'เจ้าพวกกริฟฟินดอร์โง่เง่าเอ้ย!' เซเวอรัส สเนปคิดอย่างหัวเสียขณะที่เดินย่ำเท้าไปตามอาคารเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนปรุงยา เขาล่ะเบื่อพวกมันจริงๆ ทำไมหล่อน...ลิลลี่ต้องถูกคัดสรรไปอยู่บ้านที่น่ารังเกียจแบบนั้นด้วย แล้วทำไมเขาถึงไม่--ไม่สิ อย่าไปคิดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้คงจะดีกว่า สาเหตุที่เขาหงุดหงิดเป็นเพราะเจ้าพอตเตอร์กับพรรคพวกสุดน่าขยะแขยงหาเรื่องเขาอีกแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่เคยอยู่เฉยแต่พวกมันมีมากกว่าและแต่ละคนก็ค่อนข้างมีฝีมือ(พอคิดถึงตรงนี้สเนปแทบจะกดลิ้นตัวเองตาย) เขาต้องฝึกฝนให้หนักกว่าเพื่อที่จะสามารถปกป้องตัวเองได้ ต้องเหนือกว่าใครและจะไม่มีใครกล้ามาดูถูกเขาอีก
ยามที่เขารู้สึกเจ็บแค้นเขาจะมาที่ที่เขารู้สึกสบายใจ ซึ่งมีไม่มากนักและหนึ่งในสถานที่ที่ชอบที่สุดคือสถานที่ในวัยเด็กของเขา มันคือกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี ลมพัดเย็นสบาย ที่ที่เขาสามารถล้มตัวลงนอนได้อย่างสงบใจ ไม่มีใครมารังแกหรือรบกวน พร้อมทั้งมีเธออยู่ข้างๆ...สิ่งเหล่านี้เหมือนเลือนหายไปตามกาลเวลา ทั้งที่เธอคนนั้นอยู่ใกล้ขนาดนี้ทว่าเขากลับรู้สึกเอื้อมไปไม่ถึงเธอเลย หรืออาจจะเรียกว่าเขาพยายามหนีจากมือที่เอื้อมมาของเธอก็ได้ เซเวอรัส สเนปรู้ดีว่าเส้นทางพวกเขาทั้งสองเริ่มแยกห่างกันออกไปกลายเป็นคู่ขนานเสียแล้ว
เซเวอรัสตัดสินใจไปที่ที่เขารู้สึกสงบใจรองลงมาซึ่งเขาค้นพบระหว่างเรียนที่ฮอกวอตส์ นั่นคือห้องเรียนปรุงยานั่นเอง เซเวอรัสชอบเวทมนต์ที่แข็งแกร่งและการปรุงยามาตั้งแต่เริ่มรู้จักมัน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ทำให้เขาเข้มแข็งขึ้นได้ เซเวอรัสเชื่อแบบนั้น เขาตั้งใจศึกษาการปรุงยานี้มาก ทั้งฝึกปรุงยาบ่อยๆจนสามารถพัฒนาให้มันสมบูรณ์แบบได้เกินกว่าวิธีที่บอกในหนังสือเรียนและคาถาที่เขาคิดขึ้นเอง การรับรู้ว่าตัวเองพัฒนามากขึ้นทำให้รู้สึกดีและสงบ
สักวันเขาจะต้องเก่งมากเกินพอและบางทีถ้าเวลานั้นมาถึงเธออาจจะกลับมามองเขาอีกครั้งก็ได้...เซเวอรัส สเนปปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความปรารถนาในส่วนลึกของหัวใจ
#HarryPotter
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in