...ความคิด เป็นเรื่องที่ยากจะหยั่งถึง เป็นเรื่องที่อยู่ภายใน ระบบสั่งการให้คิด เราจึงคิด...
...ความคิด นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ เป็นเรื่องส่วนบุคคล ใครคิดอะไร คนเดียวที่จะรู้ได้นั้น ก็คือตัวเราเอง...
... ความคิดนั้น เราห้ามไม่ได้ เราไม่สามารถห้ามความคิดของคนอื่นได้ ใครจะคิดยังไง ก็ช่างเขาเถอะ...
... แต่ตัวเราเลือกที่จะคิดได้...
จริงหรือ?
"ผมห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ ผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"
ผมเป็นโรคนี้มาสักพักแล้วครับ ผมพยายามที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการนี้ เขาเรียกกันว่า ''โรคย้ำคิดย้ำทำ' ผมไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า เพราะผมได้แต่คิดแต่ไม่เคยทำ ผมไม่รู้ว่าอาการเหล่านี้มันคือธรรมชาติของมนุษย์หรือไม่ แต่เท่าที่ผมสอบถามจากคนอื่น มีแต่คนบอกว่าผม "... เป็นบ้า"
ลองนึกดูว่ามันจะทรมารแค่ไหน ถ้าคุณพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิด แต่ห้ามเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์ กลับมีความคิดเป็นล้านๆผุดขึ้นมาในหัว มันไม่ใช่ "ความคิดถึง" ที่หนุ่มสาวหรือคนรักเขามีให้กัน แต่มันคือ "ความคิดเลวทราม" ที่ยากจะห้ามได้
มันอาจจะฟังดูน่ากลัว คุณอาจจะคิดว่าผมเป็นอะไร ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่แปลกครับ เพราะผมยังรู้สึกกลัวตัวเองเลย ถามว่าความคิดของผมเป็นแบบไหน...?
... ผมคิดแช่งบุพการีในใจ ทั้งๆที่ผมรักท่านมาก...
... ผมคิดลบหลู่ศาสนา ทั้งๆที่ผมเลื่อมใสเหลือเกิน...
... ผมคิดท้าทายในสิ่งที่มองไม่เห็น ทั้งที่ผมกลัวมันมาก...
และหนักสุด
... ผมขอให้ตัวเอง 'ตาย'ไปจากโลกนี้ ทั้งๆที่ผมยังอยากมีชีวิตอยู่...
อาการหนักมั้ยครับ ผมเนี่ย... แต่อย่างที่ผมบอกครับ มันเป็นแค่ความคิด แต่ผมไม่ได้กระทำ ผมเป็นคนรักครอบครัวมาก โดยเฉพาะคุณแม่ แต่ไม่รู้ทำไมผมมักจะมีความคิดชั่วๆกับท่านอยู่เสมอ ผมด่าท่าน สาปแช่งท่าน "ในใจ" พยายามที่จะขับไล่ความคิดนั้นออกไป แต่เหมือนเล่นตลก ความคิดเลวๆนั้นกลับวิ่วแล่นเข้ามาในหัวแบบรัวๆ นึกภาพ เวลาที่เราดูหนังแล้วมันจะมีฉากที่ มีตัวนางฟ้าจิ๋ว กับ เดวิลจิ๋ว ที่เป็นหน้าของผมเอง กำลังตบตีกันอยู่บนหัวของผม แต่นางฟ้าจิ๋วตัวนั้นอ่อนแอซะจนไม่สามารถต่อต้านอำนาจของเดวิลจิ๋วตัวนั้นได้เลย...
มีใครกลัวการบนบานศาลกล่าวไหมครับ? ผมเป็นคนนึงครับที่กลัว เพราะผมเชื่อในเรื่องนี้มาก แต่ปัญหาของผมคือ ผมไม่สามารถไหว้พระได้ ถ้าแค่ให้พนมมือไหว้พระแป๊ปๆอาจจะไม่มีปัญหา แต่ถ้าให้นั่งพนมมือขอพร บอกเลยว่าไม่สามารถทำได้เลย เพราะในหัวผมขณะไหว้พระนั้น ไม่สามารถห้ามความคิดตัวเองได้ ครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัย คุณแม่พาผมไปไหว้ขอพรที่ศาลจังหวัด แม่ย้ำกับผมว่า "อย่าบนนะลูก ไหว้เฉยๆก็พอ" แต่ผมทำไม่ได้เลย... ทันทีที่ผมจุดธูป พนมมือ ความคิดในการบนบานก็พุ่งเข้ามาในหัวทันที จนทำได้แค่ยกมือไหว้แล้วเดินหนีออกไป พยายามแล้วแต่ทำไม่ได้ หยุดความคิดตัวเองไม่ได้เลย
ในขณะที่ผมนั่งรถไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แถวๆชานเมือง ผมมองไปบนถนนที่มีรถสัญจรผ่านไปมา รถสิบล้อ รถบรรทุก รถขนแก๊ส และรถคันใหญ่อีกมากมายที่ขับมาขนาบข้างรถผม
'มันจะเป็นยังไงนะ ถ้ามันมาประสานงากันต่อหน้าเรา'
.... อีกแล้ว คิดแบบนี้อีกแล้ว หยุดเดี๋ยวนะ ออกไป ออกไปจากหัวเราเดี๋ยวนี้!!
'ถ้ารถเราหงายท้องอยู่กลางถนนจะเป็นไงนะ'
... ไม่นะ ห้ามคิดแบบนี้!!!
'ขอให้รถชน ขอให้รถระเบิด ขอให้รถคว่ำ ขอให้เพื่อนตาย ตายให้หมด ระเบิดให้หมด'
"เพี้ยะ!!!"
ผมเอามือตบหน้าตัวเองแรงๆ เพื่อหยุดความคิดเหล่านั้น จนเพื่อนตกใจ แล้วถามว่าเป็นอะไร ผมอยากเล่าสิ่งที่ผมคิดออกไปให้พวกมันฟัง แต่มันอาจจะมองว่าผมเป็นโรคจิต แล้วผมอาจจะกลายเป็นคนที่น่ากลัวสำหนับพวกมัน
ความคิดคนเรามันน่ากลัวมากครับ ไม่ต้องไปพูดถึงคนอื่นเลย ดูตัวเรานี่แหละ ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่เคยปรึกษาหมอ และไม่เคยระบายให้พ่อกับแม่ฟัง ผมไม่กล้าพูดกับท่านเลยว่าผมคิดอะไรกับท่านบ้าง ผมกลัวท่านจะเสียใจ สิ่งที่ผมทำได้เพียง ผมจะนึกในใจตลอดว่า "ผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากคิดแบบนั้น ผมกลัว ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ผมเป็นอะไร ผมไม่ได้จะลบหลู่ใคร มันเป็นแค่ความคิด ได้โปรดอย่าทำให้มันเป็นความจริงเลย.. "
ผมทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in