น้ำตาที่เรียกว่าความทุกข์นี้ ไม่ทราบกี่ภพชาติได้ มากมายเพียงใดหนอ น้ำตาของความปิติ ยินดี อิ่มเอมใจ ซาบซึ้งใจ นั้นมิอาจเปรียบเทียบเท่า น้ำตาที่ไหลอาบหน้าเมื่อเกิดความพลัดพรากสูญเสียได้ไม่ กี่ครั้งแล้ว? หากจะกล่าวถึงน้ำตา ในความคิด เรียกมันว่าน้ำใสๆที่กลั่นไหลออกมาจากดวงจิตดวงใจของเรา ทั้งยามที่ทุกข์ ทั้งยามที่เป็นสุข ไม่ว่าน้ำตาจะไหลลงมาเพราะเหตุผลอันใด เมื่อถึงเวลาอันสมควร เหมาะสม ย่อมหยุดลง และค้นพบว่า มันได้แห้งเหือดเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหมือนไม่เคยมี เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เหมือนว่า น้ำตาไม่ใช่น้ำตา ไม่ใช่สิ่งใดๆเลย By noi