"ไม่เคยรู้มาก่อนเลย"

"หืม"

เสียงลมโกรกพาให้เขาลังเล ว่าอาจคิดไปเองว่าอีกฝ่ายพูดบางอย่างหลังจากช่วงเวลาอันเงียบงันระหว่างกันบนระเบียง

เขามองใบหน้าด้านข้างนั้นด้วยแสงจากข้างในงานเลี้ยงที่ส่องเผื่อแผ่มาถึงตรงนี้เพียงเล็กน้อย และเห็นเปลือกตานั่นปิดอยู่ หมอนั่นยืนเท้าแขนกับแนวกั้นหินอ่อน

"ว่าพอไม่อยากให้อะไรจบลง เราจะสามารถได้ยินเสียงมันกำลังจบชัดขนาดนี้"

"ไม่เอาน่า"

แก้วแชมเปญยกขึ้นคล้ายอวยพร "แด่คุณก็แล้วกัน"

เขาแตะข้อมือนั้น ต้องการจะลดมืออีกฝ่ายลง แต่ใบหน้ากลับโน้มเข้าไปหาจนริมฝีปากจรดแตะขอบแก้วบางใส แล้วขยับจับมือให้ปลายแก้วกระดกพอสำหรับจิมเครื่องดื่มแสนเนิ่นนานข้างใน

ใจยังคงมีอำนาจพอดันคำถามหลุดผ่านไป

"แด่ฉัน? เพราะว่าเป็นฉัน?"

ดวงตาหมอนั่นหลุบลง ราวกับดวงจันทรเศร้าสลด

"หรือเพราะไม่มี 'เรา' อีกแล้ว?"


'ข้าต้องยอมรับ ว่าเราจำพรากจากแยกเท่านี้
แม้มีรักร่วม เคยรวมสองเป็นหนึ่ง
ความอับยศใดที่เคยสร้างกันมา
ข้าแบกรับไว้ได้หนา ตามลำพัง
รักที่ข้ามอบให้ไป ท่านให้สนอง
แม้ไม่ได้อยู่ร่วมกันดั่งปอง รักเหลือไว้ให้คำนึง
รักนั้นยังติดตรึง
ถึงหมดสิ้นโมงยามจะแบ่งปันกันและกัน
ไม่อาจแม้แต่ตอบรับขับทักทายท่าน
โดยไม่ดึงลากกระชากความละอายตามทางมา
ไม่มีที่ให้ความอารีของท่านสัมผัสข้า ต่อหน้าธารกำนัล
โดยไม่ห้ำหั่นเกียรติท่านจนสะบั้นจากเรียงนาม
    อย่าให้เป็นเช่นนั้น ข้ารักท่านยิ่งกว่าเกรง
    ศักดิ์ศรีท่าน ข้าย่อมปกป้องดั่งเป็นของตนเอง'


(ดั่งท่านยังเป็นของข้าเอง)