ณ โรงเรียนของฉัน

     ห้องเรียนที่เงียบสงบถูกแปรเปลี่ยนเป็นร้านเสริมสวยขนาดย่อม ไม่ว่าจะเป็นเครื่องสำอาง ที่รีดผม นู่นนี่นั่นและต่าง ๆ ถูกวางกระจัดกระจายบนโต๊ะ 

แจน เพื่อนของฉัน เป็นคนที่แต่งหน้าเก่งมาก นอกจากการแต่งหน้าที่เลื่องชื่อแล้ว แจนก็ยังสามารถม้วนผมได้อีกด้วย

แจนม้วนผมให้เรา เรารู้สึกตัวเองโตเป็นสาวยังไงยังนั้น แต่เพราะว่าเพื่อน ๆ ต่างกระตือรือร้นในการแต่งหน้า เราเลยมีความจำเป็นต้องแต่งหน้าเองเพราะว่าจะได้รวดเร็ว และเหมือนกับได้ฝึกในสิ่งที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน

     กั้งเป็นคนที่คอยบอกว่า เอาอะไรทาก่อนทาหลัง เกลี่ยไหน ทำอย่างไร ในที่สุดก็เสร็จสัมบูรณ์ เราคิดว่ามันธรรมชาติดี 

    ตอนช่วงเลิกพิธี เพื่อน ๆ และรุ่นน้องต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับเรา เราได้ดอกไม้เยอะเกินคาดมาก ดีที่มีเธอคนนั้นมาคอยถือให้ เขาเตรียมถุงผ้ามาหนึ่งใบ พร้อมกับบอกว่า "เรารู้ว่าเธอต้องของเยอะแน่ๆ ก็เลยเตรียมถุงใบนี้มา"

    รูมเมทตอนอยู่ม.4 ซื้อยีราฟเป่าลมน่ารักมาให้ มันน่ารักมาก T_T จนรู้สึกว่าทำไมถึงน่ารักขนาดนี้นะ ทั้งคนให้และน้องตัวนี้เลย เพื่อนบอกว่าให้มันชื่อกะต้ากนะ เราหัวเราะ ถ่ายรูปร่วมกัน นึกถึงสองปีที่แล้วที่ได้มีโอกาสตื่นเช้าขึ้นมาเห็นหน้ากันทุกวัน จนตอนนี้ก็ต้องแยกย้ายกันไปเติบโต อดสงสัยไม่ได้ ทำไมถึงโชคดีได้มารู้จักกันแบบนี้

  

    ตอนถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ในรุ่นน่ารักจนอยากจะหยุดหายใจ ตอนถ่ายรูปรวมรุ่น รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วจังนะ วันนี้เป็นวันดี แต่ก็มีหลายอย่างที่รู้สึก มันสั้น สั้นจนใจหาย รู้สึกยังไม่ทำอะไรด้วยกันมากเท่าที่ควร อยากจะขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยตอนร้องไห้ ขอบคุณที่อยู่ให้บ่นว่าฟิสิกส์มันยากเกินไป ขอบคุณที่ทำให้การมาโรงเรียนตอนเช้า สนุกกว่าตอนนั่งเรียนอยู่ในห้อง

    แปลกมาก การที่ตื่นเช้าขึ้นมาเจอหน้ากันทุกวัน แล้วจู่ ๆ "การเติบโต" ก็ทำให้การพบเจอกันของเรามันลำบากมากยิ่งขึ้น

    แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยไม่รู้สึก

    คือ "ขอบคุณนะ ดีใจเสมอที่ได้มีโอกาสมาพบกับพวกเธอ :)"