“ดงฮยอนนี่” เขาเรียกขึ้นก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเรียนซังกยุนซึ่งอยู่ด้านหน้าคู่สนทนาเขานี่เอง



“ว่าไง”



“เย็นนี้ว่างมั้ย ไปกินต็อกกัน”



“ร้านต็อกเหรอ” คิมดงฮยอนเลิกคิ้วเล็กน้อย หลังจากที่ดงฮันเพิ่งออกปากชวนไป เจ้าตัวทำทีครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย ปากที่ยื่นมุบมิบทำให้ดงฮันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปดึงเบาๆให้โวยวายเล่น “ย่าห์ เล่นไรเนี่ย”



“ก็ปากนายยื่น” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ



“ยุ่งน่า” ทำหน้าดุมาแบบนั้น แต่ดงฮันก็ไม่ได้กลัวหรอกนะ มิหนำซ้ำยังยื่นมาเข้าไปดึงแก้มเล่นให้คนตรงหน้าโวยวายมากกว่าเดิมด้วย



“มึงมาสวีทแฟนอะไรตรงที่นั่งกู” เป็นคิมซังกยุน เจ้าของโต๊ะที่เขามานั่งเพื่อคุยเล่นกับดงฮยอนนี่เองที่มาไล่ที่



“คนไม่มีแฟนเงียบไปเลยกูไม่คุยด้วย” แล้วเขาได้นิ้วกลางจากซังกยุนเพื่อนรักกลับมาก่อนที่จะโดนไล่ที่จริงจังเพราะอาจารย์เข้าชั้นเรียนมาแล้ว แต่พอจะกลับยังไม่วายหันไปส่งจูบให้คนรักเรียกเสียงอ้วกปลอมๆจากเพื่อนแถวนั้นของเขา



แต่คนโดนส่งจูบน่ะ ไม่รู้โมโหหรืออายกันแน่ แต่ว่าฟุบตัวลงจนแทบมุดโต๊ะ แถมยังกระทืบเท้าไปมาอีกด้วย







เพื่อนในห้องชินแล้ว กับเรื่องที่เขากับดงฮยอนคบกัน ถึงแม้ตอนเปิดตัวใหม่ๆจะพากันงงเป็นไก่ตาแตกทำนองว่าไม่คิดว่าทั้งคู่จะสนิทกันขนาดนั้น



อา...จะเรียกว่าเปิดตัวได้มั้ยนะ ก็ไม่ได้ถึงกับป่าวประกาศหรอกว่าคบกัน แค่ตัวติดกันมากขึ้น ชอบไปขลุกอยู่ด้วยกันมากขึ้น แล้วก็...มีจับไม้จับมือกันบ้าง พอมีใครถามมาตรงๆ เขาก็ตอบไปตรงๆแหละว่าคบกัน ส่วนที่ทำตัวหวือหวาแบบเมื่อครู่ ก็กวนประสาทพวกเพื่อนที่ไม่มีแฟนให้ตาร้อนเล่นไปงั้นๆ



แต่เรื่องที่ชวนไปกินต๊อกน่ะ ดงฮันแค่อยากไปกับดงฮยอนเท่านั้นเอง







เลิกเรียน ทั้งคู่เก็บข้าวของใส่กระเป๋าเป้ เดินไปหยิบโค้ทที่อยู่หลังห้อง ต่างฝ่ายต่างพันผ้าพันคอของตนเองให้กระชับป้องกันความหนาวเย็นจากหิมะที่กำลังเริ่มตก ก่อนจะเดินคุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยจนถึงหน้าร้านต๊อกที่ว่า



ร้านที่เขาเคยขออีกฝ่ายคบนี่แหละ



มันก็ไม่ใช่วาระหรือโอกาสพิเศษอะไร หลังจากวันนั้นมันก็เป็นร้านประจำของพวกเขาอยู่แล้ว แต่ในช่วงนี้ที่ทุกคนต้องเริ่มเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย การใช้เวลาหลังเลิกเรียนด้วยกันก็เริ่มน้อยลงเพราะต่างก็ต้องกลับบ้านไปอ่านหนังสือทั้งนั้น



“นึกยังไงวันนี้ถึงชวน” ดงฮยอนถามขึ้นมา ในปากยังเคี้ยวต๊อกโบกีจนแก้มขึ้นชัดเป็นลูก มองแล้วน่าเอ็นดู แต่ถ้าเอื้อมมือไปหยิกครั้งนี้คงโดนเตะจริงๆ ดงฮันเลยเลือกจะมองเฉยๆแล้วกินต๊อกโบกีของตัวเองไป



“ก็คิดถึงนาย”



ต๊อกโบกีที่อีกฝ่ายจิ้มเข้าปากไปโดยไม่ได้เป่าก่อนน่าจะร้อนน่าดู ดงฮยอนถึงหันไปพ่นลมออกแล้วเอามือพัดยกใหญ่ จนค่อยยังชั่วแล้วทั้งคู่ถึงหันมาหัวเราะใส่กันเบาๆ



“เจอกันทุกวันเนี่ยนะ” ดงฮยอนถามกลั้วด้วยเสียงหัวเราะ พลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เล็ดออกมา



“อาฮะ แล้วก็คิดถึงร้านนี้ด้วย” เขาเหลือบมองเพิงร้านต๊อกที่ว่า ดงฮยอนหันไปมองตาม ก่อนจะหันกลับมาทางเขา



“อืม ฉันก็เหมือนกัน” พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่เปล่งประกาย สร้างความอบอุ่นให้หัวใจอย่างที่เป็นเสมอมา




ทั้งคู่แยกย้ายกันที่รถไฟฟ้า เราตกลงกันว่าสอบเสร็จจะหาเวลาไปเล่นเกมส์ตู้ด้วยกัน แล้วก็เดทกันที่ร้านต็อกร้านนั้นเหมือนเดิม