ข้อมูลอีกอย่างหนึ่งที่ผมได้จากไกด์คือเขาแนะนำร้านแหนมเนืองของเมืองนี้มาและเขาบอกว่าร้านนี้เด็ด ไกด์ชี้มือออกนอกกระจกมาที่ร้านนี้ก่อนที่จะจบทัวร์

ร้านที่ไกด์แนะนำมาเป็นร้านห้องแถวคูหาเดียวธรรมดาทั่วไป โดยแหนมเนืองของแท้ที่เวียดนามหลังจากเอามาวางเรียกกันแล้วแผ่นแป้ง ผัก หมู น้ำจิ้มดูครบเครื่องเหมือนที่เคยกินที่ไทย แต่ที่แตกต่างคงเป็นประเภทของผักและลักษณะของแผ่นแป้ง ถึงอย่างนั้นก็พอเดาออกแหละว่าจะกินยังไงเพราะเราก็เคยกินมาแล้วนี่น่าแต่รูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเท่านั้นเอง 

ก่อนที่จะหยิบขึ้นมากินผมสังเกตเห็นว่าไม่เห็นมีน้ำที่แช่แผ่นแป้ง ผมเลยเอ่ยปากถามพนักงานเพื่อตามหาน้ำเปล่าเพื่อเอามาแช่แผ่นแป้ง จากความเงียบสงบในร้านผมดันก่อให้เกิดความวุ่นวายแค่เพื่อจะหาน้ำมาแช่แผ่นแป้ง พนักงานที่ร้านก็งงยกใหญ่ ว่าผมต้องการอะไรถามหาอะไร 

สุดท้ายสายตาผมเหลือบไปหาโต๊ะข้างๆที่พึ่งมาถึงและสั่งแหนมเนืองเหมือนกัน นั่นทำให้ผมค้นพบว่าการกินแหนมเนืองที่นี่แผ่นแป้งไม่ต้องแช่น้ำ เอาห่อผัก หมู น้ำจิ้มและม้วนใส่ปากเลย เหมือนกับเด็กที่โต๊ะข้างๆกำลังจัดแจงใส่ปากไม่ยั้ง

มิน่าแผ่นแป้งที่นี่ถึงบางและใหญ่กว่าแหนมเหนืองที่เคยกินที่ไทย ไกด์แนะนำแต่ร้านแต่ไม่ได้แนะนำวิธีกิน (ไปโทษไกด์ซะได้) การกินอีกแบบนี้มันก็ทำให้ได้อีกรสชาติหนึ่ง แผ่นแป้งถึงจะเหนียวๆหน่อยเนื่องจากไม่ได้แช่น้ำให้นุ่มแต่พอมันสัมผัสกับน้ำของผักประกอบกับน้ำจิ้มก็ทำให้กินแผ่นแป้งเหนียวๆนั้นไม่ยากเย็นนัก แถมบวกกับเบียร์ไซ่ง่อนก็ทำให้คล่องคอมากขึ้นได้ดีทีเดียว

ย้อนกลับไปดูโต๊ะข้างๆ เป็นครอบครัวหนึ่งที่พาเด็กมากิน เด็กสองสามคนแย่งกันกินทั้งที่เมนูมีแต่ผักแต่ก็ทานกันอย่างอร่อยโดยไม่รังเกียจรังงอน โดยเฉพาะมีต้นหอมตัวร้ายที่เด็กส่วนใหญ่ที่บ้านเราเขี่ยทิ้งเสียทุกที แต่เด็กที่นี่ม้วนใส่ปากไม่ยั้ง อ๋อ...เด็กกินต้นหอมได้ไม่ชักดิ้นชักงอเหมือนเด็กบางที่นี่หว่า