ลองจินตนาการถึงวันสุดท้ายในพื้นที่ประลองชีวิตที่เรียกว่า ที่ทำงาน

คุณอยากเห็นตัวคุณเองเป็นอย่างไร

     ประสบความสำเร็จ

     มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

     รายได้สูงๆ พร้อมเงินเก็บมากพอสำหรับครอบครัวและเกษียณอย่างเป็นสุข

     มีเพื่อนร่วมงาน หัวหน้าที่ยังคงรัก ศรัทธาในตัวเรารายล้อม ถึงแม้หัวโขนจะถูกถอดออกไปแล้วก็ตาม

     มีผลงานที่จารึกไว้ให้จดจำยกย่อง กล่าวขาน ชมเชย เป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่คนรุ่นต่อไป

แท้ที่จริงแล้วความต้องการของมนุษย์ทำงาน ณ ริมขอบชีวิต ก็มีเพียงเท่านี้

แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถไขว่คว้าได้ดังความฝันที่วางไว้

บางคนประสบความสำเร็จจากการคดโกง เอาเปรียบผู้อื่น

เมื่อหัวโขนหลุดหาย มีเพียงเสียงก่นด่าสาบแช่งตามหลัง

ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรือไม่

บางคนร่ำลาจากพื้นที่ประลองด้วยงานเดิมๆ ที่ทำมามากกว่า 20ปี

ไม่มีความก้าวหน้าในเชิงสัญลักษณ์

แต่ก็เป็นสุขในการได้ใช้ชีวิตอย่างรู้คุณค่า

ใช่สิ่งที่เราต้องการหรือไม่

ชีวิตคนเราเลือกไม่ได้แล้ว จริงหรือ

แต่ละคนมีความคิด ความฝัน ความทะเยอทะยานที่แตกต่างกัน

เราเลือกที่จะทำ ณ วันนี้ เพื่อให้สิ่งที่หวังไว้ ณ ริมขอบชีวิต เป็นจริงดังที่ฝัน

การตั้งเป้าหมาย  แต่ทำไม่ได้เสียที ก็เหมือนไม่มี

หากไร้ซึ่งเป้าหมายชีวิตก็เหมือนล่องลอยไปวันๆ ไม่มีทิศทาง

จากวันเป็นเดือน   จากเดือนเป็นปี จวบจนเกษียณ

จึงไม่แปลกใจที่หลายคนมาเริ่มตระหนักถึงการใช้ชีวิตที่ปล่อยให้เลื่อนลอย ในเวลาที่สายเกินไป

ความเป็นหนุ่มสาวร่วงโรย  

ไฟในตัวเริ่มถดถอยริบหรี่ ค่อยๆดับลง

แม้มุมมองและประสบการณ์จะมากทวีขึ้นตามวัย

แต่การกลับมามุมานะบากบั่นเหมือนเดิมคงไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป