หยกคู่สกุลหลานผู้น้องมิได้ใส่ใจเหล่าแผลเป็นพวกนั้นมากนัก หากยามได้เหลียวมองผ่านผิวน้ำเมื่อนั้นภาพวันคืนเมื่ออดีตก็ไหลประดังเข้ามาราวกับเขื่อนแตก 

ที่มาของแผลเป็นเหล่านี้ ช่างน่าขันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับรอยแผลเหล่านี้คือเว่ย อู๋เซี่ยนบุคคลที่เมื่อก่อนหลานจ้านชิงชังเป็นที่สุด บุคคลที่ทำลายกฎสกุลหลาน และมองมันเป็นเพียงแค่ตัวอักษรประดับผาแห่งกูซู คนที่แตกต่างจากตัวหานกวงจินราวกับหยินหยาง

ทุกๆแผลเป็นที่ปรากฏบนผิวกายสีขาวนวลล้วนเกี่ยวข้องกับเว่ย อู๋เซี่ยน

หากลองพินิจให้ดีแล้วยังมีอีกแผลที่หลานจ้านไม่เคยเผยให้ผู้ใดได้ยล และไม่มีทางที่จะเผยแน่นอน

จะมีรอยด่างจากการกระทำผิด หรือบาดแผลจากกระบี่อีกซักกี่ร้อยแผลมันก็หายได้ แต่บาดแผลในใจนั้นกลับคงอยู่ยืนยงเสียอย่างน่ากลัว 

จะผ่านไปหนึ่งปี สองปี สิบสองปี หรือหรือตลอดชั่วชีวิตของเซียนก็ไม่อาจรักษามันได้

ตราบาปของเขา ตราบาปที่ปล่อยให้สหายรักดิ่งสู่ความตายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้ มันน่าเจ็บใจ และคอยตามหลอกหลอนหลานจ้านมาตลอดสิบสองปี ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น 

คอยตามหา หวังว่าจะเจอกับผู้ที่ช่วยเยียวยาแผลใจของหยกคู่ผู้นี้ได้

จะเพียรตามหาแค่ไหน ไถ่ถามวิญญาณไปกี่บทเพลงเพียงใด

ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยววิญญาณให้ถามไถ่

end

talk

บุคคลไม่มูฟออนแห่งปีค่ะะะ ก้ะคือ ทั้งสองเรื่องเลยทั้งปรมจ. ทั้งตัวร้าย อ่ะรอสวรรค์ประทานพร ก็อ่านไปแล้วแหละ แต่รอทางเซ้นบุ๊คค่ะ อ่านอิ๊งมันไม่อิน อยากอ่านแปลไทย 555555