ชีวิตในมหาวิทยาลัยของ "ซ่งเฝ่ย" ไม่มีอะไรแปลกใหม่

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดมีเพียงหนึ่งเดียว

คือ "ชีเหยียน" แฟนเก่าบ้าเรียนที่ตัดยังไงก็ไม่ยอมขาด

เดิมทีคิดว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยจะผ่านไปอย่างเรียบง่ายไร้กังวล

กระทั่งวันที่ “เพื่อนนักศึกษากินคน” พุ่งเข้าไปในสนามสอบ

จู่ๆ ไวรัสซอมบี้ก็ระบาดไปทั่วทุกหนแห่งอย่างรวดเร็ว

การติดต่อสื่อสารทั้งหมดถูกตัดขาด เขตมหาวิทยาลัยกลายเป็นนรกบนดิน

ซ้ำร้ายโชคชะตายังเล่นตลก

ให้ซ่งเฝ่ยกับชีเหยียนกลายมาเป็นเพื่อนร่วมสมรภูมิ

พวกเขาไม่ใช่ปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้

ทำได้เพียงอาศัยสติปัญญาและความเด็ดเดี่ยว

เรื่องรักพักไว้ก่อน (ถึงแฟนเก่าจะตามหยอดไม่เลิกก็เถอะ)

เรื่องเรียนไว้ทีหลัง ขอแค่ยังมีอารมณ์ขัน

และสู้เพื่อเอาชีวิตรอดได้เป็นพอ!

ก็ออกตัวก่อนว่าเราไม่เคยอ่านงานของคนเขียนคนนี้มาก่อนค่ะ คนเขียนคนเดียวกับคู่จิ้นรักพลิกล็อค ซึ่งเราก็คิดว่าคงจะอ่านเร็วๆนี้แหละ (มั้ง) 55555 แต่นั่นแหละ ตารางทลายกองดองของเราไม่แน่นอน เรียกว่าไม่มีตารางจะดีกว่า หยิบมาอ่านมั่วซั่วนั่นแหละค่ะ

เรื่องนี้เป็นแนวซอมบี้ค่ะ สี่เล่มจบ อย่างชื่อบอกเลยว่า เป็นแนวซอมบี้เซตติ้งมหาวิทยาลัย ต้องบอกว่าเราค่อนข้างประทับใจเลย คือมันมีทั้งความหนักหน่วงของการหนีตาย คงมู้ด Survival ได้ดีมาก แต่แอบคิดว่าตัวละครเยอะไปนิดนึง เราจำไม่ค่อยได้ว่าแต่ละคนเป็นยังไงเท่าไหร่ ในความหนีตายแบบหนังซอมบี้ เราคิดว่านอกจากส่วนแอคชั่น คนเขียนยังทำได้ดีมากในการ deliver ความรู้สึกหดหู่หรือใส่ฉากหดหู่ที่ตอกย้ำว่านี่มันคือ apocalypse ที่มีคนตายจริงๆ มันสิ้นหวังขนาดที่มีคนยอมโดดตึกตายเพราะคิดว่าดีกว่าต้องไปเผชิญกับเรื่องข้างหน้า ก็เรียกได้ว่ามีประเด็นที่หนักหน่วงพอสมควร

และในด้านความสัมพันธ์ของพระนาย เราคิดว่าคนเขียนทำได้ดีมาก 10 10 10 เลยค่ะ คือรู้สึกว่ามันเรียลลิสติกมากเหมือนเขียนออกมาจากประสบการณ์จริงเลย ปัญหาของความสัมพันธ์ที่มีในเรื่องมันสมจริงมาก มันเป็นปัญหาที่เจอได้จริงๆในชีวิตประจำวันแล้วมันก็ไม่ได้แก้ไขกันได้ง่ายๆ เอาจริงๆตอนอ่านเล่มหนึ่ง เราคิดด้วยซ้ำว่า พระเอกนายเอกเนี่ย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเลิกกัน แล้วก็เอาจริงๆ เหมาะกับการเลิกกันมากกว่าด้วยซ้ำไป เป็นคู่ที่ความรักไม่ได้ช่วยอะไรเลย พระเอกก็ไม่เคยทำความเข้าใจอะไรนายเอกเลย เอาจริงๆ พูดไม่ได้เต็มปากด้วยซ้ำว่ารู้จักนายเอกจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นความจริงใจและความรักของพระนายก็เป็นของจริงค่ะ เราอ่านเล่มหนึ่งแบบรวดเดียวจบ แล้วเริ่มเล่มสองเลยค่ะ นับว่าเครื่องติดสุดๆ!

แม้สถานการณ์ในห้องสมุดจะสงบสุขดี

แต่อาหารที่ร่อยหรอลงเรื่อยๆ ทำให้พวกเขาต้องย้ายฐานทัพ

ระหว่างดำเนินการตามแผน ซ่งเฝ่ยกลับจำต้องหนีไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหม่

แถมในกลุ่มนั้นยังมีชายหนุ่มที่หน้าตาดีสุดๆ อีกด้วย

.

ไม่ว่าเพื่อนใหม่จะมาดีหรือมาร้าย ซ่งเฝ่ยก็ตกหลุมหน้าตาหล่อๆ เข้าเต็มเปาแล้ว

ร้อนถึงแฟนเก่าอย่างชีเหยียนที่ต้องต่อสู้ทั้งกับซอมบี้และศัตรูหัวใจ

.

ชีเหยียน "ใครหล่อกว่า"

ซ่งเฝ่ย "พอๆ กัน"

เฉียวซือฉี "ฉันละอยากจะเผาคู่เกย์คู่นี้ให้ตายจริงๆ..."

.

แบบนี้ไม่ได้การ ชีวิตก็ต้องเอาตัวรอด ความรักก็ยังต้องไขว่คว้า

แถมบรรดาเพื่อนแสนดียังพากันปล่อยมุกเรียกเสียงฮาไม่ถูกเวลา

แล้วพวกเขาจะหนีจากซอมบี้ได้อย่างไรกันล่ะเนี่ย

เราอ่านเล่ม 2 ต่อจากเล่ม 1 เลยค่ะ ยิงยาวสองเล่มรวดแบบไม่พักเลย ตอนที่เขียนรีวิวนี้อยู่ก็คือตีสามแล้วค่ะ 555555 เรียกได้ว่าติดสุดๆ เล่มนี้แอคชั่นเต็มๆ โหมด survival แบบเต็มที่ ตัดด้วยอารมณ์ขันของคนในทีมบ้าง ที่บางทีก็ดูเค้นออกมาเพื่อให้ไม่รู้สึกทนไม่ได้จนเกินไป ในช่วงเวลาที่ย่ำแย่เราก็ต้องฝืนหัวเราะบ้างบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่เป็นการหัวเราะจริงนะ ในเล่มนี้ย้ายที่กันเป็นว่าเล่นเลยค่ะ จากซูเปอร์มาเกตในเล่มที่แล้วย้ายมาห้องสมุดและย้ายมาโรงอาหาร ทำให้ได้เจอเพื่อนใหม่อีกกลุ่มหนึ่งที่พึ่งพาได้เหมือนกันด้วย ส่วนคนหล่อที่โปรยไว้ที่หน้าปก ก็ไม่ได้มีท่าทีจะเป็นพระรองแต่อย่างใด เราขอเดาว่าเรื่องนี้ไม่น่ามีพระรองนะ

ในครึ่งหลังของเล่มสอง กำลังจะไปหาเครื่องวิทยุที่อาคารเรียนกันค่ะ ในภารกิจนี้เจอกับอดีตตัวร้ายที่เคยเจอมาแล้วที่ซูเปอร์มาเกต คราวนี้เหลือรอดมาแค่คนเดียวแล้วยังกลายเป็นซอมบี้อีก ฉากสู้กับตัวร้ายเป็นฉากที่ลุ้นสุดๆฉากนึงของเรื่องเลยค่ะ

และเล่ม 2 นี้พระนายยังรักกันแทบบ้าเหมือนเดิม ถึงจะยังไม่กลับมาคบกันก็ตาม

ซ่งเฝ่ยและเหอจือเวิ่นถูกขังอยู่ในลิฟต์

แต่ในที่สุดพระเอกขี่ม้าขาวก็มาถึงหน้าประตูลิฟต์แล้ว

หัวใจของซ่งเฝ่ยจึงเต็มไปด้วยปณิธานอันแรงกล้า

.

“...ถึงฉันจะตายก็ต้องจดจำนายเอาไว้ให้ได้

ต่อให้เป็นผีก็จะไม่ยอมปล่อยนายไป!”

.

ทว่าการมีชีวิตรอดกลับไม่มีทีท่าจะลงเอยเหมือนชีวิตรักเสียที

ภารกิจค้นหาวิทยุยังไม่สำเร็จ

จ้าวเฮ่อก็ยังติดอยู่บนต้นไม้ท่ามกลางฝูงซอมบี้แสนรัก

เพื่อนคนอื่นๆ ก็กระจัดกระจายกันไป ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร

.

ที่โรงอาหารก็ไม่ได้สงบสุขอย่างที่คิด

ซ่งเฝ่ยกับชีเหยียนจะฝ่าดงซอมบี้ไปช่วยเหลือเพื่อนๆ ได้หรือไม่

หรือได้เวลาที่พวกเขาจะต้องย้ายฐานทัพกันอีกครั้งแล้วนะ

อ่านมาถึงเล่ม 3 แล้ว เราคิดว่า issue ของเรากับเรื่องนี้คือ เราไม่สามารถจำตัวละครสิบกว่าคนที่เป็นกลุ่มหลักได้จริงๆ ไม่ว่าจะห้องหนึ่งหรือห้องสอง ก็จำไม่ค่อยได้ คือถ้าอยู่ในซีนกับตัวละครนานๆก็พอจะจำได้แหละ แต่ถ้ามารวมกันก็ชักจะลืมเอกลักษณ์ของตัวละครนั้นๆไปแล้ว นอกจากพระนายก็ยังมีที่พอจำได้อย่างระเบิดน้อย วาฬน้อย หวงมั่ว หรือ รูมเมทของนายเอก นักศึกษาจากคณะพละศึกษา อะไรทำนองนี้ คือถ้าอ่านอยู่ก็พอได้ แต่อ่านๆไปก็มีฟีลลืมเหมือนกันค่ะ

ในเล่มนี้ครึ่งเล่มแรกเป็นการไปเอาวิทยุค่ะ ฉากที่ชีเหยียนช่วยซ่งเฝ่ยเรียกได้ว่าซาบซึ้งตรึงใจมากจริงๆ หลังจากนั้นเป็นฉากไปเอายาที่โรงพยาบาล แล้วก็เปลี่ยนฐานทัพจากย้ายออกจากโรงอาหารเพราะคนเริ่มเยอะ อาหารก็เริ่มน้อยค่ะ

ในเล่มนี้พระนายกลับมาคบกันแล้ว เรียกได้ว่าต้องขอบคุณเพื่อนบางคนโดยเฉพาะรูมเมตของนายเอกที่ทำให้พระเอกปรับปรุงตัว ส่วนนายเอกก็เข้าใจพระเอกมากขึ้น

จริงๆตัวซ่งเฝ่ยเป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากก สมกับที่ได้รับบทบาทตัวเอก คือสำหรับเราเรื่องดำเนินรอบซ่งเฝ่ยเป็นหลักมากกว่าชีเหยียนนะ แบบเป็นตัวละครที่มี element ของความเป็นพระเอกการ์ตูนโชเนนอะ คือแบบบ้าบิ่น รักพวกพ้อง ชอบมีไอเดียประหลาดๆที่ได้ผลในเวลาคับขัน แล้วก็จริงๆเป็นคนฉลาด รับรู้ถึงความรู้สึกคนอื่นได้ดี เช่นฉากที่ซ่งเฝ่ยพูดกับหวงมั่วว่าให้ปรึกษาคนอื่นบ้าง หรือฉากที่ซ่งเฝ่ยนอนกอดระเบิดน้อยแล้วให้แฟนเก่าตัวเองมานอนคั่นอีกข้างของระเบิดน้อยเพราะรู้ว่าระเบิดน้อยจะต้องรู้สึกไม่ปลอดภัยอะ หรือการไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน หรือเรารู้สึกว่าซ่งเฝ่ยเป็นคนที่หาได้ยากมากจริงๆ น่ารักมากๆค่ะ แบบถ้าเราเป็นชีเหยียนเราก็คงรักซ่งเฝ่ยเหมือนกัน

การเดินทางไปลานจอดรถใต้ดินไม่ง่ายอย่างที่คิด

แผนการที่เตรียมไว้อย่างดีล้มพับไม่เป็นท่า

ซ้ำยังมีเหตุให้ซ่งเฝ่ยกับชีเหยียนต้องพลัดพรากจากกัน

ทั้งสองจะได้พบกันอีกไหม

แล้วสถานการณ์ในเมืองจะแย่ยิ่งกว่าในมหาวิทยาลัยหรือเปล่า

...

และเตรียมตัวพบกับนักศึกษาใหม่ของห้องเกรียงไกรไม่ย่อท้อ

ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหล่อ (เทียบเท่าชีเหยียน)

หรือชายหนุ่มที่นุ่งเสื้อผ้าน้อยชิ้น

ซ่งเฝ่ยจะใจเต้นรัวเพราะซอมบี้หรือเพื่อนใหม่มากกว่ากัน

ไปลุ้นกันใน มหาวิทยาลัยซอมบี้ เล่ม 4 ได้เลย

ในที่สุดก็มาถึงเล่มสุดท้ายค่ะ เล่ม 4 แล้วล่ะ เล่มสี่ คนทั้งหมดย้ายออกมาจากมหาวิทยาลัย เข้าไปในเมืองไปถึงบ้านของสมาชิกในกลุ่มได้อย่างสวัสดิภาพ ฉากที่คงนับได้ว่าเป็น car race ก็สนุกอยู่พอสมควร แอบนึกถึง peninsula แต่ไม่หวือหวาเท่า อารมณ์ขันยังคงครบถ้วน รวมถึงจำนวนสมาชิกด้วย เรื่องนี้ฟีลกู้ดอย่างไม่น่าเชื่อค่ะ เรียกว่าค่อนข้างโชเนน แอบคิดว่าคำโปรยของสนพแอบ misleading นะ คือจริงๆเรื่องนี้นอกจากความรักของพระนายที่หวานชื่นรื่นรมย์แล้ว ที่เหลือก็เป็นพลังมิตรภาพอันเข้มข้น ไม่มีวี่แววของพระรองใดๆทั้งนั้น อันที่จริงเราคิดว่าถ้ามีพระรองก็น่าจะมีสีสันดีเหมือนกัน แต่เป็นแบบนี้ก็ดีค่ะ

อันที่จริงชุดนี้เราอ่านค่อนข้างรวดเดียวเลย ก็นับว่าค่อนข้างโอเค สนุกค่ะ มีฟีล survival เต็มที่ บางช่วงอาจจะรู้สึกซ้ำซาก จำเจไปบ้าง เหมือนก็คล้ายๆเดิมแค่เปลี่ยนสถานที่ หรืออาจจะเปลี่ยนสมาชิกนิดหน่อย แต่รวมๆเราก็ยังคิดว่าสนุกนะคะ เราคิดว่าน่าจะชอบเรื่องพันธะรักวันสิ้นโลกมากกว่า เรื่องนั้นค่อนข้างมีหวือหวากว่า แต่เรื่องนี้ก็ทำได้ดี ชอบในพลังมิตรภาพค่ะ ถึงแม้ว่าจนจบเราจะยังจำชื่อทุกคนได้ไม่หมด และรู้สึกว่าพลังของชาตินิยม การอยู่ใต้ธงแดงและดวงดาวห้าดวงช่างร้อนแรงก็ตาม มีมุกที่เป็นมุก inside joke ของคนจีนค่อนข้างเยอะ ทำให้เชิงอรรถเยอะมากทีเดียว ตอนจบก็รู้สึกว่าแผ่วปลายนิดหน่อย ไปจนถึงรู้สึกใจหายนิดๆ ตอนช่วงตอนพิเศษที่ทุกคนแยกย้ายกันไปมีชีวิต ถึงจะยังติดต่อกันก็เถอะนะ

แต่รวมๆเราก็คิดว่าสนุกค่ะ