ทุกช่วงชีวิตที่ผ่านมา ทุกคนมีวิธีเก็บความทรงจำของตัวเองที่แตกต่างกันไป บางคนก็ชอบถ่ายรูป บางคนโพสเรื่องราวชีวิตลงบนเฟสบุ๊คเพื่อรอแจ้งเตือนในปีถัด ๆ ไป บางคนชอบจดจำความรู้สึกจากบทเพลง และเรา เราชอบเขียน

ทุกครั้งที่มีพิธีจบการศึกษา ขั้นตอนการเขียน "เฟรนชิพ" เป็นพิธีนึงที่นิยม(รึเปล่า?!) เรารู้มานานแล้วว่าการเขียนเฟรนชิพมีมาตั้งแต่สมัยคุณพ่อคุณแม่เราเรียนอยู่ชั้นประถมนู้นแหละมั้ง 

ตอนที่เราจบม.ต้นเราก็ให้เพื่อนเขียนเฟรนชิพให้ นั่นแหละ เหมือนที่เคยทำตอนจบป. 6 เหมือนกัน

แต่จุดเริ่มต้นก็คือว่า... วันนั้นเราเก็บของในตู้ สิ่งที่หล่นลงมาคือซองจดหมาย จดหมายที่เขียนจ่าหน้าซองว่า "จากกล้วยหอมม. 1 ถึงกล้วยหอม ม.3"

ตอนนั้นแบบว่า โอ้โห ชั้นไปเขียนไว้ตอนไหนวะเนี่ย แต่ก็นั่นแหละ เราเปิดอ่าน แล้วเหมือนเห็นคนแปลกหน้าเขียนถึงตัวเอง

จำไม่ได้เลยว่าตอนยังเป็นเด็กทำไมมีพลังแห่งความสดใสเยอะขนาดนั้น

ตอนนั้นเลยตระหนักได้ถึงตัวตนของตัวเองที่อาจจะโดนอะไรบางอย่างดูดกลืนหายไปตามกาลเวลา อาจจะเป็นด้วยประสบการณ์ที่มากขึ้น ช่วงวัยที่มากขึ้น ความเจ็บปวด ความชินชา หรือแม้แต่ความสวยงามอะไรบางอย่างที่ผ่านเข้ามา

ในเนื้อหาของจดหมายที่จ่าหน้าถึงตัวเองก็ทำนองให้กำลังใจแล้วมันสามารถปลอบประโลมคนที่จะสอบเข้าโครงการวมว.ได้แบบได้จังหวะพอดี(55555)

พอเราขึ้นม.ปลาย เราเลยตั้งใจว่า เราจะเป็นบุรุษไปรณีย์ เก็บจดหมายให้เพื่อนๆ ในระยะเวลา 3 ปีนี้เอง!!

ตอนแรกลังเลมากว่าจะทำดีมั๊ย แต่ตอนเราดูหนังเรื่องหนึ่งเราเคยได้ยินประโยคว่า "ถ้าลังเลว่าจะทำหรือไม่ทำ ให้เลือกทำ แล้วคุณจะได้เปรียบกว่า"

และถ้าเราไม่ทำ เราต้องเสียดายมากๆแน่

เราก็เลย...บอกเพื่อน!! ว่าให้ส่งจดหมายเรานะ ส่งทุกเทอม เทอมละ 1 ฉบับ และทุกคนสามารถส่งแบบไปรเวทให้รายบุคคลได้ด้วย 

และเพื่อความปัง เราเลยคิดว่า เป็นสร้างเป็นเหมือนโปรเจคซะเลยโดยเราตั้งชื่อโปรเจคว่า 

เพื่อน ๆ ก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้าง ตามความสะดวกและสมัครใจ แต่ว่าเราไม่ได้กังวลขนาดนั้นนะ เพราะอย่างที่บอกไปข้างต้น ทุกคนมีวิธีเก็บความทรงจำในแบบของตัวเอง เราแค่อยากแชร์วิธีการเก็บความทรงจำที่เราคิดว่ามันดีที่สุดของเราให้ทุกคนได้สัมผัสกับความรู้สึกดี ๆ นี้บ้างเท่านั้นเองงงง!! 

ปรากฏว่า วันนี้ เรามีจดหมายจากเพื่อน ๆ ชั้น ม.6/5 ถึง 139 ฉบับ อีกครั้ง หนึ่งร้อยสามสิบเก้าฉบับค่าาาาา (ร้องไห้น้ำตาไหล รู้สึกมิชชั่นชีวิตคอมพลีส)

ฮือออออออ...เยอะเกินคาด เยอะมากมาย ความใฝ่ฝันในการเป็นบุรุษไปรณีย์ของชั้นลุล่วงแล้วทุกคนนนนน 

สุดท้ายนี้...ทุกคนลองหาวิธีเก็บความทรงจำที่ดีที่สุดของตัวเองกันดูนะคะ

ในอนาคตกลับมาดู กลับมารื้อฟื้นอาจจะตลก 

สิ่งที่ชอบในตอนนี้อาจจะกลายเป็นเพียงสิ่งที่เคยชอบ 

จดหมายที่เคยเขียนว่าเพื่อนกันตลอดไป ตอนนั้นเดินผ่านกันอาจจะลืมหน้ากันแล้ว

ความรู้สึกที่ผ่านเลยไปตามกาลเวลาอาจจะเลือนหายไปบ้าง

ถึงจะฟังดูน่าเสียดายหน่อยที่ในอนาคตอาจจะไม่มีมันแล้ว แต่เราว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ความรู้สึกเหล่านั้นในช่วงเวลานั้น มันเกิดเกิดขึ้นจริง