ช่วงพักกลางวัน ดาดฟ้าอาคารเรียนกลายเป็นที่โปรดในการหนีขึ้นมานอนงีบพักสายตาของดงฮันไปแล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมีแค่เขาที่ขึ้นมาอยู่ตรงนี้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีเพราะมันจะได้เป็นพื้นที่ส่วนตัว



สายลมอ่อนๆที่โชยผ่านหน้าทำให้เขาเริ่มเคลิ้มใกล้หลับเต็มแก่ ติดที่มีสัมผัสเย็นๆของโลหะมาแนบเข้าที่คอเสียก่อนทำให้ดงฮันสะดุ้งตื่นขึ้นมา พอดึงหนังสือเรียนที่ปิดหน้าออก ก็พบรอยยิ้มทะเล้นบนใบหน้าของคิมดงฮยอนที่นั่งยองๆอยู่แถวนั้นกับกระป๋องสีน้ำอัดลมในมือ เจ้าตัวยิ้มอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะนั่งลงพิงกับผนังแถวๆนั้นในจังหวะเดียวกับที่ดงฮันหยัดตัวขึ้นนั่งข้างกันพอดี



พื้นที่ส่วนตัวของดงฮันไม่ได้โดนทำลายไปแต่อย่างใด ในเมื่อดงฮยอนคือผู้มาเยือน



“ฉันมากวนหรือเปล่า”



“เปล่านี่”



ดงฮยอนยิ้มอย่างพึงพอใจในคำตอบ ก่อนจะออกแรงเพียงเล็กน้อยเปิดกระป๋องโค้ก เสียงดังกริ๊กตามมาด้วยเสียงซ่าของน้ำอัดลมดังขึ้น ดงฮันเหลือบมองคนด้านข้างที่กระดกกระป๋องขึ้นดื่ม ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงตามจังหวะที่กลืนน้ำลงไป คนโดนมองเหลือบกลับมา ก่อนจะยื่นกระป๋องในมือมาทางเขา



“กินได้นะ”



ดงฮันรับกระป๋องน้ำมาถือไว้ เขายังไม่กระดกมันเข้าไป จ้องมองค้างที่ริมกระป๋องอยู่อย่างนั้น



“น้ำลายฉันติดเหรอ”



“เปล่า แค่คิดว่ากินต่อกันแบบนี้...เหมือนจูบทางอ้อมเลยแฮะ” ดงฮยอนถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา ซึ่งดงฮันรู้ดีว่าที่ตัวเองพูดมันดูสาวน้อยเกินตัว



“อ่านการ์ตูนมากไปเหรอ”



“คงงั้น” ดงฮันยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยกกระป๋องขึ้นชิดริมฝีปาก รสชาติหวานกระจายทั่วลิ้น เขาดื่มมันไม่กี่อึกก่อนจะยกกระป๋องออกมา



ดงฮยอนยังคงมองมาที่เขา ทั้งคู่มองกันอยู่แบบนั้น ชั่วอึดใจ สัมผัสตรงริมฝีปากที่เคยเป็นความเย็นจากกระป๋องน้ำก็ถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากของคนอีกคน







จูบแรกของเราเป็นรสโค้ก












#มนต101