เขาสะดุ้งตื่นตอนตีห้าสามสิบห้า
เป็นเวลาปกติที่นาฬิการ่างกายโปรแกรมไว้
ไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุกให้ตกใจ 

ค่อยๆ คลำหาแว่นตาบนหัวเตียงแล้วหยิบขึ้นมาสวม
ยังมองไม่เห็นอะไร... ก็แน่ล่ะฟ้ายังมืดอยู่เลย

ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดม่านอย่างช้าๆ จ้องมองภาพเบื้องหน้า
ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย ขยี้ตา แต่ก็ยังมองไม่เห็นอะไร...


วันนี้หมอกลงจัด
เขาหงุดหงิดเล็กน้อย เป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาซะเลย