“จีฮุนอ่า น่ารักจังขอกัดได้มั้ย”
“อ้าก! เจ็บนะเว้ย จินยอง”
ถึงเหตุการณ์จะผ่านมานานพอสมควรแล้วแต่เวลาเห็นจินยองอยู่กับจีฮุนแล้วก็อดนึกถึงไม่ได้ ตอนนั้นในรายการที่จีฮุนใส่หมวกน่ารักสีชมพู หมวกน่ารักไม่พอคนใส่ยังน่ารักอีก ทำเอาจินยองทนไม่ไหวเลยขอกัดไปทีนึง
ทีจีฮุน ขอกัดแค่ทีเดียว
ทีเค้านะ ไม่เคยจะขอ
กัดไม่ยั้งเลยสักคืน
“อื้อ จ-จินยอง” เสียงทุ้มต่ำที่แหบพร่ากำลังครางในลำคอ คนด้านล่างของตัวเองไม่ยอมหยุดขยับสะโพกเข้าออกแม้แต่วิเดียว ถึงแม้ว่าใบหน้าเล็กนั้นจะซุกไซร้ตามแผงอกเค้าและทำรอยอยู่
“อ-อื้อ! อย่ากัดได้มั้ย!” เอ่ยเสียงดังใส่คนเด็กกว่าไปแต่ก็ได้รอยยิ้มกว้างๆกลับมา ก่อนที่ใบหน้าเล็กจะก้มลงดูดคลึงผิวเนื้อสีน้ำผึ้งให้เป็นรอยแดงอีกครั้งสลับกับลิ้นร้อนไล้วนขึ้นมามอบความชื้นแฉะให้ยอดอกสีชมพูนิ่ม
“จ-เจ็บ จินยอง เจ็บ” เอ่ยบอกแต่ก็ไม่เป็นผล จินยองยังคงดูดคลึงและกัดสร้างรอยบนตัวเค้า
“พี่อูจิน พี่น่ารักมากๆเลยนะครับ” พูดพร้อมยืดตัวขึ้นไปมอบจูบแสนหวานให้กับอูจิน ริมฝีปากอิ่มของทั้งคู่แลกความอุ่นให้แก่กัน ขบเม้ม ดูดคลึงจนเกิดเสียงน่าอาย ลิ้นร้อนแลกกันอย่างโหยหา ถึงแม้จะจูบหรือไล้ร่างกายของอูจินจนยุ่งก็ตามแต่จินยองไม่ยอมหยุดขยับสะโพกเข้าออกเลย
“พี่น่ารักจริงๆนะครับ” บอกอีกครั้งก่อนจะจูบซับเหงื่อที่ขมับข้าง
“น่ารักจนผมอยากกัดเลย”
“อ-อ้า! จินยอง!” จิกเล็บยาวที่หลังอย่างโมโห ฟันซี่คมของจินยองกัดเข้าที่ต้นแขนของเค้า
“ซี๊ด พี่มันน่ามันเขี้ยวหนิครับ”
“นายมันก็เห็นคนไหนน่ารักก็กัดไปหมด อ-อื้ออ” ไม่ฟังให้จบจินยองปิดปาดอูจินด้วยริมฝีปากอิ่มอีกครั้งก่อนจะโน้มตัวลงกับเตียงให้แผ่นหลังของอูจินติดกับผืนผ้าปูสีอ่อน
“ไม่จริงซะหน่อย” จินยองใช้นิ้วเรียวเกลี่ยไปตามกรอบหน้าที่เต็มไปด้วยหงาดเหงื่อของอูจิน อูจินคงจะไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองในเวลานี้น่ารักแค่ไหน ดวงตาเรียวที่หางตาชี้ขึ้นทำให้สายตาที่มองมาที่เค้านั้นช่างยั่วยวน สันจมูกที่ได้รูปนั่น และไหนจะริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อที่คอยเชิญชวนเค้าให้ลิ้มรสชาติอยู่เสมอ ไหนจะแก้มแดงๆ การหายใจถี่ๆนี่อีก
อูจินน่ะ น่ารักเป็นบ้า
“พี่คิดถึงตอนนั้นใช่มั้ยล่ะ”
“ต-ตอนไหน นี่!” ตะหวาดใส่คนด้านบนเพราะจู่ๆก็กระแทกเข้ามาโดยไม่ได้ทันตั้งตัว
“ตอนผมชมพี่จีฮุนไง แล้วผมก็กัดพี่เค้า” จินยองยกยิ้ม ช่วงล่างเริ่มขยับเข้าออกอีกครั้งมันแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ จนอูจินต้องจับแขนเค้าที่ยันกับพื้นเตียงไว้เป็นหลัก ร่างผอมบางแต่มีกล้ามเนื้อของอูจินขยับตามแรงกระแทกที่ช่วงล่าง จินยองมองภาพนั้นอย่างไม่วางตา ไม่สิ มันไม่สามารถจะวางตาได้เลย
“ผมแค่แกล้งพี่เล่น ตอนนั้นพี่อยู่ในห้องด้วยจำไม่ได้หรอ”
“อ-อื้อ จำได้ แล้วยังไง”
“ก็แค่อยากจะเตือนพี่ไว้”
“ถ้าไม่หยุดน่ารัก จะโดนแบบพี่จีฮุนไง” จินยองโน้มหน้ามากระซิบที่หุของอูจินด้วยเสียงแหบพร่า
“พี่จีฮุนผมยังขอกัดนะ”
“แต่กับพี่อะ ถ้ามัวแต่เสียเวลาขอ ผมก็จะทนไม่ไหวไง”
#SSPDFIC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in