แกๆ เทอมนี้เราต้องไปสังเกตการสอนเด็กนะเว้ย

ประโยคแรกที่ทำให้ฉันละความสนใจจากมือถือหันไปมองเพื่อนคนสนิท เป็นเหมือนประโยคคำสาปสำหรับฉันเป็นอย่างมาก เวลาที่ฉันอยากจะยื้อออกไปให้นานที่สุดเท่าที่อยากจะทำได้ ทุกครั้งเวลาได้ยินเพื่อนบ่นเรื่องนี้ทีไร ในหัวพาลจะนึกถึงภาพสมัยตัวเองวัยมอต้น ผมเปีย หน้าซื่อๆ แต่การกระทำไม่เข้ากับหน้าเล้ยยยยยย 

เขาเรียกกันว่าเวรกรรม ในคำศัพท์ของนิสิตครูด้วยกันเอง

ในชีวิตไม่คิดว่าจะต้องมาเรียนครู ไม่ได้อยากเป็น ต่อต้าน ไม่ ฉันจะไม่ยอมเป็นเด็ดขาด! 

................................

เขาบอกกันอีกว่า เกลียดสิ่งไหนจะได้อย่างนั้นแหละ 

ด้วยความที่ ด.ญ.ภณิตา ผู้อ่อนต่อโลก คุณพ่อคุณแม่ก็ห่วงกลัวว่าหนูน้อยภณิตาในวัยสิบเจ็ดจะลอยล่องตามอากาศ จึง บอกแกมบังคับและมีการหลอกล่อเล็กน้อยถึงปานกลาง ไม่นานหนูน้อยภณิตาก็ตอบตกลงอย่างง่ายดายเพราะคิดว่ามันคงไม่ยากหรอก(มั้ง!) 

เพราะเริ่มต้นไม่ได้มาจากสิ่งที่ชอบด้วยตัวเองการเรียนในรั้วชีวิตมหาลัยจึงกระตุกแบบน่าเป็นห่วง มีมดมาเกาะบ้าง(A) ผึ้งบ้าง(B) และสิ่งที่มีประโยชน์จากท้องทะเล (F) .... นั้นแหละค่ะ 

ทำไมไม่ย้ายคณะล่ะ?  นี่ฉันมีสิทธิในการเลือกด้วยรึ....ก็เรียนต่อไป 

มีหลายคนที่เป็นแบบฉัน ซึ่งเราได้แต่มองหน้ากันและตบบ่าเบาๆ 

การเรียนที่ไม่ถึงกับดีเลิศและแย่ที่สุด ก็ดีนะ พ่อแม่ไม่ได้กดดันฉันเท่าไหร่ ขอให้เรียนจบเป็นพอ 

เรียนมาเรื่อยๆจนกระทั่งเพิ่งรู้ตัวว่าจะต้องออกไปสู้รบกับนักเรียน! แค่คิด ภาพในวันวานที่เคยทำกับครูก็วนลูปเข้ามาในหัวเลยค่ะ! 

สังเกต 15 วัน โอ้โหห ต้องตื่นเช้ามาโรงเรียนก่อนแปดโมง แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว นั่งนอนภาวนาขอให้ฉันเจอแต่สิ่งดีๆ ขอให้เด็กๆน่ารักๆ (ก็คิดเอาแล้วกันสมัยเด็กแสบแค่ไหน)

วันเวลามักจะผ่านไปราวกับกดสกิป... 

ในที่สุดวันเลือกโรงเรียนลงสังเกตก็มาถึง...

ฉันส่งเอกสารยื่นแก่ทางคณะ แค่วันไปยื่นก็ดวงไม่ดีเสียแล้ว 

เจ๊แป้ง ขออนุญาติเรียก พี่เขาว่าเจ๊แป้ง นะคะ 5555 ขาโหด ประจำคณะวิทยาลัยการศึกษา ใครแต่งกายไม่เรียบร้อย สีผม พูดไม่ชัดเจน ไม่เข้าใจ ... จะโดนตะปูตอกหน้าทีละคน 

วันนั้นฉันก็คิด ฉันใส่ถูกแล้วนะ (เสื้อสาขากับกระโปรงพลีส) ใช่ค่ะ มันไม่ถูกต้องจริงๆ นี่ก็ยังจะเถียงในใจอยู่55555

ฉันใส่ไม่เรียบร้อยจริงๆ พอโดนตอกหน้าแบบนี้ ใครเขาจะยื่นกัน ความกลัวของฉันพุ่งไปถึงดาวอังคารเลยค่ะ จากที่เป็นคนจิตนาการสูงคราวนี้จิตนาการอย่างกับตัวเองกำลังเข้าสู้สนามรบยังไงอย่างนั้น

สุดท้ายก็ได้ส่งนะ ฝากเพื่อนส่ง 555555555555 

สำหรับการเลือกโรงเรียนนั้น หนึ่งโรงเลือกลงได้ 4-5 แบ่งกันเป็นคู่ สอน ม.1-3 เราทุกคนต่างไฟท์หาโรงเรียนที่อยู่ใกล้หอพักมากที่สุด แทบจะเรียกว่าจะตบกันเพราะเลือกโรงเรียนก็มีนะเออ ทีเลือกใกล้หอพักก็เพราะมันมีงานแสนล้านแปดรอส่งอยู่ นี่คงจะต้องนั่งไปๆมาๆ ก็บันเทิงสิค่ะ เงินค่ะเงิน จะหมดเอา

 ถ้าเลือกที่ไกลๆ ฉันจำเป็นต้องนั่งรถมาส่งงานและค่ารถตั้งเท่าไหร่ถามใจดู 

และสุดท้ายเราก็เลือกโรงเรียนได้สักที โทรไปหาโรงเรียนจนเขาแทบจะไม่อยากรับโทรศัพท์ 5555 เวิ้นมากค่ะ 

 เราทั้งห้าหัวหมุนหลายรอบกว่าจะเลือกได้สักที! และวันที่ฉันหวาดกลัวก็กำลังจะมาถึง!