดจริงๆ

“งั้นหรือครับ แล้วคิดว่า...” เขาซักต่อ

ยิ่งคุย เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาถามเพราะอยากรู้ มากกว่าจะถามเพื่อพูดคุย หรือเพื่อให้เธอประทับใจ

เป็นคนประหลาดจริงๆ

แต่ประหลาดก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ดี

หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้พบกันบ้างบางโอกาส ทุกครั้งที่เจอกัน เขาก็มักจะมีคำถามอันคาดเดาไม่ได้เช่นนี้ ด้วยท่าทีจริงจังแบบเดิม ถ้าเป็นคนอื่นคงงุนงงไม่น้อย น่าแปลกที่เธอสามารถตอบได้อย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนเป็นเพื่อนเก่าที่สามารถคุยกันในเรื่องความเป็นไปอะไรก็ได้ของโลก

แต่พวกเขาไม่ใช่เพื่อนไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้อง ไม่ได้สนิทสนม ไม่มีความสนใจเดียวกัน ไม่รู้จักกันมากไปกว่าคนรู้จัก

เป็นดวงดาวที่ไม่มีวงโคจรทับซ้อนกันก็ว่าได้ 

ด้วยเหตุนั้นเธอจึงสงสัยว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเขานัก

ครั้งหนึ่งเธอเดินผ่านห้องพัก เห็นเขากำลังนั่งรออยู่

“ พอดีเลยครับ ผมขอถามหน่อย”เขามีท่าทางโล่งใจที่เห็นเธอ

“ ตรงจุดนี้ในงานของนักเรียน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงใช้คำนี้ได้ ”

โดยไม่มีปี่ขลุ่ยเช่นเคย เขามักมาพร้อมคำถาม ไม่ได้เจาะจงว่าต้องถามเธอ ขอแค่ใครก็ได้ที่มีความรู้เรื่องนี้

 ช่างเป็นเรื่องเล็กน้อยเหลือเกิน

แค่คำๆเดียวในหน้ากระดาษที่ลายตาด้วยตัวอักษร ต้องใส่ใจมากถึงเพียงนั้นหรือ ปล่อยผ่านก็ได้ไม่ใช่หรือ เพราะใครๆก็ทำเช่นนั้น

 แต่เพราะเขาใส่ใจ จึงได้นั่งรอใครสักคนที่หน้าประตูห้องอยู่เสียนาน

เป็นสิ่งละอันพันละน้อยที่เธอค่อยๆสังเกตเห็น

บางครั้งก็เห็นเขายืนอยู่กลางแดดตอนเที่ยงเพื่อสอนนักเรียน

บางครั้งก็เห็นเขาอยู่ในห้องเรียนวันหยุดเพื่อเตรียมอุปกรณ์

บางครั้งเขาก็สวนทางกับเธอ ยิ้มให้ แล้วหันกลับไปอ่านเอกสารต่อ

บางครั้งก็ได้ยินเขาหัวเราะเสียงดังในวงสังสรรค์ และปฎิเสธเพื่อนอย่างนุ่มนวลในสิ่งที่ไม่อยากทำ

ตั้งใจ ใส่ใจ จริงใจ และไม่สนใจอีกฝ่าย

มีช่วงเวลาของตัวเองและโลกอย่างชัดเจน

เธอคิดว่าช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

เหมือนใครที่เธอเคยรู้จักมาก่อน

ครั้งนี้เขายืนปรับเช็คกล้องโทรทรรศน์อยู่กลางสนาม ตอบคำถามให้นักเรียนสิบกว่าคนที่รายล้อม

บ่ายคล้อยแล้ว แต่เวลาของห้องเรียนเป็นนิรันดร์

 คงเพราะความร้อน ทรงผมกระเซิงถึงได้ลีบไปเพราะเหงื่อ เขายกมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก อากัปกิริยาคล้ายแมวเช็ดหน้านั้นทำให้เธอนึกขึ้นได้

อ้อ นึกออกแล้ว

ทั้งความสุภาพแต่กระตือรือร้น

ทั้งนิสัยที่ชอบอยู่คนเดียวแต่ก็เป็นที่รักของเพื่อนฝูง

ทั้งความใส่ใจต่อคนอื่นแต่ไม่ได้สนใจลึกซึ้ง

เหมือนแมวดำไม่มีผิด...

ต้องเป็นแมวดำเท่านั้น เพราะว่าในความคิดของเธอ แมวดำเป็นแมวที่สุภาพกว่าแมวสีใดๆ แต่ถึงแม้มันจะนุ่มนวลเพียงใด ก็ยังเว้นช่องว่างระหว่างกับผู้อื่น คงความเป็นตัวของตัวเองไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ

น่ารักจริงๆ

ด้วยเหตุนั้นเองทุกครั้งที่สวนกัน เธอจึงมักจะอมยิ้มอยู่ร่ำไป

 วันนี้แมวดำตัวนั้นก็ยังคร่ำเคร่งอยู่เช่นเคย

===========================

ตะวันส่องจ้า แสงแรงเสียจนแทบทำให้มองไม่เห็นกลุ่มคนที่หลบแดดอยู่ใต้เงาไม้ แต่ว่าเขาก็มองเห็นหญิงสาวคนนั้น เธอส่งยิ้มมาทางนี้ คงจะยิ้มให้ใครสักคนที่เธอสนิทสนมด้วย อาจเป็นนักเรียนในชั้นของเธอก็ได้กระมัง 

เขารู้สึกตะหงิดใจเล็กน้อย สงสัยอยู่เหมือนกันว่า ทำไมนะ 

ทำไมถึงมักสังเกตเห็นเธอก่อนคนอื่นๆอยู่ตลอดเชียว