เสียงคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่ง พร้อมกับลมทะเลที่หอบเอากลิ่นไอเค็มของเกลือและความเหนียวเหนอะหนะมาสัมผัสที่ผิวเนื้อ มองไกลออกไปสุดลูกหูลูกตาคือพระอาทิตย์ดวงกลมโตที่ทอแสงสีส้มล้อประกายกับเกลียวคลื่น ก่อนจะลาลับเส้นขอบฟ้าไปอีกวัน

“คิดว่าพรุ่งนี้กระแสจะเป็นยังไง”  ผมหันไปถามคนตัวเล็กข้างกายที่สายตายังมองไปทางดวงอาทิตย์ตรงหน้า

“ไม่รู้ แต่ตื่นเต้นมากเลย” กันตอบพร้อมกับกอดเข้ามาที่ผมทั้งตัว

“หวังว่าจะออกมาดี” 

พวกเรากับทีมงานเองก็ตื่นเต้นกันมาก ๆ กับฟีดแบคของซีรีส์เรื่องนี้ สิ่งที่เราพยายามกันมาทั้งหมดตลอดหลายเดือน หรือจะพูดว่าตลอดสองปีก็ได้ เราหวังว่ามันจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง

ผมเองก็ไม่ได้คาดคิดหรอกว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้

จุดที่มีอาชีพนักแสดงเป็นอาชีพหลัก

อาชีพที่หาความมั่นคงได้ยากที่สุด

แต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีมันก็ผ่านมาหลายปีจนอายุจะเข้าเลขสามอยู่แล้ว

เขาว่ากันว่า อายุ 28 เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านอีกครั้งของชีวิต ช่วงเวลาที่คุณตระหนักว่าปีหน้าคือปีสุดท้ายของเลขสองและคุณจะนิ่งเฉยไม่ได้

เพื่อนในรุ่นเดียวกันอาจแต่งงานหรือมีลูก ซื้อบ้าน สร้างครอบครัว บางคนเปลี่ยนงานเพื่อหาความมั่นคงที่มากขึ้น บางคนเลือกที่จะไปเรียนต่อ ทุกสิ่งก็เพื่อที่จะทำให้ตัวเรารู้สึกว่าได้ขับเคลื่อนไปข้างหน้าแล้วก็เท่านั้น

ใคร ๆ ก็คงต้องแอบคิดถึงอนาคตกันบ้างทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ผม

“พอจบเรื่องนี้ จะได้เล่นคู่กันอีกมั๊ยนะป่าปี๊” อยู่ ๆ ก็เปิดประเด็นมาเชียว

“ทฤษฎีจีบเธอยังเกิดได้เลยนิหน่า” ถึงแม้จะต้องตื้อแทบตายก็เถอะ

“แต่กันไม่เคยเห็นคู่จิ้นชายชายที่ไหนรับบทเรื่องที่สองเลยนะ หมายถึงกับคู่เดิม ถ้าอย่างณเดชน์ญาญ่าก็อีกเรื่อง”

“อืม ก็จริง” คู่ชายหญิงนั้นปั้นง่าย จะเล่นซ้ำ ๆ คนก็ยังตามดู แต่กับคู่ชายชายนี่ต้องรอให้คนไม่ติดภาพ ก็แปลกดี

กันปล่อยตัวออกจากผมแล้วนั่งย่อง ๆ ลงไปหยิบเปลือกหอยขึ้นมาขูดลงบนผืนทรายเป็นเส้นหยึกหยักที่ผมไม่รู้ความหมาย

“ระวังขากางเกงเปียก” ผมว่า

“ป่าปี๊” กันเงยหน้าขึ้นมามองผม และส่งเปลือกหอยสีขาวขึ้นมา ผมเลยรับไว้

“อะไร”

จับพลิกดูก็เป็นแค่เปลือกหอยธรรมดาสีขาวขุ่น 

“แต่กันจะไม่ไปไหนนะ” ดวงตากลมโตมองกลับมาที่ผมอย่างแน่วแน่พร้อมรอยยิ้มสดใส

อยู่ ๆ ความรู้สึกอุ่นวาบก็เกิดขึ้นในใจ มันทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าที่ผ่านมาผมจะเกรี้ยวกราดกับเขาสักแค่ไหน กันไม่เคยทิ้งผมไปไหนเลยจริง ๆ  

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังอดเป็นห่วงอยู่ลึก ๆ ไม่ได้

“มึงเพิ่งจะยี่สิบห้าเอง ยังอยู่ในวงการได้อีกนาน” ส่วนผมน่ะ จะเหมาะกับซีรีส์วัยรุ่นใส่ชุดนักศึกษาได้อีกนานแค่ไหน

“กันห่างกับป่าปี๊แค่สองปีกว่าเองเถอะ อย่ามาทำตัวแก่หน่อยเลย อีกอย่างนอกจากซีรีส์แล้วก็มีอย่างอื่นให้ทำเยอะแยะไป”

“เป็นพิธีกรแบบพี่เลโอก็ดีนะ” นึก ๆ แล้วนั่นก็เป็นตัวผมที่สุดแล้ว

“นั่นงานถนัดป่าปี๊อยู่แล้วนี่”

“เห็นพี่เอ็กซ์ตอนกำกับก็น่าสนใจ น่าจะสนุก”

“งั้นกันเป็นแบบพี่นม เดี๋ยวกันสอนแอ็กติ้งให้ในเรื่องที่ป่าปี๊กำกับ”

นึกถึงกันตอนสอนแอ็กติ้งแล้วก็ต้องพยักหน้ารับ ตอนที่ถ่าย Beauty and The Babes Season 2 ก็สนุกมาก ๆ เป็นเนื้องานที่เราสองคนสนใจและอยากลองทำดูถ้ามีโอกาส

"อ้อ เป็นสไตลิสต์ก็ได้ เดี๋ยวไปฝึกแต่งหน้าด้วย" กันเสริม

ถึงแม้จะดูไม่น่ารอดเท่าไรแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้นี่หน่า

“อืม งั้นต้องหาทุนสร้าง หาทีมเขียนบทด้วย”

“อันนั้นขอจากพี่ถาก็ได้”

“เออจริง แต่ต้องมีรายได้ทางอื่นด้วย ต้องเก็บเงินเยอะๆ”

“มาเรื่องเงินเก็บอีกแล้ว” กันบ่นและผมขำ

“ทำไม เบื่อจะฟัง?”

“รู้ว่าเป็นห่วง ก็ตั้งใจแล้วว่าจะเก็บนี่ไง”

“ดี” ผมโยนเปลือกหอยไปกลางอากาศและรับมันไว้

“ป่าปี๊”

“อื้อ”

“ตื่นเต้นกับพรุ่งนี้”

“เหมือนกัน”

“พรุ่งนี้ดูด้วยกันนะ” ผมหันไปมองคนที่ลุกขึ้นยืนและปัดทรายที่เลอะขอบขากางเกงออก 

“พรุ่งนี้กว่าจะกลับถึงกรุงเทพก็ดึกแล้วนะ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย คอนโดป่าปี๊ใกล้ตึกนิดเดียว"

โอ้โห ขอขึ้นคอนโดคนอื่นง่าย ๆ งี้เลยนะ ได้แต่ส่ายหัว

"ไม่ได้หรอ" นั่นไง หน้าเริ่มงอแงแล้ว

"ไม่ใช่ไม่ได้ ก็ไปสิ”

“งั้นแวะที่บ้านเอาดิ๊กกี้ไปด้วยนะ” 

“ตลก” ใครจะขับรถอ้อมไปอ้อมมา

“เอายีราฟไปด้วย” ยังไม่หยุดอีก

“เพ้อเจ้อละ” ผมส่ายหัว แต่ก็อดยิ้มตอบไม่ได้ เด็กสามขวบชัด ๆ เลย

“ก็ต้องทน” หน้างอแงแบบนั้นคืออะไร

ผมหันไปจ้องคนตัวเล็กจนเจ้าตัวหันมาสบตา

“ต้องทนงี้ไปจนเกษียณเลยหรอวะ”

“เกษียณนี่อายุเท่าไหร่”

“หกสิบไง อีกประมาณสามสิบปี”

“แก่งั่กแน่ พุงก็โย้ด้วย ตอนนั้นปีนขึ้นยีราฟไม่ไหวแล้ว” เสียงหัวเราะของกันพลอยทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย 

บทสนทนาอะไรวะเนี่ย

พอคิดดี ๆ แล้ว ก็ไม่ได้มองเห็นตัวเองในแบบอื่นเลย ชีวิตที่ไม่ได้เดินเข้าตึก ไม่ได้มองหน้ากล้อง ไม่ได้พูด ไม่ได้พบปะกับแฟนคลับ และไม่เจอคนข้าง ๆ

อืม จินตนาการไม่ออกเลยแฮะ

ตั้งใจจะอยู่ตรงนี้ ในวงการนี้แล้ว จะเป็นเบื้องหน้าก็ได้ จะเป็นเบื้องหลังก็ดี อนาคตสำหรับผมในตอนนี้คิดแค่ว่าอยากจะอยู่ในที่ที่สบายใจอย่างนี้ไปตลอดนี่แหละ จะมีอะไรดีไปกว่านี้

“อืม ยังไงก็ อยู่ด้วยกันนะ” ผมยื่นมือไปโยกหัวเล็ก ๆ นั่นไปมา

เห็นรอยยิ้มสดใสที่ส่งมา แต่กลับซ่อนความลังเลสงสัยไว้ไม่มิด "ป่าปี๊นั่นแหละ จะอยู่จริง ๆ หรอ"

"...รอดูละกัน"

ดวงตากลมโตสบตาผมนิ่งและผมก็มองตอบ เหมือนแค่อึดใจสั้น ๆ ที่คลื่นทะเลซัดมาถึงขาของเราสองคน

“พระอาทิตย์จะดับแล้ว” กันถอนสายตาและหันไปมองทะเลอีกครั้ง

“เขาเรียกพระอาทิตย์ตก”

“ตกก็ดับไง”

“จ้ะ” ยังไงก็ได้ “งั้นเข้าข้างในกันเหอะ เดี๋ยวโดนยุงกัด” 

ผมจับแขนเล็ก ๆ เพื่อจะดึงตัวกลับเข้าข้างใน แต่กันฝืนแขนไว้ แล้วป้องปากตะโกนไปกับผืนฟ้าและท้องทะเล

“ขอให้พรุ่งนี้ซีรีส์ปัง ๆ คลอดเบบี๋มากอีกเยอะ ๆ เลยนะ” 

มุมปากหยักขึ้นเป็นรอยยิ้ม ผมขยับเข้าไปหาและสวมกอดเขาไว้จากด้านหลัง คนในอ้อมกอดสะดุ้งแต่ไม่ได้ขืนตัวออก ผมเลยกระชับกอดตัวนิ่ม ๆ ของกันไว้กับอก สูดกลิ่นหอมจากผิวกายอีกฝ่ายที่ซอกคอ เสียงหัวใจเต้นดังจนไม่รู้ว่าจะซ่อนคนในอ้อมกอดได้ยังไง 

ผมอาจจะไม่ได้พูดถึงความสัมพันธ์ของเรามากนัก ราวกับปล่อยให้มันเป็นไปเหมือนเดิมในทุกวัน แต่ผมก็หวังว่าการกระทำของผมจะบอกทุกอย่างกับกันได้

"ป่าปี๊" เสียงกันสั่น

เป็นความสัมพันธ์ไร้ชื่อเรียกของคนสองคนที่ตัดสินใจจะอยู่ด้วยกันไปอีกสามสิบปี

อนาคตที่ไม่มีคน ๆ นี้ ผมนึกไม่ออกเลย

พรุ่งนี้ก็แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นแหละ

"พรุ่งนี้ เราจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง"

.

.

.

[HAPPY ENDING]

ช่วงนี้เสพติดโทนหม่น อยากจะซึ้งบ้างแต่ได้เท่านี้จริง ๆ สุดความสามารถแล้วค่ะ 5555

เรื่องนี้จบสำหรับเราแล้ว ค้างคากับตัวเองมานานเหมือนกัน ขอโทษนะคะ และขอบคุณสำหรับฟีดแบคมาก ๆ เลยค่ะ ไม่ค่อยได้กลับไปอ่านคอมเมนต์ เพราะเขิน 5555 ไม่ค่อยได้ตอบด้วย แต่ดีใจที่ได้มาชิปด้วยกัน ?

ถ้ามีโอกาสก็ไว้เจอกันอีกค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

Cover Photo credit: GMMTV ทฤษฎีจีบเธอ