“คุณรักเธอมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ให้เอาอะไรมาแลกก็ยอมทั้งนั้น ทุกอย่างจริง ๆ ... อย่างนั้นเหรอ”

ความหวังริบหรี่ยิ่งกว่าแสงสะท้อนของเข็มหมุด และความเจ็บปวดที่ปลาบแปลบแทรกซึมอยู่ทุกช่วงเวลานี้มันเกินกว่าคน ๆ หนึ่งจะแบกรับมันได้ตลอด 748 วันผ่าน แม้ว่าจะมีความอดทนอันเหลือล้นเกินกว่าใครจะจินตนาการ นั่นเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่ใคร ๆ พึงปรารถนา เพราะคุณเป็นคนอ่อนแอที่อดทน ยอมรับให้ความอ่อนแอทำร้ายคุณในทุกเมื่อเชื่อวัน อันยินยอมให้กัดกินความสิ้นหวังเป็นอาหารทุกค่ำคืน แลกกับหยาดน้ำตาและเสียงสะอื้นซึ่งต้องเก็บซ่อนเป็นความลับตลอดกาล ภาพลวงหลอกตาหลอกหลอนคุณให้หลงระเริงกับความสุขวันวานที่ปราศจากความจริง มันสวยงามตราตรึงประทับใจไร้วันลืมเลือน แต่เจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส เพราะความว่างเปล่าในปัจจุบัน หลงเหลือเพียงความฝันที่ไปไม่ถึงและไม่มีวันไปถึงอีกตลอดกาล

คุณทรมานและอยากหลีกหนีให้ไกลจากชีวิตแสนอัปรีย์ 

คุณเกลียดความอดทนแสนบิดเบี้ยวและน่ารังเกียจอันเป็นบุคลิกเฉพาะซึ่งไม่มีวันจางหาย และอ้อนวอนต่อสิ่งที่ไม่มีอยู่ หรือถ้าไม่ ก็อาจเป็นสิ่งที่คุณสร้างขึ้นจากจิตใจสำนึกเพื่อพาคุณไปยังสถานที่บางแห่ง เพื่อให้หลุดพ้นจากความโศก หรือเพื่อให้ความอดทนนั้นหายไปเสีย

คุณร้องห่มร้องไห้ไม่ต่างจากคนเสียสติ คำพูดคุณไร้ความหมายและขาดใจความ
คุณกำมีดยาวไว้ในมือมั่น จ้วงที่ต้นคอของตัวเอง น้ำสีแดงข้นคลั่กพุ่งกระเซ็นก่อนที่คุณจะล้มตึงลงไปกองกับพื้น ห้วงคำนึงสุดท้ายของคุณไร้ความโศกเศร้าอาลัยต่อการกระทำ 

“ผมรักเธอมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ให้เอาอะไรมาแลกก็ยอมทั้งนั้น ทุกอย่างจริง ๆ ...”
.
.
.

นี่คือเรื่องราวของคุณ นี่เพียงแค่เริ่มต้น ผมหวังว่าคุณจะยังจำได้ นี่ผมเพิ่งขึ้นมารับคุณเองนะ... ระหว่างทางผมขอผมเล่าเรื่องอื่น ๆ ของคุณให้เพื่อนผมฟังบ้างได้ไหม