บนชั้น 38 ของตึกหรูใจกลางเมือง บริเวณโดยรอบรายล้อมไปด้วยแสงสีจากไฟตามตึกและอาคารต่าง ๆ รวมไปถึงวิวทิวทัศน์ที่สุดแสนจะสวยงามของแม่น้ำฮันที่ถอดผ่านอยู่เบื้องหน้า ตึกบียอนด์ทาวเวอร์แห่งนี้เป็นอาคาร 60 ชั้นที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำฮัน ทำเลที่ดีที่สุดในประเทศเกาหลี ชั้น 2 และ 3 ของตึกเป็นโฮสต์คลับระดับพรีเมียมที่ไม่ว่าใครต่อใครก็จะต้องรู้จัก 

ชั้น 4 ถึงชั้น 20 ทำเป็นโรงแรมสุดหรูที่เปิดให้บริการแก่ลูกค้าระดับวีไอพี และตั้งแต่ชั้น 21 เป็นต้นไปก็ทำเป็นคอนโดสุดหรูซึ่งมีทั้งเหล่าคนดัง ดารา เซเลบอาศัยอยู่กันมากมาย เรียกได้ว่าเป็นตึกแพงที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้

ร่างสูงในชุดสูทสุดเนี้ยบที่เพิ่งกลับมาจากการประชุมที่แสนยาวนานกับลูกค้าต่างประเทศ ค่อย ๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนจะวางกระเป๋าเอกสารลงบนโซฟาและตรงดิ่งเข้าไปยังห้องอาบน้ำสุดหรูทันที วันที่เหนื่อย ๆ มาทั้งวันแบบนี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการแช่น้ำอุ่นให้สบายตัวท่ามกลางบรรยากาศอันสวยงามของแม่น้ำฮันในเวลากลางคืนแบบนี้แล้วล่ะ

ห้องอาบน้ำสุดหรูที่มีกระจกใสคั่นระหว่างด้านในห้องน้ำและวิวทิวทัศน์ข้างนอก ด้านข้างกระจกใสนั้นมีอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เพื่อเวลาอาบน้ำผ่อนคลายก็จะสามารถชื่นชมวิวเมืองริมแม่น้ำไปด้วย 

พื้นกระเบื้องสีดำตัดสลับขาวขึ้นเงาวับ ด้านซ้ายของห้องน้ำใกล้กับอ่างจากุซซี่มีเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าพ่วงด้วยชั้นวางอุปกรณ์อาบน้ำอยู่ด้านข้าง ด้านขวาของห้องน้ำมีห้องอาบน้ำขนาดกระทัดรัดที่สร้างขึ้นด้วยกระจกใส 

ภายในห้องน้ำมีแจกันดอกไม้วางประดับอยู่ประปราย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำมันอโรม่าที่จุดเอาไว้เมื่อวานยังจางออกไปไม่หมด เพียงเท่านี้ก็ทำให้ร่างสูงได้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างแล้ว

“เรียกอิมชางกยุนขึ้นมาหาฉันที” 

ร่างสูงกดปุ่มบนหน้าจออินเตอร์คอมที่ติดตั้งอยู่ในผนังห้องน้ำ สายตรงไปยังชั้น 2 ของตึกซึ่งเปิดเป็นโฮสต์คลับระดับพรีเมียม ก็นะ ตึกนี้ทั้งตึกมันก็เป็นกิจการของเขานี่นา

“ได้ครับคุณจูฮอน” 

พนักงานปลายสายของอินเตอร์คอมตอบรับคำอย่างดีก่อนจูฮอนจะกดวางสายไป

ร่างสูงค่อย ๆ ถอดเสื้อสูทของตัวเองออกและวางมันลงบนอ่างล้างหน้า มือเรียวปลดกระดุมข้อมือที่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเก่ง ก่อนจะเอื้อมไปแตะเซ็นเซอร์ของก๊อกน้ำและวักน้ำขึ้นมาลูบไล้ไปตามใบหน้าคมเพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกต่าง ๆ ที่เกาะบนใบหน้าของเขามาทั้งวันให้ออกไป

“ติ๊งต่อง~” 

ไม่นานเสียงออดที่ประตูห้องก็ดังขึ้น อันที่จริงจะเรียกว่าห้องเฉย ๆ ก็ดูจะเล็กไปหน่อยสำหรับพื้นที่ที่เขากำลังอาศัยอยู่ตอนนี้ เพราะชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นที่อยู่อาศัยของจูฮอน เรียกได้ว่าอาจจะกว้างและมีห้องหลายห้องยิ่งกว่าบ้านธรรมดา ๆ เสียอีก

จออินเตอร์คอมในห้องน้ำปรากฏภาพของผู้มาเยือนที่พึ่งกดออดหน้าห้องเมื่อครู่ เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำปรากฏตัวขึ้นบนหน้าจอ จูฮอนยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นใคร

“คุณจูฮอน ผมชางกยุนนะครับ” 

เด็กหนุ่มพูดกับจออินเตอร์คอมข้างนอกก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้คนปลายสายที่อยู่ในห้องเมื่อเห็นว่าคนปลายสายกดตอบรับที่เครื่อง

“อืม เข้ามาสิ ฉันอยู่ในห้องน้ำ” 

จูฮอนพูดก่อนจะกดปลดล็อคประตูให้คนตัวเล็กเดินเข้ามา

ชางกยุนเดินเข้ามาในห้องและตรงดิ่งไปยังห้องน้ำตามที่ร่างสูงได้บอกเอาไว้ในตอนแรกทันที คนตัวเล็กเคาะประตู 2-3 ครั้งเป็นมารยาทก่อนจะค่อย ๆ แง้มบานประตูเข้าไป และก็เห็นว่าร่างสูงกำลังล้างหน้าอยู่ตรงเคาน์เตอร์ไม่ใกล้ไม่ไกลกับประตูที่ตัวเองยืนอยู่

สองขาเล็กเดินไปยังชั้นวางผ้าเช็ดตัวด้วยความเคยชิน แน่นอนล่ะ ห้องของคุณจูฮอนน่ะ ชางกยุนมาประจำอยู่แล้ว เรียกได้ว่าแทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำ

ชางกยุนหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาผืนหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังกอดอกยืนพิงเคาน์เตอร์และจ้องมองการกระทำของคนตัวเล็กอยู่อย่างไม่วางตา

จูฮอนยิ้มให้ชางกยุน...ชางกยุนเองก็ยิ้มให้จูฮอน...

คนตัวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินไปหาร่างสูงก่อนจะวางผ้าขนหนูที่หยิบมานั้นลงบนเคาน์เตอร์ ชางกยุนค่อย ๆ คลายปมเนคไทด์ของคนตรงหน้าออกอย่างเชื่องช้าและช้อนตาขึ้นไปมองใบหน้าคมของร่างสูงด้วยแววตาซุกซน

“ท่าทางจะเหนื่อยนะครับวันนี้” 

ชางกยุนถามเสียงอ่อน มือเล็กทั้งสองข้างเอื้อมไปดึงคอเสื้อของจูฮอนให้ตั้งขึ้นและใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบลำคอของคนตรงหน้าไว้และค่อย ๆ ดึงเนคไทด์ออกมา

“อื้ม วันนี้ยุ่งทั้งวันเลย” 

จูฮอนพูดก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงมาสูดกลิ่นหอมของกลุ่มผมบนหัวกลม ๆ ของคนตรงหน้า

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของชางกยุนมันทำให้เขาผ่อนคลายได้ดีกว่ากลิ่นของน้ำมันอโรม่าเสียอีก

มือแกร่งข้างหนึ่งยกขึ้นมาโอบเอวชางกยุนให้เข้าไปแนบชิดกับลำตัวของเขา แนบสนิทชนิดที่ว่าอากาศก็ไม่สามารถผ่านช่วงตัวของคนทั้งคู่ไปได้เลย แนบเสียจนต่างคนต่างได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

ถ้านี่เป็นการแข่งกันว่าใครใจเต้นเร็วกว่ากันแล้วล่ะก็ บอกได้เลยว่าไม่มีคนชนะ เพราะเสียงหัวใจของทั้งคู่ตอนนี้มันเต้นแรงเสียจนบ้าคลั่งไปแล้ว

“ไม่ต้องบอกผมก็รู้ครับ หน้าคุณดูเหนื่อยมากเลยนี่นา” 

พูดจบคนตัวเล็กก็ยกมือข้างหนึ่งของตัวเองที่โอบรอบคอของร่างสูงมาวางทาบไปที่ข้างแก้ม ชางกยุนมองใบหน้าของจูฮอนด้วยความเป็นห่วงเป็นใยก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่ตนวางมันลงบนเคาน์เตอร์ขึ้นมาซับหยดน้ำบนใบหน้าของร่างสูงจากการล้างหน้าเมื่อครู่

“งั้นนายช่วยคลายเครียดให้ฉันหน่อยสิ” 

ร่างสูงว่าพลางเอื้อมมาจับมือของคนตัวเล็กที่ชัดหน้าเขาอยู่ก่อนจะส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยไปให้คนตรงหน้า

คนตัวเล็กยู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะผละตัวเองออกมาจากร่างสูง

“อะไรกัน เรียกมาหาทีไรก็มีแต่เรื่องแบบนี้หรอ”

“ก็มันเป็นงานของนายไม่ใช่รึไง”

“คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่โฮสต์แบบนั้นซักหน่อย” 

ชางกยุนหันหลังให้ร่างสูงด้วยความหงุดหงิด ชักจะโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้วนะ

แน่นอนว่างานที่เขาทำอยู่มันคืองานโฮสต์ แต่โฮสต์คลับระดับพรีเมียมขนาดนี้มีกฎเหล็กห้ามมีปฏิสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าประจำหรือหน้าใหม่ก็ตาม อย่างมากสุดก็ทำได้แค่จับมือหรือไม่ก็หอมแก้มแค่นั้น หน้าที่หลักของเขาคือการเอนเตอร์เทนลูกค้ามากกว่า เพราะลูกค้าส่วนใหญ่ที่มามักจะเป็นคนที่เครียดกับการทำงานในแต่ละวัน ระบายกับคนในครอบครัวก็ไม่ได้ จะเล่าให้เพื่อนฟังก็ไม่มีใครคอยรับฟัง

ดังนั้นโฮสต์แบบเขานี่แหละที่ทำหน้าที่เป็นคนรับฟัง คอยปลอบใจ และเป็นเพื่อนดื่มให้กับลูกค้า แน่นอนว่าอาจจะมีโฮสต์บางคนที่แหกกฎไปมีความสัมพันธ์เชิงลึกซึ้งกับลูกค้า แต่นั่นไม่ใช่เขาแน่นอน

อ้อ ถ้าไม่นับเจ้าของโฮสต์คลับ เขาก็คิดว่าเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกับลูกค้าเลยนะ

“อะไรกัน งอนฉันหรอ” 

จูฮอนอมยิ้มก่อนจะเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังกอดอกให้เขาและใช้สองแขนแกร่งของตนรวบกอดเอวบางเอาไว้

“มันน่าโมโหไหมล่ะ คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่โฮสต์ประเภทนั้นสักหน่อย...ผมก็ยอมแค่คุณคนเดียว...” 

ประโยคท้ายคนตัวเล็กพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับเป็นการพูดกับตัวเอง

แต่ถึงยังไงจูฮอนก็ยังได้ยินอยู่ดีนั่นแหละ

“โอเค ยอมแล้ว แค่พูดเล่นเอง อย่าโมโหสิครับ” 

ร่างสูงพลิกตัวคนตัวเล็กให้หันมาประจันหน้าก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งปัดผมหน้าม้าที่ปรกหน้าปรกตาของชางกยุนออก

จูฮอนเชยคางมนของคนตัวเล็กให้เชิดขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปประทับริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของคนตัวเล็ก ร่างสูงกดจูบแนบแน่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะผละออก

“ช่วยฉันคลายเครียดหน่อยนะ อิมชางกยุน” 

พูดจบก็ประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่จูบธรรมดาหากแต่ว่าร้อนแรงขึ้น

จูฮอนกดจูบย้ำ ๆ ลงไปที่ริมฝีปากบางก่อนจะขบริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กเบา ๆ ชางกยุนเผยอปากขึ้นเล็กน้อยเปิดทางให้ลิ้นหนาของคนตรงหน้าเข้ามาทักทายลิ้นเล็กของตัวเอง

ชางกยุนใช้สองมือโอบรอบคอแกร่งของอีกฝ่ายและจูบตอบกลับอย่างเอาอกเอาใจ ก็มีแต่คนตัวเล็กนี่แหละที่คอยทำให้คนร่างสูงตรงหน้านี่อารมณ์ดีขึ้น ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาหรืองานหนักมากขนาดไหน มีแต่ชางกยุนเท่านั้นแหละที่ทำให้จูฮอนอารมณ์ดีขึ้น

มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของคนตัวเล็ก เลยไปยันบั้นท้ายกลม จูฮอนรู้สึกมันเขี้ยวทุกครั้งเวลาที่ได้สัมผัสบั้นท้ายของคนตัวเล็ก เขาออกแรงบีบบั้นท้ายกลมกลึงของคนตรงหน้าอย่างสนุกมือ แอบตีไปเบา ๆ ทีนึงด้วยความหมั่นไส้

“นิสัยไม่ดี” คนตัวเล็กที่โดนตีก้นไปหนึ่งทีทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตัดพ้อออกมา ก่อนจะใช้กำปั้นเล็ก ๆ ของตัวเองทุบไปที่อกของร่างสูง

จูฮอนยกยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนจะฝังจมูกคมของตนเข้ากับแก้มนวลเนียนที่ตอนนี้ขึ้นริ้วสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงค่อย ๆ ไล่จากแก้มเนียนมาคลอเคลียที่ปลายจมูกโด่งของคนตัวเล็ก ก่อนจะไปจบลงที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มอีกครั้ง

ชางกยุนยกมือขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของจูฮอนออกทีละเม็ดโดยที่ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ยังไม่ละออกจากกัน เสียงริมฝีปากสัมผัสกันของทั้งคู่ดังไปทั่วห้องน้ำ มือหนาของร่างสูงต่างก็ไม่ยอมน้อยหน้า ยกขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของคนตัวเล็กออกด้วยเหมือนกัน

หลังจากที่เริ่มรู้สึกว่าคนตัวเล็กของเขาค่อนข้างจะอ้อยอิ่งไปเสียหน่อย จูฮอนก็จัดการปลดกระดุมเสื้อที่เหลือของตัวเองและดึงเสื้อเชิ้ตออกไปจากตัว ทิ้งมันกองไว้ที่พื้นแถว ๆ นั้น ร่างสูงจัดการรวบเอวบางเข้าหาอีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา ริมฝีปากของทั้งคู่ยังคงเล่นซุกซนกันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร

จูฮอนอุ้มชางกยุนไปไว้ที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า เขากวาดอุปกรณ์อาบน้ำต่าง ๆ ทิ้งลงพื้นไปหมดเพื่อไม่ให้มาเกะกะกิจกรรมของตัวเองกับคนตัวเล็ก ทันทีที่บั้นท้ายของชางกยุนสัมผัสเข้ากับเคาน์เตอร์ จูฮอนก็ผละออกจากริมฝีปากนุ่มนิ่มเปลี่ยนมาเป็นซุกไซร้ไปที่ลำคอขาว

ชางกยุนหอบหายใจถี่จากอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นภายในร่างกาย คนตัวเล็กเอนหลังพิงกับกระจกหลังเคาน์เตอร์ จูฮอนค่อย ๆ แหวกเสื้อเชิ้ตของชางกยุนออกก่อนจะดึงมันทิ้งไป จากลำคอขาวไล่มายังไหปลาร้าคู่สวย ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาหยอกเย้ากับยอดอกที่แสนเย้ายวนของคนตรงหน้า

จูฮอนมัวเมาไปกับร่างกายของชางกยุน ไม่ต่างอะไรกับที่ชางกยุนเองก็มัวเมาไปกับสัมผัสของจูฮอน ทั้งคู่ตอบรับกันและกันได้เป็นอย่างดีจนน่าประหลาดใจ

ร่างบางแอ่นอกรับสัมผัสที่ร่างสูงปรนเปรอให้ผ่านยอดอก คนตัวเล็กเกร็งเล็กน้อยเมื่อมือหนาบีบนวดส่วนอ่อนไหวภายใต้ร่างกายของตัวเอง จูฮอนจัดแจงปลดเข็มขัดของชางกยุนออกและดึงกางเกงยีนส์ตัวเก่งของคนตัวเล็กทิ้งไป

ชางกยุนเองก็ไม่น้อยหน้า ในเมื่อร่างกายของเขาไม่สิ่งใดปกปิดแล้ว คนตรงหน้าก็ต้องไม่มีเหมือนกัน

คนตัวเล็กยกตัวขึ้นมาโถมใส่ร่างสูงก่อนจะใช้ปากเล็ก ๆ ของตนป้อนจูบให้กับคนตรงหน้า จูฮอนโอบเอวชางกยุนเอาไว้แน่นและแทรกตัวเข้าไประหว่างหว่างขาของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ 

ชางกยุนปลดเข็มขัดกางเกงของจูฮอนและดึงกางเกงสแลคของร่างสูงออก มือคู่สวยบีบเค้นแกนกายของร่างสูงอย่างเป็นจังหวะจนทำให้จูฮอนส่งเสียงทุ้มต่ำในลำคอออกมาอย่างพอใจ

“อืมมม เด็กดี” 

จูฮอนพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำกว่าปกติ ชางกยุนยกยิ้มเล็กน้อยอย่างผู้ชนะก่อนจะกระโดดลงมาจากเคาน์เตอร์ที่ตัวเองนั่งอยู่

คนตัวเล็กโอบรัดลำคอแกร่งของร่างสูงก่อนจะพรมจูบไปตามริมฝีปากหยักได้รูปซ้ำ ๆ ชางกยุนดันให้จูฮอนเป็นฝ่ายยืนพิงเคาน์เตอร์ก่อนที่คนตัวเล็กจะค่อย ๆ คุกเข่าลงกับพื้นเพื่อลงไปเล่นกับของเล่นชิ้นโปรดของตัวเอง

มือเล็กทั้งสองข้างกอบกุมความเป็นชายของคนตรงหน้าอย่างสนุกสนาน คนตัวเล็กค่อย ๆ บีบนวดเค้นคลึงจนมันขยายเพิ่มขึ้นกว่าเดิม ชางกยุนใช้มือของตัวเองรูดรั้งอยู่เป็นจังหวะ เสียงทุ้มต่ำในลำคอของเจ้าของของเล่นชิ้นนี้ก็ส่งเสียงออกมาเป็นระยะ

คนตัวเล็กค่อยๆ ผ่อนจังหวะมือของตัวเองลงก่อนจะค่อย ๆ ส่งปลายลิ้นสีหวานของตนเข้าไปหยอกเย้าที่ส่วนปลายของความเป็นชายของร่างสูงตรงหน้า ลิ้นเล็ก ๆ เลียวนอยู่แบบนั้นอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะค่อย ๆ ดูดเม้มที่ส่วนปลายของของเล่นชิ้นนั้นราวกับเด็กน้อยที่กำลังลิ้มชิมรสชาติของไอศครีม

“อืมมม เด็กดี ไม่แกล้งกันสิครับ” 

เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงพูดออกมาในขณะที่เหงื่อเม็ดโตผุดซึมขึ้นมาตามกรอบใบหน้า คนตัวเล็กที่นั่งชันเข่าอยู่ข้างล่างหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ก่อนที่จะส่งไอศครีมในมือของตนเข้าโพรงปากไปจนมิดเพื่อเอาใจคนที่โวยวายเมื่อกี้นี้

จูฮอนกัดฟันแน่นจนริ้วเส้นเลือดขึ้นตามขมับ ความอุ่นร้อนภายในปากของคนตัวเล็กมันแทบจะทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างสูงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อเป็นการควบคุมอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ 

คนบ้าที่ไหนมันจะมาควบคุมอารมณ์ในเวลาแบบนี้ได้กันเล่า!

ร่างสูงก้มลงมองคนตัวเล็กที่กำลังปรนเปรอส่วนล่างของเขาอยู่ คนตัวเล็กก็ช่างรู้งานช้อนตาขึ้นมามองด้วยสายที่แสนหวานเชื่อม ยิ่งเห็นแบบนี้สติของจูฮอนก็ยิ่งแทบจะหมดลง

จูฮอนไม่รอช้า จัดการสวนสะโพกของตัวเองเบา ๆ ใส่ปากเล็ก ๆ ของชางกยุนทันที เด็กน้อยก็ช่างแสนจะตามใจ แต่ก็ทนได้อยู่แค่ 2-3 ครั้งก็ต้องเอามือดันสะโพกของร่างสูงไว้ก่อนและคายแท่งร้อนนั้นออกมาเพราะหายใจไม่ทัน

“แค่ก ๆ ๆ ๆ” 

คนตัวเล็กสำลักเล็กน้อย แหม นี่ถ้าไม่เอามือดันเอาไว้ก่อนมีหวังสำลักตายไปแล้วเนี่ย

“เด็กดี เก่งมาก พอแล้วครับ ขึ้นมานี่มา” 

จูฮอนพูดก่อนจะก้มลงไปช้อนตัวชางกยุนขึ้นมาและอุ้มให้คนตัวเล็กขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ตามเดิม

ร่างสูงป้อนจูบเป็นรางวัลให้กับคนตัวเล็กก่อนจะค่อย ๆ ดึงร่างชางกยุนให้ก้นสวยนั่นพ้นออกมาจากขอบของเคาน์เตอร์เล็กน้อย จูฮอนคว้าเอาเจลหล่อลื่นที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์นั้นมาบีบใส่นิ้วมือของตัวเองก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนไปยังช่องทางรักของคนตัวเล็กและใช้นิ้วสอดแทรกมันเข้าไป

“อ๊ะ…..” 

ชางกยุนส่งเสียงออกมาเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาทางร่างกาย ช่องทางของคนตัวเล็กรัดนิ้วของคนตัวสูงแน่น จูฮอนค่อย ๆ จูบปลอบเด็กดีของเขาก่อนจะกระซิบข้างหู

“ไม่เกร็งนะครับ” 

พูดจบก็ซุกไซร้ไปตามลำคอขาวก่อนจะค่อย ๆ ขยับนิ้วของตัวเองเป็นจังหวะ จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองจนชางกยุนรู้สึกชินไปกับมัน

“อะ….อึก….คุณ....จูฮอน.....อ่ะ......” 

คนตัวเล็กส่งเสียงออกมาเบา ๆ เมื่อจูฮอนขยับนิ้วเข้าออกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นแถมมืออีกข้างก็คอยรูดรั้งแกนกายของคนตัวเล็กไปด้วย

ร่างสูงค่อย ๆ ดึงนิ้วของตัวเองออกก่อนจะขยับกายเข้าไปชิดคนตัวเล็ก เขารูดรั้งแกนกายของตัวเองอยู่สองสามทีก่อนจะเอามันไปจ่อที่ช่องทางรักที่เขาเพิ่งจะเอานิ้วออกมาเมื่อครู่นี้และถูไถมันไปมาอยู่อย่างนั้น มืออีกข้างหนึ่งก็คอยปรนเปรอให้กับแกนกายของคนตัวเล็กไปด้วย

“คุณจูฮอน.....อ่ะ......เข้ามาสักทีสิครับ.....” 

คนตัวเล็กพูดขึ้นเสียงสั่น ๆ จากความรู้สึกเสียวซ่านที่เขาเป็นคนมอบให้จูฮอนยิ้มเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าได้เอาคืนที่เด็กคนนี้แกล้งเขาเมื่อกี้นี้แล้ว

ร่างสูงไม่รอช้า ค่อย ๆ กดแกนกายของตัวเองเข้าไปยังช่องทางรักของคนตัวเล็ก ภายในของชางกยุนคับแน่นไปหมด ร่างสูงสัมผัสได้ถึงการตอบรับที่คับแน่นในนั้น เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาตามใบหน้าอีกครั้ง จูฮอนค่อย ๆ ขยับด้วยจังหวะที่เนิบช้าเพื่อให้คนตัวเล็กได้คุ้นชิน

“อ่ะ…คุณ...ผมเจ็บ...อึก” 

คนตัวเล็กพูดด้วยเสียงสั่น ๆ น้ำตาคลออยู่เต็มดวงตาคู่สวย

“อย่าเกร็งสิครับ หนูเป็นเด็กดีของพี่ใช่มั้ย ไม่เกร็งนะ” 

สรรพนามที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้าทำให้ชางกยุนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด จูฮอนมักจะพูดกับเขาแบบนี้เวลาที่เขากลัวหรือเวลาที่เขาต้องการการปลอบใจ

“อื้อ หนูเป็น...อ่ะ...เด็กดีของพี่จูฮอน...อึก” 

ชางกยุนตอบ ไม่รู้คนตัวเล็กจะรู้รึเปล่านะว่ายิ่งตัวเองพูดด้วยสรรพนามแบบนี้ เวลานี้ มันยิ่งทำให้สติของจูฮอนขาดกระจุย

ร่างสูงค่อย ๆ เพิ่มจังหวะการขยับเอวของตันให้หนักขึ้นและเร็วขึ้น มือของตนก็ไม่ลืมที่จะคอยปรนเปรอให้กับแกนกายของคนตัวเล็กตรงหน้าด้วย ชางกยุนเอนหลังพิงกับกระจกเคาน์เตอร์อีกครั้ง

ภาพของกระจกเงาที่สะท้อนกิจกรรมของเขากับชางกยุนที่กำลังทำด้วยกันอยู่นั้นเหมือนยิ่งโหมไฟความพิศวาสของจูฮอนให้กระหน่ำ ยิ่งเห็นภาพตอนตัวเองกำลังเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับคนตัวเล็กตรงหน้านี่ อารมณ์เขาก็ยิ่งพุ่งพล่าน จากเดิมที่จังหวะการเคลื่อนไหวหนักหน่วงอยู่แล้วยิ่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ

จูฮอนขยับส่วนล่างของตนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ปากก็คอยพรมจูบไปทั่วใบหน้าของชางกยุนโดยเฉพาะที่ริมฝีปากเล็กนั่นเพื่อเป็นการปลอบประโลมตัวเล็กไปด้วย

“อ๊ะ…คุณจูฮอน...อ่ะ....อ๊ะ....” 

สุดท้ายคนตัวเล็กก็จอดเรือเทียบฝั่งไปก่อน หยาดฝนแห่งความสุขของคนตัวเล็กเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องแข็งแกร่งของคนตรงหน้าไปหมด คนตัวเล็กกระตุกสองสามทีตามสัญชาตญาณในอ้อมแขนของร่างสูง จูฮอนเห็นแบบนั้นก็ค่อย ๆ ผ่อนจังหวะการขยับของตัวเองลง เขายังไม่อยากเข้าฝั่งตอนนี้

“งื้อ ขอโทษนะครับ เลอะเทอะหมดเลย” 

คนตัวเล็กพูดเสียงอ่อนก่อนจะค่อย ๆ เอามือของตัวเองเช็ดไปตามลอนกล้ามท้องของร่างสูง

“เลอะเทอะแบบนี้คงต้องไปอาบน้ำแล้วล่ะสิ” 

ร่างสูงพูดก่อนจะยกยิ้มและหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองลง

“แต่คุณยังไม่...เอ่อ...” 

คนตัวเล็กพูดตะกุกตะกัก ก็จะว่ายังไงดีเพราะมีแต่เขานี่ที่ไปถึงฝั่งอยู่คนเดียว ร่างสูงตรงหน้านี่ยังไปไม่ถึงไหนเลยด้วยซ้ำ

“งั้นก็ไปมันทั้งแบบนี้แหละ” 

ร่างสูงพูดจบก็ดึงมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กให้โอบรอบลำคอของตัวเองไว้ก่อนจะใช้สองมือของตนโอบอุ้มต้นขาทั้งสองข้างของคนตัวเล็กขึ้นมาและอุ้มคนตัวเล็กไปแบบนั้นเดินไปทางห้องอาบน้ำกระจกที่ตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งโดยที่ร่างกายของตนก็ยังคงเชื่อมอยู่กับช่องทางของร่างเล็ก

คนตัวเล็กเกาะคอของร่างสูงแน่น ชางกยุนเกร็งตัวเองเล็กน้อยเพราะท่าอุ้มของจูฮอนค่อนข้างสุ่มเสี่ยงที่จะทำเขาตกลงพื้นได้ง่าย ๆ แต่หารู้ไม่ว่าการเกร็งของชางกยุนนั้นมันยิ่งเร้าความรู้สึกของคนอุ้มที่มีส่วนหนึ่งของร่างกายเชื่อมต่อกับเขาอยู่

“ชางกยุน รีแลกซ์หน่อย ฉันจะไปไม่ถึงห้องอาบน้ำเอานะ” 

จูฮอนกดเสียงพูดทุ้มต่ำ พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้

คนตัวเล็กยิ้มแห้งให้กับร่างสูงไปทีนึงก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนคลายความเกร็งของตัวเอง ร่างสูงจึงอุ้มเดินต่อไปยังห้องอาบน้ำกระจกใสที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับอ่างอาบน้ำ

เมื่อมาถึงห้องอาบน้ำแล้ว จูฮอนจัดการพิงหลังของคนตัวเล็กเข้ากับกระจกฝั่งหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยขาทั้งสองข้างของคนตัวเล็กลงกับพื้นและถอนแกนกายของตัวเองออกมา 

ร่างสูงใช้สองมือของตนคร่อมร่างคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะค่อย ๆ ป้อนจูบแสนเร่าร้อนให้กับคนตรงหน้า มือไม้ต่างก็อยู่ไม่สุข ลูบไล้ไปตามเรือนร่างขาวนั่นไม่หยุด ไม่มีพื้นที่ใดบนตัวชางกยุนที่ไม่ผ่านมือของจูฮอน ไม่เว้นแม้แต่ส่วนอ่อนไหวของร่างกายนั่น

คนตัวเล็กกลับมาตื่นเต็มตัวอีกครั้งหลังจากได้รับการปลุกจากร่างสูง ทั้งคู่แลกสัมผัสกันเนิ่นนานก่อนที่จูฮอนจะค่อย ๆ พลิกตัวชางกยุนให้หันหลังให้กับเขา ร่างสูงดันหลังคนตัวเล็กให้โก่งโค้งบั้นท้ายกลมกลึงมาทางเขา และให้คนตัวเล็กใช้แขนยันกับกระจกห้องอาบน้ำเอาไว้

จูฮอนเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวที่อยู่ด้านหลัง น้ำจากฝักบัวด้านบนค่อย ๆ ไหลลงกระทบกับไหล่ของจูฮอนที่ยืนอยู่หลังบั้นท้ายกลมกลึงของชางกยุน น้ำจากปลายฝักบัวค่อย ๆ ไหลผ่านจากไหล่จูฮอนไปยังก้นและแผ่นหลังของชางกยุน

ธรรมดาก็ว่าเซ็กซี่อยู่แล้ว เจอแบบนี้ยิ่งเซ็กซี่เข้าไปกันใหญ่

จูฮอนไม่รอช้าเพราะตัวเองก็อดทนมานานแล้ว เขาใช้ความลื่นไหลของน้ำให้เป็นประโยชน์ ร่างสูงจัดแจงหยิบแกนกายของตนเองขึ้นมารูดรั้งสองสามครั้งก่อนที่จะจ่อเข้าไปที่ปากช่องทางรักสีสวยอีกรอบ จูฮอนค่อย ๆ กดส่วนปลายความเป็นชายของตัวเองเข้าไปช้า ๆ ด้านในของชางกยุนก็ยังคงตอบสนองเขาได้ดีเช่นเดิม

ร่างสูงค่อย ๆ เพิ่มจังหวะจากเนิบช้าเป็นดุดัน ชางกยุนไม่เกร็งเท่าเมื่อกี้แล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าช่องทางรักของคนตัวเล็กไม่ตอดรัดเขา จูฮอนแทบจะเป็นบ้าไปกับร่างกายของคนตรงหน้า

“คุณจูฮอน....อ๊ะ...อึก” 

คนตัวเล็กส่งเสียงน่าอายออกมาไม่ขาดสายจากการรับจังหวะของร่างสูงที่ขยับเข้าออกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มือเล็กจัดการรูดรั้งแกนกายของตนเองเมื่อเห็นว่าอีกไม่นานร่างสูงคงจะไปถึงฝั่งฝันแล้ว

จูฮอนบีบเค้นก้นงอนของชางกยุนด้วยความมันเขี้ยวพร้อมทั้งขยับจังหวะของตัวเองให้ดุดันและรุนแรงกว่าเดิม มืออีกข้างลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเรียวสวยของอีกคน ก่อนที่จะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเพราะตอนนี้พายุที่ก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่แรกกำลังจะพุ่งพล่านออกมาสู่ภายนอกแล้ว

เสียงเฉอะแฉะของกิจกรรมเข้าจังหวะ เสียงครางหวานของคนตัวเล็ก รวมไปถึงเสียงทุ้มต่ำในลำคอของร่างสูงต่างดังระงมไปทั่วทั้งห้องอาบน้ำ ร่างสูงส่งจังหวะสุดท้ายให้คนตัวเล็กก่อนที่จะปลดปล่อยหยาดฝนสีน้ำนมเข้าไปเต็มช่องทางรัก ไม่ต่างกับคนตัวเล็กที่ก็ปลดปล่อยสายฝนออกมาเช่นเดียวกัน 

จูฮอนดันสะโพกตัวเองเข้าหาชางกยุนอีกสองสามครั้งอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะถอนแกนกายของตัวเองออกมา หยาดฝนสีน้ำนมที่ปลดปล่อยไปเมื่อครู่ไหลย้อนกลับออกมาทางช่องทางรักสีหวานและถูกชำระล้างไปพร้อมกับน้ำจากฝักบัวที่ไหลมาไม่ขาดสาย จูฮอนก้มลงไปดึงให้ชางกยุนลุกขึ้นมาหันหน้าเข้าหาตนก่อนจะจูบให้รางวัลเด็กน้อย

“เก่งมากเด็กดี รางวัลนี้เป็นของนาย” 

พูดจบก็ก้มลงไปจูบอีกรอบ คนตัวเล็กวาดแขนตัวเองขึ้นมาโอบรอบลำคอแกร่ง จำไม่ได้ซะแล้วสิว่านี่มันเป็นจูบรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้ว

“มา อาบน้ำกัน” 

จูฮอนพูดก่อนจะค่อย ๆ ดึงคนตัวเล็กเข้าไปชิดกว่าเดิม

“อื้อออ คุณอาบไปคนเดียวเลย อาบพร้อมกันแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้อาบกันพอดี” 

ชางกยุนดันอกจูฮอนให้ถอยออกไปห่าง ๆ นี่ก็ไปตายอดตายอยากมาจากไหนไม่รู้ คนบ้าอะไรเนี่ย

“เบื่อจริง ๆ เลยคนรู้ทัน” 

จูฮอนพูดอย่างเสียดาย แต่ก็ยอมปล่อยเอวของชางกยุนออกอย่างว่าง่าย

“เดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำในอ่างให้แล้วกัน คุณก็ล้างตัวซะแล้วค่อยไปแช่น้ำนะครับ” ชางกยุนยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาบน้ำกระจกใส

จูฮอนจัดการชำระล้างร่างกายจากกิจกรรมเมื่อครู่พลางยืนมองคนตัวเล็กที่เดินออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวและจัดแจงเปิดน้ำลงในอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมผนังฝั่งที่เป็นกระจกชมวิวทิวทัศน์ริมแม่น้ำฮันข้างนอก 

ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าผ้าม่านฝั่งของกระจกใสนั้นถูกปิดเอาไว้อย่างดี ไม่งั้นกิจกรรมเมื่อครู่คงได้เป็นการถ่ายทอดสดออกไปสู่สายตาประชาชนข้างนอกแน่ แม้ว่าจะเป็นตึกชั้น 38 ที่คนบนท้องถนนไม่น่ามองเห็น แต่ก็ใช่ว่าบริเวณโดยรอบจะไม่มีตึกอื่นที่สูงพอ ๆ กันหรือเกือบจะเท่ากันนี่

คนตัวเล็กจัดแจงเตรียมน้ำอุ่นในอ่างจากุซซี่พร้อมทั้งผสมน้ำนมลงไปในอ่าง ตามด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสดโปรยจนทั่วอ่าง เมื่อเตรียมน้ำเสร็จแล้ว ชางกยุนก็ลุกไปเปิดเตาอโรมาและเติมน้ำมันอโรมากลิ่นลาเวนเดอร์ซึ่งเป็นกลิ่นโปรดของตัวเองลงไป ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องอาบน้ำและถือวิสาสะหยิบแชมเปญของเจ้าของห้องมาเปิดและรินใส่แก้วทรงสูงสองใบ นำมาตั้งไว้ที่ริมขอบอ่างจากุซซี่รอเจ้าของห้องออกมาจากห้องอาบน้ำกระจกนั่น

จูฮอนเดินออกมาจากห้องอาบน้ำกระจกและเดินมาหาชางกยุนที่ยืนรออยู่ข้างอ่างจากุซซี่

“คุณลงไปแช่ในอ่างเลยครับ เดี๋ยวผมกดเปิดระบบนำ้วนให้ จิบแชมเปญไปพลาง ๆ ก่อนนะ ผมขอไปอาบน้ำก่อน” 

คนตัวเล็กพูดรัวก่อนจะปิดท้ายด้วยการเขย่งจุ๊บแก้มคนตัวสูงไปหนึ่งที จูฮอนยิ้มร่าให้กับความน่ารักของคนตัวเล็กก่อนจะเดินลงไปแช่น้ำในอ่าง ชางกยุนกดปุ่มระบบน้ำวนที่ข้างผนังก่อนจะหันไปส่งยิ้มร่าเริงให้ร่างสูง ชางกยุนเดินไปเปิดม่านทึบที่ปิดกั้นวิวทิวทัศน์ของริมแม่น้ำฮันออกเพื่อให้จูฮอนได้เพลิดเพลินไปกับความงดงามยามค่ำคืน ก่อนตัวเองจะเดินกลับไปเข้าห้องอาบน้ำที่จูฮอนเพิ่งเดินออกมาเมื่อกี้

บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นลาเวนเดอร์ อ่างอาบน้ำที่อุณภูมิกำลังดี แชมเปญเย็น ๆ สักแก้ว วิวริมแม่น้ำตอนกลางคืนที่แสนงดงาม ช่างเป็นการผ่อนคลายความเครียดที่ผ่านมาทั้งวันของจูฮอนได้เป็นอย่างดี แต่วิวริมแม่น้ำบนตึกสูงยามค่ำคืนทางด้านซ้ายมือของเขาหรือจะสู้ภาพคนตัวเล็กที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องอาบน้ำกระจกใสทางด้านขวามือของเขา

ชางกยุนกำลังอาบน้ำอยู่โดยหันหลังให้จูฮอน เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนที่แช่น้ำอยู่ในอ่าง ชางกยุนค่อย ๆ ลูบไล้เรือนร่างของตัวเองอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการชำระล้างร่างกายจากกิจกรรมอันแสนหนักหน่วงเมื่อครู่ และไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าการที่ตัวเองมาอาบน้ำต่อหน้าเขานี่มันเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายได้ดีขนาดไหน

คนตัวเล็กอาบน้ำไปฮัมเพลงไปอย่างเพลิดเพลินก่อนจะหันกลับมาประจันหน้ากับจูฮอนและก็ทำให้ได้เห็นกับสายตากรุ้มกริ่มที่มองมาทางเขา ชางกยุนถลึงตาให้จูฮอนไปหนึ่งทีก่อนจะรีบหันหลังให้เหมือนเดิมและรีบอาบน้ำให้เสร็จก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเข้าที่เอวและเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ

“มาแช่น้ำด้วยกันนี่มา” 

ทันทีที่ชางกยุนเดินออกมาจากห้องน้ำ จูฮอนก็เอ่ยปากชวนก่อนจะยื่นแก้วแชมเปญอีกแก้วหนึ่งให้กับชางกยุน

“แช่น้ำอย่างเดียวแน่นะ” 

คนตัวเล็กถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ

“ก็…..ไว้รอดูความประพฤตินายก่อนแล้วกัน” 

จูฮอนตอบก่อนจะยักคิ้วให้หนึ่งที

“ชิ” 

ชางกยุนทำปากยู่ใส่ไปหนึ่งครั้งแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ คนตัวเล็กรับแก้วแชมเปญจากร่างสูงมาก่อนจะหันหลังให้และค่อย ๆ ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวตัวเองออกและก้าวเข้าไปนั่งในอ่างจากุซซี่กับจูฮอน

“มาใกล้ ๆ สิ” 

จูฮอนพูดก่อนจะคว้าเอวของชางกยุนที่หันหลังให้เขาเข้ามาชิดระหว่างหว่างขาของตนจนแผ่นหลังของคนตัวเล็กสัมผัสได้ถึงความตื่นตัวอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้น้ำนั่น

จูฮอนดึงแก้วแชมเปญออกจากมือของชางกยุนก่อนจะค่อย ๆ ซุกไซร้ไปตามซอกหูเล็ก ๆ ของคนตรงหน้า กลิ่นหอมจากสบู่อ่อน ๆ ของชางกยุนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมาใหม่ ๆ กำลังทำให้อารมณ์เขาพุ่งพล่านอีกครั้ง

“นายทำของใส่ฉันรึเปล่าชางกยุน ทำไมฉันถึงได้หลงนายขนาดนี้กันนะ” 

ร่างสูงกระซิบที่ข้างหูคนตัวเล็กก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปพรมจูบที่ไหล่แคบและหลังนวลเนียน มือไม้ของร่างสูงเริ่มอยู่ไม่สุขอีกตามเคย

“เว่อร์ ผมก็อยู่ของผมเฉย ๆ มีแต่คุณนั่นแหละเอาเปรียบผมตลอด” 

ชางกยุนเอียงคอกลับไปมองร่างสูงที่นั่งซ้อนหลังเขาอยู่ก่อนจะแกล้งวักน้ำใส่ จูฮอนขำให้กับความน่ารักนั่นก่อนจะจ้องมองใบหน้าของชางกยุนด้วยแววตาที่จริงจัง

“ฉันรักนาย นายรู้ใช่มั้ย?” 

จูฮอนจ้องมองดวงตากลมของชางกยุนอย่างจริงจัง

“อื้อ รู้แล้วน่า” 

ชางกยุนตอบรับก่อนจะหลบตาจูฮอนพร้อมกับพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ อันที่จริงจูฮอนก็บอกรักเขาอยู่บ่อย ๆ แต่ได้ยินกี่ครั้งมันก็ไม่ชินสักที ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นแบบนี้มาเกือบจะครบ 4 เดือนแล้ว ตั้งแต่ที่ชางกยุนมาทำงานเป็นโฮสต์ที่นี่ใหม่ ๆ ซึ่งลูกค้าคนแรกก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็เจ้าของโฮสต์คลับของเขานี่แหละ

ตอนนั้นก็ไม่มีอะไรมากเลย แค่นั่งคุย นั่งดื่มกันเฉย ๆ แต่ชางกยุนก็โดนสั่งห้ามเอนเตอร์เทนลูกค้าจนเกินพอดี ห้ามมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับลูกค้า ได้อย่างมากสุดก็คือจับมือเท่านั้น ซึ่งจริง ๆ ก็เป็นกฎของทางคลับอยู่แล้ว เพียงแต่กฎนี้บังคับใช้กับชางกยุนเข้มงวดเหลือเกิน และจูฮอนเองก็มาหาเขาแทบจะทุกวัน 

ก็ไม่แปลกหรอกเนอะเพราะตึกนี้เป็นของจูฮอนนี่นา จนสุดท้ายคนที่แหกกฎสุดเข้มงวดนั้นก็คือคนที่ตั้งกฎขึ้นมาเสียเองอย่างจูฮอนนั่นแหละ ซึ่งชางกยุนเองก็ไม่คิดจะแหกกฎพวกนี้กับลูกค้าคนไหนเลย แต่พอเป็นจูฮอนทีไรทำไมถึงยอมทุกที อันนี้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“เลิกเป็นโฮสต์ได้มั้ยชางกยุน” 

จูฮอนถามพลางกระชับกอดที่เอวของคนตัวเล็กแน่น ร่างสูงวางคางของตนลงบนไหล่แคบของคนในอ้อมกอดพลางพิงหัวตัวเองเข้ากับหัวมนของคนตัวเล็ก

“ไม่ให้ผมเป็นโฮสต์แล้วจะให้ผมเป็นอะไรล่ะ” 

ชางกยุนถาม

“เป็นแฟนฉันไง” 

จูฮอนตอบและหันหน้าไปสบตากับคนตัวเล็กในอ้อมกอด ชางกยุนหน้าขึ้นสีเป็นรอบที่ล้านของวันได้แล้ว ปกติไม่เคยมีหรอกมาพูดจริงจังอะไรแบบนี้

“จริงจังมั้ยครับเนี่ย? ผมไม่ตลกนะ” 

คนตัวเล็กถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“ตลอด 4 เดือนที่ผ่านมานายไม่คิดว่าฉันจริงจังมั่งเลยหรอ ฉันบอกรักนายแทบจะทุกวัน มีแต่นายนั่นแหละที่ไม่เคยพูดอะไรเลย ฉันหวงนาย ฉันไม่อยากให้นายเป็นโฮสต์ ฉันไม่อยากเห็นนายไปจับไม้จับมือใครต่อใคร ฉันไม่อยากเห็นนายไปยิ้มแบบมีความสุขกับคนอื่น” 

จูฮอนพูดยาวเหยียดก่อนจะนิ่งไปพักนึง

“ฉันอยากให้นายยิ้มแบบนั้นกับฉันแค่คนเดียว ได้มั้ยชางกยุน” 

จูฮอนพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะยกหัวของตัวเองที่พิงหัวกลมของชางกยุนขึ้นมาและจ้องมองไปที่ดวงตาของคนตรงหน้า

ชางกยุนไม่พูดอะไรแต่พลิกตัวหันหน้าหาจูฮอนและโถมตัวเข้าใส่พร้อมทั้งยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ก่อนจะประทับริมฝีปากของตนเองเข้ากับร่างสูง 

จูฮอนมีท่าทีตกใจเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คนจูบก่อนเป็นชางกยุน ไม่ใช่เขา ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้และกดจูบลงไปย้ำ ๆ กับริมฝีปากบางของคนตัวเล็ก

“ผมรักคุณครับ คุณจูฮอน รักคุณที่สุดเลย” 

ชางกยุนพูดอีกก่อนจะกดจูบไปบนริมฝีปากหยักของคนตรงหน้าอีกที ทั้งคู่จูบกันอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน และดูเหมือนว่าค่ำคืนนี้ของทั้งสองคนคงจะไม่มีทางจบลงได้อย่างง่าย ๆ

แม้จะผ่านมาเป็นเวลา 4 เดือนกับความสัมพันธ์ที่สุดแสนประหลาด แต่สุดท้ายแล้ววันนี้ก็กลายเป็นวันแรกของเราสองคนสักทีนะ อิมชางกยุน