ผมไม่ได้พบเกรย์มานานเท่าไหร่แล้ว ห้าปี หกปี หรืออาจจะนานกว่านั้น
ลมหายใจของผมขาดห้วงเมื่อเห็นเขาเดินออกมาปะปนกับนายแบบคนอื่น นั่นทำให้รู้ว่าที่จริงผมไม่เคยลืม และเรื่องราวของเขายังคงฝังรากลึกอยู่ที่ไหนสักที่ในก้นบึ้งความทรงจำของผม
ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม แม้จะดูโตขึ้น ใบหน้าเรียว ผิวสีเหลือง กระเล็ก ๆ ที่กระจายตามใบหน้าทำให้ภาพลักษณ์ของเขาเหมือนกับหลุดออกมาจากสวนของเอเดนตามที่ผมได้รับการบรีฟคอนเซปจากกองบรรณาธิการ
เขาถูกแนะนำในรู้จักผมโดยหนึ่งในทีมงานที่ผมไม่ทราบชื่อ
ทั้งที่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่ผมได้ยินประโยคอย่าง ตากล้องชื่อเจมส์ ที่เคยถ่ายให้เซเลบริตี้ดัง ๆ ไง แต่ผมกลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่รู้ที่มา
ผมมองไปที่เขา เด็กชายผู้ไม่ต่างไปจากวันวานที่เราเคยเล่นด้วยกัน เคยใช้เวลาด้วยกันในฤดูร้อนครั้งหนึ่ง แต่เขากลับไม่ได้มีแววตื่นเต้นเหมือนกับนายแบบหน้าใหม่คนอื่นด้วยซ้ำ นัยน์ตาของเขานิ่งสงบเหมือนคลื่นที่ซัดเข้าชายฝั่งเงียบ ๆ ในวันที่ไร้ลม
ผมสงสัยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ในใจเขาจะก่นด่าผมไหม หรือเขาจะโกรธ เกลียดผมแค่ไหน แต่ผมคงไม่กล้าถามออกไป ผมปรับท่าทางของตัวเอง ยืมให้กับพวกเขา ก่อนจะส่งสัญญาณให้เริ่มงานได้
นายแบบใหม่ พวกเขาสดใหม่มาก บางคนทำท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ จนต้องถ่ายซ่อมอยู่นาน
แต่ผมกลับแปลกใจในความนิ่งสงบและการแสดงออกทางแววตาของเขามากเป็นพิเศษ เขาเก่งมาก บางครั้งไม่จำเป็นที่ผมจะต้องไกด์เลย พอผมบอกอารมณ์ที่ต้องการ เขาก็แสดงมันออกมาได้อย่างหมดจด โดยเฉพาะอารมณ์เดียวดายพวกนั้น
“ดีมากครับ”
ผมชมเขา แต่ทว่าเขาเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ตอนนั้นผมนึกขึ้นมาในใจ ผมยังไม่ได้ยินเสียงเขาเลย ผมอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เก็บเงียบเอาไว้กับตัว
เอาไว้ก่อนเถอะ ยังไงงานตอนนี้ก็สำคัญกว่า
พอถึงเวลาพัก ผมจึงปลีกตัวเงียบ ๆ ออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียงด้านนอกสตูดิโอที่ตั้งอยู่ที่ชั้นสามของกองบรรรณาธิการ ผมหาจุดเงียบ ๆ จุดไฟที่บุหรี่สีดำของตัวเอง สูดมันเข้าไปเต็มปอด ให้กลิ่นหอมเย็นของมันดับอารมณ์บางอย่างที่ผมรู้สึกว่ามันเฮงซวย
ในตอนนั้นเอง ตอนที่ผมกำลังดื่มด่ำกับบุหรี่ยี่ห้อโปรด แม้ว่าจิมมี่ คนรักของผมจะกล่าวตักเตือนหลายครั้งให้ผมเลิกสูบ แต่ขอโทษทีที่รัก ผมหยุดไม่ได้หรอก มันคือที่ดับเครียดของผม มันเหมือนเครื่องเล่นเพลงเครื่องโปรดที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันครบรอบสองปีที่คุณชอบ -- ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูแผ่วเบา
ผมไม่สนใจผู้มาใหม่ในตอนนั้น ใคร ๆ ก็มาสูบบุหรี่ที่นี่ ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอก
หูผมได้ยินเสียงจุดไฟแช็ก พร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมา แม้จะไม่สนใจในทีแรก แต่ผู้มาใหม่กลับเลือกจุดบุหรี่ยี่ห้อโปรดที่ผมไม่ได้ซื้อมันมานานแล้ว
ความสนใจของผมต่อผู้มาใหม่เริ่มมีมากขึ้น
มากขึ้นจนต้องหันไปมองในที่สุด
มันเป็นเขานั่นเอง
เกรย์ยื่นอยู่ห่างจากผมราวเมตรกว่า ๆ ได้ เขากำลังหายใจเอานิโคตินพวกนั้นเข้าปอด ไม่ได้สนใจผมอย่างเคย
ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร
ความรู้สึกผิดมันเกาะกินจนทำให้ผมอยากพูดหรือทำอะไรสักอย่าง ผมอยากขอโทษเขา
แต่เหตการณ์ตอนนั้นมันผ่านมานานมาก นานมากแล้วจนผมสองใจระหว่างทำเป็นเงียบ หรือควรจะขอโทษ แล้วรักษาความสัมพันธ์ของเราให้เป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อหลาย ๆ ปีก่อนแทน
ผมทะเลาะกับตัวเองอยู่นาน จนในที่สุดก็เลือกที่จะพูดอะไรสักอย่างออกไป
ถึงเราอาจจะเจอหรืออาจจะไม่เจอกันอีกก็ตามในอนาคต
“เฮ้..”
ผมทัก มองเขาหันมาที่ผมอย่างเชืองช้า
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ผมกลั้นใจ ถึงจะกล้าทักไปแล้ว แต่ความกลัวว่าเขาจะไม่ตอบกลับมามันก็มีมาก
“…”
เขายังคงจ้องผมไม่วางตา ด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเย็นชาคู่นั้น ดวงตาที่ผมเคยอิจฉา เพราะมันสวยมากและอีกอย่างคือมันซื่อตรงอย่างที่สุด แต่ในตอนนี้ มันใส แต่ไม่กระจ่างเหมือนเดิมเสียแล้ว
“อืม”
หลังจากที่นิ่งเงียบไปเกือบสองนาที ในที่สุดเขาก็ส่งเสียงอืม ออกมาเบา ๆ
“เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดี”
“หรอ...นายดูไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย”
“แล้วนายอยากให้ฉันเป็นยังไง ทอมป์สัน”
เขาเรียกผมด้วยนามสกุล แสดงระดับความห่่างเหินที่เขาต้องการ ผมชะงัก นั่นสิ ผมต้องการอะไรจากเขาอีกกันนะ จากเรื่องที่ทำลงไปทั้งหมด ผมต้องการให้เขาพูดว่าไม่เป็นไร คนเราทำผิดพลาดกันได้ ทั้งที่สิ่งที่ผมทำมันเป็นความผิด แต่มันไม่ใช่ความพลาด ผมจะพูดได้อย่างไรว่าความตั้งใจของผมคือความพลาด
ไม่ ผมทำด้วยเจตนาล้วน ๆ
“ฉันอยากให้นายสบายดี”
“ฉันสบายดี”
“โอเค” ผมรับคำ มองเขาสูบบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองทางเดิมที่ผมเคยมองก่อนที่เขาจะเดินเข้ามา “ฉันชอบกลิ่นบุหรี่ของนาย”
“…”
เขานิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะโยนบุหรี่ที่สูบยังไม่ถึงครึ่งมวนดีลงกับพื้น ขยี้มันให้ดับมอดด้วยรองเท้าบูทสีขาวพื้นดำ ก่อนจะจากไป
“ขอตัวนะ”
ผมรับคำในคอเบา ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าคงไม่ เขาจากไปเงียบ ๆ เช่นเดียวกับตอนเข้ามา ผมยืนนิ่ง ละเลียดบุหรี่ในมืออย่างใจเย็น ในขระที่ความคิดของผมกลับไม่นิ่งสงบอย่างที่ผมแสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย
ผมเคาะขี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่ ขี้เถ้าสีดำที่ติดอยู่กับที่เขี่ยบุหรี่เก่า ๆ น่าเสียดายที่ต่อให้ผมจะพยายามขยี้มันหรือปาดมันออกเท่าไหร่ ขี้เถ้าสีดำก็ยิ่งเปรอะที่เขี่ยบุหรี่เก่า ๆ นี้จนลบไม่ออกอยู่ดี
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in