หลังจากได้อ่าน thread เกี่ยวกับเรื่องเด็กอายุ 17 ผูกคอตายเพราะรู้สึกเจ็บช้ำกับคำพูดของแม่ และอ่าน reply ของเหล่าเด็กไร้ที่พึ่งที่เลือกมาระบายเรื่องของตัวเองลงในทวิตเตอร์ (ซึ่งเป็นสถานที่อันปลอดจาก ผู้ใหญ่) ก็ทำให้รู้สึกสะท้อนใจอะไรบางอย่าง
เราสัมผัสได้ถึงการเกาะจับชีวิตอย่างเหนียวแน่นของเด็กเหล่านี้จากคำพูดที่เขาบรรยาย และการผลักไสดันหลังลูกสู่บ่วงคล้องคอของพ่อแม่ของพวกเขา
มี reply หนึ่งเล่าว่า พ่อของเขาพูดว่า ถ้าเขาตายไปได้ก็ดี จะได้หมดภาระจากเด็กพวกนี้เสียที เขาคิดว่าเขาควรจะต้องตายจริง ๆ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เขายังเลือกที่จะไม่จากไปคือ แมว
เรารู้สึกว่า ความจริงแล้ว แมว ไม่ได้ทำสิ่งใดนอกเสียจากดำรงอยู่ (exist) แต่สิ่งที่ยึดเหนี่ยว เขา ไว้จริง ๆ ก็คือ ความไม่อยากตาย
แมว นั้นเป็นเพียงรูปอันเป็นรูปธรรมที่เขาพอจะยึดจับได้เท่านั้น
มันคล้ายกับว่า เด็กที่คิดฆ่าตัวตาย ต่างไม่ได้อยากตาย ต่างหวงแหนชีวิตตนเอง แต่ต้องกระทำเพราะการผลักไสผลักดันอันหนักหน่วงและไม่จบสิ้นของผู้ปกครอง
มาถึงจุดนี้ ก็ทำให้ฉันนึก... หวาดกลัว?
ทำให้ฉันนึกตั้งคำถาม
ว่า วันหนึ่ง ฉันจะเติบโตเป็น ผู้ใหญ่ ที่หลงลืมความรู้สึกอันเปราะบางของช่วงชีวิตวัยรุ่นหรือเปล่านะ? ฉันจะเป็น ผู้ใหญ่ ที่เหยียดหยามความอ่อนแอ อ่อนนุ่ม ของเด็กในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อหรือเปล่า?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in