12 สค 61

แม่..คำนี้ยิ่งใหญ่นัก
แม่อยู่กับเรา..จนเราแค่ 5 ขวบเอง

ภาพที่จำได้
แม่ชอบทำข้าว โปะด้วยไข่เจียว (แบบรวนๆ)
ป้อนข้าวเราที่หน้าบ้าน

แม่เป็นผู้หญิงท้วม ตาโตๆ
มีภาพแม่ส่าวๆ เล่นดนตรีแบบหีบเพลง
แม่ก็มีความอาร์ตนะ เท่จัง

สมัยก่อน เราอยู่บ้านตึกแถว
ใกล้วงเวียน 22 ถ.ไมตรีจิตต์
คนจีนจะสบายๆ
ไม่ต้องล็อกประตูบ้าน
กิจวัตรต่างๆ ก็อยู่หน้าบ้าน
แล้วก็ยืน นั่ง พูดคุยกัน
ไม่ต้องกลัวภัย จากคนแปลกหน้า

วันหนึ่งเราจำได้ มีคนขี่มอไซค์มา
แล้วมาแจ้งข่าวร้าย
ตอนเด็กเรายังไม่เข้าใจ

แต่เห็นอาม่าร้องไห้
พ่อพิงบันไดบ้านหลังบ้าน แล้วก็ร้องไห้
อาโกว น้องสาวพ่อ
กำลังอาบน้ำให้พี่หรือน้องในอ่างไม้
ก็ร้องไห้ ..

ทุกคนร้องไห้ แต่เราเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ

เราพี่น้อง ยืนเรียงกัน ในงานของแม่
ญาติๆ ใครเห็นก็สงสาร

แม่คลอดน้องคนเล็ก และเสียเลือดมาก
ย้ายมา รพ จุฬา แต่ไม่ทันกาล..

กาลเวลาผ่านมาร่วม 50 ปี
เราพี่น้องต่างเติบโต
ภายใต้ร่มเงา ความรักของครอบครัว
การดูแลของญาติพี่น้อง
และการหล่อหลอมจริยธรรมที่ดีงาม

เรียนใน รร. มหาลัย ที่บ่มอบรม
ให้เรามีวิชา ให้เรามีงานดี
ให้เราดูแลครอบครัว
และพี่น้องกันและกันมาถึงวันนี้
..
..