Pairing : Jungkook x Seokjin

Thai AU

Note : Jungkook as จอห์น, Seokjin as จำปี

"จะขี่รถเครื่องไปไหนอีกแล้ววะไอ้จอห์น" เสียงจากชายหนุ่มที่วัยล่วงเลยช่วงกลางคนมาแล้วตะโกนถามลูกชายที่แบกปืนอันยาวไว้บนหลังและกำลังจะสตาร์ทรถจักรยานยนต์ aka รถเรื่องคันโปรดเพื่อขับขี่ออกไปนอกบ้านอีกแล้ว

ปิดเทอมทั้งทีแถมเป็นวันที่พ่อว่างก็ไม่เคยจะอยู่ให้พ่อมันมองหน้าบ้างเลย

"หาปลาพ่อ" คนเป็นลูกชายตอบผู้เป็นพ่อก่อนจะกระทืบเท้าเพื่อสตาร์ทรถจักรายานยนต์คันโปรดแล้วขับออกไป ทิ้งไว้เพียงกลุ่มควันสีขาวขุ่นไว้ให้ผู้เป็นพ่อ

"กลับมาให้ทันช่วยไอ้ชัยยกผักนะเว้ย!!"

"ครับ!!!!"

จอห์นขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่งไปตามทางหลวงซึ่งเป็นทางซีเมนต์ที่อยู่เคียงข้างกับที่นาของชาวบ้าน ที่ดินแถบนี้เป็นเขตพื้นที่ลุ่มทำให้อาชีพส่วนใหญ่ของคนในพื้นที่คือการทำเกษตรกรรม บ้านของจอห์นเองก็มีสวนอยู่ที่อีกฝั่งของแม่น้ำซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีความสูงมากกว่าจึงสามารถทำสวนได้โดยไม่ต้องกลัวน้ำท่วม ส่วนทางฝั่งที่บ้านของจอห์นตั้งอยู่นั้นเป็นพื้นที่ลุ่มมากจึงต้องพบกับปัญหาน้ำท่วมทุกปีตั้งแต่จอห์นจำความได้ แน่นอนว่าชินแล้วล่ะ ซึ่งชาวบ้านส่วนใหญ่ที่ฝั่งนี้ก็จะทำไร่กัน มีทั้งเผือก กุยช่าย ผักบุ้ง และอีกมากมาย

หน้าที่หลัก ๆ ของจอห์นคือตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ (และแน่นอนว่าจอห์นทำได้แล้วล่ะ) ในวันหยุดจอห์นก็ไปช่วยงานครอบครัวในสวนช่วงกลางวัน พอตกเย็นจอห์นก็จะไปช่วยลุงชัย (เพื่อนสนิทพ่อที่บ้านอยู่ติดกันแค่รั้วที่มีต้นตำลึงเลื้อยอยู่กั้น) ไปรับผักจากคุณลุงคุณป้าแถว ๆ นั้นเพื่อเอาไปส่งที่ตลาดช่วงเช้าตรู่ เช้าขนาดไหนน่ะเหรอ ก็ตีสามอะครับ

สำหรับช่วงนี้ซึ่งเป็นช่วงปิดเทอมก่อนที่จอห์นจะต้องย้ายไปอยู่หอพักเพื่อเรียนระดับมหาวิทยาลัย ทุกคนที่บ้านจึงลงมติกันว่าในหนึ่งสัปดาห์จอห์นจะมีวันว่างสองวันซึ่งจะไปทำอะไรก็ได้ เนื่องจากคุณแม่มะลิที่เคารพเห็นว่าลูกชายวัยสิบแปดปีของตนควรมีเวลาทำอะไรก็ได้ตามใจบ้างนอกจากการมาช่วยงานที่บ้าน

จอห์นขี่มอเตอร์ไซค์จนมาถึงซอยซึ่งเป็นถนนลาดยางจึงบังคับมอเตอร์ไซค์คันเก่งให้เลี้ยวเข้าไปในซอยที่คุ้นเคย สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นมะพร้าว ทางขวามือเป็นไร่เผือก ส่วนทางซ้ายเป็นสวนมะม่วง จอห์นขี่มอเตอร์ไซค์มาเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็มาถึงจุดหมายที่ท้ายซอยนั่นก็คือแม่น้ำ เนื่องจากซอยนี้เป็นซอยเดียวที่สามารถเข้ามาถึงแม่น้ำได้และเป็นทางสาธารณะผู้ที่มารอหาปลาแถวนี้จึงไม่ได้มีแค่เด็กหนุ่มอายุสิบแปดที่เพิ่งดับเครื่องรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง

คนอายุน้อยปักเบ็ดตกปลาที่พกมาด้วยไว้ที่ริมน้ำ ก่อนจะขึ้นไปบนต้นไม้ที่ยังไม่มีใครจับจอง เลือกทำเลที่กิ่งไม้ยื่นออกไปไกลจากตลิ่งค่อนข้างมากก่อนจะนั่งลงเพื่อเตรียมปืนให้พร้อมสำหรับใช้เป็นอาวุธจับเจ้าปลาที่จะกลายมาเป็นแกงส้มของเขาในวันนี้  

"จำปีมาช่วยแม่เรียงบวบหน่อยลูก" 

"จ้ะแม่" 

เสียงสนทนาที่คุ้นเคยทำให้จอห์นละสายตาจากสายน้ำตรงหน้าก่อนจะมองผ่านพุ่มไม้ไปที่บ้านที่ตั้งอยู่ออกไปไม่ไกล เขาเห็นร่างโปร่งของที่คุ้นเคยกำลังก้าวลงจากบันไดชั้นสองของบ้าน

พี่จำปี ยังคงมีรอยยิ้มที่สดใสเปล่งประกายเหมือนเดิม ไม่สิ เหมือนผิวขาว ๆ นั่นจะขาวขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่านะ แก้มกลมนั่นเหมือนจะแดงระเรื่อมากกว่าเดิม รอยยิ้มนั้นก็เหมอนจะสวยขึ้นกว่าเดิม
จอห์นยิ้มกว้างก่อนจะลงจากต้นไม้เพื่อเดินไปหาใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันมานานนับปี

"พี่จำปีครับ" จอห์นเอ่ยเรียกใครอีกคนทันทีที่เดินมาถึงเขตของบ้าน ร่างโปร่งของคนเป็นพี่หันมามองคนเป็นน้องทันที รอยยิ้มสดใสถูกส่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั่น ทำให้จอห์นยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

"จอห์น! เข้ามานั่งนี่ก่อนสิ" เสียงหวานของคนเป็นพี่เรียกให้จอห์นเข้าไปนั่งที่ใต้ถุนบ้าน คนเด็กกว่าไม่คิดอิดออดเดินเข้าไปตามคำเชิญแต่โดยดี ก่อนจะยกมืไหว้คุณแม่ของพี่จำปีที่รู้จักกันดี

"เป็นไงบ้างเนี่ยจอห์น ไม่ได้เจอกันน่าจะเกือบสองปีแล้วหรือเปล่า" จำปีเอ่ยถามคนเป็นน้องทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลง แน่นอนว่าเขาดีใจมาก ๆ ที่ได้เจอจอห์น จำปีกับจอห์นเรียกได้ว่าตัวติดกันจนคนอื่นคิดว่าเป็นพี่น้องกันจริง ๆ ไปแล้ว เพิ่งจะต้องมาแยกกันก็ตอนที่จำปีต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย ถึงจะมีติดต่อกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก เนื่องจากจำปีเองก็ต้องปรับตัวกับการเรียนส่วนจอห์นก็ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย

"ก็เหมือนเดิมแหละครับพี่ปีเรียน ๆ แล้วก็ลงสวน" จอห์นตอบคนเป็นพี่พร้อมกับส่งยิ้มให้

ไม่รู้ทำไมแต่จำปีรู้สึกเหมือนแววตาของจอห์นมันเปล่งประกายกว่าที่เคย

"แล้วพี่ปีล่ะครับ เรียนหนักมากหรือเปล่า" 

"ก็จะว่าหนักก็ได้มั้ง พี่ว่ามันก็เรื่อย ๆ นะ ถึงช่วงแรกจะไม่ค่อยชินเท่าไหร่" จำปีตอบพร้อมกับยิ้มให้น้องคนสนิท คนเป็นน้องเสหน้าหลบไปเล็กน้อยก่อนจะหลุบตาลงมองพื้นดินตรงหน้า

พี่อย่ายิ้มแบบนี้สิครับ ผมจะทนได้ยังไงกัน

"ว่าแต่เราน่ะ สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้หรือยัง หรือกำลังรอผลอยู่ บอกตรง ๆ นะ พี่ไม่เข้าใจวิธีการคัดเลือกของรุ่นเราเลย" จำปีเอ่ยถามน้องที่กำลังสบตากับดินใต้ถุนบ้านตัวเอง สำหรบจำปีมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะเห็นจอห์นในมุมเด็กน้อยขี้อายแบบนี้

"ผมมีที่เรียนแล้วครับ" จอห์นเอ่ยตอบออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันมาสบตากับคนเป็นพี่

"ผมทำตามที่สัญญาได้แล้วนะ"

จำปียิ้มบางก่อนจะลูบผมน้องชายที่ดูเหมือนจะสูงกว่าตนเองเสียงแล้วสิ

"พี่ก็รอเราทำตามสัญญามาตลอดนั่นแหละ"

ประกายของสายน้ำที่สะท้อนกับพระอาทิตย์ยามเย็นช่างเป็นภาพที่สวยงาม จอห์นนั่งคุยกับพี่จำปีอยู่ที่ริมแม่น้ำจนถึงเย็น (ตอนแรกก็คุยที่บ้านพี่เขานั่นแหละแต่เหมือนแม่พี่จำปีจะรำคาญเลยไล่มานี่) คนอายุน้อยกว่าเหลือบมองอีกคนที่กำลังนั่งมองกอผักตบชวาไหลไปตามน้ำ

"พี่ปีครับ อาทิตย์หน้าผมต้องไปมหา'ลัยแล้วนะครับ" 

"เด็กปีหนึ่งก็ต้องมีกิจกรรมของปีหนึ่งสินะ"

"พี่ีปีพร้อมจะเจอผมที่นั่นหรือเปล่าครับ" จำปีมองคนถามด้วยสายตาประหลาดใจก่อนจะเอ่ยตอบ

"พี่พร้อมเจอเราตลอดนั่นแหละ"

จอห์นยิ้มกว้างจนเห็นฟันกระต่ายแสนน่ารักนั่นชัดเจน

"ตอนเจอกันที่มหา'ลัย ผมคือจอห์นว่าที่แฟนพี่จำปีแล้วนะครับ"

จำปีหัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะฟาดไหล่ของอีกคนไปทีหนึ่ง

ปี๊นนนนนนนนน เสียงบีบแตรรถจากลุงชัยที่มารับผักที่บ้านพี่จำปีทำให้ทั้งสองคนยิ้มให้กัน ก่อนที่จอห์นจะลุกขึ้นยิ้มลาคนพี่ไปทำหน้าที่หลานรักของลุงชัย

"แล้วเจอกันที่มหา'ลัยนะครับ"

"อื้ม แล้วเจอกัน" 

จอห์นหันหลังให้คนพี่ก่อนจะเดินไปหาลุงที่กำลังยกผักขึ้นท้ายรถบะ

"อย่าลืมข้าวต้มมัดนะจอห์น พี่ทำสุดฝีมือเลยนะ"

จอห์นหันไปยิ้มให้กับคนอายุมากกว่าที่ส่งยิ้มมาก่อนแล้ว แสงสีส้มของอาทิตย์ยามเย็นยิ่งทำให้ทุกอย่างดูสวยงามมากขึ้นกว่าเดิม

คนอายุน้อยกว่ายกมือทำเป็นสัญลักษณ์ว่า 'โอเค' ก่อนจะหันหลังกลับไปอีกครั้ง

อีกไม่นานเกินรอ อนาคตที่สวยงามกำลังรอให้เราทั้งคู่เดินไปพบกับมันจอห์นเชื่อแบบนั้น

END

------------------------------------------------------------

หวังว่าทุกคนจะชอบ และทำให้ทุกนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้มีรอยยิ้มไม่มากก็น้อยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค้าาาาา