ชั้นนั่งมองนาฬิกาที่หัวเตียง นะโมตัสสะ ภะคะวะโต..

พึมพำไปก็เท่านั้น, วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วนะ,

ช่างมันเถอะขี้เกียจสวดละ, ไม่บาปหรอกคงหยุดบ่นสักที

        ชั้นนั่งมองภาพถ่ายในกรอบรูป วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วนะ..

“ภาวะความจำที่ขาดตอนเหมือนสมองหั่นเอาข้อมูลก้อนนี้ไปทิ้ง แต่สุดท้ายก็เหมือนนำไปทิ้งทะเลเพราะคลื่นก็โถมซัดเข้าฝั่งมาอยู่ดี”,

เคยเขียนไว้เมื่อไหร่, “นำความเศร้าไปทิ้งทะเลคือความต้องการลืม ที่ไม่อาจลืมได้จริง”, ใช่ๆตอนนั้นเขียนแบบนี้,

แต่ก็จำไม่ได้จริงๆนั่นแหละ, หรือไม่อยากจะจำอกตัญญูรึเปล่าว่ะ, อะไรว่ะเนี่ย ช่างมันเถอะ

        ชั้นล้มตัวลงนอน หัวถึงหมอนเริ่มหลับตา

หวังว่าจะหลับสบายนะคงไม่ทรมานใช่มั้ย, ไม่น่านะก็ยังจำได้อยู่,

เหมือนเมื่อไม่นานมานี้, แต่ก็นาน, หรือไม่นาน, เมื่อวานไม่เห็นจะคิดแบบนี้, เหนื่อยแล้วนะ

        ชั้นพลิกตัวบนที่นอน ผ่านมากี่นาทีแล้วนะ..

เสียงที่หนึ่ง “พัดลม”

แกร๊ก… แกร๊ก… แกร๊ก…เสียงพัดลมไม่เคยดังขนาดนี้ เสียงใบพัดที่หมุนปั่นให้ลมพัดมาเสียงครืดคราดของแรงสั่นที่พัดลมขูดกับพื้น และเสียงที่มาเป็นจังหวะสม่ำเสมอเว้นช่องไว้อย่างเท่ากันให้ลมเป่ามากระทบฝ่าเท้า ชวนให้คิดถึงเสียงอื่นที่เคยได้ยิน

เสียงที่สอง “อากาศ”

แค่ก แค่ก แค่ก ลอยมาเป็นสาย เบาบาง แต่ไม่ขาดตอนเหมือนคลื่นเล็กในธารใหญ่ ระเรื่อเรื่อยมา

เป็นห่วง, แต่อยากนอน, เอาไงดีวะ

ความคิดค่อยๆ พุ่งชนกับหมอน และสะท้อนไปมา แค่กๆ เสียงไอยังดังอยู่ร่ำๆ

อากาศคงเย็นไป, ห่มผ้าให้แล้ว, หวังว่าจะหยุดไอ

เสียงที่สาม “สายลม”

        แคร่กก แคร่กกก แคร่กกกกต้นตาลหน้าบ้านกำลังถูขี้ไคล

ถูหลังให้หน่อย, จำได้ว่าพูดแบบนั้น, แต่จำไม่ได้แล้ว ว่าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

เสียงที่สี่ “   ”

        “          ” “          ” “          ” เสียงที่เคยได้ยินแต่คงไม่ได้ยินอีกแล้ว หากไร้ซึ่งเสียงอื่น

วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วนะ,  ที่ต้องหยิบยืมเสียงอื่น, ให้ชั้นได้ยิน

        ชั้นพลิกตัวบนที่นอน

        ไม่ได้นอน...วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วนะ