ผมนั่งอยู่หน้าร้านฟูบาร์ ซอยรามบุตรี

คุยกับสาวเชียร์เบียร์ ในชุดสีเหลืองอำพัน

ยูนิฟอร์มเหมือนกับเบียร์ยี่ห้อหนึ่งนั่นล่ะ

ระหว่างรอเพื่อนคุยกับฝรั่งในร้าน

ผมเลี่ยงออกมาซื้อไก่ปิ้งกับข้าวเหนียว

เรานั่งกันบนขอบฟุตบาทเย็นเยียบ...

พื้นถนนเจิ่งนอง กลิ่นหลังฝนอบอวล

มีบุหรี่ไหม? 

เราไม่สูบบุหรี่ เป็นภูมิแพ้

เธอมองผมแล้วยิ้ม ก่อนยกเบียร์ขึ้นดื่ม

ผมหันไปสบตาเธอ เม็ดฝนอาบไล้สองแก้ม แก้มที่แดงระเรื่อเข้มขึ้นชัดเจน

ผมสีทองคล้ายฟองเบียร์ที่เธอดื่ม

เจาะหูใส่ตุ้มหูทำจากหยก 

ไม่ง่วงหรอทำงานดึกๆ

ง่วง ก็นอนกลางวันเอาสิ

แล้วกลางคืนแกทำอะไร ?

ปกตินอน และเขียนหนังสือ

แกเป็นนักเขียนเรอะ?

จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ เราอยากได้ซีไรต์

อ๋อ เราเคยอ่านน้ำพุ อ่านแล้วเศร้าดีว่ะ

เธอเหมือนน้ำพุหรอ? ผมเอ่ยถาม

ไม่เชิง มีบางสิ่งคล้ายกัน

เราชอบชีวิตอิสระ แม้ไม่ติดยา

แต่เราไม่เคยได้ออกจากกรงเลยสักครั้ง

เป็นนกแก้วนกขุนทองว่างั้น?

เธอสบตาผมแล้วหัวเราะ

ก่อนหยิบบุหรี่อาร์กติก แบล็ค รสมิ้นท์

จุดกับไลท์เตอร์สีน้ำเงินยวง เปลวไฟสว่างวาบ

เผาไหม้บุหรี่ กลิ่นมิ้นท์อ่อนๆโชยตามกระแสลม

อัดบุหรี่เข้าปอด พ่นควันลอยสู่ฟ้า

คืนนี้ฟ้ามืดทึมทึบ ไร้ดาวบนผืนฟ้า

ภายใต้ท้องฟ้าสีดำ บนถนนข้าวสาร

เขียนเรื่องผู้หญิงกลางคืนบ้างสิ

เขียนเรื่องเราก็ได้ เราให้เขียน . . .

อืม เสร็จแล้วจะเอามาให้อ่าน

เขียนแย่หน่อยนะ เราไม่ได้มาที่นี่บ่อย

ผมตอบพร้อมถามประโยคสุดท้าย

เพราะเธอต้องรีบไปเก็บร้านและพักผ่อน

เธอชื่ออะไร? เราจะได้เจอกันอีกไหม?

ผมถามพร้อมรอคำตอบ

ในลำคอแห้งผาก น้ำสีอำพันบาดคอ

การรอคอยคำตอบช่างเนิ่นนาน

นานเสียยิ่งกว่ารอรถไฟไทยไปพัทลุง

ไม่ต้องรู้หรอก พรุ่งนี้แกก็ลืมเรา . . .

เธอพูดพร้อมทิ้งบุหรี่ลงพื้นคอนกรีต

เหยียบจนแบนบุบบี้ ก่อนโบกมือลาผม

และเดินลับหายเข้าไปในมวลหมู่เก้าอี้

ผมมองเธอเดินหายไปต่อหน้าต่อตา

กลิ่นมิ้นท์ยังอบอวลอยู่รอบตัวผม

ก่อนเสียงเพื่อนเรียกปลุกให้ตื่นจากภวังค์

เมื่อกีัมึงนั่งทำเหี้ยอะไรว่ะ กูเห็นนั่งพูดคนเดียว?

ึมึงคุยกับกรวยจราจรรู้เรื่องหรอ?

เพื่อนอีกคนสมทบขึัน

ผมสับสน สาบานได้ว่าเมื่อกี้เธอมีตัวตนจริงๆ

หรือว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่จริง . . .

ทั้งหมดผมแค่นั่งคุยกับหญิงสาวในอุดมคติ

ความสัมพันธ์ไร้ชื่อนี้ใครจะเอื้อนเอ่ย . . .

ผมสลัดเรื่องเธอทิ้ง ก่อนเดินออกจากซอยรามบุตรี ไปสมทบกับเพื่อนที่รอรถเมล์ฟรีกันอยู่

ระหว่างทางกลับหอ เพื่อนชะโงกคอไปอ้วก

ผมนั่งเบาะหลัง นั่งอ่านสมุดบันทึกที่เขียนไว้

ไม่มีชื่อเธอในสมุด ไม่มีเรื่องราวของเธอ

“ห รื อ ว่ า เ ธ อ ไ ม่ เ ค ย มี อ ยู่ จ ริ ง“