ผมเดินตามถนนมาเรื่อยๆ และหยุดลงที่ลานกว้างกลางเมืองที่ทอดยาว อีกทั้งยังมีอนุสาวรีย์ ท่านโฮจิมินห์ ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับเมืองที่ผมยืนอยู่นี่ ถ้าท่านผู้นี้ไม่ได้มีความสำคัญของประเทศนี้คงไม่มีใครกล้าตั้งชื่อเมืองตามชื่อท่าน 

บอกความตรงสถานที่ใดมีทหารคุมอยู่ผมมักเกรงอกเกรงใจยังไงชอบกล ยิ่งเป็นต่างบ้านต่างเมืองอีกทั้งเป็นประเทศที่เป็นคอมมิวนิสต์อีกต่างหาก ผมเคยได้ยินมาบ้างถึงการถ่ายรูปหรือทำอะไรในจุดสำคัญของประเทศที่เป็นคอมมิวนิสต์ 

ถึงแม้ลานนี้จะไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไหร่นักรอบๆลานนี้ แต่ก็พอมีนักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่น จูงลูกจูงหลานมาเดินเที่ยวเล่น ถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนานและขอให้ผมถ่ายรูปเค้ากับอนุสาวรีย์ท่านโฮจิมินห์ ก็ไม่ได้เห็นมีอะไรน่ากลัวแบบที่คิดนี่นา เพียงแต่ว่าหยุดสังเกตเค้าก่อนทำอะไรก็ดี 

มันทำให้การเที่ยวของผมครั้งนี้ผ่อนคลายขึ้นบางที่อยู่แต่บ้านรับข้อมูลอย่างเดียวมันก็พาลให้เราคิดไปเองว่ามันจะเกิดโน่นเกิดนี่เหมือนกัน การอ่านข้อมูลจากคนอื่นที่เค้าเที่ยวมาก่อนมันก็เป็นข้อมูลเบื้องต้นที่ดี และผมชอบอ่านชอบศึกษาหนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอยู่แล้ว 

แต่การได้ออกมาเที่ยวมันได้เห็นอะไรที่อยู่นอกหนังสือทั้งนั้น ในหนังสือส่วนใหญ่บอกแต่จุดหมายของการเดินทาง แต่น้อยนักที่จะบอกเรื่องราวระหว่างทาง ส่วนตัวคิดว่าเค้าคงจะเว้นไว้ให้เราได้พบเจอเรื่องระหว่างทางกันเอาเอง ซึ่งการพบเจอของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน 

คงเหมือนเราดูรีวิวหรือตัวอย่างหนังก่อนดูหนัง แต่เราต้องมาเจอเองว่าสถานที่แห่งนั้นจะกำกับเราไปทางไหน จะสร้างตัวแสดงแบบไหนมาให้เราเจอบ้าง