เธอคนนั้นหัวเราะ หลังจากปล่อยให้ผมจีบตามใจชอบจนหมดมุก เธอก็หัวเราะออกมา แล้วเอ่ยคำพูดโหดร้ายทั้งใบหน้ายิ้มแย้มราวเทพธิดา

"อย่าพยายามเลย จีบฉันแบบนี้เสียแรงเปล่าน่า" เธอว่าอย่างนั้นแล้วมองหน้าผม ในดวงตานั้นมีเพียงความสงบเฉยชา 

ใจผมล่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ผมโดนปฏิเสธอย่างนั้นหรือ ใจที่ตอนนี้ร่วงไปอยู่ที่ปลายเท้าเจ็บจนชา ทรมานจนผมไม่ได้รู้สึกเลยว่ามือของผมที่กุมมือเธอไว้นั้น ยังไม่ได้ถูกแกะออกจากที่ของมัน

เธอคนนั้นละสายตาเฉยชาออกจากในหน้าของผม แล้วจูงมือผมให้เดินออกไป 

"คุณจีบฉันผิดวิธี" เธอว่าอย่างนั้น ในขณะที่พาผมซึ่งมึนชาด้วยความผิดหวังก้าวเดินไป 

"ฉันชอบเรื่องธรรมดา" เธอว่าต่อ "ถ้าคุณจีบฉันถูกวิธีมันจะเป็นอย่างนี้" เธอเดินต่อไป

ผมไม่ได้ตั้งใจฟังที่เธอพูดเท่าไร...อันที่จริงเธอเองก็คงรู้ แต่เธอก็ยังว่าของเธอต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเย็นสบายของเธอ

"คุณควรพาฉันมาเดินเล่นอย่างนี้ ไม่ต้องเตรียมอะไรมากมาย ฉันชอบความสงบ" เธอเดินไป ประสานมือของเธอเข้ากับมือที่จับจูงอยู่ของผมให้แน่นข้ึน "พอฉันสงบใจ ฉันก็จะเผลอจับมือคุณอย่างนี้" เธอชูมือข้างที่เกาะกุมกันแนบแน่นขึ้นราวกับจะโอ้อวดต่อผม

"ถ้าโชคดีเจอรถไอศกรีมของโปรดของฉัน ฉันก็จะร่าเริงขึ้นนิดหน่อย" เธอดึงผมไปยังรถขายไอกรีมที่ว่า สั่งไอศกรีมให้ตัวเองโคนหนึ่ง เป็นไซส์ใหญ่พิเศษที่ผมรู้ว่าเธอจะกินไม่หมด แต่ผมไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงแต่ส่งเงินให้คนขายไอศกรีมไปตามแรงกระทุ้งที่อีกฝ่ายใช้ศอกถองมาเบาๆ 

เธอคนนั้นรับไอศกรีมมา แล้วว่าต่อ

"ฉันจะสั่งไอศกรีมไซส์ที่ฉันกินไม่หมด" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นบนใบหน้าสงบเฉยนั้นวูบหนึ่ง

"จงใจเลือกรสที่คุณชอบ กัดไปคำหนึ่ง แล้วแบ่งให้คุณกัดอีกคำ แบบนี้" เธอทำอย่างที่ปากว่า กัดไอศกรีมในมือคำหนึ่ง แล้วยื่นส่วนที่เหลือมาตรงหน้าผม ผมกันมันคำหนึ่งที่รอยกัดของเธอ ใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ตื่นเต้นกับการจูบทางอ้อมราวกับเด็กมัธยมหัดมีความรัก

เธอดึงไอศกรีมกลับไป กัดมันไปอีกคำด้วยสีหน้าปกติธรรมดา ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่ามือที่จับจูงผมอยู่ของเธอเลื่อนขึ้นมาคล้องแขนผมไว้าอย่างแนบชิด 

เธอพาผมเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง เมื่อเดินไปสักพักผมก็รู้สึกว่าเธอผ่อนแรงที่ใช้นำผมลง แขนของเรายังคงเกี่ยวกันแนบชิด แต่ไม่มีใครนำใคร เราเพียงแต่เดินไปด้วยกัน ราวกับผมรู้ทางที่เธอจะเดินไป และเธอเองก็รู้ทางที่ผมจะเดินไปเช่นกัน 

เรานั่งลงที่ม้านั่งริมทางตัวหนึ่ง ม้านั่งธรรมดาที่วางไว้เพื่อให้คนนั่งพักเหนื่อย มันไม่ได้อยู่ในจุดที่งดงามที่สุดดังเช่นจุดที่ผมสารภาพรักกับเธอ แต่มันอยู่ในจุดที่พอเหมาะพอดีอย่างที่สุดสำหรับใครก็ตามที่ต้องการที่พักขาหลังจากเดินมาพอประมาณ

ผมมองคนข้างตัว ในหน้าเรียบนิ่งของเธอคนนั้นมีรอยยิ้มฉาบไว้บางเบา ผมรู้สึกว่าถ้าผมขอความรักคนตรงหน้านี้อีกครั้ง คำตอบของเธอจะเป็นการตอบตกลงอย่างแน่นอน แต่ก่อนที่ผมจะกล่าวอะไรออกไปนั้น เธอคนนั้นก็เป็นฝ่ายเปิดปากขึ้นก่อน 

"เป็นยังไงคะ บรรยากาศดีกว่าที่คุณเตรียมไว้ถมเถเลยใช่ไหม" เธอยิ้ม

"ดีกว่ากันมากจริงๆครับ" ผมตอบรับ กลืนคำขอความรักที่กำลังจะเอ่ยลงคอไป คนตรงหน้าถามกลับมาแบบนี้ผมจะมีหน้าเอ่ยคำพูดพวกนั้นอีกได้อย่างไร ดูยังไงผมนี่ก็กำลังโดนเธอข่มด้วยเทคนิคการจีบสาวที่เหนือกว่าชัดๆ ผู้หญิงที่ผมรักยังคงยิ้ม มองผมอยู่ด้วยดวงตาสงบนิ่ง

"เอ้า! ฉันรอนานแล้วนะ ต้องให้ฉันพูดขอตัวเองเป็นแฟนแทนคุณด้วยหรือเปล่า" เธอว่า 

ผมสะดุ้ง

"ผมขอคุณเป็นแฟนได้อย่างนั้นหรือครับ?" 

เธอถอนหายใจ 

"ถ้าฉันยังต้องตอบคำถามนั้นอีกล่ะก็ ฉันต้องขอตัวเองเป็นแฟนแทนคุณจริงๆแล้วล่ะ..."