“คัท! ดีมากทุกคน ดีมาก วันนี้พักก่อน ขอบคุณมาก ๆ” ผมประกาศปิดกองสำหรับวันนี้

เสียงเฮและเสียงปรบมือแสดงความดีใจของทีมงานทำให้ผมยิ้ม วันนี้ถ่ายทำเทรลเลอร์ซีรีส์ทฤษฏีจีบเธอได้ราบรื่นมาก นักแสดงหลัก นักแสดงสบทบ ทุกคนเต็มที่ ตั้งใจ และใส่ใจกับงาน

ที่สำคัญทุกคนสนุก เหมือนแอบเอาใจช่วยกับการกลับมาของคู่นี้ มันเลยเป็นความสนุกปนความท้าทาย บอกตรง ๆ ว่าผมอยากเห็นรอยยิ้มของคนที่รออยู่เลยครับ มันยิ่งทำให้ผมและนักแสดงอย่างออฟกันยิ่งตั้งใจกว่าเดิม

“พี่เอ็กซ์ กลับแล้วครับ หวัดดีครับ”

“เออ กลับดี ๆ ไวท์ ขอบใจมาก” ผมตบบ่ารุ่นน้องอีกคนที่มาเล่นเป็นหนึ่งในแก๊งโหด

แก๊งโหดคือความสนุกของนิยายเรื่องนี้ ชีวิตมหาลัยกับแก๊งเพื่อนที่โคตรสนิทกัน จีบหญิง เตะบอล อกหัก เมาเหล้า ดราม่าอยู่ข้าง ๆ เพราะงั้นตอนที่ผมกับทีมงานแคสติ้งนักแสดง เราเลยเลือกเฟ้นกันอยู่นานจนมาลงตัวที่ไวท์กับไมค์นี่แหละ ผมเชื่อว่านักแสดงกลุ่มนี้จะทำให้ซีรีส์เรื่องนี้สมบูรณ์ขึ้น

ตอนนี้สองทุ่มแล้ว ถือว่าเป็นการเลิกกองที่เร็วมาก ๆ เพราะวันนี้ถ่ายแค่ฉากตอนกลางวันกับเก็บตกนักแสดงสมทบอื่น ๆ เท่านั้น

ผมเดินเข้าไปเก็บของที่หน้าจอมอนิเตอร์ ที่ทีมกล้องกำลังม้วนสาย ทยอยเก็บของกันอยู่ แต่ที่นั่งของผู้กำกับดันมีนักแสดงหน้าเครียด ก้มหน้าอ่านบท ไม่ยอมกลับบ้าน

“ขมวดคิ้วไรขนาดนั้น กลับบ้านได้แล้ว” 

“อ้าว บอส”

“นี่มึงยังงงอยู่ใช่ไหมออฟ ว่าค่ายมันคิดยังไง”

“ใช่พี่ ผมคิดมาทั้งคืนละ ผมอยากเข้าใจว่าตกลงค่ายมันเผลอชอบไปแล้ว หรือมันไปชอบตอนหลังจากที่มันรู้ความรู้สึกเติร์ดแล้วค่อยหวั่นไหวอีกที แบบเห้ย กูคิดกับมันแบบนั้นได้ด้วยหรอวะ อะไรงี้ จะได้แสดงถูก   อืมมม แต่สรุปว่าคงแค่งงแหละใช่มะ เพราะตอนต้นมันก็ดูไม่ได้แคร์อะไรเว่อร์เกินไป แต่ก็ ถ้าเป็นเพื่อนกันเฉย ๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ แบบว่าหวั่นไหวลึก ๆ นิดนึง ใช่มะ เอ๊ะ หรือแค่เคยชินกับการมีเพื่อนอยู่ข้างตัวเฉย ๆ ก็เลยนอยด์ ๆ กลายเป็นคนไม่สำคัญงี้”

รุ่นน้องของผมทำหน้ายุ่ง คิ้วขมวดหนักกว่าเดิม พูดวกไปวนมาจนผมก็เริ่มจะงงไปกับมันด้วยแล้ว

“ไอ้กัน! อย่าเพิ่งกลับ รอด้วย” แล้วอยู่ ๆ มันก็ตะโกนข้ามหัวผมเสียงดังไปหาน้องกันที่ด้านหลังจนผมสะดุ้ง ยังเห็นหัวกูอยู่มั๊ยไอ้xx

“กันจะกลับแล้ว กันนัดจิงไว้”

ผมปล่อยพวกมันตะโกนคุยกันไปและเตรียมโกยของกลับบ้านบ้าง

“ก็รอแป๊บดิวะ คุยบทแป๊บเดียว”

“สองวิ”

“เว่อร์! รอ!”

“เออ รอรถ  

พี่เอ็กซ์ไปแล้วคร้าบ หวัดดีคร้าบ” ประโยคหลังกันคุยกับผม ยกมือไหว้ตามนิสัยดี ๆ ที่ใครก็ต้องเอ็นดู ผมเลยหันไปโบกมือกับพยักหน้าตอบไป พอหันกลับมาอีกทีก็เห็นคิ้วกระตุกของออฟมันละ

“งั้นผมตีความค่ายไปแบบนั้นเลยละกันนะพี่”

ออฟเป็นคนเต็มที่กับงาน   จริง ๆ แล้วมันก็เต็มที่กับทุกอย่างและทุกคนนั่นแหละ

“สีหน้ามึงตอนนี้แหละ คือไอ้ค่าย”

“ห๊ะ”

“ก็สับสนไง งงว่าอะไรวะ ไม่ชัดเจน หงุดหงิด ตีไม่แตก ไม่มีคำตอบ งุ่นง่าน ไม่เข้าใจแต่ไม่ชอบใจ นั่นแหละความรู้สึกของค่าย

ไม่ต้องรีบหาคำตอบของความรู้สึกของมึงหรอกออฟ เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เอง”

“เอ่อ .. ของค่ายเนอะ ..”

“เออ ของ ‘ค่าย’ กูพูดไรนอกเหนือจากซีรีส์สักคำยัง ร้อนตัว”