ได้เข้าไปอ่านสเปซของคนคนหนึ่ง 

เราอ่านแล้วรู้สึกชอบวิธีการคิด ภาษา และอารมณ์ ในการถ่ายทอดของเขา

จนอดไม่ได้ที่จะกล่าวถึง

ด้วยภาษาเขียนที่ง่าย คล้ายมีเสียงหัวเราะเบาๆแทรกอยู่ระหว่างคำนั้นๆ

บางครั้งมันมาพร้อมคำตัดพ้อ ที่มีสีหน้ายุ่งๆของคนที่กำลังขบคิดลอยเข้ามา

และหลายครั้งมันมาพร้อมกับคำถาม อ่านแล้วเหมือนเป็นจุดคำถามที่อยู่ในใจของเขา

เป็นปัญหาที่เขาค้นหา และพยายามจะตอบด้วยตนเอง

ชายคนนี้ชื่อ ชาย (Child - เก๋ไหมล่ะ?)

เราไม่ได้รู้จักเขามากมาย หรือไม่รู้จักเลยน่าจะเหมาะกว่า

เพราะชายเป็นเพื่อนของเพื่อนเราอีกที, สาวน้อยสุดอึ๋มแห่งรั้วจามจุรี

คืนนี้ ชายเขียนอะไรไว้ด้วยภาษาง่ายๆเช่นเคย

แต่ในภาษาง่ายๆของเขา มักมีอะไรที่มันไม่ง่ายนักที่ใครต่อใครจะมานึกถึง ในวัยขนาดนั้น

ขอยกมาบางตอนแล้วกัน

"ผมไม่ได้ใส่นาฬิกาข้อมือมานานแล้วหล่ะ

ตอนเรียนตั้งกะประถมถึงมอต้น ผมใส่มันตลอด เพราะพ่อบอกให้ใส่ไว้ 

แต่พอกลับโตขึ้น ตั้งแต่เรียน มอปลายมา ก็ไม่ได้สวมมันอีกเลย 

หรือเพราะผมไม่เชื่อฟังพ่อแล้วก็ไม่รุ้ 555"

"บางครั้ง....นาฬิกาของเรา กับนาฬิกาของโลก อาจจะไม่ตรงกัน  

เราเคยชินอยู่กับการใช้เวลาของโลก เวลาของโลกในที่นี้ หมายถึง เวลาที่มนุษย์โลกติดยึดอยู่กับมัน  คือ เวลาของชีวิต เชื่อว่าถูกกำหนดโดยมนุษย์แน่นอน"

"รุ้สึกว่าตั้งแต่เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเองได้บ้างแล้ว ก็ไม่ได้เอาเรื่องเวลา

มายึดติดกับตัวเองซักเท่าไหร่ สงสัยเลยทำให้เป็นคนแบบนี้ หรือไม่ก็เป็นคนแบบนี้ 

เลยไม่ชอบดูเวลาแน่นอนมันซะเลย"

"...แต่เชื่อว่า นาฬิกาอยู่ในตัวเราอยู่แล้วหล่ะ ตามสัญชาตญาณที่บอกเราว่า 

ตอนนี้เราควรทำอะไรและไปไหน นาฬิกาแต่ละคนไม่เหมือนกันแน่นอน 

คงเป็นนาฬิกาอันนี้แหล่ะที่เราไม่ต้องตอบคำถามคนอื่น เรื่องเวลา..."

อ่านจบ

เราได้กลับมาคิด เรื่องของตัวเองในสมัยยังเด็ก

เพราะตอนนั้น เราอยากได้นาฬิกามาก

เห็นเพื่อนมี อยากมีบ้าง

อยากได้รูปโดเรมอน สีฟ้าสุดเก๋ไก๋

เซลเลอร์มูน สีเหลืองสดใส

หรือแม้กระทั่ง มิกกี้เม้าโลโก้สุดแพง

แต่นาฬิกาเรือนแรกที่เราได้มา เราได้ของ Guess 

หน้าปัดเป็นรูปคนตีกอล์ฟใส่เสื้อลายสก๊อต และใส่หมวกบัลเลต์

ซึ่งไม้เหล่านั้นจะเปลี่ยนท่าวงสวิงเป็น เข็มยาว และเข็มสั้น อย่างโปรชั้นดี

ที่จำได้แม่น เพราะมันไม่ใช่เซลเลอร์มูน!!!

นาฬิกา พอเราได้มันมา เรามักทำมันหายหรือตกแตกตลอด

ไม่ว่าจะเป็น พี่โปรกอล์ฟ

                     นาฬิกาสีฟ้าใส รูปปลาในขวดโหล เวลาปลาหายใจ จะกลายเป็นเวลา(เก๋ไหมล่ะ?)

                     นาฬิกาบ้าน บ้านแบบดิจิตอล เปิดปิดได้รูปหุ่นกันตั้ม หุ้มด้วยพลาสติกสีแดง

ทุกคนที่บ้านบอกว่าเราเป็นคนไม่รักษาของ (ก็บอกแล้วอยากได้เซลเลอร์มู๊น!!)

พ่อบอกว่า รอให้โตก่อน แล้วพ่อจะซื้อให้

เราทนไม่ได้ อยากได้มาก ถึงกับเคยไปหยิบนาฬิกาของคนอื่นมาใส่ (ทั้งๆที่มันเป็นนาฬิกาสนูปปี้!)

วันนั้นเป็นวันเวลาที่มันถูกหยุดไว้ในความทรงจำ และมันส่งผลไปถึงสันดาน เพื่อเตือนเรารู้เสมอว่า 

การไปหยิบของของคนอื่นมาใส่โดยไม่รับอนุญาต นั่นก็เรียกได้ว่า "การขโมย"

ซึ่งมันแสนเจ็บก้น และน่าอับอาย

พอโตขึ้นมาเรามีนาฬิกาไม่กี่เรือน เราใส่มันซ้ำๆจนเหม็นกลิ่นเหงื่อ

แต่เราก็ยังไม่อยากจะเปลี่ยน 

เราก็แค่เพียงทำความสะอาด พอแห้งก็ใส่ได้อีกครั้ง

คราบเหงื่อตรงสายนาฬิกา ที่เรามองดูระหว่างที่ทำความสะอาด

ทำให้รู้สึกว่า "ฉันได้ใช้เวลา"

โตมาขนาดนี้ไม่ค่อยได้ทำอะไรหายมากมายเหมือนแต่ก่อนแล้ว

นอกเสียจาก 

เวลา

ที่ทำให้เราสำเหนียกรู้ว่า "ต้องรักษามันให้ดี กว่านาฬิกา"

ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก

เรายังคงนอนไม่หลับ

พีเอส - ขอขอบคุณ คุณชาย มา ณ โอกาสนี้ด้วย 
เผยแพร่ครั้งแรก  ณ เวปไซต์แห่งหนึ่ง ปี 2006/04/17

ปล. ตอนนี้ชายด์แต่งงานกับภรรยาน่ารักและมีลูกสาวแล้ว 1 คน เขายังเป็นคนที่ตั้งคำถามน่าสนใจเสมอ เรายังคงเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยบลอกเกอร์รุ่นแรก จนปัจจุบันนี้ แต่เราไม่เคยได้เจอกันเลย