เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
untitled tagsPrywrytes
วันนั้นฉันรักคุณ
  • ฉันนั่งรถผ่านโบสถ์ของโรงเรียนเก่า ครั้งสุดท้ายที่ฉันไป ฉันแวะไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ครั้งแรกที่ฉันไป ฉันคิดว่าเพื่อตามเพื่อนไปเล่นซนอะไรสักอย่าง

    ครั้งเดียวที่ไปที่นั่นแล้วฉันพยายามจำทุกอย่างไว้ คือตอนที่ไปร่วมพิธีแต่งงานของคุณ

    คุณมีความหมายกับฉันมากเพียงไหน ฉันไม่มีอะไรในด้านดนตรีเลย ไม่มีเซนส์ให้ภาคภูมิใจ ฉันไม่มีทักษะฟัง ฉันร้องเพลงห่วย ฉันดีดเปียโนไม่เก่ง ฉันขี้เกียจเกินจะซ้อมสม่ำเสมอ ฉันหูเพี้ยน

    แต่ฉันมีคุณ

    ตอนนั้นฉันมีคุณ

    คุณเป็นเหมือนพี่สาวของฉันมากกว่าเป็นครู ฉันจำวันที่ช่างมาซ่อมเปียโนตรงกับวันที่เรามีเรียนพอดีแล้วคุณก็นั่งรอ เล่นบ้านตุ๊กตากับฉันเป็นชั่วโมงกว่าช่างจะซ่อมเปียโนเสร็จ พอเราเริ่มเรียน คุณค่อนข้างดุอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พอสัปดาห์ต่อมาคุณขอโทษ บอกว่าคุณรอจนหงุดหงิดแล้วเผลอพาลพาโล

    ฉันทิ้งบ้านตุ๊กตาหลังนั้นที่คุณให้ฉันไปแล้ว

    ฉันทำใบประกาศสอบผ่านเกรดหนึ่งที่ได้จากการที่คุณสอนฉันหายไปแล้ว และไม่เคยไปสอบอีก

    ฉันอยากจะบอกว่าฉันทิ้งทักษะด้านเปียโนไปด้วย แต่คิดว่าฉันคงไม่มีมันแต่แรก ความสุขในการดีดเปียโนของฉันไม่เคยมาจากฉันดีดเพลงได้ไพเราะอะไร แต่เพราะฉันสนุกที่ได้เรียนกับคุณ สนุกที่พ่อกับแม่ดีใจที่ฉันดีดเปียโนได้ แต่ที่จริง เหตุผลเดียวที่ฉันไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนเล่นเปียโนฝีมือเส็งเคร็งสมัยนั้นน่าจะเพราะฉันยังไม่รู้จักคำนั้น

    วันนั้นที่โบสถ์ คุณอยู่ในชุดสีขาว ภาพของคุณวันนั้นอยู่ในกรอบสีแดงเหนือเปียโน

    ฉันจำได้ว่าฉันบอกลากับคุณวันนั้น

    การบอกว่าฉันกลับไปสู่นิสัยเกียจคร้านเดิมๆ ทำให้ครูกี่คนก็เข็นให้ฉันขยันซ้อม พัฒนาฝีมือตัวเองไม่ได้เป็นคำอธิบายที่ง่ายดายและสมกับเป็นฉันแล้ว ฉันไม่อยากคิดถึงมันไปมากกว่านั้น

    ฉันนึกถึงคุณเวลาเห็นสติ๊กเกอร์บนโน้ตเปียโนเก่าที่เราใช้เรียน

    ฉันจำชื่อนางเอกละครเก่าที่เคยดูสมัยประถมได้เพราะเป็นชื่อเดียวกับชื่อของคุณ

    แต่ฉันทิ้งบ้านตุ๊กตานั้นไปแล้ว

    ฉันทำใบเกรดหนึ่งนั่นหายและไม่เคยตามหามัน ก็เหมือนฉันทิ้งมันเหมือนกัน

    ฉันทิ้งจดหมายจากคุณไปด้วย

    ฉันไม่ได้ติดต่อบอกคุณตอนแม่ของฉันจากไป

    บางทีคงเพราะฉันพยายามเก็บแต่สิ่งที่เป็นของเราสมัยก่อนฉันรู้ว่าคุณจะไม่อยู่กับฉันและเปียโนของฉัน

    แต่ขณะเดียวกันฉันก็กลัวลืมหน้าคุณ ภาพวันสุดท้ายที่ฉันเห็นคุณจึงยังยิ้มให้ฉันทุกวัน เวลาฉันเดินเข้าไปในห้อง ห้องที่เราเคยนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน และมีเสียงเปียโนแย่ๆ ฝีมือฉัน

    กับเสียงเปียโนที่ไพเราะที่สุดของคุณ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in