มิโซะเลือด (In the Miso Soup)
ริว มูราคามิ เขียน
วิลาส วศินสังวร แปล
...โตเกียวเปรียบเสมือนห้างสรรพสินค้าแห่งเซ็กส์
สรุปอย่างคร่าว, ตำรวจพบศพนักเรียนหญิงมัธยมปลายในจุดรวบรวมขยะเช้าตรู่วันที่ 28 ธันวาคมในย่านคาบูกิโจ เขตชินจุกุ, ความสัมพันธ์ประหลาดๆ ของตัวละคร และการเปลี่ยนแปลงอันแสนสั้นอย่างสิ้นเชิงในชีวิตของ 'เคนจิ' Nightlife guide และนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันน่าสงสัย ตลอดสามคืนก่อนวันสิ้นปี, ฤดูหนาว ปีใหม่ และสถานบันเทิง จะยังคงน่ารื่นรมย์สำหรับเราอยู่อีกหรือเปล่า?
หากอ่านแค่ปกหลัง เราคงคิดว่าเป็นนิยายฆาตกรรม ตามหาฆาตกร กระบวนการสืบสวน ตามหาคนร้าย แต่มิโซะเลือดดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น หนังสือเล่มนี้ตีแผ่สังคมและวัฒนธรรมญี่ปุ่น-อเมริกัน ผ่านความสัมพันธ์ระหว่างไกด์ชาวญี่ปุ่นและนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันคนหนึ่งในย่านคาบูกิโจที่อัดแน่นไปด้วยสถานบันเทิงทุกรูปแบบ ตีแผ่และตั้งคำถามกับสังคมและค่านิยมของชาวญี่ปุ่นผ่านเลนส์อุตสาหกรรมเซ็กส์ ไปจนถึงจุดเริ่มต้นอันวิปลาส บิดเบี้ยว ของความไร้เดียงสาที่สร้างความผวาให้กับผู้ใหญ่ หากแต่สายเกินแก้เสียแล้ว
แม้ดูเหมือนจะเน้นไปที่เรื่องราวของตัวละคร ปมภายในจิตใจ และจิตวิทยาเสียมากกว่า แต่ก็มีฉากฆาตกรรมให้ได้อ่านเหมือนกัน (แน่นอนว่าตอนอ่านแอบตกใจ เพราะมาแบบกะทันหันมาก ฮา) Trigger warning ตัวโตๆ ว่า gore วิปริต โรคจิต และผิดมนุษย์มาก มีแค่ฉากเดียว แต่หลายหน้า ทำเอาอึดอัดและสะอิดสะเอียน ส่วนตัวเราค่อนข้างชอบพาร์ทหลังที่ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาและอ้างว้าง นิยายเล่มนี้ถูก published ในปี 1997 ทว่าเรายังรู้สึกว่าทัศนคติภายในเรื่องคล้ายคลึงและรีเลทกับสังคมในปัจจุบันอย่างมาก ไม่ได้เข้าใจยากอะไรเท่าไร แต่คำถามเดียวหลังจากเราอ่านจบคือ ทำไมต้อง 'มิโซะเลือด' กันนะ...
Some quotes from In the Miso Soup
" โดยพื้นฐานแล้ว คนที่รักหนังสยองขวัญเป็นคนเบื่อชีวิต พวกเขาอยากถูกกระตุ้น และพวกเขาอยากทำให้ตัวเองสงบ เพราะเมื่อหนังที่สยองขวัญมากๆ จบลง คุณจะรู้สึกเบาใจว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ และโลกยังดำรงอยู่อย่างที่มันเคยเป็น นั่นคือเหตุผลที่แท้จริงที่เราดูหนังสยองขวัญ "
มิโซะเลือด, หน้า 168
" พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ และรัฐบาล สอนวิธีในการใช้ชีวิตให้คุณอยู่อย่างซึมเศร้าและน่าเบื่อหน่ายราวกับทาส แต่ไม่มีใครสอนคุณว่าจะใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติสุขได้อย่างไร "
มิโซะเลือด, หน้า 66
" เราไม่ได้มีชีวิตอยู่ในแบบที่คุณบอกเรา เพราะเราเกรงว่าหากเราทำ เราจะโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่แบบคุณ และความคิดนั้นก็ทำให้เราแทบทนไม่ได้ สำหรับคุณมันไม่เป็นไร เพราะอีกไม่นานคุณก็จะตาย แต่เรายังมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกห้า สิบ หรือหกสิบปี ในประเทศที่น่ารังเกียจเช่นนี้ "
มิโซะเลือด, หน้า 175
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in