ฉันชื่อ อลิซ ฉันทำงานเป็นหมอฟันอยู่ที่ซานฟรานซิสโก แต่บ้านเกิดฉันอยู่ที่ออริกอน ลูกชายกับสามีของฉันพิ่งตายได้ 1 เดือนพวกเขาออกไปตกปลาแต่ระหว่างกลับบ้านพวกเขาเกิดอุบัติเหตุรถพังยับ และทั้งคู่ตายที่โรงพยาบาล ฉันเป็นโรคึมเศร้าและพิ่งจะหายมาได้ ฉันคิดถึงพ่อแม่และน้องสาว เพราะพวกเขาคือสิ่งเดียวที่ฉันเหลืออยู่ และฉันมีแผนจะไปที่ออริกอนเพื่อไปหาพ่อแม่และน้องสาวฉัน 

      บ่ายวันศุกร์ฉันซื้อตั๋วรถบัส ฉันเลือกที่จะนั่งอยู่ที่ท้ายสุดเพราะมันดูเป็นมุมที่มืดที่สุด ทันใดที่ฉันนั่งลงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น น้องสาวฉันเจนเธอโทรหาฉัน 

"อลิซพี่จะมาตอนไหนเนี่ย" 

   "ฉันอยู่บนรถแล้ว"

"พ่อกับแม่ตื่นเต้นมากนะ เราทำของโปรดพี่ไว้เยอะเลยนะ"

   "โอเค ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าฉันคิดถึง"

     ในขณะที่ฉันกำลังวางสาย รถบาสก็ออกตัวฉันนั่งมองไปที่ทุกคนบนรถ รถบาสคันนี้มีคนทุกวัย เด็กจนคนแก่ แต่ที่เด่นสุดคงเป็นวัยรุ่นที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน เธอผมสีแดง ค่อยข้างแรงแต่ช่างเถอะ เธอนั่งกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง พวกเขาน่าจะมาด้วยกัน พวกเขาดูมีปัญหาบางอย่างเหมือนกับกำลังหนีอะไรสักอย่าง แต่เขาทำให้ฉันนึกถึงลูกชายฉัน ฉันก็เลยถามพวกเขาทั้งสองคน

    "พวกเธอจะไปไหนกันหรอ" ฉันเริ่มถาม

"พวกเราไม่จำเป็นต้องบอกคุณ" ยัยผมแดงตอบฉัน

    "พวกเราไปออริกอนครับ" เด็กผู้ชายตอบฉัน จากนั้นยัยผมแดงก็หันไปด่าเด็กผู้ชายที่ฉันคิดว่า นั้นคงจะไปเป็นน้องชายของเธอ 

    "ว้าวฉันก็จะไปที่ออริกอนเหมือนกัน" ฉันยิ้มและตอบเด็กผู้ชายและ ฉันหันไปหายัยผมแดงแล้วทำหน้าขรึมๆและพูดใส่ยัยผมแดง

    "แต่ฉันน่ะผ่านอะไรมาเยอะ พวกเธอคงมีปัญหาบางอย่างอยู่ ไว้ใจฉันะ" 

ยัยผมแดงนั้นถอนหายใจ แล้วเธอก็พูด

     "คุณเก่งจัง ใช่ พวกเราพิ่งหนีออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพรากนรกนั่น และก็หนูขอโทษที่พูดแบบนั้น พวกเราแค่ไม่ไว้ใจ" 

     "บางทีโลกมันก็โหดร้าย ฉันชื่ออลิซนะ แต่ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอมีเงินติดตัวกี่บาท แต่นี่ ฉันขอให้พวกเธอปลอดภัยนะ" ฉันพูดเสร็จฉันยื่นเงิน 100 ดอลล่าให้พวกเขา เธอรีบหยิบแล้วก็มองหน้าฉัน

"เอ่อ ฉันชื่อซาร่า อายุ 16 และน้องชายฉัน แม็ก เขาอายุ 8 ขวบ" ซาร่ายิ้มและบอกฉัน 

พวกเขาทำให้การเดินทางฉันเริ่มมีสีสัน ฉันไปนั่งมองที่หน้าต่างรถบาสเหมือนเดิม 

 

      และฉันก็เห็นสะพานโกลเด้นเกทนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ ที่ฉันผ่านสะพานนี้ รถกำลังวิ่งขึ้นไปบนสะพาน พอรถขึ้นไปบนสะพาน แม็กเขาดูตื่นเต้นฉันเลยถามเขา 

     "หนูพิ่งเคยขึ้นมาสินะ" 

"ใช่ฮะ" เขายิ้มแย้มและตอบฉัน 

    แต่ไม่นาน รถคันข้างหน้าก็เบรก ทำให้รถบาสเบรกกะทันหัน

ชายคนหนึ่งในรถดูท่าทางจะรวยมากนะ รถเบรกแรงจนกาแฟหกใส่เสื้อเขา เขาโวยวายและต่อว่าคนขับรถ สักพักคนขับรถก็พูดขึ้นว่า "ขอโทษครับ แต่เหมือนตรงกลางสะพานจะมีเหตุรถชนกันน่ะครับ"

ฉันรู้สึกตกใจและหันไปมองข้างหน้า ฉันเห็นเพียงขวันสีดำลอยขึ้นบนฟ้า อุบัติเหตุมันทำให้การเดินทางของฉันช้าลงไปมาก แม็กดูกลัวๆ ฉันก็เลยเอามือถือของฉัน เปิดเกมแล้วเอาให้แม็กเล่น ไม่นานซาร่าก็ถามฉัน

     "คุณไปออริกอนทำไมหรอ" ซาร่าหลบตาพร้อมกับถามฉัน แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้เธอฟัง เหมือนกับที่ฉันเล่าให้พวกคุณฟัง จู่ๆเธอก็ลืมตา

     "ชีวิตเราเฮงซวยพอกันเลยเนาะ" ซาร่าพูดและมองตาฉัน 

"แล้วที่ว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพรากนรกนั้นน่ะคืออะไร" ฉันถามซาร่า

     "รู้แล้วเหยียบไว้นะ ตาลุงแก่เจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพรากเขาเป็นคนโรคจิต เขาข่มขืนฉันและคนอื่นๆในที่นั่น" เธอพูดพร้อมกับน้ำตาคลอ

"พระเจ้า" ฉันอดสงสารเธอไม่ได้ ฉันจับมือของเธอเอาไว้ แค่เธอเป็นเด็กกำพรากก็น่าสงสารแล้วนี่เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก ฉันคิดว่าซาร่าเป็นเด็กที่เข็มแข็ง

"ซาร่าบางที เราควรจะต้องแจ้งตำรวจนะ" ฉันถามเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

     "ไม่เป็นไร หนูฆ่าเขาแล้ว" ซาร่าร้องไห้และหันมาพูดกับฉัน

ฉันถึงกับอึ้งในสิ่งที่เธอพูดออกมา 

    ในระหว่างที่ฉันกำลังตกใจอยู่นั่นเอง จู่ๆฉันก็สัมผัสถึงแรงสั่นสะเทือน 

"อลิซ ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันสั่นไปหมด" ซาร่าหันมาถามฉัน หลังจากนั้นทุกคนบนรถถ็ลุกขึ้นพร้อมกับอุทานว่า "นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน" และก็มีชายอ้วนคนหนึ่งเขาตะโกนลั่นรถ "แผ่นดินไหว"

ซาร่ารีบจับมือฉันและแม็ก เธอพูดว่า 

     "เรายังพอมีเวลาวิ่งออกจากสะพาน" 

จากนั้น ชายคนหนึ่งก็พูดแทรก 

     "ไม่ๆ แผ่นดินไหวไม่แรกหรอก" ระหว่างชายคนนั้นพูดเสร็จสายตาฉันเหลือบไปที่สลิง