ตอนอ่านเรื่องนี้ตอนแรกรู้สึกว่าไม่ชอบเลยเพราะมันเป็นหนังสือแนวศาสนา (ตอนซื้อมาไม่ได้ดูว่ามันอยู่ในหมวดนี้) แต่ก็พยายามเปิดใจอ่านดูเพราะไม่อยากเสียดายเงิน

ตอนอ่านแรกๆรู้สึกอยากจะโยนหนังสือเพราะเนื้อหามันกลวงๆและเมินเรื่องราวต่างๆในชีวิตซึ่งเราไม่ชอบเลย แต่ก็พยายามเปิดใจอ่านอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะอ่านยังไงมันก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมนั่นแหละ มันเป็นหนังสือที่ไม่สามารถนำไปใช้ได้จริงเลยสำหรับเรา รู้สึกว่าสามารถเอาไปปรับใช้ได้ไม่เกิน 30% ด้วยซ้ำ คิดว่าหนังสือเล่มนี้เหมาะกับคนที่ชอบศาสนาพุทธแหละถึงจะชอบอ่าน หรือชอบคำสอนแนวพุทธๆ

อีกอย่างหนึ่งที่ไม่ชอบมากๆเลยด้วยคือหนังสือเล่มนี้มันพยายามจะบอกให้คนอ่านเชื่อฟังผู้ใหญ่และยอมรับสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น อารมณ์ “Amor Fati” (จงโอบกอดและรักโชคชะตาของตัวเอง) แต่ถึงจะอย่างนั้นก็มีพาร์ทที่คนเขียนบอกไม่ให้คนอ่านต้องเชื่อฟังพ่อแม่ในตอนที่ตัวเองอายุ 20 ปี ขึ้นไปแล้ว ตรงนี้เราเห็นด้วย แต่ถึงจะอย่างไรเราก็ไม่ชอบความคิดที่คนเป็นลูกต้องคอยให้อภัยให้พ่อแม่ ซึ่งทุกๆอย่างที่พ่อแม่ทำลงไปก็เพราะความรัก แต่ความรักพวกนั้นมันเป็นรักที่ผิดวิธี มันเป็นรักที่กักขัง หน่วงเหนี่ยวลูก ผู้ปกครองบางคนต้องทำความรุนแรงกับลูกไม่ว่าจะร่างกายและจิตใจก็เพราะคำว่า “รัก” เหมือนกัน ตรงนี้เราเลยไม่เข้าใจว่าทำไมคนเป็นลูกต้องรู้สึกที่จะยินดีที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองด้วย

โดยรวมแล้วเราก็ไม่ชอบแหละเล่มนี้แต่อย่างน้อยก็ดีใจที่ตัวเองเปิดใจและอ่านมันจนจบได้