คิมดงฮยอนมองคูปองสะสมแสตมป์จากร้านชานมไข่มุกเจ้าโปรดในมือ เหลือเพียงอีกหนึ่งดวงเท่านั้นเขาก็จะสามารถแลกคูปองในมือเป็นชานมไข่มุกฟรีหนึ่งแก้วได้



แต่ก่อนจะได้ดวงสุดท้าย วันนี้เขาก็ต้องซื้อสักแก้วก่อน



คิมดงฮยอนกำลังยืนต่อแถวอยู่ ด้านหน้าของเขาเป็นเด็กจากโรงเรียนเดียวกัน คนคนนั้นสั่งชานมช็อกโกแล็ตใส่ไข่มุก อีกหนึ่งเมนูขึ้นชื่อของร้าน มันเป็นเมนูที่เขาเคยคิดจะลองอยู่บ่อยครั้ง ทว่าความจงรักภักดีต่อชานมไข่มุกยังเอาชนะได้เสมอมา









ในระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ ไม่นานคนตรงหน้าก็หมุนตัวมาทางเขา มือขวาถือแก้วชานม มือซ้ายมีเงินทอนกับแสตมป์ดวงเล็กๆ เขาคนนั้นมองคูปองในมือของดงฮยอนเล็กน้อย ก่อนจะทำอะไรที่ดงฮยอนไม่ได้คาดคิดมาก่อน



“เอามั้ย”



ดงฮยอนมึนงงไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ที่ตนเอง



“...ให้เราเหรอ”



“อืม” เขาคนนั้นพยักหน้า อ่า...ชื่อคิมดงฮัน เหลือบเห็นเมื่อครู่พอดี ชื่อคล้ายๆเขาเลยแฮะ



“นายไม่สะสมเหรอ”



“ไม่อ่ะ นายเอาไปเถอะ”

แล้วก็ยัดมันลงมาในมือของดงฮยอนซะอย่างนั้น ก่อนที่จะดูดชานมในมือพร้อมกับเดินออกจากร้านไป ทิ้งดงฮยอนไว้กับคูปองที่มีแสตมป์ครบทุกดวงพอดี









“รับเป็นอะไรดีคะ”



“เอ่อ...”



ดงฮยอนก้มลงมองคูปองในมือ แสตมป์ดวงสุดท้ายยังไม่ได้ติดลงไปด้วยซ้ำ







“ชานมช็อกโกแล็ตใส่ไข่มุกครับ”







เป็นครั้งแรกที่ความจงรักภักดีต่อชานมไข่มุกของเขาถูกโค่นลงด้วยเมนูอื่น







รสชาตินุ่มละมุนของชากับรสกลมกล่อมหวานมันของช็อตโกแล็ตกระจายไปทั่วปาก ดงฮยอนก้มมองคูปองแผ่นเปล่าที่รอการเริ่มสะสมแสตมป์ใหม่อีกครั้ง







ความรู้สึกประหลาดๆบางอย่างก่อขึ้นในใจ









#มนต101