Note: โด่ง – คิมดงฮัน / ดิว – (fem!) คิมดงฮยอน




1.



“โด่ง ทางนี้”



เสียงใสๆที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของโด่งจากสิ่งอื่น เป็นดิว เพื่อนสมัยมัธยมของเขาเองที่กำลังเขย่งตัวขึ้นโบกไม้โบกมือให้



“ขอบคุณมากนะที่มาถ่ายให้” หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อโด่งเดินไปถึงตัว



“อืม” เขาตอบกลับเพียงสั้นๆเท่านั้น



พอมาอยู่ใกล้ๆแล้ว โด่งก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นดิวในลุคแบบนี้ ภาพเด็กสาวในชุดเครื่องแบบโรงเรียนมัธยมโรงเรียนรัฐ รวบผมม้าตึงถูกระเบียบเรียบร้อย สวมแว่นสายตา หน้าตาเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอาง สิ่งเหล่านี้เป็นภาพชินตาสมัยเรียนของเขา



โด่งเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงจะสวยที่สุดอยู่สองโอกาส หนึ่งคือวันรับปริญญา สองคือวันแต่งงาน ประโยคที่ว่าเห็นจะเป็นจริงเมื่อตรงหน้าเขาตอนนี้ ดิวอยู่ในชุดนิสิตที่มีชุดครุยสวมทับ ผมเผ้าถูกม้วนดัดเป็นลอนอ่อนๆ ปล่อยสยายให้ระบ่าลงมา ใบหน้ามีสีสันแต่งแต้มพองาม เมื่อประกอบเข้ากับรอยยิ้มประจำตัวของดิว ทุกอย่างมันออกมาดีไปหมด



“โด่ง”



เสียงของดิวที่ทักขึ้นเหมือนปลุกเขาจากภวังค์ โด่งหันไปมองเจ้าของใบหน้าที่ยิ้มทะเล้นใส่



“ว่าไง”



“นอนไม่พอเหรอเมื่อคืน แกดูเหม่อๆอ่ะ”



“อื้ม...”



ถ้าเรื่องนอนไม่พอก็จริง เมื่อคืนเขารู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะนอนไม่หลับเหมือนกัน แต่การนอนไม่พอทำอะไรเขาไม่ได้หรอก เพราะปกติ สี่ปีในคณะของเขาก็ใช่ว่าจะได้นอนสักเท่าไหร่





สาเหตุที่แท้จริงของการเหม่อน่ะ โด่งคิดว่าดิวไม่รู้ก็ดีแล้ว









2.



โด่งเซ็ทค่าต่างๆในกล้องเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มถ่ายภาพให้ดิวไปในระหว่างที่รอให้มีคนมา หญิงสาวดูจะเคอะเขินกับการโพสท่าอยู่พอควร



“จิกกล้องหน่อยสิ” เขาแกล้งแซวไปในระหว่างที่เล็งภาพอยู่ ได้ใบหน้าง้ำงอของคนตรงหน้ากลับมา



“เราจิกกล้องไม่เป็น เคยทำแล้วตลกมากเลย”



แชะ!



และเขากดชัตเตอร์ไปแล้ว



“เออ ตลกจริงด้วย”



“โด่ง!”



“ไม่ต้องจิกหรอกกล้องน่ะ ยืนยิ้มไปเฉยๆนั่นแหละดีแล้ว”



ดิวยู่หน้าลงเล็กน้อย คล้ายจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดว่าแค่ยืนยิ้มเฉยๆน่ะมันดีแล้ว







นานแล้วนะ





ตั้งแต่ม.4



จนตอนนี้ ทั้งเขาและดิวต่างเรียนจบทั้งคู่







จวนจะหกปี



ดิวไม่รู้หรอกว่าแค่ยิ้มเฉยๆ ก็ทำให้เขาชอบมาได้...นานขนาดนี้แล้ว







3.



“หวัดดีครับพ่อ หวัดดีครับแม่”



“ตายแล้วโด่ง ไม่ได้เจอนาน โตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อเชียวนะ” โด่งได้แต่ยิ้มเขินๆตอนที่แม่ของดิวทักขึ้นมา เขาเองตั้งแต่เข้ามหาลัยมาก็ไม่ได้เจอครอบครัวของดิวเท่าไหร่ รู้สึกดีใจไม่น้อยที่ครอบครัวของดิวยังไม่ลืมเขาไปก่อน



“แม่อ่ะ นี่ลูกสาวแม่อยู่นี่ไง” ดิวทำทีงอนเล็กน้อยเมื่อเห็นพ่อแม่ของตัวเองดูจะเห่อเขามากกว่าลูกสาวที่ยืนอยู่



“รู้แล้ว แต่แม่ไม่ได้เจอโด่งนานแล้วไง” แม่ของดิวหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปกับโด่ง “เนี่ยเจ้าโด่ง มาถ่ายรูปกัน”



“เดี๋ยวใช้กล้องผมก็ได้ครับแม่”



“เดี๋ยวหนูถ่ายให้ๆ” ดิวเสนอตัวขึ้นมาเตรียมจะรับกล้องในมือ แต่แม่ของดิวยกมือขึ้นปรามก่อน



“ใช้กล้องมือถือแม่นี่แหละ จะได้ส่งไปให้ญาติๆดูว่าเพื่อนยัยดิวนี่หล่อแค่ไหน”



“วันนี้หนูแต่งหน้าสวยนะแม่” ทุกคนหัวเราะครืนกับท่าทีของดิว โด่งถ่ายภาพในมือถือของแม่ดิวสักพักก่อนจะสลับมาถ่ายภาพครอบครัวให้ดิวตามความตั้งใจแรกของหญิงสาว



ไม่นานนัก ดิวก็เข้าหอประชุมไปเพื่อร่วมพิธีซ้อมรับปริญญา หลังจากที่ดิวเข้าหอประชุมไปแล้ว พ่อกับแม่ของดิวก็ขอตัวกลับก่อน โดยไม่ลืมจะฝากฝังดิวเอาไว้กับเขา





“โด่ง วันนี้ฝากดิวด้วยนะลูก”



“ครับแม่!”



โด่งรับปากอย่างหนักแน่น เขามั่นใจว่าถ้าครอบครัวของดิวฝากฝังดิวมากกว่านี้ เขาก็ทำได้แน่นอน







4.



“ยัยดิวววว!”



ดิวที่กำลังเดินหยุดชะงักลงเมื่อมีเสียงเรียกขึ้น เป็นกลุ่มสาวในชุดแบบเดียวกับดิวโผล่มา คลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะเป็นเพื่อนในคณะของดิว เท่าที่โด่งเคยเห็นในเฟซบุ๊คของดิวซึ่งนานๆจะอัพที



โด่งยกกล้องขึ้นบันทึกภาพที่เพื่อนของดิวโผเข้ามาเป็นแคนดิตบรรยากาศที่ดูน่ารักแบบนี้ ภาพของเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันในช่วงปิดเทอมที่วิ่งเข้าใส่กัน



“มาถ่ายรูปกันๆ โด่งถ่ายภาพให้เรากับเพื่อนด้วย”



“ครับๆ” โด่งกุลีกุจอไปยังตำแหน่งที่ดีที่สุด ก่อนจะนับจังหวะให้สาวๆได้โพสท่า ดูก็รู้ว่ากลุ่มเพื่อนสาวนั้นเก่งกันแค่ไหน ในเวลาไม่นานสามารถสรรหาท่าสารพัดมาโพสกันได้ ต่างกับดิวที่ก่อนหน้าต้องถ่ายเดี่ยวแล้วยังเงอะๆงะๆ



โด่งเชื่อแล้วที่มีคนล่ำลือ ว่าสาวๆคณะดิวขึ้นชื่อเรื่องหน้าตา แต่ในบรรดาคนที่โด่งเห็น ไม่ว่ายังไงในสายตาของเขา ดิวก็เป็นคนที่น่ารักที่สุดอยู่ดี



“นี่ยัยดิว แกไปหาตากล้องหล่อขนาดนี้มาได้ไงเนี่ย” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของดิวท้วงขึ้นมา โด่งรู้สึกเขินๆไม่น้อยเพราะไม่บ่อยที่จะมีคนชมเขาเรื่องหน้าตา แต่วันนี้ทั้งครอบครัวดิวแล้วก็เพื่อนของดิวกลับพากันชมยกใหญ่



“เพื่อนดิวเองๆ ชื่อโด่ง ยังโสดนะจีบได้”



“เป็นแค่เพื่อนกันจริงเร้ออ”



“เพื่อนกันจริงๆ รู้จักกันตั้งแต่ตอนมัธยมแล้ว” ดิวโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ก่อนจะหันมาทางเขาด้วยสีหน้าขอความช่วยเหลือ “เนอะโด่ง”



“อื้ม”



โด่งยิ้มรับไปแบบนั้น แม้ในใจจะกรีดร้องอยู่ข้างใน ว่าเขาไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับดิวเลยสักนิด





5.



“เดี๋ยวเรารีบแต่งรูปแล้วส่งให้เลย”



“อื้ม วันนี้ขอบคุณมากนะโด่ง วันจริงเราไม่กวนแกแล้วล่ะ”



“เฮ้ย เรามาได้นะ ดิวไม่อยากได้รูปสายรหัสสวยๆเหรอ กล้องไอโฟนไม่ดีเท่ากล้องเรารู้เปล่า”



“รู้...”



“แล้วทำไมทำหน้างั้นอ่ะ”



“ก็บอกแล้วว่าเกรงใจ”



พอเห็นดิวยู่หน้าตัวเองอีกครั้ง โด่งก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีหัวแรงๆ แบบที่ชอบแกล้งแหย่เล่นสมัยมัธยม ภาพตรงหน้าทำให้เขาอดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้



“ผมเสียทรงหมดแล้ว”



“ไม่ต้องถ่ายแล้วไม่ใช่เหรอไง”



“ถ่ายดิ”



“หือ”



“ยังไม่ได้ถ่ายรูปกับโด่งเลยวันนี้” ดิวพูดพลางยกมือขึ้นจัดผมเผ้าให้เรียบร้อย โด่งมองกล้องในมือของตัวเอง ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆตรงที่ยืนอยู่ ไม่มีคนที่เขารู้จักพอที่จะวานให้ถ่ายรูปให้ได้เลย



“เซลฟี่เอาก็ได้” ดิวพูดขึ้น ในมือชูไอโฟนในเคสสีฟ้าอ่อนที่ใช้มานาน



ไม่ใช่แค่ดิวหรอกที่เงอะงะในการโพสท่า เขาในตอนนี้ก็เหมือนกัน เพราะเฟรมในกล้องหน้าที่แคบ ทำให้เขาต้องขยับชิดดิวมากขึ้น แต่เพราะเป็นกล้องหน้าโด่งเลยไม่มีจังหวะให้ได้ชะงักหรือแอบหันมามองดิวได้



เห็นแค่หน้าของตัวเองที่ยิ้มเกร็งเอามากๆเลยล่ะ







“แล้วเจอกันวันจริงนะโด่ง”



“อื้ม แล้วเจอกัน”



เขาโบกมือลาดิว ก่อนที่จะส่งดิวขึ้นแกร็บคาร์คันที่กดเรียก ใจจริงก็อยากจะไปส่งดิวให้ถึงที่อยู่เหมือนกัน แต่เพียงเท่านี้ดิวก็ดูเกรงอกเกรงใจเขาจะแย่ แม้ว่าโด่งจะยืนยันว่าทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจก็ตาม



พอส่งดิวขึ้นรถไป โด่งโบกแท็กซี่ที่ขับผ่าน ประมาณคันที่สามถึงเพิ่งได้ขึ้น เสียงแจ้งเตือนในมือถือดังขึ้นจังหวะที่เขาปิดประตูรถ





dew.w just mentioned you in a post.


dew.w ตากล้องที่ดีที่สุด ขอบคุณมากนะ @dong.g.g







เป็นภาพของเขาที่เพิ่งเซลฟี่กับดิวไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่แล้ว อาจจะเพราะภาพอื่นๆของดิวยังอยู่ในกล้องของเขา แต่การที่ภาพนี้เป็นภาพแรกของวันที่ดิวลง เท่านี้ก็เพียงพอจะให้โด่งนั่งอมยิ้มไปตลอดทางกลับบ้าน แม้ว่ารถจะค่อนข้างติดอยู่พอควรก็ตาม









 #มนต101