วันคริสต์มาสไม่ได้ทำให้เอกสารที่ประธานบริษัทอย่างคิมดงฮันต้องจัดการลดน้อยลงไปเลย การต้องจัดการกับเอกสารเหล่านั้นทำให้เขาอยู่ที่โต๊ะทำงานมาหลายชั่วโมง รู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลาเลิกงานเสียแล้ว



เสียงเคาะประตูเป็นพิธีดังขึ้น ดงฮันรู้ดีว่าเป็นฝีมือของใคร



“เข้ามาได้” เมื่อเอ่ยเช่นนั้น คนเคาะก็เปิดเข้ามา เป็นคิมดงฮยอน เลขาของเขาเอง



“ยังไม่กลับเหรอครับ”



“เคลียร์เอกสารนิดหน่อยน่ะ...กลับก่อนก็ได้นะดงฮยอน”



ดงฮันละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้าขึ้นมองเลขาที่ยืนอยู่ปลายโต๊ะทำงาน คิมดงฮยอนก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองสลับกับมองกองเอกสารบนโต๊ะของเจ้านาย



“เจ้านายยังไม่กลับเลย เลขาจะกลับก่อนได้เหรอครับ” ดงฮยอนระบายยิ้มบางๆขึ้นบนใบหน้า เป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มนั้นช่วยเติมความสว่างไสวให้กับห้องทำงานที่อึมครึมของเขา



“วันนี้คริสต์มาส ฉันอนุญาต”



แม้จะเอ่ยแบบนั้น แต่ดงฮยอนกลับส่ายหน้าไปมาแล้วถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้าม แล้วจัดแจงเอกสารกองพะเนินให้เป็นระเบียบมากขึ้น มันเกินหน้าที่ส่วนที่เลขาอย่างดงฮยอนได้ตระเตรียมไว้แล้ว แต่ถึงกระนั้นเลขาด้านหน้าของเขาก็ยังจัดการเพิ่มเติม ทำให้งานเสร็จไวขึ้นเป็นเท่าตัว



“ขอโทษนะ...เลยกลับช้าเลย” เขาเอ่ยขึ้นในขณะที่ลงลิฟต์มาด้วยกัน คนด้านข้างส่ายหัวไปมาพร้อมรอยยิ้ม



“กลับพร้อมกันก็ถูกแล้วครับ ยังไงก็ต้องกลับไปเจอกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”



อืม ก็ถูกอย่างที่ดงฮยอนว่า เพราะวันสำคัญแบบนี้เขาก็ต้องฉลองกับคนรักอยู่แล้ว



คุณเลขาที่ดงฮันเพิ่งกระชับเข้ามาในอ้อมกอดนี่แหละ คนรักของเขาเอง







เมื่อกลับถึงเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว คิมดงฮยอนก็รีบปรี่ไปยังห้องครัวทันทีโดยที่ไล่ให้เขาไปพักให้เรียบร้อย



คนที่ง่วนอยู่กับการปรุงอาหารที่เคาท์เตอร์ไม่ได้หันกลับมาหาเขา ร่างบางในเสื้อเชิ้ตไร้สูทคลุมทับทำให้ดงฮันอดไม่ได้ที่จะซ้อนตัวเข้าสวมกอดจากด้านหลัง



“วันนี้ทำอะไรหืม”



“เสต็กครับ อ๊ะ...เดี๋ยวก่อนครับเดี๋ยวไหม้” คนในอ้อมกอดถดตัวหนีริมฝีปากของเขาที่แตะลงบนลำคอเบาๆก่อนจะหันมาเอ็ดอีกทีเมื่อถูกจูบหนักๆที่ข้างแก้มแทน ดงฮันหัวเราะพึงพอใจเล็กน้อยก่อนจะคลายอ้อมกอดลงให้เป็นอิสระ เปลี่ยนไปยืนกอดอกพิงเคาท์เตอร์อีกฟากเฝ้ามองคนรักทำอาหารต่อไป เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้ช่วย



เมื่ออยู่กันตามลำพังแบบนี้ก็ไร้ซึ่งคราบของคุณเลขาเจ้าระเบียบ กลายเป็นคิมดงฮยอนที่พูดจาเจื้อยแจ้ว น่ารักจนอยากจะดึงมาฟัดหลายๆรอบให้สาแก่ใจ



“เรียบร้อยแล้วครับ”



ดงฮยอนยิ้มเผล่ขณะช้อนเสต็กจากกระทะขึ้นมาจัดวางบนจาน แล้วราดน้ำซอสที่โม้นักโม้หนาว่าเป็นสูตรเด็ดลงไป ดงฮันเดินไปหยิบไวน์ของตนเองมาเปิดแล้วเทลงบนแก้ว มื้ออาหารของทั้งคู่ในคืนวันคริสต์มาสเริ่มต้นขึ้น



“เป็นไงครับ”



คนตรงหน้าดูตื่นเต้นมากตอนที่ดงฮันค่อยๆใช้มีดหั่นชิ้นเนื้อแล้วจิ้มเข้าปากไป ดงฮันพริ้มตาพอใจกับรสชาติ ทำให้คนที่มองอยู่ยิ้มกว้างตามอย่างพอใจในฝีมือของตนเอง ก่อนจะลงมือกับจานของตนเอง



บทสนทนาบนโต๊ะอาหารไม่มีอะไรมากมายไปกว่าเรื่องราวสัพเพเหระที่ไม่เกี่ยวข้องกับที่ทำงาน ดงฮันที่เล่าเรื่องตลกออกมาให้ดงฮยอนขำจนยิ้มตาปิด หรือแพลนวันหยุดยาวที่จะใช้ด้วยกัน



นั่งทานอาหารผลัดกับจิบไวน์ไปจนหมด ดงฮยอนก็อาสายกจานไปที่ซิงค์เพราะขืนปล่อยให้ดงฮันเป็นคนจัดการ เห็นทีจานอาจจะแตกได้ ดงฮันเลยเดินเข้าไปที่ห้องนอนแล้วหยิบสิ่งที่เตรียมไว้เดินออกมาอวดโฉม



“ดงฮยอนอา...”



“นั่นอะไรน่ะครับ” ดงฮยอนหลุดขำออกมาเมื่อหันมาพบกัลดงฮันสวมหมวกซานตาคลอสไว้บนหัว มันดูไม่เข้ากับเสื้อเชิ้ตที่ใส่โดยสิ้นเชิง



“ซานต้าไง ฉันเป็นซานตาคลอส”



“โอเคครับ ซานต้าก็ซานต้า”



“ขอพรกับซานต้าสิ นี่จริงจังนะ”



ดงฮยอนหัวเราะเสียงใสกับท่าทีจริงจังเกินเหตุของดงฮัน ถึงอย่างนั้นก็ยอมหลับตาแล้วประสานมือขอพรแต่โดยดี เจ้าตัวเอ่ยเสียงดังฟังชัด



“อืม...ขอให้คนที่ผมรักมีความสุขมากๆ แล้วก็สุขภาพแข็งแรงครับ”



“นี่ ขอให้ตัวเองบ้างสิ” เขาเอ็ด



“งั้นก็ขอให้ผมได้อยู่กับคนที่รักไปนานๆ แบบนั้นแล้วกันครับ”



ขอพรจบก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ดวงตากลมใสนั่นสบกับตาของเขา ดงฮันวางหมวกของตนเองลงแล้วเดินไปหาดงฮยอนอยู่ที่เคาท์เตอร์ เลื่อนมือขึ้นประคองต้นคอของคนด้านหน้าแล้วแนบริมฝีปากลงไปเบาๆ ก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเมื่อคนตรงหน้าสวมกอดเขาและตอบรับสัมผัสนั่นแต่โดยดี



ส่วนสูงที่ใกล้เคียงกันไม่เป็นอุปสรรคให้ดงฮันอุ้มคนตรงหน้าขึ้นมา เขาพาตัวเองกับคนในอ้อมกอดตรงไปยังห้องนอน ค่อยๆวางตัวของคนรักลงบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงคร่อมตาม



พวกเขาจูบและผละออกจากกันวนซ้ำไปมาอย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย



“คุณซานต้าไม่ขอพรเหรอครับ” ดงฮยอนเอ่ยถามขึ้น



“ไม่ล่ะ”



ดงฮันจูบไปยังหน้าผากมนของคนรักอย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล่ไปตามปลายหางตาชี้ที่มักจะมองมาด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย ข้างแก้มนุ่มที่เขาชอบบีบเล่น และจบลงที่ริมฝีปากอิ่มที่มักจะแจกรอยยิ้มใสให้แต่ละวันของเขามีความหมาย



“ฉันมีของขวัญของตัวเองแล้วนี่นา”



คิมดงฮยอนหัวเราะเสียงใส มือเรียวเอื้อมขึ้นมาคล้องกับลำคอของเขาก่อนจะหยัดตัวเองขึ้นมาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของดงฮัน ต่างค่อยๆช่วยกันปลดเปลื้องเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกแล้วแทนที่ด้วยอ้อมกอดของกันและกัน







วันคริสต์มาสอบอวลด้วยความรักดั่งที่เคยเป็นมา



และจะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป











#มนต101